Εισαι κι εσυ, παντα παρων κι απων ταυτοχρονα. Που φιλας τα χερια μου και κλειδωνεις την αγκαλια σου.
Μετα..εισαι κι εσυ, το ξεχωριστο συνηθισμενο, ο τζοκερ.
Μετα ειμαι κι εγω. Με τιποτα στα χερια. Χημικες ενωσεις. Ανθρωπινες
Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016
Εισαι εσυ, με την μπλε πορτα, τις χοντρες μπρουτζινες χορδες που δεν υπηρξες ποτε στ' αληθεια.
Εισαι κι εσυ, παντα παρων κι απων ταυτοχρονα. Που φιλας τα χερια μου και κλειδωνεις την αγκαλια σου.
Μετα..εισαι κι εσυ, το ξεχωριστο συνηθισμενο, ο τζοκερ.
Μετα ειμαι κι εγω. Με τιποτα στα χερια. Χημικες ενωσεις. Ανθρωπινεςενωσεις αποστασεις. Γινονται μεγαλυτερες απο ποτε..
Εισαι κι εσυ, παντα παρων κι απων ταυτοχρονα. Που φιλας τα χερια μου και κλειδωνεις την αγκαλια σου.
Μετα..εισαι κι εσυ, το ξεχωριστο συνηθισμενο, ο τζοκερ.
Μετα ειμαι κι εγω. Με τιποτα στα χερια. Χημικες ενωσεις. Ανθρωπινες
Ο παίκτης κι ο άνθρωπος παιχνίδι
Στους "εκεινους" που παιζουν με τους αλλους.
Απ'την αυταπατη στην αυταγαπη.
Η και το αντιστροφο.
Εκεινος που παιζει με καποιον ανθρωπο, παιζει ενα παιχνιδι στο οποιο καταληγει παντα ηττημενος.
Ειναι ο μονος που χανει καποιον πολυτιμο.
Ο παικτης ποτε δεν ειναι "πολυτιμο", ο ανθρωπος που τιμα, ειναι.
Εκεινος που παιζει ειναι ο μονος που χανει κατι πολυτιμο. Αγαπη.
Και τον ανωτερο Εαυτο στο βωμο του κατωτατου εγω.
Ετσι ο παικτης δεν παιζει με τους αλλους, οπως νομιζει,
παιζει με τον εαυτο του.
Και χανει.
Και ξερουμε ολοι πως λεγονται εκεινοι που παιζουν με τον εαυτο τους:
Μαλακες.
Ο παικτης και ο ανθρωπος παιχνιδι.
Και οι δυο αυταπατωνται
και οι δυο αυταγαπωνται.
Η διαφορα ειναι οτι ο ανθρωπος παιχνιδι δεν ειναι παντα χαζος
μπορει, καμια φορα, να δεχεται συνειδητα τον ρολο του παιχνιδιου
μεχρι ο παικτης να παψει να εχει αναγκη τον συναισθηματικο βουρκο,
την υποκρισια και τον χειρισμο κι ετσι να τραβηχτει απ'αυτον,
θλιβερη και βλαβερη αναγκη ανθρωπων που δεν αυταγαπωνται αρκετα.
Οταν αγαπας τον εαυτο σου δεν καταδεχεσαι να εισαι αρχιδι.
Αρχιδι, ναι κι ας νομιζεις πως ειναι βαρυς ο χαρακτηρισμος.
Ο παικτης ειναι καταδικασμενος στην επιφανεια και πως να μην ειναι?
Δεν αναγνωριζει το namaste. Δεν αναγνωριζει τιποτα περαν του εγω του.
Του χρονου του. Των συναισθηματων του. Της πραγματικοτητας του.
Των βιοσυναισθηματικων αναγκων του.
Για τον παικτη, εκεινος ειναι πιο σημαντικος απ'ολους τους αλλους.
Δεν αναγνωριζει και δεν τιμα την διαφορα της θεατρικης σκηνης με την πραγματικοτητα.
Περηφανεύεται για το εκτος σκηνης ηθοποιιλικι.
Εχει, οπως κι ο ναρκισσιστης, εναν πανινο κοσμο.
Ειναι ο πρωταγωνιστης στο δικο του κακο θεατρο, ειναι και το κοινο που χειροκροτει,
ειναι κι ο σοβας στον τοιχο που ειναι ετοιμος να πεσει αλλα δεν το ξερει.
Θα πει και θα κανει πραγματα υπεροχα που θα σαστισουν τον συνειδητο -μεχρι προτινος- ανθρωπο παιχνιδι κι ετσι καταφερνει να παιζει για λιγο ακομα.
Ενα μονιμο subtle hoovering.
Εχει αναγκη να τον ερωτευονται και να δενονται μαζι του οσο το δυνατον περισσοτεροι.
Εχει αναγκη την προσοχη. Εχει αναγκη την επιβεβαιωση.
Εχει αναγκη την Αγαπη που δεν εχει ο ιδιος για τον εαυτο του.
Οταν αγαπας τον εαυτο σου δεν καταδεχεσαι να εισαι αρχιδι.
Ο συνειδητος ανθρωπος παιχνιδι επειδη ακριβως διακρινει,
θα προσφερει απλοχερα αποδοχη και Αγαπη στον παικτη. Οχι αγαπη, Αγαπη.
Ο ανθρωπος παιχνιδι δεν θα λειτουργησει εγωιστικα αν ειναι συνεπης απεναντι στον εαυτο του.
Κι αν ειναι συνεπης απεναντι στον Εαυτο, το namaste ειναι η βαση της λειτουργιας του.
Η μονη Αρχη.
Θα πονεσει, θα λυγισει, ισως (ξε)σπασει, ναι, αλλα θα παραμεινει συνεπης.
Θα δωσει Αγαπη. Θα περασει μεσα απο τις χαραμαδες.
Κι εκει ακριβως ειναι που κρινεται ο παικτης. Στο αν η Αγαπη τον λυτρωνει η αποτελει supply.
Στην δευτερη περιπτωση γινεται Καρχαριας. In which case, τρεξε και μην κοιταξεις πισω σου.
Δωσε την Αγαπη σου αλλου γιατι οι καρχαριες ειναι χαμενες περιπτωσεις.
Ελλειψει συνειδητοτητας, ο ανθρωπος παιχνιδι ειναι εξισου καταδικασμενος να ζει την ψευδαισθηση.
Θα βιωνει, οπως και ο παικτης, παντα ουτοπιες και ποτε πραγματικοτητα.
Παντα επιφανειες, σαρκα.
Οπως κι ο παικτης, θα γαμαει και θα γαμιεται και δεν θα κανει ποτε ερωτα.
Ποτε δεν θα υπαρξει ενωση. Θα χυνει αλλα δεν θα ολοκληρωνει.
Θα λερωνεται μεσα κι εξω και θα αδειαζει απο ουσια για να υπαρξει χωρος για την βρωμια.
Θα αυτουποβιβαζεται σε λιβιδικο αναλωσιμο, ζουμι για να τρεξει η μηχανη του κρεατος.
Απ'την αυταπατη στην αυταγαπη.
Η και το αντιστροφο.
Εκεινος που παιζει με καποιον ανθρωπο, παιζει ενα παιχνιδι στο οποιο καταληγει παντα ηττημενος.
Ειναι ο μονος που χανει καποιον πολυτιμο.
Ο παικτης ποτε δεν ειναι "πολυτιμο", ο ανθρωπος που τιμα, ειναι.
Εκεινος που παιζει ειναι ο μονος που χανει κατι πολυτιμο. Αγαπη.
Και τον ανωτερο Εαυτο στο βωμο του κατωτατου εγω.
Ετσι ο παικτης δεν παιζει με τους αλλους, οπως νομιζει,
παιζει με τον εαυτο του.
Και χανει.
Και ξερουμε ολοι πως λεγονται εκεινοι που παιζουν με τον εαυτο τους:
Μαλακες.
Ο παικτης και ο ανθρωπος παιχνιδι.
Και οι δυο αυταπατωνται
και οι δυο αυταγαπωνται.
Η διαφορα ειναι οτι ο ανθρωπος παιχνιδι δεν ειναι παντα χαζος
μπορει, καμια φορα, να δεχεται συνειδητα τον ρολο του παιχνιδιου
μεχρι ο παικτης να παψει να εχει αναγκη τον συναισθηματικο βουρκο,
την υποκρισια και τον χειρισμο κι ετσι να τραβηχτει απ'αυτον,
θλιβερη και βλαβερη αναγκη ανθρωπων που δεν αυταγαπωνται αρκετα.
Οταν αγαπας τον εαυτο σου δεν καταδεχεσαι να εισαι αρχιδι.
Αρχιδι, ναι κι ας νομιζεις πως ειναι βαρυς ο χαρακτηρισμος.
Ο παικτης ειναι καταδικασμενος στην επιφανεια και πως να μην ειναι?
Δεν αναγνωριζει το namaste. Δεν αναγνωριζει τιποτα περαν του εγω του.
Του χρονου του. Των συναισθηματων του. Της πραγματικοτητας του.
Των βιοσυναισθηματικων αναγκων του.
Για τον παικτη, εκεινος ειναι πιο σημαντικος απ'ολους τους αλλους.
Δεν αναγνωριζει και δεν τιμα την διαφορα της θεατρικης σκηνης με την πραγματικοτητα.
Περηφανεύεται για το εκτος σκηνης ηθοποιιλικι.
Εχει, οπως κι ο ναρκισσιστης, εναν πανινο κοσμο.
Ειναι ο πρωταγωνιστης στο δικο του κακο θεατρο, ειναι και το κοινο που χειροκροτει,
ειναι κι ο σοβας στον τοιχο που ειναι ετοιμος να πεσει αλλα δεν το ξερει.
Θα πει και θα κανει πραγματα υπεροχα που θα σαστισουν τον συνειδητο -μεχρι προτινος- ανθρωπο παιχνιδι κι ετσι καταφερνει να παιζει για λιγο ακομα.
Ενα μονιμο subtle hoovering.
Εχει αναγκη να τον ερωτευονται και να δενονται μαζι του οσο το δυνατον περισσοτεροι.
Εχει αναγκη την προσοχη. Εχει αναγκη την επιβεβαιωση.
Εχει αναγκη την Αγαπη που δεν εχει ο ιδιος για τον εαυτο του.
Οταν αγαπας τον εαυτο σου δεν καταδεχεσαι να εισαι αρχιδι.
Ο συνειδητος ανθρωπος παιχνιδι επειδη ακριβως διακρινει,
θα προσφερει απλοχερα αποδοχη και Αγαπη στον παικτη. Οχι αγαπη, Αγαπη.
Ο ανθρωπος παιχνιδι δεν θα λειτουργησει εγωιστικα αν ειναι συνεπης απεναντι στον εαυτο του.
Κι αν ειναι συνεπης απεναντι στον Εαυτο, το namaste ειναι η βαση της λειτουργιας του.
Η μονη Αρχη.
Θα πονεσει, θα λυγισει, ισως (ξε)σπασει, ναι, αλλα θα παραμεινει συνεπης.
Θα δωσει Αγαπη. Θα περασει μεσα απο τις χαραμαδες.
Κι εκει ακριβως ειναι που κρινεται ο παικτης. Στο αν η Αγαπη τον λυτρωνει η αποτελει supply.
Στην δευτερη περιπτωση γινεται Καρχαριας. In which case, τρεξε και μην κοιταξεις πισω σου.
Δωσε την Αγαπη σου αλλου γιατι οι καρχαριες ειναι χαμενες περιπτωσεις.
Ελλειψει συνειδητοτητας, ο ανθρωπος παιχνιδι ειναι εξισου καταδικασμενος να ζει την ψευδαισθηση.
Θα βιωνει, οπως και ο παικτης, παντα ουτοπιες και ποτε πραγματικοτητα.
Παντα επιφανειες, σαρκα.
Οπως κι ο παικτης, θα γαμαει και θα γαμιεται και δεν θα κανει ποτε ερωτα.
Ποτε δεν θα υπαρξει ενωση. Θα χυνει αλλα δεν θα ολοκληρωνει.
Θα λερωνεται μεσα κι εξω και θα αδειαζει απο ουσια για να υπαρξει χωρος για την βρωμια.
Θα αυτουποβιβαζεται σε λιβιδικο αναλωσιμο, ζουμι για να τρεξει η μηχανη του κρεατος.
Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2015
-void-
Το πρωτο δικαιωμα του ανθρωπου ειναι το δικαιωμα στην φαντασια.
Αυτοι που δεν φανταζονται ακρωτηριαζουν το πιο δημιουργικο μερος του σωματος.
Αυτοι που δεν φανταζονται ακρωτηριαζουν το πιο δημιουργικο μερος του σωματος.
Ειναι πιο ευκολο να σκεφτομαστε λογικα παρα να φανταζομαστε, γιατι ο συλλογισμος ειναι επαναληψη ενω η φαντασια ειναι δημιουργια.. Σ'εναν κοσμο που συνεχως μεταβαλλεται, μονο αυτοι που δημιουργουν (κι αυτοι που καταστρεφουν) νιωθουν ανετα..
Αυτοι που επαναλαμβανουν νιωθουν ζαλη μπροστα στην μεταβολη.
Ουσια της πραγματικοτητας ειναι η αλλαγη και η αλλαγη ειναι ενεργεια, δραστηριοτητα, πληροφορια, γνωση, πραξη. Ερωτας και Αιωνια Χαρα.
Η ρασιοναλιστικη σκεψη δεν προσφερει χαρα γιατι ο ρασιοναλισμος ειναι αντι-ερωτικος.
Ο συλλογισμος ειναι ενα τικ-τακ που ενθαρρυνει το νου να μπλεχτει σαν εκκρεμες σε αμετρητα επιμερους ζητηματα. Με τους συλλογισμους κανεις το γυρο του κοσμου σε 80 μερες.
Με την φαντασια σε μια μερα γυρνας 80 κοσμους.
Καθενας ας διαλεξει το ταξιδι του, χωρις ομως και να επιβαλλει το αεροπλανο του Νευτωνα στη θεση του μαγικου χαλιου.
Ας χρησιμοποιησουμε το νου για να δημιουργησουμε πανω σε αυτο που βλεπουμε, το πραγματωμενο οραμα αυτου που θα μπορουσαμε να ζουμε..
Ουσια της πραγματικοτητας ειναι η αλλαγη και η αλλαγη ειναι ενεργεια, δραστηριοτητα, πληροφορια, γνωση, πραξη. Ερωτας και Αιωνια Χαρα.
Η ρασιοναλιστικη σκεψη δεν προσφερει χαρα γιατι ο ρασιοναλισμος ειναι αντι-ερωτικος.
Ο συλλογισμος ειναι ενα τικ-τακ που ενθαρρυνει το νου να μπλεχτει σαν εκκρεμες σε αμετρητα επιμερους ζητηματα. Με τους συλλογισμους κανεις το γυρο του κοσμου σε 80 μερες.
Με την φαντασια σε μια μερα γυρνας 80 κοσμους.
Καθενας ας διαλεξει το ταξιδι του, χωρις ομως και να επιβαλλει το αεροπλανο του Νευτωνα στη θεση του μαγικου χαλιου.
Ας χρησιμοποιησουμε το νου για να δημιουργησουμε πανω σε αυτο που βλεπουμε, το πραγματωμενο οραμα αυτου που θα μπορουσαμε να ζουμε..
Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015
17/18-09
Ηδη 2 χρόνια ρε 'συ Παύλο.. Δεν ξεχνάμε. Πως θα μπορούσαμε?
Δεν συγχωρούμε. Ουτε γι'αστείο. Δεν ησυχάζουμε και δεν ηρεμούμε μέχρι να σαπίσει κι ο τελευταίος φασίστας.
Εχουν ακόμα ναζί στην Βουλή, οι μαλάκες. Δίνουν ακόμα αέρα, οι μαλάκες. Χτυπάνε παλαμάκια σαν λοβοτομημένοι σε προεκλογικούς εμετούς, οι πιο ευκόλως χειραγωγήσιμοι μαλάκες.. Ολοι αυτοί ειναι εν δυνάμει Ρουπακιάδες. Όλοι, ανεξαιρέτως. Είναι αδιανόητο ρε.. Πως σκατά να'μαι ήρεμη, πες μου.
Ασφυξία.
Δεν συγχωρούμε. Ουτε γι'αστείο. Δεν ησυχάζουμε και δεν ηρεμούμε μέχρι να σαπίσει κι ο τελευταίος φασίστας.
Εχουν ακόμα ναζί στην Βουλή, οι μαλάκες. Δίνουν ακόμα αέρα, οι μαλάκες. Χτυπάνε παλαμάκια σαν λοβοτομημένοι σε προεκλογικούς εμετούς, οι πιο ευκόλως χειραγωγήσιμοι μαλάκες.. Ολοι αυτοί ειναι εν δυνάμει Ρουπακιάδες. Όλοι, ανεξαιρέτως. Είναι αδιανόητο ρε.. Πως σκατά να'μαι ήρεμη, πες μου.
Ασφυξία.
Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015
2.57
Ισως πρεπει να δεις τα πραγματα απο αποσταση
οπως τα πουλια.
Και να'σαι ελευθερη
οπως τα πουλια.
Να αποδημεις και να επιστρεφεις.
Μεταξυ αποδημιας κι επιστροφης
μεσολαβουν δευτερολεπτα
η μερες, οχι παραπανω
οσο διαρκουν οι σκεψεις,
πουτανες σκεψεις μικρονοες.
Νοσηρη διαχειμαση.
Δεν αποδημω, αποδομω.
Συναισθηματα και ελξεις
Και υπνωτιζομαι στην θεα και στον ηχο της φωτιας.
Εγγυηση εμποδιου της επιστροφης
Σε σενα.
οπως τα πουλια.
Και να'σαι ελευθερη
οπως τα πουλια.
Να αποδημεις και να επιστρεφεις.
Μεταξυ αποδημιας κι επιστροφης
μεσολαβουν δευτερολεπτα
η μερες, οχι παραπανω
οσο διαρκουν οι σκεψεις,
πουτανες σκεψεις μικρονοες.
Νοσηρη διαχειμαση.
Δεν αποδημω, αποδομω.
Συναισθηματα και ελξεις
Και υπνωτιζομαι στην θεα και στον ηχο της φωτιας.
Εγγυηση εμποδιου της επιστροφης
Σε σενα.
Τετάρτη 11 Φεβρουαρίου 2015
Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015
..με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
κοιτάζω εκστατικά
πίσω απ' τις στάλες της βροχής
ένα πολύχρωμο κόσμο
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τις τσέπες γεμάτες μπίλιες
μέσα στο χειμώνα
ένα παιδί με δακρυσμένα μάτια
για το γατάκι του που πέθανε
για το λουλούδι που μαράθηκε
για όσους έφυγαν χωρίς επιστροφή
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τρύπιο παλτό
που λαχταράει τα ζεστά κάστανα
την γειτονιά και τους φίλους
την άνοιξη που θάρθει
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
που δεν δέχεται
πως μπορώ να γελάω
όταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
απαρηγόρητο
που θάθελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του
Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)
Τολης Νικηφορου
κοιτάζω εκστατικά
πίσω απ' τις στάλες της βροχής
ένα πολύχρωμο κόσμο
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τις τσέπες γεμάτες μπίλιες
μέσα στο χειμώνα
ένα παιδί με δακρυσμένα μάτια
για το γατάκι του που πέθανε
για το λουλούδι που μαράθηκε
για όσους έφυγαν χωρίς επιστροφή
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
με τρύπιο παλτό
που λαχταράει τα ζεστά κάστανα
την γειτονιά και τους φίλους
την άνοιξη που θάρθει
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
που δεν δέχεται
πως μπορώ να γελάω
όταν την ίδια στιγμή κάποιος κλαίει
κρύβω μέσα μου ένα παιδί
απαρηγόρητο
που θάθελε να φτιάξει τη ζωή
στα μέτρα της καρδιάς του
Από τη συλλογή Αναρχικά (1979)
Τολης Νικηφορου
Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2014
Don’t Be That Guy
Ο όρος date-rape σημαίνει “βιασμός στη διάρκεια ραντεβού”. Πρόκειται για την περίπτωση βιασμού που συντελείται αφού ο δράστης και το θύμα έχουν βγει μαζί για νυχτερινή διασκέδαση, είτε ως φίλοι είτε ως ζευγάρι ή πιθανώς αφού γνωρίστηκαν στη διάρκεια μιας βραδινής εξόδου. Το έγκλημα διαπράττεται συνήθως στο τέλος της εξόδου, με το θύμα να έχει μειωμένες αντιστάσεις λόγω κατανάλωσης αλκοόλ ή άλλων ουσιών. Το συγκεκριμένο είδος βιασμού είναι συνηθέστερο σε νεαρές ηλικίες και σε φοιτητικούς κύκλους, χωρίς να αποκλείονται άτομα που δεν ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες.
Είναι σαφές ότι τα θύματα βιασμού από το συνοδό τους σε βραδινή έξοδο έχουν μεγάλες πιθανότητες να κατηγορήσουν τον εαυτό τους για αυτό που συνέβη ή να κατηγορηθούν από άλλους επειδή τάχα φταίει η επιπολαιότητά τους για το συμβάν. Η ευθύνη βαρύνει έτσι τo ίδιο το θύμα που μέθυσε, που δεν πρόσεχε τις παρέες του, που μπήκε στο αυτοκίνητο κάποιου ή που κάλεσε κάποιον στο σπίτι για ποτό σε προχωρημένη ώρα.
Η οργάνωση SAVE της καναδικής πόλης Edmonton σχεδίασε και προώθησε μια σειρά από αφίσες που αναφέρονται ακριβώς σε αυτό το ζήτημα. Η καμπάνια Don’t Be That Guy (“μην είσαι αυτός ο τύπος”) είναι διαφορετική επειδή απευθύνεται στους θύτες και όχι στα θύματα. Οι αφίσες της δε στέλνουν στις γυναίκες μηνύματα όπως “Μη πιείς πολύ, για να μη σε βιάσουν”, όπως τόσες άλλες καμπάνιες ανά τον κόσμο, αλλά στέλνουν στους επίδοξους βιαστές το μήνυμα “Οι γυναίκες καμιά φορά μεθάνε, αυτό δεν είναι δικαιολογία για τα τις βιάσεις”.
Και σαν να μην έφτανε αυτό για να ξεχωρίσουμε αυτή την καμπάνια από τόσες άλλες, σαν μπόνους περιλαμβάνει και μια αφίσα όπου θύτης και θύμα είναι άντρες, υπενθυμίζοντας ότι τα θύματα βιασμού δεν είναι αποκλειστικά και μόνο γυναίκες.
Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2014
I Know Why The Caged Bird Sings
The free bird leaps
on the back of the wind
and floats downstream
till the current ends
and dips his wings
in the orange sun rays
and dares to claim the sky.
But a bird that stalks
down his narrow cage
can seldom see through
his bars of rage
his wings are clipped and
his feet are tied
so he opens his throat to sing.
The caged bird sings
with fearful trill
of the things unknown
but longed for still
and his tune is heard
on the distant hill
for the caged bird
sings of freedom
The free bird thinks of another breeze
and the trade winds soft through the sighing trees
and the fat worms waiting on a dawn-bright lawn
and he names the sky his own.
But a caged bird stands on the grave of dreams
his shadow shouts on a nightmare scream
his wings are clipped and his feet are tied
so he opens his throat to sing
The caged bird sings
with a fearful trill
of things unknown
but longed for still
and his tune is heard
on the distant hill
for the caged bird
sings of freedom.
-Maya Angelou
on the back of the wind
and floats downstream
till the current ends
and dips his wings
in the orange sun rays
and dares to claim the sky.
But a bird that stalks
down his narrow cage
can seldom see through
his bars of rage
his wings are clipped and
his feet are tied
so he opens his throat to sing.
The caged bird sings
with fearful trill
of the things unknown
but longed for still
and his tune is heard
on the distant hill
for the caged bird
sings of freedom
The free bird thinks of another breeze
and the trade winds soft through the sighing trees
and the fat worms waiting on a dawn-bright lawn
and he names the sky his own.
But a caged bird stands on the grave of dreams
his shadow shouts on a nightmare scream
his wings are clipped and his feet are tied
so he opens his throat to sing
The caged bird sings
with a fearful trill
of things unknown
but longed for still
and his tune is heard
on the distant hill
for the caged bird
sings of freedom.
-Maya Angelou
Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2014
In the middle of the night, Lorena Bobbitt sliced off her abusive husband’s penis while he slept.
..I wanted to ask what it felt like to hold the amputated penis in her hand, drained of the blood that just minutes earlier had engorged it. So engorged, pulsing with power, it had penetrated her against her will, violated her, as it had on innumerable occasions previously (so said her lawyers).
What did it feel like to hold it in her hands, this power?
[...]
They say that people who are beheaded retain consciousness long enough to look longingly, horrifyingly back at their separated bodies. I wondered if Lorena thought John, in the hours he was without his dick, still saw himself as a man. Did he get a small sense of what it was like to be a girl? Highly doubtful, for he would never feel the compensatory inner space of a vagina. Lorena’s magical kitchen knife could never carve out that.
I wondered if Lorena had ever read Norman Mailer. I’m reading him now, such a macho man and braggard and anti-feminist. A jerk really. He apparently even took a knife — but not in self-defense like Lorena— to stab one of his many wives when he got pissed at her.
But the stuff he wrote about dicks is mildly interesting. His take on dicks is that it’s their nature to poke and prod around, like a bug’s antennae, checking out things, knocking girls up, knocking competitors down, constantly looking outward into the world. Their dicks are their eyes and ears, even their arms and legs, in the way they experience things. And for Mailer himself, he wielded his cock like a writer’s pen — or a knife.
worth a read
https://medium.com/human-parts/de-dicked-e039f8977c8
What did it feel like to hold it in her hands, this power?
[...]
They say that people who are beheaded retain consciousness long enough to look longingly, horrifyingly back at their separated bodies. I wondered if Lorena thought John, in the hours he was without his dick, still saw himself as a man. Did he get a small sense of what it was like to be a girl? Highly doubtful, for he would never feel the compensatory inner space of a vagina. Lorena’s magical kitchen knife could never carve out that.
I wondered if Lorena had ever read Norman Mailer. I’m reading him now, such a macho man and braggard and anti-feminist. A jerk really. He apparently even took a knife — but not in self-defense like Lorena— to stab one of his many wives when he got pissed at her.
But the stuff he wrote about dicks is mildly interesting. His take on dicks is that it’s their nature to poke and prod around, like a bug’s antennae, checking out things, knocking girls up, knocking competitors down, constantly looking outward into the world. Their dicks are their eyes and ears, even their arms and legs, in the way they experience things. And for Mailer himself, he wielded his cock like a writer’s pen — or a knife.
worth a read
https://medium.com/human-parts/de-dicked-e039f8977c8
Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014
Tο δέντρο των φίλων
Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας…
που μας κάνουν ευτυχισμένους…
που μας κάνουν ευτυχισμένους…
απ΄την απλή σύμπτωση να συναντηθούν τα μονοπάτια μας…
Κάποιους τους έχουμε σε ολη τη διαδρομή στο πλάι μας…
βλέποντας πολλά φεγγάρια να περνάνε…
ενώ κάποιους τους βλέπουμε ελάχιστα μεταξύ δύο βημάτων μας…
βλέποντας πολλά φεγγάρια να περνάνε…
ενώ κάποιους τους βλέπουμε ελάχιστα μεταξύ δύο βημάτων μας…
Ίσως κάθε φύλλο ενός δέντρου χαρακτηρίζει τους φίλους μας…
Επιπλέον…
η μοίρα μάς φέρνει και άλλους φίλους…
αυτούς που δεν γνωρίζαμε ότι επρόκειτο να διασχίσουν το δρόμο μας…
Πολλούς από αυτούς…
τους ορίζουμε ως αδερφές ψυχές… φίλους Καρδιακούς…
Επιπλέον…
η μοίρα μάς φέρνει και άλλους φίλους…
αυτούς που δεν γνωρίζαμε ότι επρόκειτο να διασχίσουν το δρόμο μας…
Πολλούς από αυτούς…
τους ορίζουμε ως αδερφές ψυχές… φίλους Καρδιακούς…
Είναι ειλικρινείς…
είναι αληθινοί…
Ξέρουν πότε δεν είμαστε καλά…
ξέρουν τι μας κάνει ευτυχισμένους!!
είναι αληθινοί…
Ξέρουν πότε δεν είμαστε καλά…
ξέρουν τι μας κάνει ευτυχισμένους!!
Υπάρχουν επίσης οι περιστασιακοί φίλοι…
αυτοί που γνωρίζουμε σε κάποιες διακοπές…
ή για λίγες μέρες ή ώρες…
Αυτοί συνήθως στολίζουνε το πρόσωπό μας με πολλά χαμόγελα…
για όσο καιρό είμαστε κοντά τους…
αυτοί που γνωρίζουμε σε κάποιες διακοπές…
ή για λίγες μέρες ή ώρες…
Αυτοί συνήθως στολίζουνε το πρόσωπό μας με πολλά χαμόγελα…
για όσο καιρό είμαστε κοντά τους…
Μιλώντας για κοντά…
δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τους μακρινούς μας φίλους…
εκείνους που είναι στην άκρη των κλαδιών…
και όταν ο άνεμος φυσάει εμφανίζονται πάντα…
μεταξύ του ενός φύλλου και του άλλου…
δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τους μακρινούς μας φίλους…
εκείνους που είναι στην άκρη των κλαδιών…
και όταν ο άνεμος φυσάει εμφανίζονται πάντα…
μεταξύ του ενός φύλλου και του άλλου…
Περνάει ο καιρός… το καλοκαίρι φεύγει…
πλησιάζει το φθινόπωρο και χάνουμε κάποια από τα φύλλα μας…
μερικά γεννιούνται σ’ ένα άλλο καλοκαίρι…
και μερικά παραμένουν για πολλές εποχές…
πλησιάζει το φθινόπωρο και χάνουμε κάποια από τα φύλλα μας…
μερικά γεννιούνται σ’ ένα άλλο καλοκαίρι…
και μερικά παραμένουν για πολλές εποχές…
Κάθε πρόσωπο που έρχεται στη ζωή μας είναι μοναδικό…
Πάντα αφήνει κάτι από τον εαυτό του και παίρνει ένα κομμάτι από εμάς…
Θα υπάρξουν και εκείνοι που μας πήραν πολλά…
αλλά δε θα υπάρξουν αυτοί που δε μας άφησαν τίποτα…
Πάντα αφήνει κάτι από τον εαυτό του και παίρνει ένα κομμάτι από εμάς…
Θα υπάρξουν και εκείνοι που μας πήραν πολλά…
αλλά δε θα υπάρξουν αυτοί που δε μας άφησαν τίποτα…
Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη της ζωής μας…
και η πιο προφανής απόδειξη…
πως δύο ψυχές δε συναντήθηκαν Π ο τ έ τυχαία!!
και η πιο προφανής απόδειξη…
πως δύο ψυχές δε συναντήθηκαν Π ο τ έ τυχαία!!
Jorge Luis Borges —
Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014
Κουφαρι σ' αφησαν, Αμαλια.
Οπως τις περισσοτερες γκομενες, σε θελουν με τη βιτρινα, ΓΙΑ τη βιτρινα και μεσα ας εισαι μπαζα πλεον.
Σχολειο, λεει. Καλα ρε παιδια, τι νομιζετε ηταν πριν? Σχολειο ηταν και παλι αλλα απο 'κεινα που επιτρεπουν το δικαιωμα της αυτοδιαθεσης, σχολειο που επιτρεπει να σκεφτεσαι και να δρας εξω απ'το κουτι τους. Να σκεφτεσαι και να δρας σκετο.
Οι "ζημιες" των καταληψιων τους πειραξαν και σουφρωσαν θειαδες τα μουτρα τους απο αποστροφη για το "τριτοκοσμικο" της υποθεσης.
Κανενας σεβασμος πια στην 152 ετων Αμαλια?
Κι ετσι λοιπον, ενω δεν ειχε ποτε ιδιαιτερα προβληματα με την αστυνομια, ξαφνικα μπουκαραν ειδικες δυναμεις,εκκενωσαν τον χωρο,προσαγοντας 8 ανθρωπους και μετα αλλους 100 και χαρηκε ο μεταμοντερνος νεοβλαχος οτι καθαριζει ο τοπος απ'οσους δεν σεβονται τη γρια και το εσωτερικο της.
Τωρα που την αφησαν κουφαρι, χαιρεσαι μεταμοντερνε νεοβλαχε?
Τριβεις ακομα τα χερια σου απο χαρα? Που ειναι οι διακοσμοι, οι πορτες, τα ξυλινα πατωματα, τα αρχικα υλικα που ΛΥΣΣΑΞΕΣ οτι χαλανε οι καταληψιες?
Θα σου πω που ειναι, μεταμοντερνε νεοβλαχε.Στον κωλο σου Αλλα δεν θα σ' αρεσει.
Η αληθεια, σκατιβλαχε, ειναι οτι ποτε δεν σε νοιαξαν οι "ζημιες".
Η αληθεια ειναι οτι σε φοβιζε, σε ξενιζε, σε αηδιαζε αυτο που εκρυβε μεσα της.
Η καταληψη αυτή υπηρξε συμβολο αμφισβητησης και αντιστασης μιας γενιας με ιδεολογια εξω από τις κυριαρχες δομες. Αυτο ειναι που στ' αληθεια σε πειραζε, ετσι δεν ειναι?
Πες την αληθεια, οι σημαιες και τα αδεια μπυρομπουκαλα σε τρομοκρατησαν.
Τα ναρκωτικα που ολοι ξερουμε οτι μονο στην βιλα εβρισκες και πουθενα αλλου.
Α, ρε κακομοιρη, πως σ'εχουν κοροιδεψει ετσι?
Ξεχνα αμα θες οτι η καταληψη υπερασπιστηκε και φιλοξενησε ομαδες μεταναστων που δεχονταν καθημερινα επιθεσεις απ’τις φασιστικες ομαδες που λυμαινονταν την περιοχη.
Ξεχνα το αντιεξουσιαστικο της "στιγμα".
Αναρωτησου μονο ποσο μαλακας νιωθεις που σε πεισαν οτι επρεπε να αδειασει απ'τους καταληψιες γιατι καναν ζημιες στο πολυτιμο εσωτερικο της και σημερα δεν υπαρχει απολυτως τιποτα απ'το εσωτερικο της.
Φροντισαν να μεινει μονο κελυφος.
Λες και οι ιδεες ποτισαν τοιχους, πορτες, σκαλες και ταβανια και επρεπε πασει θυσια η ιδεα να γκρεμιστει.
Αναρωτησου ποσο μαλακας νιωθεις που βαφτισαν το ξεντεριασμα "ανακατασκευη" και αντι να κανουν εργα διατηρησης του νεοκλασσικου, το κατεστρεψαν εντελως. Ολα θα αντικατασταθουν απο τσιμεντο και αφησαν μονο το προσωπο της. Ετσι λειτουργουν, με προσωπεια και βιτρινες.
Κι ετσι αφησαν μονο το προσωπο της.
Και ξερεις κατι μαλακα νεοελληνα? Αυτο το προσωπο της, παντα θα μας θυμιζει το τι ηταν.
Ελπιζω να θυμιζει και σε σενα οτι ουδεποτε διαβασες επισημη αναφορα για τους λογους που επεβαλλαν το γκρεμισμα αντι της διατηρησης.
Ελπιζω να θυμιζει και σε σενα οτι δεν ρωτηθηκες που ενα ακομα νεοκλασσικο κτηριο καταστραφηκε ολοσχερως.
Ελπιζω να θυμιζει και σε σενα οτι δεν λαμβανεις μερος στις αποφασεις.
Ελπιζω να θυμιζει και σε σενα οτι η σημερινη εικονα της Αμαλιας, αντκατοπτριζει και σε τιποτα δεν διαφερει απ' την "Δημοκρατια" σου.
Αν καταφερεις και περασεις τα συρματοπλεγματα και δεις πισω απ'την προσοψη, θα δεις μπαζα, κενο και αιωρουμενα "θα".
Και μακαρι να γινει οντως σχολειο, για να μαθουν ολα τα παιδια που θα περασουν απο'κει οτι αποτελεσε για 24 χρονια συμβολο αντιστασης.
Και τα συμβολα, οι ιδεες, δεν πεθαινουν με μπουλντοζες.
Οπως τις περισσοτερες γκομενες, σε θελουν με τη βιτρινα, ΓΙΑ τη βιτρινα και μεσα ας εισαι μπαζα πλεον.
Σχολειο, λεει. Καλα ρε παιδια, τι νομιζετε ηταν πριν? Σχολειο ηταν και παλι αλλα απο 'κεινα που επιτρεπουν το δικαιωμα της αυτοδιαθεσης, σχολειο που επιτρεπει να σκεφτεσαι και να δρας εξω απ'το κουτι τους. Να σκεφτεσαι και να δρας σκετο.
Οι "ζημιες" των καταληψιων τους πειραξαν και σουφρωσαν θειαδες τα μουτρα τους απο αποστροφη για το "τριτοκοσμικο" της υποθεσης.
Κανενας σεβασμος πια στην 152 ετων Αμαλια?
Κι ετσι λοιπον, ενω δεν ειχε ποτε ιδιαιτερα προβληματα με την αστυνομια, ξαφνικα μπουκαραν ειδικες δυναμεις,εκκενωσαν τον χωρο,προσαγοντας 8 ανθρωπους και μετα αλλους 100 και χαρηκε ο μεταμοντερνος νεοβλαχος οτι καθαριζει ο τοπος απ'οσους δεν σεβονται τη γρια και το εσωτερικο της.
Τωρα που την αφησαν κουφαρι, χαιρεσαι μεταμοντερνε νεοβλαχε?
Τριβεις ακομα τα χερια σου απο χαρα? Που ειναι οι διακοσμοι, οι πορτες, τα ξυλινα πατωματα, τα αρχικα υλικα που ΛΥΣΣΑΞΕΣ οτι χαλανε οι καταληψιες?
Θα σου πω που ειναι, μεταμοντερνε νεοβλαχε.
Η αληθεια, σκατιβλαχε, ειναι οτι ποτε δεν σε νοιαξαν οι "ζημιες".
Η αληθεια ειναι οτι σε φοβιζε, σε ξενιζε, σε αηδιαζε αυτο που εκρυβε μεσα της.
Η καταληψη αυτή υπηρξε συμβολο αμφισβητησης και αντιστασης μιας γενιας με ιδεολογια εξω από τις κυριαρχες δομες. Αυτο ειναι που στ' αληθεια σε πειραζε, ετσι δεν ειναι?
Πες την αληθεια, οι σημαιες και τα αδεια μπυρομπουκαλα σε τρομοκρατησαν.
Τα ναρκωτικα που ολοι ξερουμε οτι μονο στην βιλα εβρισκες και πουθενα αλλου.
Α, ρε κακομοιρη, πως σ'εχουν κοροιδεψει ετσι?
Ξεχνα αμα θες οτι η καταληψη υπερασπιστηκε και φιλοξενησε ομαδες μεταναστων που δεχονταν καθημερινα επιθεσεις απ’τις φασιστικες ομαδες που λυμαινονταν την περιοχη.
Ξεχνα το αντιεξουσιαστικο της "στιγμα".
Αναρωτησου μονο ποσο μαλακας νιωθεις που σε πεισαν οτι επρεπε να αδειασει απ'τους καταληψιες γιατι καναν ζημιες στο πολυτιμο εσωτερικο της και σημερα δεν υπαρχει απολυτως τιποτα απ'το εσωτερικο της.
Φροντισαν να μεινει μονο κελυφος.
Λες και οι ιδεες ποτισαν τοιχους, πορτες, σκαλες και ταβανια και επρεπε πασει θυσια η ιδεα να γκρεμιστει.
Αναρωτησου ποσο μαλακας νιωθεις που βαφτισαν το ξεντεριασμα "ανακατασκευη" και αντι να κανουν εργα διατηρησης του νεοκλασσικου, το κατεστρεψαν εντελως. Ολα θα αντικατασταθουν απο τσιμεντο και αφησαν μονο το προσωπο της. Ετσι λειτουργουν, με προσωπεια και βιτρινες.
Κι ετσι αφησαν μονο το προσωπο της.
Και ξερεις κατι μαλακα νεοελληνα? Αυτο το προσωπο της, παντα θα μας θυμιζει το τι ηταν.
Ελπιζω να θυμιζει και σε σενα οτι ουδεποτε διαβασες επισημη αναφορα για τους λογους που επεβαλλαν το γκρεμισμα αντι της διατηρησης.
Ελπιζω να θυμιζει και σε σενα οτι δεν ρωτηθηκες που ενα ακομα νεοκλασσικο κτηριο καταστραφηκε ολοσχερως.
Ελπιζω να θυμιζει και σε σενα οτι δεν λαμβανεις μερος στις αποφασεις.
Ελπιζω να θυμιζει και σε σενα οτι η σημερινη εικονα της Αμαλιας, αντκατοπτριζει και σε τιποτα δεν διαφερει απ' την "Δημοκρατια" σου.
Αν καταφερεις και περασεις τα συρματοπλεγματα και δεις πισω απ'την προσοψη, θα δεις μπαζα, κενο και αιωρουμενα "θα".
Και μακαρι να γινει οντως σχολειο, για να μαθουν ολα τα παιδια που θα περασουν απο'κει οτι αποτελεσε για 24 χρονια συμβολο αντιστασης.
Και τα συμβολα, οι ιδεες, δεν πεθαινουν με μπουλντοζες.
Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014
θέλω να ξέρουν ότι..
Έγινε ο κόσμος μια μεγάλη φυλακή
κι εγώ ψάχνω έναν τρόπο τα δεσμά να σπάσω.
Έχω ένα μέρος που με περιμένει εκεί,
σε μια πολύ ψηλή κορφή πρέπει να φτάσω.
Γι αυτό απλώνω ξανά πολύ ψηλά τα δυο μου χέρια,
για να κλέψω λίγο φως από τα λαμπερά αστέρια.
Δεν αντέχω εδώ κάτω και κοντεύει να με πνίξει
των ανθρώπων η μιζέρια τόσο, όσο κι η θλίψη.
Δεν αντέχω άλλο κι όλοι αυτοί δε μου ταιριάξαν,
πήρα τ' άλλο μονοπάτι κι όχι αυτό που μου χαράξαν.
Ήταν δύσβατο, σκληρό και με παγίδες πολλές,
αγάπες σκάρτες και φίλοι φαρμακερές οχιές.
Είχε τέρατα με παράξενες στολές
που παραμονεύαν πάντοτε κρυφά μεσ στις σκιές,
Μην κοντοσταθείς αν πρόκειται ν' ακολουθήσεις,
τα δόντια σφίξε γερά και μη δακρύσεις.
Εγώ το πήγα και το έφτασα στο τέρμα
κι όπως γράφουν στα βιβλία οι παλιοί σοφοί,
όταν θα φτάσει ο ήλιος στο τελευταίο γέρμα,
θα βάλουνε φωτιά από ψηλά οι αετοί.
Για όσους με πρόδωσαν με πίσω μαχαιριές θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μην κλάψω.
Και για αυτές τις αγάπες τις παλιές θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μην κλάψω.
Κι όσοι μ απείλησαν με πύρινα δεσμά θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μη φοβηθώ.
Να 'ρθούνε να με βρουν στην κορυφή ψηλά, τους περιμένω και
σιγά μη φοβηθώ.
Μου είπαν να μην κάνω όνειρα τρελά,
να μην τολμήσω να κοιτάξω τα αστέρια,
μα εγώ ποτέ μου δεν τους πήρα σοβαρά,
πήρα τον κόσμο ολόκληρο στα δυο μου χέρια.
Θέλουνε τώρα να μου φτιάξουν μια φωλιά,
που εκεί πάνω της το φόβο, την ασχήμια
κι ένα κλάμα γοερό και μια αλυσίδα βαριά,
κουβαλάει την κατάρα των θεών και τη βλασφήμια.
Δε θα δακρύσω μια και δε θα φοβηθώ.
Δε θα αφήσω να μου κλέψουν τα όνειρα μου,
ελεύθερα, ψηλά, πολύ ψηλά πετώ
κι όλοι ζηλεύουν τα περήφανα και αδέσμευτα φτερά μου.
Και περιμένω κι άλλα αδέρφια για να ρθουν
σ αυτήν την κορυφή που όλους περιμένει,
αρκεί να μη δακρύσουν και να μη φοβηθούν
σ αυτήν την έξυπνη απάτη, την καλοστημένη.
Για όσους με πρόδωσαν με πίσω μαχαιριές θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μην κλάψω.
Και για αυτές τις αγάπες τις παλιές θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μην κλάψω.
Κι όσοι μ απείλησαν με πύρινα δεσμά θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μη φοβηθώ.
Να 'ρθούνε να με βρουν στην κορυφή ψηλά, τους περιμένω και..
Σώπα μη μιλάς! – Αζίζ Νεσίν
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή κόψ' τη φωνή σου σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: «σώπα».
Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε : «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα
και μου λέγανε: «κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ….σώπα!»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, «Τι σε νοιάζει εσένα;»,
μου λέγανε, «θα βρεις το μπελά σου, σώπα».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα»
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική
και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε «Σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς,
οι γείτονες με συμβουλεύανε :
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα»
Μπορεί να μην είχαμε με δ’αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.
Σώπα ο ένας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα».
και μαζευτήκαμε πολλοί μία πολιτεία ολόκληρη,
μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά,
μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».
Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν’την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα “θελα να μιλήσω ο κερατάς. και δεν θα μιλάς , θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις
Κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια
και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω
και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!….
Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή κόψ' τη φωνή σου σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: «σώπα».
Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε : «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα
και μου λέγανε: «κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ….σώπα!»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, «Τι σε νοιάζει εσένα;»,
μου λέγανε, «θα βρεις το μπελά σου, σώπα».
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα»
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική
και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε «Σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς,
οι γείτονες με συμβουλεύανε :
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα»
Μπορεί να μην είχαμε με δ’αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.
Σώπα ο ένας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα».
και μαζευτήκαμε πολλοί μία πολιτεία ολόκληρη,
μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά,
μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».
Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν’την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς»
Αχ! Πόσο θα “θελα να μιλήσω ο κερατάς. και δεν θα μιλάς , θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις
Κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια
και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω
και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!….
Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014
Καταλαβαινω, οσο περναει ο καιρος
οτι εκεινοι που "απο επιλογη δεν παω στις διαδηλωσεις γιατι ειμαι κατα της βιας"
ειναι οι μεγαλυτερες κοτες. Οχι επειδη φοβουνται τις διαδηλωσεις αλλα επειδη φοβουνται να αντιληφθουν τον κοσμο γυρω τους. Τον κοσμο στον οποιο ζουμε. Γι'αυτους καθε κινηση αλληλεγγυης, καθε stand ατομικης ευθυνης, καθε σταση, καθε διαδηλωση για καποιο λογο ισοδυναμει με βια. Δικαιολογιες δηλαδη. Πες καλυτερα οτι δεν σε νοιαζει. Πες καλυτερα οτι δεν εχεις την παραμικρη ιδεα. Μην λες "δεν παω γιατι ο ταδε φιλος μου πηγε και τα'σπασε κι εγω δεν ειμαι ετσι" γιατι περαν του οτι φαινεσαι διπλα βλαμμενος, προσβαλλεις τη νοημοσυνη και τον σκοπο εκεινων που θα παλεψουν. Ολοι εχουμε κι απο εναν μπαχαλακια οξυθυμο στους φιλους/γνωστους μας και ολοι ξερουμε κι απο εναν σουπερ επαναστα του κωλου αλλα δεν το χρησιμοποιουμε ως δικαιολογια.
Ατακες ανθρωπων που (α)συνειδητα θα απεχουν απ' οτι εχει σχεση με τον κοσμο περαν του πανινου δικου τους. Θα απεχουν κι οταν και αν εκφρασουν αποψη θα ειναι συνηθως μπαρουφες και επιφανειακες θεωρητικολογιες. Οταν δεν εχεις ιδεα για ποιο πραγμα μιλας, λογικο κι επομενο ειναι να το βουλωνεις. Η μπορεις και να ρωτησεις, να διαβασεις, να συζητησεις. Να ενδιαφερθεις, πραγμα που ειναι και το ζητουμενο..
Αν ενδιαφεροσουν, βεβαια, δεν θα εμενες στην μισανθρωπικη επιφανεια η ακομα χειροτερα στην ωχαδερφιστικη αντιμετωπιση. Δεν ειναι κανεις υποχρεωμενος να κανει κατι που δεν θελει, αλλα αυτο δεν αναιρει τα γεγονοτα.
Αν κατι δεν παει καλα και θες να αλλαξει προς το καλυτερο, ξεκουνα. Κανε κατι γι' αυτο,
Αλλιως μη μεμψιμοιρεις σαν παραιτημενο παρασιτο της ζωης κι αν σου φαινεται βαρυς ο χαρακτηρισμος τοτε μαλλον εισαι. Τιποτα που αξιζει δεν ερχεται ευκολα κι αν μονο τα ευκολα θες, εισαι αξιος της μοιρας σου. Οσο μποεμ απολιτικ και να θες να το παιξεις στον εαυτουλη σου, η αληθεια θα ειναι παντα οτι επελεξες να εισαι ηττημενο.
Δεν λεω να τρεχεις σαν αβουλος μαλακας παντου χωρις να ξερεις το γιατι, λεω choose your battles and give those battles. Αλλιως ποια η θεση σου και που η δυναμη σου σαν ατομικοτητα που θα μιλησει και για προβατα?
Φυσικα και ειναι ευκολοτερο να μενεις σε αυτον τον μικροκοσμο, ομως για παντα θα φοβασαι μη και σκιστει. Πανινος ειναι αλλωστε..
Φοβουνται να αναλαβουν ευθυνες σε ΚΑΘΕ τομεα της ζωης τους και φυγοπονοι που ειναι, να ξερεις ποτε δεν φταινε.
Οι διαδηλωσεις που κολλανε? Απλα ειναι παραδειγμα, χεστηκα αν πας η δεν πας.
Καποιοι actually give a shit για τους αλλους ανθρωπους και, θα το καταλαβεις, ετσι λειτουργουν κι ας μην πατησουν ποτε σε διαδηλωση. Και καποιοι παλι οχι. Οι δευτεροι ειναι ανικανοι να το κανουν αν δεν υπαρχει αμεσο προσωπικο οφελος. Γι' αυτους μιλω.
Με καποιους απ' αυτους, καποιοι μοιραστηκαμε τα κρεβατια μας. Τις σκεψεις μας, τους προβληματισμους μας, τα ονειρα μας, την καρδια μας. Εμας. Κι αναρωτιεμαι σημερα, αηδιασμενη, το γιατι.
Ισως κι εμεις καποτε ημασταν τυφλοι.
Καποτε, τοσο τυφλη ημουν κι εγω, νομιζα οτι η Αγαπη αρκει κι ολα τα νικαει,
αρκει να τους δειξεις κι εναν αλλον κοσμο.
Καποτε, ναι ηταν ματαιο, αλλα επεμεινα. Μεχρι που σιγασα.
Η φλογα μεσα μου ομως εκαιγε και ισως ηταν το μοναδικο πραγμα που με κρατησε ζεστη.
Προτιμησα να καω μεσα μου παρα να καει ο πανινος σου κοσμος και σε δω να φοβασαι.
Μαχομουν να μη σε δω να φοβασαι when all along επρεπε εγω να σκισω τα πανια και να τα μπουρλοτιασω.
Εσυ με το μισος τρεφοσουν και ταιζες τους ομοιους σου, γι'αυτο και στο τελος το γυρισες και εναντιον μου. Ωστοσο ειχα εμπιστοσυνη οτι καποια στιγμη θα δεις κι ειχα το χερι μου παντα ετοιμο να σε πιασει.
Γιατι ο πανινος σου κοσμος αρχισε να λαμπαδιαζει. Αρχισε να φαινεται.
"Η Αγαπη, η συνουσια, ολα ψευτικα κι ολα οπως εσυ τα εχτισες. Κανεις δεν ειναι αυτος που ειναι γιατι ειναι αυτο που εσυ θελησες να δεις."
Πως ν' αντεξεις αληθεια οταν εχεις συνηθισει ηθοποιλικι στην ζωη σου? Οταν θαυμαζεις υποκριτικες εκτος σκηνης ικανοτητες κι αυτο αποζητας?
Πως, οταν θελεις να δημιουργεις και να συντηρεις ψεμα, πως να αντεξεις κατι αληθινο?
Παντα θα βλεπεις ρολους και παραστασεις και ποτε αληθεια. Η αληθεια ειναι ωμη και πολλες φορες αγαρμπη, δεν σε κατηγορω που δεν την αντεχεις αλλα λιγο σε λυπαμαι γι' αυτο.
Ποτε δεν θα δεις ποσο ομορφη ειναι η γυμνια και ποσο εφημερο και ψευτικο το πλαστικο.
Ποτε δεν θα σε παρασυρει η ενταση του αληθινου συναισθηματος και παντα θα αποζητας ενα κρεατινο driftwood με καλες υποκριτικες ικανοτητες να πιαστεις.
Θελεις σοου, θελεις ψεμματα. Μονο ενα καλα σκηνοθετημενο σοου ειναι τελειο, η αληθεια οχι.
Δεν θα την αντεχες την αληθεια, αυτο καταλαβαινω.. Και πως ν'αντεξεις κατι που δεν εισαι οταν δεν αντεχεις καν αυτο που εισαι?
Το να'σαι καλος ηθοποιος στην σκηνη ειναι εκφραση, ειναι τεχνη.
Το να'σαι καλος ηθοποιος στην ζωη σου ομως, ειναι καταντια. Ακομα να το δεις?
Γι' αυτο σου ειπα, το ηθοποιιλικι το κρατω μονο για το σανιδι. Κρατουσες μπυρα και φορουσες ενα απο τα ψευτικα χαμογελα σου. Δεν μπορω να το κανω αυτο, δεν θελω. Κανενα συμφερον δεν θα ειναι ποτε ισχυροτερο της αναγκης μου για ειλικρινεια και δεν θα περασω το υπολοιπο της ζωης μου φοβουμενη οτι ολοι ειναι ψευτες ηθοποιοι. Γιατι δεν ειναι ολοι.
Ο πανινος κοσμος σου καταστραφηκε και δοξα το συμπαν, μαζι του και η παλια εγω.
Κι ας εχω γδαρσιματα και καψιματα πανω μου.
Εχω βγαλει φτερα κι ας προσπαθησες να με πεισεις να συρθω.
Δεν μπορω? Κοιτα με.
Πανινους κοσμους θα χτιζεις παντα, θα σκιζονται και θα φτιαχνεις καινουριους, με καινουριους κομπαρσους κομμενους και ραμμενους στα μετρα σου.
Εχεις καθε δικαιωμα στην επιφανεια και τα γνωριμα ρηχα νερα,
εγω ομως δεν θα ειμαι εκει.
Δεν σταματησα να μαχομαι, απλα αυτη τη φορα για τα σωστα πραγματα.
Σου τραγουδουσα στιχους οργης και το'βρισκες χαριτωμενο αλλα ποτε, ΠΟΤΕ σου δεν ακουσες αυτους τους στιχους, ποτε δεν ενιωσες αυτη την οργη. Ποτε σου δεν ταρακουνηθηκες, τα ονομασες ολα βια απ'την οποια νομιζεις ακομα οτι απεχεις. Η δικη σου οργη παντα περιοριζοταν και κατευθυνοταν σε μας τους κομπαρσους μεσα στον πανινο σου κοσμο.
Σου μιλουσα για κατι μεγαλυτερο και τα λογια μου χανονταν αναμεσα σε πανια και καπνα..
Σου μιλουσα για ανθρωπινη Αγαπη και δεν ακουσες ουτε μια γαμημενη λεξη.
Σου'δειξα πως ειναι να βαζεις καποιον πανω απο σενα και μου'πες να σωπαινω. Να σωπαινω. Να σωπαινω. Αλλιως θα τιμωρηθω, πρεπει να σωπαινω.
Παντα κρατουσες την ασφαλεια των ισων αποστασεων η της συμφερουσας πλευρας.
Παντα το βολικο. Το ψευδες. Το συμφερον.
Και πνιγομουν, πνιγομουν, πνιγομουν.
Καποτε πιστευα οτι η Αγαπη ολα τα νικαει, μαζι και τον καταστροφικο εγωισμο.
Τωρα συνειδητοποιω οτι εισαι μερος αυτου που εμεις πολεμαμε.
Και στο "εμεις" χωρανε οσοι ξερουν τους στιχους. Οσοι δεν φοβουνται. Οσοι εχουν μυρισει μπαρουτι και δεν εκαναν πισω. Οσοι αποζητουν το αληθινο κι οχι το αρρωστημενα χειριστικο πλαστικο, Οσοι αρνουνται να πατησουν επι πτωματων και να ειναι ηθοποιοι στη ζωη τους.
Πιστευα οτι η Αγαπη ολα τα νικαει και δεν σταματησα να μαχομαι, απλα αυτη τη φορα για τα σωστα πραγματα.
Γιατι εκει, η Αγαπη παντα θα εχει νοημα.
οτι εκεινοι που "απο επιλογη δεν παω στις διαδηλωσεις γιατι ειμαι κατα της βιας"
ειναι οι μεγαλυτερες κοτες. Οχι επειδη φοβουνται τις διαδηλωσεις αλλα επειδη φοβουνται να αντιληφθουν τον κοσμο γυρω τους. Τον κοσμο στον οποιο ζουμε. Γι'αυτους καθε κινηση αλληλεγγυης, καθε stand ατομικης ευθυνης, καθε σταση, καθε διαδηλωση για καποιο λογο ισοδυναμει με βια. Δικαιολογιες δηλαδη. Πες καλυτερα οτι δεν σε νοιαζει. Πες καλυτερα οτι δεν εχεις την παραμικρη ιδεα. Μην λες "δεν παω γιατι ο ταδε φιλος μου πηγε και τα'σπασε κι εγω δεν ειμαι ετσι" γιατι περαν του οτι φαινεσαι διπλα βλαμμενος, προσβαλλεις τη νοημοσυνη και τον σκοπο εκεινων που θα παλεψουν. Ολοι εχουμε κι απο εναν μπαχαλακια οξυθυμο στους φιλους/γνωστους μας και ολοι ξερουμε κι απο εναν σουπερ επαναστα του κωλου αλλα δεν το χρησιμοποιουμε ως δικαιολογια.
Ατακες ανθρωπων που (α)συνειδητα θα απεχουν απ' οτι εχει σχεση με τον κοσμο περαν του πανινου δικου τους. Θα απεχουν κι οταν και αν εκφρασουν αποψη θα ειναι συνηθως μπαρουφες και επιφανειακες θεωρητικολογιες. Οταν δεν εχεις ιδεα για ποιο πραγμα μιλας, λογικο κι επομενο ειναι να το βουλωνεις. Η μπορεις και να ρωτησεις, να διαβασεις, να συζητησεις. Να ενδιαφερθεις, πραγμα που ειναι και το ζητουμενο..
Αν ενδιαφεροσουν, βεβαια, δεν θα εμενες στην μισανθρωπικη επιφανεια η ακομα χειροτερα στην ωχαδερφιστικη αντιμετωπιση. Δεν ειναι κανεις υποχρεωμενος να κανει κατι που δεν θελει, αλλα αυτο δεν αναιρει τα γεγονοτα.
Αν κατι δεν παει καλα και θες να αλλαξει προς το καλυτερο, ξεκουνα. Κανε κατι γι' αυτο,
Αλλιως μη μεμψιμοιρεις σαν παραιτημενο παρασιτο της ζωης κι αν σου φαινεται βαρυς ο χαρακτηρισμος τοτε μαλλον εισαι. Τιποτα που αξιζει δεν ερχεται ευκολα κι αν μονο τα ευκολα θες, εισαι αξιος της μοιρας σου. Οσο μποεμ απολιτικ και να θες να το παιξεις στον εαυτουλη σου, η αληθεια θα ειναι παντα οτι επελεξες να εισαι ηττημενο.
Δεν λεω να τρεχεις σαν αβουλος μαλακας παντου χωρις να ξερεις το γιατι, λεω choose your battles and give those battles. Αλλιως ποια η θεση σου και που η δυναμη σου σαν ατομικοτητα που θα μιλησει και για προβατα?
Φυσικα και ειναι ευκολοτερο να μενεις σε αυτον τον μικροκοσμο, ομως για παντα θα φοβασαι μη και σκιστει. Πανινος ειναι αλλωστε..
Φοβουνται να αναλαβουν ευθυνες σε ΚΑΘΕ τομεα της ζωης τους και φυγοπονοι που ειναι, να ξερεις ποτε δεν φταινε.
Οι διαδηλωσεις που κολλανε? Απλα ειναι παραδειγμα, χεστηκα αν πας η δεν πας.
Καποιοι actually give a shit για τους αλλους ανθρωπους και, θα το καταλαβεις, ετσι λειτουργουν κι ας μην πατησουν ποτε σε διαδηλωση. Και καποιοι παλι οχι. Οι δευτεροι ειναι ανικανοι να το κανουν αν δεν υπαρχει αμεσο προσωπικο οφελος. Γι' αυτους μιλω.
Με καποιους απ' αυτους, καποιοι μοιραστηκαμε τα κρεβατια μας. Τις σκεψεις μας, τους προβληματισμους μας, τα ονειρα μας, την καρδια μας. Εμας. Κι αναρωτιεμαι σημερα, αηδιασμενη, το γιατι.
Ισως κι εμεις καποτε ημασταν τυφλοι.
Καποτε, τοσο τυφλη ημουν κι εγω, νομιζα οτι η Αγαπη αρκει κι ολα τα νικαει,
αρκει να τους δειξεις κι εναν αλλον κοσμο.
Καποτε, ναι ηταν ματαιο, αλλα επεμεινα. Μεχρι που σιγασα.
Η φλογα μεσα μου ομως εκαιγε και ισως ηταν το μοναδικο πραγμα που με κρατησε ζεστη.
Προτιμησα να καω μεσα μου παρα να καει ο πανινος σου κοσμος και σε δω να φοβασαι.
Μαχομουν να μη σε δω να φοβασαι when all along επρεπε εγω να σκισω τα πανια και να τα μπουρλοτιασω.
Εσυ με το μισος τρεφοσουν και ταιζες τους ομοιους σου, γι'αυτο και στο τελος το γυρισες και εναντιον μου. Ωστοσο ειχα εμπιστοσυνη οτι καποια στιγμη θα δεις κι ειχα το χερι μου παντα ετοιμο να σε πιασει.
Γιατι ο πανινος σου κοσμος αρχισε να λαμπαδιαζει. Αρχισε να φαινεται.
"Η Αγαπη, η συνουσια, ολα ψευτικα κι ολα οπως εσυ τα εχτισες. Κανεις δεν ειναι αυτος που ειναι γιατι ειναι αυτο που εσυ θελησες να δεις."
Πως ν' αντεξεις αληθεια οταν εχεις συνηθισει ηθοποιλικι στην ζωη σου? Οταν θαυμαζεις υποκριτικες εκτος σκηνης ικανοτητες κι αυτο αποζητας?
Πως, οταν θελεις να δημιουργεις και να συντηρεις ψεμα, πως να αντεξεις κατι αληθινο?
Παντα θα βλεπεις ρολους και παραστασεις και ποτε αληθεια. Η αληθεια ειναι ωμη και πολλες φορες αγαρμπη, δεν σε κατηγορω που δεν την αντεχεις αλλα λιγο σε λυπαμαι γι' αυτο.
Ποτε δεν θα δεις ποσο ομορφη ειναι η γυμνια και ποσο εφημερο και ψευτικο το πλαστικο.
Ποτε δεν θα σε παρασυρει η ενταση του αληθινου συναισθηματος και παντα θα αποζητας ενα κρεατινο driftwood με καλες υποκριτικες ικανοτητες να πιαστεις.
Θελεις σοου, θελεις ψεμματα. Μονο ενα καλα σκηνοθετημενο σοου ειναι τελειο, η αληθεια οχι.
Δεν θα την αντεχες την αληθεια, αυτο καταλαβαινω.. Και πως ν'αντεξεις κατι που δεν εισαι οταν δεν αντεχεις καν αυτο που εισαι?
Το να'σαι καλος ηθοποιος στην σκηνη ειναι εκφραση, ειναι τεχνη.
Το να'σαι καλος ηθοποιος στην ζωη σου ομως, ειναι καταντια. Ακομα να το δεις?
Γι' αυτο σου ειπα, το ηθοποιιλικι το κρατω μονο για το σανιδι. Κρατουσες μπυρα και φορουσες ενα απο τα ψευτικα χαμογελα σου. Δεν μπορω να το κανω αυτο, δεν θελω. Κανενα συμφερον δεν θα ειναι ποτε ισχυροτερο της αναγκης μου για ειλικρινεια και δεν θα περασω το υπολοιπο της ζωης μου φοβουμενη οτι ολοι ειναι ψευτες ηθοποιοι. Γιατι δεν ειναι ολοι.
Ο πανινος κοσμος σου καταστραφηκε και δοξα το συμπαν, μαζι του και η παλια εγω.
Κι ας εχω γδαρσιματα και καψιματα πανω μου.
Εχω βγαλει φτερα κι ας προσπαθησες να με πεισεις να συρθω.
Δεν μπορω? Κοιτα με.
Πανινους κοσμους θα χτιζεις παντα, θα σκιζονται και θα φτιαχνεις καινουριους, με καινουριους κομπαρσους κομμενους και ραμμενους στα μετρα σου.
Εχεις καθε δικαιωμα στην επιφανεια και τα γνωριμα ρηχα νερα,
εγω ομως δεν θα ειμαι εκει.
Δεν σταματησα να μαχομαι, απλα αυτη τη φορα για τα σωστα πραγματα.
Σου τραγουδουσα στιχους οργης και το'βρισκες χαριτωμενο αλλα ποτε, ΠΟΤΕ σου δεν ακουσες αυτους τους στιχους, ποτε δεν ενιωσες αυτη την οργη. Ποτε σου δεν ταρακουνηθηκες, τα ονομασες ολα βια απ'την οποια νομιζεις ακομα οτι απεχεις. Η δικη σου οργη παντα περιοριζοταν και κατευθυνοταν σε μας τους κομπαρσους μεσα στον πανινο σου κοσμο.
Σου μιλουσα για κατι μεγαλυτερο και τα λογια μου χανονταν αναμεσα σε πανια και καπνα..
Σου μιλουσα για ανθρωπινη Αγαπη και δεν ακουσες ουτε μια γαμημενη λεξη.
Σου'δειξα πως ειναι να βαζεις καποιον πανω απο σενα και μου'πες να σωπαινω. Να σωπαινω. Να σωπαινω. Αλλιως θα τιμωρηθω, πρεπει να σωπαινω.
Παντα κρατουσες την ασφαλεια των ισων αποστασεων η της συμφερουσας πλευρας.
Παντα το βολικο. Το ψευδες. Το συμφερον.
Και πνιγομουν, πνιγομουν, πνιγομουν.
Καποτε πιστευα οτι η Αγαπη ολα τα νικαει, μαζι και τον καταστροφικο εγωισμο.
Τωρα συνειδητοποιω οτι εισαι μερος αυτου που εμεις πολεμαμε.
Και στο "εμεις" χωρανε οσοι ξερουν τους στιχους. Οσοι δεν φοβουνται. Οσοι εχουν μυρισει μπαρουτι και δεν εκαναν πισω. Οσοι αποζητουν το αληθινο κι οχι το αρρωστημενα χειριστικο πλαστικο, Οσοι αρνουνται να πατησουν επι πτωματων και να ειναι ηθοποιοι στη ζωη τους.
Πιστευα οτι η Αγαπη ολα τα νικαει και δεν σταματησα να μαχομαι, απλα αυτη τη φορα για τα σωστα πραγματα.
Γιατι εκει, η Αγαπη παντα θα εχει νοημα.
Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014
Βαλε εναν γαμημενο τιτλο, εσυ που τα πας καλα μ'αυτα.
Το ειδα πριν απο κανα μηνα στον υπνο μου. Πολεμος ετοιμαζοταν, καπου κοντα.
Δεν ακουγες σειρηνες, η βομαρδισμους, δεν εβλεπες να φωτιζει ο ουρανος απο πολεμικα πουλια.
Ηταν κοντα και θα πηγαιναμε να παρακολουθησουμε.. Ποιος ο σκοπος να παρακολουθησεις, δεν θες να σωθεις? Και τι να κανεις.. Θα φας ποπ κορν και θα περιμενεις το διαλειμμα για να πας τουαλετα.
Θα ημασταν ασφαλεις, σ'ενα αυτοκινητο 5 φιλοι. Δεν πας βολτα στον πολεμο, ο πολεμος ειναι μακρια.
Ειναι ομως?
Ποιος κοσμος σηκωνει κι ονομαζει πεπρωμενο αυτο που επιβληθηκε για λιγη γη, οση απεμεινε..
Ενα μονοψηφιο τοις εκατο. Αν χρειαζεται να σου εξηγησω τι εννοω τοτε δεν χρειαζεται και να ξερεις τι εννοω.
Ο κοσμος που θελουμε ν'αλλαξουμε ειναι αυτος. Ο κοσμος που θ'ακουμπησει προτου πεις "αλευρι", γιατι τον προσκαλεσες με την ανοχη σου και τον ωχαδερφισμο, δεν σε κατηγορω, ειναι αβολο και θα εστιασεις αλλου.
Σε κατηγορω.
Κι εμενα μαζι.
Λες και μονο αν ανεβουμε στο καραβι θα λυτρωθω απ'τις τυψεις που κοιμομαστε τα βραδια και δεν φοβομαστε. Τι να τις κανω τις τυψεις.. Τι να τις κανεις κι εσυ? Ποιοι δρομοι υπαρχουν που σε αποτελεσμα θα ξεπερασουν την υψωμενη φωνη, να τους παρουμε?
Εμεις οι λιγοι, οι πολλοι, οι μπερδεμενοι, οι θυμωμενοι, οι εκ του ασφαλους "αγωνιστες".
Αρχιδια αγωνιστες φιλε. Λογια μονο. Οι πραξεις μας, αυτο ειμαστε.
Ποιες ειναι?
Ο σπορος που τοσο σημαντικος μου φαινοταν παντα, τωρα ισχυ δεν εχει και δεν αρκει ουτε σε μενα.
Τι να τον κανουμε τον σπορο οταν φυτευεται σε χωμα αγονο? Πετρα εισαι.
Η μονη σου χορδη που αγγιχτηκε πραγματικα ειναι εκεινη του εγω. Η ευαισθησια σου ειναι το να φανεις, να παρεις τα 15 λεπτα που σου αναλογουν. Ποσο να κρατησει? Ιδεες, ιδανικα, ολα δανεικα και, γαμωτο, γιατι δεν τα νιωθεις?
Σε καιει το τι θα παρεις κι οχι το τι θα δωσεις. Κι αν δωσεις θα ειναι ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ.
Για να παρεις ευσημα, ευχαριστω, τροφη για τη σκια μεσα σου και την ταυτοτητα.
Αλοιμονο και να'πιανες τι σου λεω τωρα...
Γι' αυτο δεν σ' εμπιστευομαι και γι'αυτο δεν σε χωνευω.
Λογια, λογια, ΛΟΓΙΑ!
Τι να τα κανω τα λογια σου ρε που ειναι πιο κενα κι απ'το Τιποτα? Τι να τα κανω τα ποσταρισματα σου με τα λογια της Γωγου οταν δεν σε καψαν ποτε μεσα σου ωστε να τα νιωσεις? Τι να τον κανω τον καθρεφτη μωρε?
Ποιος Σπορος? Δεν βλεπω τον Σπορο, μονο το γαμημενο σου εγω πισω απο αναριθμητα ΛΟΓΙΑ δανεικα.
Ιδια σκατα εισαι κι εσυ κι εσυ κι εσυ. Εκλιπαρω ωρες ωρες να με αποδειξεις λαθος.
Δεν θελω να ειμαστε λιγοι, θελω να ειμαστε πολλοι, η χαραμαδα να ανοιξει διαπλατα, σπαζοντας την γαμημενη επιφανεια να γεμισει ο τοπος ΦΩΣ. Τοσο που θα μας τυφλωσει.
Ομως δεν θελω το στιγμιαιο, δεν θελω το πυροτεχνημα που παλι το σκοταδι σου θα ρουφηξει και θα ξεχαστει. Λογια, επιφανεια και γαμημενες εγωπαθειες. Γαμημενος ελιτισμος απο δηθεν αλτρουιστες, δηθεν, δηθεν, δηθεν. Οι τιτλοι σε μαραναν.
Μη δηλωνεις τιποτα και μην αυτοπροσδιοριζεσαι. Πραξε. Πραξε για να σε πιστεψω. Πραξε μπας και σε πιστεψεις κι εσυ, γαμησε με εμενα.
Αγαπα ρε. Εχεις τ' αρχιδια?
Ειμαι μικροσκοπικη και τα λογια μου μπερδεμενα αλλα εσυ αδερφε μου κι εσυ αδερφη μου δεν χρειαζεσαι επεξηγησεις γιατι ξερεις.
Αν δεν γνωριζεις θα με ρωτησεις κι αν δεν γνωριζω θα σε ρωτησω, θα κουβαλησει ο ενας τον αλλον, θα μοιραστουμε, θα δειξει ο ενας στον αλλον, δασκαλος θα γινει ο ενας του αλλου και, μαντεψε.. ο κοσμος θ'αλλαξει.
Δεν ακουγες σειρηνες, η βομαρδισμους, δεν εβλεπες να φωτιζει ο ουρανος απο πολεμικα πουλια.
Ηταν κοντα και θα πηγαιναμε να παρακολουθησουμε.. Ποιος ο σκοπος να παρακολουθησεις, δεν θες να σωθεις? Και τι να κανεις.. Θα φας ποπ κορν και θα περιμενεις το διαλειμμα για να πας τουαλετα.
Θα ημασταν ασφαλεις, σ'ενα αυτοκινητο 5 φιλοι. Δεν πας βολτα στον πολεμο, ο πολεμος ειναι μακρια.
Ειναι ομως?
Ποιος κοσμος σηκωνει κι ονομαζει πεπρωμενο αυτο που επιβληθηκε για λιγη γη, οση απεμεινε..
Ενα μονοψηφιο τοις εκατο. Αν χρειαζεται να σου εξηγησω τι εννοω τοτε δεν χρειαζεται και να ξερεις τι εννοω.
Ο κοσμος που θελουμε ν'αλλαξουμε ειναι αυτος. Ο κοσμος που θ'ακουμπησει προτου πεις "αλευρι", γιατι τον προσκαλεσες με την ανοχη σου και τον ωχαδερφισμο, δεν σε κατηγορω, ειναι αβολο και θα εστιασεις αλλου.
Σε κατηγορω.
Κι εμενα μαζι.
Λες και μονο αν ανεβουμε στο καραβι θα λυτρωθω απ'τις τυψεις που κοιμομαστε τα βραδια και δεν φοβομαστε. Τι να τις κανω τις τυψεις.. Τι να τις κανεις κι εσυ? Ποιοι δρομοι υπαρχουν που σε αποτελεσμα θα ξεπερασουν την υψωμενη φωνη, να τους παρουμε?
Εμεις οι λιγοι, οι πολλοι, οι μπερδεμενοι, οι θυμωμενοι, οι εκ του ασφαλους "αγωνιστες".
Αρχιδια αγωνιστες φιλε. Λογια μονο. Οι πραξεις μας, αυτο ειμαστε.
Ποιες ειναι?
Ο σπορος που τοσο σημαντικος μου φαινοταν παντα, τωρα ισχυ δεν εχει και δεν αρκει ουτε σε μενα.
Τι να τον κανουμε τον σπορο οταν φυτευεται σε χωμα αγονο? Πετρα εισαι.
Η μονη σου χορδη που αγγιχτηκε πραγματικα ειναι εκεινη του εγω. Η ευαισθησια σου ειναι το να φανεις, να παρεις τα 15 λεπτα που σου αναλογουν. Ποσο να κρατησει? Ιδεες, ιδανικα, ολα δανεικα και, γαμωτο, γιατι δεν τα νιωθεις?
Σε καιει το τι θα παρεις κι οχι το τι θα δωσεις. Κι αν δωσεις θα ειναι ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ.
Για να παρεις ευσημα, ευχαριστω, τροφη για τη σκια μεσα σου και την ταυτοτητα.
Αλοιμονο και να'πιανες τι σου λεω τωρα...
Γι' αυτο δεν σ' εμπιστευομαι και γι'αυτο δεν σε χωνευω.
Λογια, λογια, ΛΟΓΙΑ!
Τι να τα κανω τα λογια σου ρε που ειναι πιο κενα κι απ'το Τιποτα? Τι να τα κανω τα ποσταρισματα σου με τα λογια της Γωγου οταν δεν σε καψαν ποτε μεσα σου ωστε να τα νιωσεις? Τι να τον κανω τον καθρεφτη μωρε?
Ποιος Σπορος? Δεν βλεπω τον Σπορο, μονο το γαμημενο σου εγω πισω απο αναριθμητα ΛΟΓΙΑ δανεικα.
Ιδια σκατα εισαι κι εσυ κι εσυ κι εσυ. Εκλιπαρω ωρες ωρες να με αποδειξεις λαθος.
Δεν θελω να ειμαστε λιγοι, θελω να ειμαστε πολλοι, η χαραμαδα να ανοιξει διαπλατα, σπαζοντας την γαμημενη επιφανεια να γεμισει ο τοπος ΦΩΣ. Τοσο που θα μας τυφλωσει.
Ομως δεν θελω το στιγμιαιο, δεν θελω το πυροτεχνημα που παλι το σκοταδι σου θα ρουφηξει και θα ξεχαστει. Λογια, επιφανεια και γαμημενες εγωπαθειες. Γαμημενος ελιτισμος απο δηθεν αλτρουιστες, δηθεν, δηθεν, δηθεν. Οι τιτλοι σε μαραναν.
Μη δηλωνεις τιποτα και μην αυτοπροσδιοριζεσαι. Πραξε. Πραξε για να σε πιστεψω. Πραξε μπας και σε πιστεψεις κι εσυ, γαμησε με εμενα.
Αγαπα ρε. Εχεις τ' αρχιδια?
Ειμαι μικροσκοπικη και τα λογια μου μπερδεμενα αλλα εσυ αδερφε μου κι εσυ αδερφη μου δεν χρειαζεσαι επεξηγησεις γιατι ξερεις.
Αν δεν γνωριζεις θα με ρωτησεις κι αν δεν γνωριζω θα σε ρωτησω, θα κουβαλησει ο ενας τον αλλον, θα μοιραστουμε, θα δειξει ο ενας στον αλλον, δασκαλος θα γινει ο ενας του αλλου και, μαντεψε.. ο κοσμος θ'αλλαξει.
Τρίτη 22 Ιουλίου 2014
The Barber's speech
I'm sorry, but I don't want to be an emperor. That's not my business. I don't want to rule or conquer anyone. I should like to help everyone, if possible, Jew, gentile, black man, white. We all want to help one another. Human beings are like that. We want to live by each other's happiness — not by each other's misery. We don't want to hate and despise one another.
In this world there is room for everyone. And the good earth is rich and can provide for everyone. The way of life can be free and beautiful, but we have lost the way. Greed has poisoned men's souls, has barricaded the world with hate, has goose-stepped us into misery and bloodshed. We have developed speed, but we have shut ourselves in. Machinery that gives abundance has left us in want. Our knowledge has made us cynical. Our cleverness, hard and unkind. We think too much and feel too little.
Charlie Chaplin - The Barber's speech (The Great Dictator)
In this world there is room for everyone. And the good earth is rich and can provide for everyone. The way of life can be free and beautiful, but we have lost the way. Greed has poisoned men's souls, has barricaded the world with hate, has goose-stepped us into misery and bloodshed. We have developed speed, but we have shut ourselves in. Machinery that gives abundance has left us in want. Our knowledge has made us cynical. Our cleverness, hard and unkind. We think too much and feel too little.
Charlie Chaplin - The Barber's speech (The Great Dictator)
Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014
Σε μια συνέντευξή του, ο τότε νεαρός μπασίστας των Idols, Ντέμης Ρούσσος, είχε αναφερθεί στην έμπνευση του τραγουδιού "Τρικυμία στην καρδιά μου": «το τραγούδι είναι διαχρονικό και εμπνευσμένο από τις άσπονδες φιλίες και τους ανεκπλήρωτους έρωτες.
Θα το τραγουδάμε για πολλά χρόνια και για όσο θα υπάρχουν πισώπλατες μαχαιριές από φίλους.»
Αφήνοντας στην άκρη τους ανεκπλήρωτους έρωτες, γιατί κατά τη γνώμη μου είναι μια άλλη, πονεμένη ιστορία, πιάνουμε τις άσπονδες "φιλίες". Η λέξη φιλίες σε εισαγωγικά. Διότι άν ήταν πραγματικές δεν θα ήταν άσπονδες.
Αφού όμως έχεις βρεθεί, το να βάζεις κάποιον σε αυτή τη διαδικασία εν γνώση σου, σε καθιστά ρηχό, εγωιστή και επιφανειακό σαν άνθρωπο. Άρα σου άξιζε το βρώμικο παιχνίδι που έπαιξαν κάποιοι σε βάρος σου. Απο την άλλη πλευρά, στην περίπτωση που δεν έχεις βρεθεί ποτέ σε μια τέτοια κατάσταση και παρόλα αυτά το κάνεις, γίνεσαι αυτόματα κακός άνθρωπος... Πιστεύω πως δεν σου αρέσει να χαρακτηριστείς απο καμία εκ των δύο εκδοχή.
Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013
Thirteen Ways of Looking at a Blackbird
I
Among twenty snowy mountains,
The only moving thing
Was the eye of the blackbird.
II
I was of three minds,
Like a tree
In which there are three blackbirds.
III
The blackbird whirled in the autumn winds.
It was a small part of the pantomime.
IV
A man and a woman
Are one.
A man and a woman and a blackbird
Are one.
V
I do not know which to prefer,
The beauty of inflections
Or the beauty of innuendoes,
The blackbird whistling
Or just after.
VI
Icicles filled the long window
With barbaric glass.
The shadow of the blackbird
Crossed it, to and fro.
The mood
Traced in the shadow
An indecipherable cause.
VII
O thin men of Haddam,
Why do you imagine golden birds?
Do you not see how the blackbird
Walks around the feet
Of the women about you?
VIII
I know noble accents
And lucid, inescapable rhythms;
But I know, too,
That the blackbird is involved
In what I know.
IX
When the blackbird flew out of sight,
It marked the edge
Of one of many circles.
X
At the sight of blackbirds
Flying in a green light,
Even the bawds of euphony
Would cry out sharply.
XI
He rode over Connecticut
In a glass coach.
Once, a fear pierced him,
In that he mistook
The shadow of his equipage
For blackbirds.
XII
The river is moving.
The blackbird must be flying.
XIII
It was evening all afternoon.
It was snowing
And it was going to snow.
The blackbird sat
In the cedar-limbs.
............
Among twenty snowy mountains,
The only moving thing
Was the eye of the blackbird.
II
I was of three minds,
Like a tree
In which there are three blackbirds.
III
The blackbird whirled in the autumn winds.
It was a small part of the pantomime.
IV
A man and a woman
Are one.
A man and a woman and a blackbird
Are one.
V
I do not know which to prefer,
The beauty of inflections
Or the beauty of innuendoes,
The blackbird whistling
Or just after.
VI
Icicles filled the long window
With barbaric glass.
The shadow of the blackbird
Crossed it, to and fro.
The mood
Traced in the shadow
An indecipherable cause.
VII
O thin men of Haddam,
Why do you imagine golden birds?
Do you not see how the blackbird
Walks around the feet
Of the women about you?
VIII
I know noble accents
And lucid, inescapable rhythms;
But I know, too,
That the blackbird is involved
In what I know.
IX
When the blackbird flew out of sight,
It marked the edge
Of one of many circles.
X
At the sight of blackbirds
Flying in a green light,
Even the bawds of euphony
Would cry out sharply.
XI
He rode over Connecticut
In a glass coach.
Once, a fear pierced him,
In that he mistook
The shadow of his equipage
For blackbirds.
XII
The river is moving.
The blackbird must be flying.
XIII
It was evening all afternoon.
It was snowing
And it was going to snow.
The blackbird sat
In the cedar-limbs.
............
Wallace Stevens
Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013
Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου 2013
Περι καρχαριών
Μεταξύ οδών.
Της αγάπης και ..της έλλειψης αυτής.
Του φτυαριού? Για τους βαθιά ανικανοποίητους.
Είναι θέμα επιλογής.
Περι καρχαριών και ψευδοsuperior ανθρώπων.
Όση Αγάπη και να δώσεις, ευκαιρίες μέσω της τυφλής εμπιστοσύνης, τόσο χρόνο έχεις σπαταλήσει
που δεν ξαναγυρνά. Ας είναι ξοδεμένος σωστά.
Ανοιχτές καρδιές είναι ανοιχτές για όλους μα δεν έχουν όλοι καθαρά παπούτσια και γεμίζουν λάσπες τον τόπο.. το ξεχνάς? Το γνωρίζεις και με βάση αυτό λειτουργείς.
Για σένα περισσότερο, ναι.
Θα δείξεις με μύριους τρόπους την αλήθεια που δεν μπορούν να δουν.
Και ξεχνάς οτι δεν είναι όλοι αρκετά ικανοί να δουν. Γιατί δεν θέλουν.
Γιατί δεν ταιριάζει σε αυτούς και στους τρόπους τους, είναι άβολη και δύσκολη και χρονοβόρα η δουλειά. Μη μασάς. Αγάπα. Για σένα περισσότερο, ναι.
Η συναναστροφή με το τέρας σε κάνει τέρας.. το ξεχνάς? Εξαρτάται σε ποια μερίδα ανήκεις.
Ο ψευδοsuperior θα κάνουν τα πάντα για να νιώσουν καλά. Προσοχή και εσω αρκετά διαβασμένος να ξέρεις οτι η βάση αυτού είναι το ίδιο το inferiority complex και μην τους πάρεις στα σοβαρά ποτέ.
Ο άνθρωπος που θεωρεί τον δίπλα του "υπό" είναι δέκα σκάλες πιο κάτω απ'τον δίπλα και 100 σκάλες πιο κάτω σε σχέση με τον άνθρωπο που πρεσβεύει το αντίθετο. Και ετσι θα λειτουργήσει. Ανοιξε οποιοδήποτε βιβλίο ψυχολογίας πριν μας τα πρήξεις.
Treat them with love, ξέροντας όμως οτι μπορεί και να κάνεις μια τρύπα στο νερό. Δεν είναι δική σου αποτυχία. Treat them with love και αποδέξου το ποιοι είναι, ποτέ όμως μην κάνεις πατ-πατ επιβράβευσης της νεύρωσης γιατί αυτό είναι ψευδαγάπη και ψευδαποδοχή, μαζί και άκρως συμφεροντολογικό. Αν δεν είσαι ηλίθιος, θα το δείς.
Εσω αρκετά ειλικρινής και μην τους κάνεις μεγαλύτερο κακό απ' αυτό που ήδη κάνουν στον εαυτό τους και τις σχέσεις τους με τους άλλους.
Προσοχή μην ξεγελαστείς.
They will never be honest enough. Ούτε και θα νιώσουν ποτέ ότι έκαναν κάτι λάθος. Είναι ναρκισσιστές και δεν είναι σε θέση να το αντιληφθούν οπότε άδικα κοπανιέσαι φίλε/η.
Και δεν είναι λίγοι, είναι μεγάλη η μερίδα αυτών των ανθρώπων και είναι αναγνωρισμένο personality disorder. (Μορφώσου λίγο αλλά μην γίνεις ίδιος κι εσύ και τους βάλεις όλους στο ίδιο τσουβάλι.)
Δεν χρωστάς σε κανέναν από δαύτους να κάνεις τον προσωπικό τους Βούδα και η Αγάπη δεν θα σε πάει μακριά μαζί τους. Αυτό που θα σε παει μακριά είναι το να τους μοιάσεις. ..Θέλεις, αλήθεια?
Θέλεις να ανήκεις κι εσύ στη ΜΑΖΑ των ψευδοsuperior ανθρωπακίων? Είναι ασφαλής κι εύκολη επιλογή, σίγουρα. Hate based και κενό άλλα αν εσένα σου κάνει καλά να πάθεις :)
Κάπου 'δω έρχονται και οι καρχαρίες.
Κάποιοι φορούν μάσκες, κάποιοι όχι. Οι πρώτοι δυστυχώς αναγνωρίζονται κατόπιν μαλακίας.
Κι αν δεν ανήκεις στη μάζα τους, το πιθανότερο είναι να σου έχουν ήδη κάνει ζημιά.
Αν οχι, να είσαι σίγουρος πως κάποια στιγμή θα θυμηθείς τα λόγια μου και των υπολοίπων βλαμμένων σαν κι εμένα. Δεν εύχομαι να τη φας φίλε/φίλη, εύχομαι αρκετή διαύγεια αλλα το πιθανότερο είναι να καταλάβεις την ουσία αυτή όταν θα είναι ήδη πολύ αργά. Ζουν ανάμεσά μας. Κοίτα δίπλα σου. Κοίτα απέναντι. Κοίτα μέσα σου.
Μη παραπλανάσαι, είναι χειριστικοί και είναι και πανέξυπνοι και παίζουν ρόλους μάγκα ξύπνιου και καπάτσου. Αλλοι, έχουν τόσο γλυκό χαμόγελο και τρόπους αντιστρόφως ανάλογους με τη λάσπη μέσα τους.
Οπως και να'χει, το νου σου. Οι καρχαρίες δεν γίνονται ποτέ δελφινάκια
και προσοχή, μην κρίνεις μόνο με βάση τη συμπεριφορά τους προς εσένα. Κρίνε με βάση τη συμπεριφορά τους προς τους άλλους. Τι λένε, σε ποιους το λένε, πως και πότε το λένε και μην είσαι μπετόστοκος γενικότερα. Κρίνε πράξεις, οχι μόνο λόγια. Η πραγματική αξία του ανθρώπου δεν φαίνεται απο το πως συμπεριφέρεται σ' εκείνους που "αγαπάει" ή που η παρουσία τους, τον συμφέρει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Φαίνεται από το πως λειτουργεί όσον αφορά ανθρώπους από τους οποίους δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν. (πια ή γενικότερα)
Κι αν νομίζεις οτι είσαι αρκετά μάγκας και τους αναγνωρίζεις, σε περιμένουν εκπλήξεις αγαπητέ/ή.
Στη ζωή θα συναναστραφείς πολλά διαφορετικά είδη καρχαριών και στο χέρι σου είναι αν οχι να τους πολεμήσεις, τουλάχιστον να μην γίνεις σαν αυτούς. Αν αυτό προϋποθέτει να τρως τα μούτρα σου, να αδικείσαι, να σε εκμεταλλεύονται, great!! Go for it. Αλλα ξέρε το. Να είναι εις γνώσιν σου.
Να λειτουργείς με βάση τον αληθινό αλτρουισμό αλλιώς μην ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ να μιλάς για τρουίλα και ανώτερα πράγματα. Γιατί δεν είναι για όλους. Και μην απαιτείς διαμάντια όταν ζέχνεις κουραδίλα.
Ο καρχαρίας αγαπάει μόνο τον εαυτό του και τους ομοίους του.
Να το θυμάσαι αυτό και μην αυταπατάσαι. Η Αγάπη σου δεν θα καταφέρει τίποτα, κάποια στιγμή θα σε δαγκώσει και δεν θα νιώσει ίχνος ενοχής γι' αυτό. Γιατί έτσι λειτουργεί και δεν βλέπει κάποιον λόγο να τ'αλλάξει αυτό.
Οσο το intention είναι προσωπικό gain, είσαι καρχαρίας.
Οσο ξεγελάς με τη μάσκα σου, δεν γίνεσαι λιγότερο καρχαρίας, γίνεσαι αστεία εικόνα αλλά παραμένεις καρχαρίας. Δυστυχώς, απ' τους χειρότερους.
Κοίτα λοιπόν στον καθρέφτη σου. Get the fuck over yourself και μετά αναγνώρισε τον εαυτό σου πέραν της επιφάνειας αν έχεις τ'αρχίδια γι'αυτό.
"Ο ψεύτης κι ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται" που λέν' και στο χωριό μου.
Κι εμείς δεν έχουμε πια χρόνο ούτε για τον πρώτο αλλά ούτε και για τον δεύτερο. Μπουχτίσαμε από δαύτους.
Πήξαμε στις καπάτσες γκόμενες και τους μάγκες άντρες. Αναγνωρίστε οτι οι μπαταρίες τους αποτελούνται από εγωκεντρισμό κι ο,τι βλέπετε είναι πιθανότατα το ψέμα το οποίο χτίζουν και συντηρούν. Οχι, φίλε/φίλη, δεν είναι αυτό που βλέπεις πάντα. Αργά ή γρήγορα οι καρχαρίες φαίνονται, με ή χωρίς εσάς στην εικόνα. Το σημαντικό δεν είναι να είστε στην εικόνα, το σημαντικό είναι να μην είμαστε πια αφελείς ώστε να τροφοδοτούμε κι εμείς τη συλλογική νεύρωση.
To σημαντικό είναι να ξέρουμε τι μας γίνεται.
Οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για να χαρίζονται κι όχι να καταχρώνται.
Είμαστε εδώ για να πηγαίνει ο ένας τον άλλο μπροστά, όχι για να πατάει ο ένας πάνω απ'τον άλλο. Αναγνωρίστε τις διαφορές, grow balls and a backbone και μη φοβάστε την αλήθεια, ούτε να την αναγνωρίσετε αλλά ούτε και να την πείτε.
..Μόνο μην περιμένετε να τους κάνει και μεγάλη διαφορά, δεν είναι καν σε θέση να αναγνωρίσουν την ουσία even if it smacks them across the face, μια ζωή βολικά γκάβακες θα παραμείνουν γιατί αυτό επέλεξαν να είναι και δεν είναι στο χέρι κανενός να τους χαλάσει τη ζαχαρένια.
Ας κοιταχτούμε μεταξύ μας τώρα να μην γίνουμε ποτέ σαν αυτούς κι αν είμαστε ήδη σαν αυτούς, ..αυτή είναι η ευκαιρία να μεγαλώσουμε.
..................................................................
“And not being able to love fully
They will believe your love incomplete.”
—Charles Bukowski
Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013
7.43
Οι γείτονες
Οι γείτονες
είναι καινούριοι.
Έχουν καταπράσινο γρασίδι που όταν κουρεύεται κάνει τρομερή φασαρία η μηχανή και με ξυπνάει.
Κι οταν ποτίζεται το βράδυ εκεί που ηρεμώ στη βεράντα
κάνει ξαφνικά ΦΤ-ΤΣ-ΤΣ-ΤΣΣΣ
και καμια φορά βρέχομαι.
Κι έχουν ενα σκύλο που τρομάζει τις γάτες μου
κι ενα μωρό που συνέχεια τσιρίζει και κλαίει
και τα βράδια πλέον πρέπει να χαμηλώνω τη μουσική
και πρέπει, οταν είμαστε στη βεράντα να ψιθυρίζουμε.
Οι γείτονες
όταν κουρεύουν το γρασίδι μυρίζει υπέροχα.
Aπο παιδί λάτρευα αυτή τη μυρωδιά.
Κι όταν ποτίζεται, το βράδυ, θέλω να πηδήξω τα κάγκελα
και ξυπόλυτη να χοροπηδήσω και να παίξω με το νερό
και μούσκεμα να ξαπλώσω στο γρασίδι γελώντας μόνη μου, σαν παιδάκι.
Κι ο σκύλος που έχουν οι γείτονες είναι μια όμορφη μουτσούνα
που της μιλώ απ'το μπαλκόνι
και στρίβει το κεφάλι της μια δεξιά και μια αριστερά
σε κάθε μου πρόταση που συνήθως είναι χαζούλικη. Κάνουμε φοβερές συζητήσεις!
Κι οταν κουνάει την ουρά της είναι σαν να μου χαμογελάει
κι όταν κυνηγάει τις γάτες μου βάζω τα γέλια
γιατί θέλει μόνο να παίξει κι αυτές πανικοβάλλονται και τρέχουν
αλλα το επόμενο λεπτο να'τες πάλι,
ξαναμπαίνουν στον κήπο..
Και η μπέμπα των γειτόνων έχει την πιο γλυκιά φωνούλα
και το πιο γλυκό και ντροπαλό χαμογελάκι.
Και τα βράδια
μαλώνω εγω τους φίλους μου να χαμηλώνουν τη μουσική, τις φωνές μας και τα γέλια μας.
Οχι γιατί "πρέπει",
αλλά γιατί τα όνειρα που θα βλέπει θα είναι σαν εκείνο. Αγνά κι όμορφα.
Και θα μεγαλώσει και το αγνό κι όμορφο
θα αντικατασταθεί απο όνειρα σαν κι αυτά
που μας χαλαν τον δικό μας ύπνο
και αντιστρέφουν τα δικά μας χαμόγελα
και κάνουν τη δική μας φωνή τραχιά.
.....
Πινέλα στα μαλλιά
Όταν ήμουν μικρούλα ζωγράφιζα μανιωδώς τους τοίχους
και συνέχεια με μάλωναν.
Μετά ζωγράφιζα μόνο τους τοίχους του δωματίου μου
και είχα ανακαλύψει οτι μπορώ να την σκαπουλάρω ευκολότερα έτσι
ζωγραφίζοντας πίσω απο έπιπλα, καναπέδες, χαμηλά σημεία,
όπου χωρούσα είτ' εγω είτε μόνο το χέρι μου υπήρχαν γραμμές απο μαρκαδόρους και ξυλομπογιές
θα αργούσαν να τα δουν και να με μαλώσουν πάλι.
Και μια φορά, πρέπει να' μουν 5,
είχα ζωγραφίσει στον τοίχο μου
ενα τεράστιο στρογγυλό χέρι και πάνω στο χέρι είχα βάλει σπιτάκια,
σύννεφα, ενα ψάρι και διάφορα άλλα.
Και θυμάμαι τον απηυδισμένο κι έξαλλο μπαμπά μου
να ξαναβάφει για δεύτερη φορά σ'ενα μήνα, τον τοίχο ανοιχτό ροζ
και να μουρμουράει "δεν μπορώ, δεν αντέχω άλλο"
κι εγω έκλαιγα γιατί θεωρούσα το χέρι αριστούργημα και δεν ήθελα να φύγει
κι αναρωτιόμουν πως στο καλό δεν το βλέπουν αυτό και γιατί το ξαναβάφουν!
Κι αυτοί οι χαζούληδες νομίζαν οτι κλαίω για το μάλωμα.
Αποφάσισα να ζωγραφίζω σε χαρτί
οχι για να μην με ξαναμαλώσουν
αλλά για να σταματήσουν να μου χαλάνε τις ζωγραφιές.
Και κολλούσα τα χαρτιά μου με γάλα στο ψυγείο
και δεν ξεκολλούσαν με τίποτα.
Στο νηπιαγωγείο
όταν ολα τα παιδάκια παίζαν με διάφορα παιχνίδια
εγω έπαιρνα τις ξυλομπογιές
το μπλε ήταν ο μπαμπας, το κόκκινο ήταν η μαμά
το λαχανί ήταν το παιδάκι, το μωβ ήταν μια φίλη κ.ο.κ
και ήταν η οικογένεια μολυβιών και μιλούσε το ένα στο άλλο
και ερωτοτροπούσαν και μάλωναν κι απ' ολα.
Και μετά μπαίναν ξανά όλα στο κουτάκι τους και πήγαιναν για ύπνο.
Δεν ήθελα κούκλες και είχα άπειρες.
Ηθελα κι άλλες ξυλομπογιές
μαρκαδόρους
νερομπογιές και πινέλα.
Στο Δημοτικό ζωγράφιζα το θρανίο μέχρι να γεμίσει.
Και μετά άλλαζα θέση και ζωγράφιζα άλλο θρανίο.
Και μια μέρα, εκεί που ζωγράφιζα μια γοργόνα
στην πάνω αριστερά άκρη του θρανίου μου
μου άρπαξε το τσουλούφι ο κυρ Φώτης και με έβαλε τιμωρία.
Και με έβαλε με γόμα να καθαρίσω ολα τα θρανία που είχα ζωγραφίσει.
Και φώναξε τη μαμά μου για να της πεί
"οχι, φυσικά και δεν προσέχει στο μάθημα. Ζωγραφίζει. ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
Δεν αντέχω άλλο.
Είμαι 30 χρόνια δάσκαλος. Πρώτη φορά τέτοιο πράγμα, σηκώνω τα χέρια ψηλά".
Σήμερα είμαι 30 χρονών εγω.
Με τα πινέλα μου συνήθως στερεώνω τα μαλλιά μου
Σήμερα βάφω ανθρώπους με βελόνες και πηχτά μελάνια
και αν το σχέδιο με εμπνέει χάνομαι σ'αυτό
όπως όταν ήμουν μικρή
και κανείς δεν με βάζει να σβήσω τίποτα με γόμες
ούτε με μαλώνει ούτε σηκώνει τα χέρια ψήλά.
Μόνο χαμόγελα
και η αθανασία της ζωγραφιάς δεν έχει ρίζα εγωική
γιατί είναι η αθανασία εκείνου του χεριού στον τοίχο μου
με τα σπιτάκια και τα σύννεφα και το ψάρι και τα διάφορα άλλα
και είναι η αθανασία της παιδικότητας
της έκφρασης και της γαλήνης μου
της αγνότητας.
Και κάπου εκεί
με βρίσκω.
Οι γείτονες
είναι καινούριοι.
Έχουν καταπράσινο γρασίδι που όταν κουρεύεται κάνει τρομερή φασαρία η μηχανή και με ξυπνάει.
Κι οταν ποτίζεται το βράδυ εκεί που ηρεμώ στη βεράντα
κάνει ξαφνικά ΦΤ-ΤΣ-ΤΣ-ΤΣΣΣ
και καμια φορά βρέχομαι.
Κι έχουν ενα σκύλο που τρομάζει τις γάτες μου
κι ενα μωρό που συνέχεια τσιρίζει και κλαίει
και τα βράδια πλέον πρέπει να χαμηλώνω τη μουσική
και πρέπει, οταν είμαστε στη βεράντα να ψιθυρίζουμε.
Οι γείτονες
όταν κουρεύουν το γρασίδι μυρίζει υπέροχα.
Aπο παιδί λάτρευα αυτή τη μυρωδιά.
Κι όταν ποτίζεται, το βράδυ, θέλω να πηδήξω τα κάγκελα
και ξυπόλυτη να χοροπηδήσω και να παίξω με το νερό
και μούσκεμα να ξαπλώσω στο γρασίδι γελώντας μόνη μου, σαν παιδάκι.
Κι ο σκύλος που έχουν οι γείτονες είναι μια όμορφη μουτσούνα
που της μιλώ απ'το μπαλκόνι
και στρίβει το κεφάλι της μια δεξιά και μια αριστερά
σε κάθε μου πρόταση που συνήθως είναι χαζούλικη. Κάνουμε φοβερές συζητήσεις!
Κι οταν κουνάει την ουρά της είναι σαν να μου χαμογελάει
κι όταν κυνηγάει τις γάτες μου βάζω τα γέλια
γιατί θέλει μόνο να παίξει κι αυτές πανικοβάλλονται και τρέχουν
αλλα το επόμενο λεπτο να'τες πάλι,
ξαναμπαίνουν στον κήπο..
Και η μπέμπα των γειτόνων έχει την πιο γλυκιά φωνούλα
και το πιο γλυκό και ντροπαλό χαμογελάκι.
Και τα βράδια
μαλώνω εγω τους φίλους μου να χαμηλώνουν τη μουσική, τις φωνές μας και τα γέλια μας.
Οχι γιατί "πρέπει",
αλλά γιατί τα όνειρα που θα βλέπει θα είναι σαν εκείνο. Αγνά κι όμορφα.
Και θα μεγαλώσει και το αγνό κι όμορφο
θα αντικατασταθεί απο όνειρα σαν κι αυτά
που μας χαλαν τον δικό μας ύπνο
και αντιστρέφουν τα δικά μας χαμόγελα
και κάνουν τη δική μας φωνή τραχιά.
.....
Πινέλα στα μαλλιά
Όταν ήμουν μικρούλα ζωγράφιζα μανιωδώς τους τοίχους
και συνέχεια με μάλωναν.
Μετά ζωγράφιζα μόνο τους τοίχους του δωματίου μου
και είχα ανακαλύψει οτι μπορώ να την σκαπουλάρω ευκολότερα έτσι
ζωγραφίζοντας πίσω απο έπιπλα, καναπέδες, χαμηλά σημεία,
όπου χωρούσα είτ' εγω είτε μόνο το χέρι μου υπήρχαν γραμμές απο μαρκαδόρους και ξυλομπογιές
θα αργούσαν να τα δουν και να με μαλώσουν πάλι.
Και μια φορά, πρέπει να' μουν 5,
είχα ζωγραφίσει στον τοίχο μου
ενα τεράστιο στρογγυλό χέρι και πάνω στο χέρι είχα βάλει σπιτάκια,
σύννεφα, ενα ψάρι και διάφορα άλλα.
Και θυμάμαι τον απηυδισμένο κι έξαλλο μπαμπά μου
να ξαναβάφει για δεύτερη φορά σ'ενα μήνα, τον τοίχο ανοιχτό ροζ
και να μουρμουράει "δεν μπορώ, δεν αντέχω άλλο"
κι εγω έκλαιγα γιατί θεωρούσα το χέρι αριστούργημα και δεν ήθελα να φύγει
κι αναρωτιόμουν πως στο καλό δεν το βλέπουν αυτό και γιατί το ξαναβάφουν!
Κι αυτοί οι χαζούληδες νομίζαν οτι κλαίω για το μάλωμα.
Αποφάσισα να ζωγραφίζω σε χαρτί
οχι για να μην με ξαναμαλώσουν
αλλά για να σταματήσουν να μου χαλάνε τις ζωγραφιές.
Και κολλούσα τα χαρτιά μου με γάλα στο ψυγείο
και δεν ξεκολλούσαν με τίποτα.
Στο νηπιαγωγείο
όταν ολα τα παιδάκια παίζαν με διάφορα παιχνίδια
εγω έπαιρνα τις ξυλομπογιές
το μπλε ήταν ο μπαμπας, το κόκκινο ήταν η μαμά
το λαχανί ήταν το παιδάκι, το μωβ ήταν μια φίλη κ.ο.κ
και ήταν η οικογένεια μολυβιών και μιλούσε το ένα στο άλλο
και ερωτοτροπούσαν και μάλωναν κι απ' ολα.
Και μετά μπαίναν ξανά όλα στο κουτάκι τους και πήγαιναν για ύπνο.
Δεν ήθελα κούκλες και είχα άπειρες.
Ηθελα κι άλλες ξυλομπογιές
μαρκαδόρους
νερομπογιές και πινέλα.
Στο Δημοτικό ζωγράφιζα το θρανίο μέχρι να γεμίσει.
Και μετά άλλαζα θέση και ζωγράφιζα άλλο θρανίο.
Και μια μέρα, εκεί που ζωγράφιζα μια γοργόνα
στην πάνω αριστερά άκρη του θρανίου μου
μου άρπαξε το τσουλούφι ο κυρ Φώτης και με έβαλε τιμωρία.
Και με έβαλε με γόμα να καθαρίσω ολα τα θρανία που είχα ζωγραφίσει.
Και φώναξε τη μαμά μου για να της πεί
"οχι, φυσικά και δεν προσέχει στο μάθημα. Ζωγραφίζει. ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
Δεν αντέχω άλλο.
Είμαι 30 χρόνια δάσκαλος. Πρώτη φορά τέτοιο πράγμα, σηκώνω τα χέρια ψηλά".
Σήμερα είμαι 30 χρονών εγω.
Με τα πινέλα μου συνήθως στερεώνω τα μαλλιά μου
Σήμερα βάφω ανθρώπους με βελόνες και πηχτά μελάνια
και αν το σχέδιο με εμπνέει χάνομαι σ'αυτό
όπως όταν ήμουν μικρή
και κανείς δεν με βάζει να σβήσω τίποτα με γόμες
ούτε με μαλώνει ούτε σηκώνει τα χέρια ψήλά.
Μόνο χαμόγελα
και η αθανασία της ζωγραφιάς δεν έχει ρίζα εγωική
γιατί είναι η αθανασία εκείνου του χεριού στον τοίχο μου
με τα σπιτάκια και τα σύννεφα και το ψάρι και τα διάφορα άλλα
και είναι η αθανασία της παιδικότητας
της έκφρασης και της γαλήνης μου
της αγνότητας.
Και κάπου εκεί
με βρίσκω.
Τρίτη 13 Αυγούστου 2013
Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013
Δευτέρα 15 Απριλίου 2013
Τρίτη 9 Απριλίου 2013
Cine iubește și lasă..
Păi, cine iubește și lasă,
Cine iubește și lasă
Dumnezeu să-i dea pedeapsă,
Dumnezeu să-i dea pedeapsă:
Cine iubește și lasă
Dumnezeu să-i dea pedeapsă,
Dumnezeu să-i dea pedeapsă:
Târâișul șarpelui
Și pasul gândacului,
Vâjâitul vântului,
pulberea pământului,
pulberea pământului.
Și pasul gândacului,
Vâjâitul vântului,
pulberea pământului,
pulberea pământului.
Că furnica de-i furnică,
La trup mare, la cap mică,
Și la mijloc subțirică
De umblă pe sub pământ,
Tot se țâne* de cuvânt,
Tot se țâne de cuvânt.
La trup mare, la cap mică,
Și la mijloc subțirică
De umblă pe sub pământ,
Tot se țâne* de cuvânt,
Tot se țâne de cuvânt.
Hai, dar noi oameni botezați,
Dar noi oameni botezați,
De cuvânt suntem lăsați,
De cuvânt suntem lăsați.
Dar noi oameni botezați,
De cuvânt suntem lăsați,
De cuvânt suntem lăsați.
Că cine iubește și lasă
Dumnezau să-i dea pedeapsă:
Târâișul șarpelui
Și pasul gândacului,
Vâjâitul vântului,
Pulberea pământului..
Dumnezau să-i dea pedeapsă:
Târâișul șarpelui
Și pasul gândacului,
Vâjâitul vântului,
Pulberea pământului..
Και ξημερώνει 9 Απριλίου..
Παρασκευή 5 Απριλίου 2013
..And birds fluttered, writing "yes" into the sky
Και πως να μην την αγαπάς αυτή την πόλη?
Με τα μαύρα της, με τα σκατά της, με τα γκρί
με τη βρώμα, με τις φωνές, με το κατσούφιασμα.
Και με τα χρώματά της, με τις μουσικές
και με τα χαμόγελα.
Η αγαπημένη μου στιγμή είναι όταν ανεβαίνω τις σκάλες του μετρό
στο Σύνταγμα και είναι σαν να ανοίγεται κάποιος κόσμος μπροστά μου.
Πάντα υπάρχει μουσική, πάντα υπάρχει κόσμος.
Μια κοπέλα στο μετρό που κάποιον περιμένει,
είναι όμορφη, είναι αγχωμένη και φτιάχνει τα μαλλιά της.
Κάποιος άντρας πλησιάζει απο μακριά, κοιτιούνται, χαμογελούν και χαιρετιούνται.
Και χαμογελάω κι εγω.
Παιδιά, να αγαπιέστε..
Μουσικοί με τα όργανά τους και ανοιγμένη θήκη κιθάρας ή καπέλο στο πάτωμα μπροστά τους για τα ψιλά του κόσμου.
Πότε τζαμαϊκανοί, πότε jazzάδες, πότε ινδιάνοι.. Διάλεξε και πάρε.
Και πέτα το μουντρουχισμό κι απόλαυσέ τo.
Απλά.
Μπορείς? Απλά.
Ρε υπάρχει τόση ομορφιά.
Περπατάω και χαμογελάω ΠΑΝΤΑ, απο μέσα μου αν δεν το κάνω κι απ'εξω μου.
Συναντώ κάποιο απ' τ'αδεσποτάκια της πλατείας. Αυτή τη φορά είναι ο Ρούμπι, με πλησιάζει, δεν του στερώ ποτέ το χάδι του, τον κοιτώ στα μάτια και τιγκάρει πια η καρδιά με γλύκα.
Είναι κοινό μυστικό, άγγιξέ τα. Χαϊδεψέ τα. Κοίτα τα στις ματάρες τους και πες τους μια γλυκιά κουβέντα, μπορεί να μην καταλαβαίνουν τις λέξεις των ανθρώπων αλλά καταλαβαίνουν την ενέργειά σου. Είναι τόσο μαγικά, ναι. Και ξέρεις τι καλό σου κάνουν? Ξέρεις τι θεραπευτικά πλάσματα είναι?
Εχεις κάνει τόσες "λάθος" επιλογές στους ανθρώπους και θα κάνεις κι άλλες ..δεν υπάρχει λάθος, υπάρχει μάθημα και αν είσαι έξυπνος θα καταλάβεις οτι είναι μάθημα αγάπης μέσα απ'τον πόνο.
Με τα ζώα είναι αλλιώς.
Δεν είναι ποτέ λάθος επιλογή=πόνος. Είναι όμως ΠΑΝΤΑ μάθημα Αγάπης.
The easy way, για εκείνους που χρειάζονται ενα easy way.
Προσπερνάω το συντριβάνι και πηγαίνω προς το φανάρι.
Εχουν μαζευτεί περιστέρια και τρέχω ανάμεσά τους, τα τρομάζω και κάνουν φρρρρρρ τα φτερά τους καθώς πετούν ανάκατα και γρήγορα κι εγω διασκεδάζω,ενθουσιάζομαι και γελάω σαν παιδάκι.
Πετάνε γύρω μου και μου'ρχεται να κλείσω τα μάτια και να ανοίξω τα χέρια, λες και συνέβη κάτι μαγικό, κάτι παράξενο.
Γιατί δεν βλέπεις την ομορφιά στα μικρά?
Αυτά είναι το αληθινό παραμυθάκι, το αληθινό χαμογελάκι, η αληθινή ομορφιά στην απλότητα.
Κάθε φορά.
Κάθε μέρα.
Είναι το μόνο που μου λείπει απο τότε που δούλευα στην Ερμού.
Η μικρή μου καθημερινή μαγεία.
Αυτό και το καθημερινό, πάντα εγκάρδιο και χαμογελαστό "καλημέρα"
στην κυρία με τα λαχεία,
στον κύριο με το πανώ στην πλατεία,
στον περιπτερά,
στον ζωγράφο στη στοά,
στην θυρωρό και μετά στα κορίτσια που μου στέλναν τον καφέ με τις ζωγραφιές και το "καλημέρα Αλις" ζωγραφισμένα στο καπάκι του καφέ.
Λάτρευα το να δουλεύω εκεί και δε γαμιέται και το δίωρο για το πήγαιν'ελα.
Δεν άντεχα τους τοίχους όμως.
Κι ακόμα δεν τους αντέχω.
Είτε τους φυσικούς, είτε τους ψυχικούς.
Κι οσο κι αν τον βάψεις, όσο και να τον ζωγραφίσεις και να φανταστείς οτι είναι κάτι άλλο, πάντα τοίχος θα είναι.
Σκληρός, απότομος, κρύος.
Πάντα θα είναι ενα μπλοκ.
Πάντα θα απλώνεις χέρι και πάντα θα συναντά κρύα επιφάνεια.
Εκτός κι αν σπάσει.
Για μια φορά ο τοίχος κι οχι το χέρι.
Για μια φορά ο τοιχος κι οχι η πρόθεση.
Για μια φορά ο τοίχος κι οχι η ψυχή.
..Τι σου λεω τώρα ε?
Με τα μαύρα της, με τα σκατά της, με τα γκρί
με τη βρώμα, με τις φωνές, με το κατσούφιασμα.
Και με τα χρώματά της, με τις μουσικές
και με τα χαμόγελα.
Η αγαπημένη μου στιγμή είναι όταν ανεβαίνω τις σκάλες του μετρό
στο Σύνταγμα και είναι σαν να ανοίγεται κάποιος κόσμος μπροστά μου.
Πάντα υπάρχει μουσική, πάντα υπάρχει κόσμος.
Μια κοπέλα στο μετρό που κάποιον περιμένει,
είναι όμορφη, είναι αγχωμένη και φτιάχνει τα μαλλιά της.
Κάποιος άντρας πλησιάζει απο μακριά, κοιτιούνται, χαμογελούν και χαιρετιούνται.
Και χαμογελάω κι εγω.
Παιδιά, να αγαπιέστε..
Μουσικοί με τα όργανά τους και ανοιγμένη θήκη κιθάρας ή καπέλο στο πάτωμα μπροστά τους για τα ψιλά του κόσμου.
Πότε τζαμαϊκανοί, πότε jazzάδες, πότε ινδιάνοι.. Διάλεξε και πάρε.
Και πέτα το μουντρουχισμό κι απόλαυσέ τo.
Απλά.
Μπορείς? Απλά.
Ρε υπάρχει τόση ομορφιά.
Περπατάω και χαμογελάω ΠΑΝΤΑ, απο μέσα μου αν δεν το κάνω κι απ'εξω μου.
Συναντώ κάποιο απ' τ'αδεσποτάκια της πλατείας. Αυτή τη φορά είναι ο Ρούμπι, με πλησιάζει, δεν του στερώ ποτέ το χάδι του, τον κοιτώ στα μάτια και τιγκάρει πια η καρδιά με γλύκα.
Είναι κοινό μυστικό, άγγιξέ τα. Χαϊδεψέ τα. Κοίτα τα στις ματάρες τους και πες τους μια γλυκιά κουβέντα, μπορεί να μην καταλαβαίνουν τις λέξεις των ανθρώπων αλλά καταλαβαίνουν την ενέργειά σου. Είναι τόσο μαγικά, ναι. Και ξέρεις τι καλό σου κάνουν? Ξέρεις τι θεραπευτικά πλάσματα είναι?
Εχεις κάνει τόσες "λάθος" επιλογές στους ανθρώπους και θα κάνεις κι άλλες ..δεν υπάρχει λάθος, υπάρχει μάθημα και αν είσαι έξυπνος θα καταλάβεις οτι είναι μάθημα αγάπης μέσα απ'τον πόνο.
Με τα ζώα είναι αλλιώς.
Δεν είναι ποτέ λάθος επιλογή=πόνος. Είναι όμως ΠΑΝΤΑ μάθημα Αγάπης.
The easy way, για εκείνους που χρειάζονται ενα easy way.
Προσπερνάω το συντριβάνι και πηγαίνω προς το φανάρι.
Εχουν μαζευτεί περιστέρια και τρέχω ανάμεσά τους, τα τρομάζω και κάνουν φρρρρρρ τα φτερά τους καθώς πετούν ανάκατα και γρήγορα κι εγω διασκεδάζω,ενθουσιάζομαι και γελάω σαν παιδάκι.
Πετάνε γύρω μου και μου'ρχεται να κλείσω τα μάτια και να ανοίξω τα χέρια, λες και συνέβη κάτι μαγικό, κάτι παράξενο.
Γιατί δεν βλέπεις την ομορφιά στα μικρά?
Αυτά είναι το αληθινό παραμυθάκι, το αληθινό χαμογελάκι, η αληθινή ομορφιά στην απλότητα.
Κάθε φορά.
Κάθε μέρα.
Είναι το μόνο που μου λείπει απο τότε που δούλευα στην Ερμού.
Η μικρή μου καθημερινή μαγεία.
Αυτό και το καθημερινό, πάντα εγκάρδιο και χαμογελαστό "καλημέρα"
στην κυρία με τα λαχεία,
στον κύριο με το πανώ στην πλατεία,
στον περιπτερά,
στον ζωγράφο στη στοά,
στην θυρωρό και μετά στα κορίτσια που μου στέλναν τον καφέ με τις ζωγραφιές και το "καλημέρα Αλις" ζωγραφισμένα στο καπάκι του καφέ.
Λάτρευα το να δουλεύω εκεί και δε γαμιέται και το δίωρο για το πήγαιν'ελα.
Δεν άντεχα τους τοίχους όμως.
Κι ακόμα δεν τους αντέχω.
Είτε τους φυσικούς, είτε τους ψυχικούς.
Κι οσο κι αν τον βάψεις, όσο και να τον ζωγραφίσεις και να φανταστείς οτι είναι κάτι άλλο, πάντα τοίχος θα είναι.
Σκληρός, απότομος, κρύος.
Πάντα θα είναι ενα μπλοκ.
Πάντα θα απλώνεις χέρι και πάντα θα συναντά κρύα επιφάνεια.
Εκτός κι αν σπάσει.
Για μια φορά ο τοίχος κι οχι το χέρι.
Για μια φορά ο τοιχος κι οχι η πρόθεση.
Για μια φορά ο τοίχος κι οχι η ψυχή.
..Τι σου λεω τώρα ε?
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013
Devotion had a price
You've left me in the filth
You've left me here to die
..Why?
Look at how you've broken me
Can't you see what you have done?
Is it the devil in you?
Or just a selfish heart?
So much loyalty
But devotion had a price
I carried you, I helped you up
But you tried to drag me down
All the fatal blows you've thrown at me
You rubbed it in my face
Now you are dead to me
Your death will set me free
Miles I've walked for you
But you've given not a step
Remember all I've done
How quickly we forget
You've taken me away
So far from who I was
And almost pulled my soul
Right out from under me
You've cast a thousand lashes
I never said a word
Another thousand lashes
Left me screaming at the world
Free, now I'm free
You're dead to me
Now, I'm free.
You've left me here to die
..Why?
Look at how you've broken me
Can't you see what you have done?
Is it the devil in you?
Or just a selfish heart?
So much loyalty
But devotion had a price
I carried you, I helped you up
But you tried to drag me down
All the fatal blows you've thrown at me
You rubbed it in my face
Now you are dead to me
Your death will set me free
Miles I've walked for you
But you've given not a step
Remember all I've done
How quickly we forget
You've taken me away
So far from who I was
And almost pulled my soul
Right out from under me
You've cast a thousand lashes
I never said a word
Another thousand lashes
Left me screaming at the world
Free, now I'm free
You're dead to me
Now, I'm free.
Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013
Low road
"Low Road"
I lost everything
I fell out of a daydream
At the door of a long lost friend
And I cried aloud
Without an inch of pride
I knew I had reached the end
An old and lonely man
Saw me sittin on the curb
He reached out an took my hand
He said I know your song
And I know your name
And there was a time that I felt the same
But it's a low low road
You've gotta roll down
Before you find your way, my friend
And it's a high, high hill
You've gotta climb up
Before you get to the top again
I held on so dearly
To the wrong things in my life
But now I see so clearly
I was walking into my own knife
You've got to get up off that street
Stop looking at your feet
And take a hold of something real
And this old man, took my hand
He looked at me and said, little girl, I understand
That it's a low low road
You've gotta roll down
Before you find your way, my friend
And it's a high, high hill
You've gotta climb up
Before you get to the top again
And there was a time that I thought that I knew it all
And there was a place that I thought I could call my own
But it all came crashing down and I looked around
And I knew that things would never be the same
I lost everything
I fell out of a daydream
At the door of a long lost friend
And I cried aloud
Without an inch of pride
I knew I had reached the end
An old and lonely man
Saw me sittin on the curb
He reached out an took my hand
He said I know your song
And I know your name
And there was a time that I felt the same
But it's a low low road
You've gotta roll down
Before you find your way, my friend
And it's a high, high hill
You've gotta climb up
Before you get to the top again
I held on so dearly
To the wrong things in my life
But now I see so clearly
I was walking into my own knife
You've got to get up off that street
Stop looking at your feet
And take a hold of something real
And this old man, took my hand
He looked at me and said, little girl, I understand
That it's a low low road
You've gotta roll down
Before you find your way, my friend
And it's a high, high hill
You've gotta climb up
Before you get to the top again
And there was a time that I thought that I knew it all
And there was a place that I thought I could call my own
But it all came crashing down and I looked around
And I knew that things would never be the same
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)