Πρέπει να είσαι έτσι, πρέπει να είσαι αλλιώς, πρέπει να κάνεις το ένα και δε πρέπει να κάνεις το άλλο. Τόσα πρέπει, τόσα πολλά πρέπει που μαζεμένα φαντάζουν σαν ένα τεράστιο "..εσυ κι ο γρύλλος σου τώρα που θες να βγάλεις κι άκρη".
Κι αυτά τα πρέπει δηλώνουν πάντα παρών σε όποιο τομέα κι αν επιχειρήσει κανείς να βουτύξει το μικρό του δαχτυλάκι να ελέγξει τα νερά. Από τη θέση της γυναίκας στην ηλικία των 25, μέχρι σήμερα έχω μάθει τα εξής για το πώς "πρέπει" να είμαι: Πρέπει να είμαι γλυκιά, να είμαι γλυκομίλητη κι ευγενική. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να προσέχω σε ποιόν μιλάω, ιδίως σε αγνώστους γιατί ελοχέυει πάντα ο κίνδυνος και η πιθανότητα να με βιάσουν!
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα με ρωτήσει κανας άνθρωπος τι ώρα περνάει το λεωφορείο, θα βγάλω το pepper spray απο την τσάντα, θα τον ψεκάσω στα μάτια και καθώς αυτός θα σφαδάζει πανικόβλητος και μάλλον τυφλωμένος, θα τον κοπανήσω με την Gucci τσάντα στο κεφάλι ωρυόμενη όλο χάρη "βοήθεια-βιασμός", διότι είμαι και δυναμική και έχω και στύλ. Yeah.Κι αυτά τα πρέπει δηλώνουν πάντα παρών σε όποιο τομέα κι αν επιχειρήσει κανείς να βουτύξει το μικρό του δαχτυλάκι να ελέγξει τα νερά. Από τη θέση της γυναίκας στην ηλικία των 25, μέχρι σήμερα έχω μάθει τα εξής για το πώς "πρέπει" να είμαι: Πρέπει να είμαι γλυκιά, να είμαι γλυκομίλητη κι ευγενική. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να προσέχω σε ποιόν μιλάω, ιδίως σε αγνώστους γιατί ελοχέυει πάντα ο κίνδυνος και η πιθανότητα να με βιάσουν!
Μετά λοιπόν θα συνεχίσω να είμαι γλυκομίλητη, αξιαγάπητη και τρυφερή σαν τη καρδιά ενός μαρουλιού.
Αν, στη περίπτωση που βρώ αρσενικό με σώας τας φρένας που να μη τον έχω δείρει επειδή μου μίλησε, ν
α με παντρευτεί(γιατί πρέπει και να παντρευτώ) μετά θα πρέπει να κάνω τα παιδιά του -τα οποία φυσικά πρέπει να ονομάσουμε Πελαγία και Ξενοφών επειδή έτσι λένε τους παππούδες- να τα μεγαλώσω και να σιγουρευτώ οτι ο ένας θα γίνει δικηγόρος/γιατρός και η άλλη ψυχίατρος/αστροναύτης,
να φροντίζω το σπίτι και να μαγειρεύω,
να είμαι μονίμως μια πανέμορφη και στην εντέλεια οπτασία για τον άντρα μου και ταυτόχρονα πρέπει και να εργάζομαι.. Αυτό, στη περίπτωση που δε πέσω σε κανέναν άντρα-άντρακλα με μπούκλα το μουστάκι και τρακτέρ παρκαρισμένο στη πίσω αυλή που θεωρεί οτι η γυναίκα "του" δεν πρεπει να δουλεύει. Οπότε λοιπόν σκαρφαλωμένη να κρεμάω τις φρεσκοπλυμένες κουρτίνες, με το ένα πόδι θα ανακατεύω το πολλών αστέρων φαγητό που ξεσήκωσα από το τσελεμεντέ μα που ποτέ δε θα είναι αρκετά καλό σαν της μαμάς του, με το άλλο χέρι θα αλλάζω πάνα ευχόμενη να προλάβω να κάνω Brazilian αποτρίχωση προτού γυρίσει σπίτι ο πασάς και δεν είναι όλα όπως..πρέπει.
Πρέπει να έχω και καριέρα σωστή, μια δουλειά αξιοσέβαστη στα πρότυπα του κοινωνικού περίγυρου που όμως να μή ξεπερνά σε κύρος ή μισθό εκείνη του συζύγου διότι θίγεται ο εγωισμός του και εν τέλει ο ανδρισμός του.
Αφού λοιπόν αποφύγαμε επιτυχώς τον ευνουχισμό και πάμε καλά ώς μητέρες, καριερίστες και σύζυγοι, αφού δώσαμε μια περιουσία για κρέμες νυκτός,ημέρας,μεσημεριού,απογεύματος και δειλινού, αφού κάναμε 42 botox και το μάγουλο έφτασε πίσω απ'το αυτί χαρίζοντάς μας ενα υπέροχα φωτεινό και μεγάλο μόνιμο χαμόγελο, αφόυ πλαστικοποιηθήκαμε εντελώς κι αποκτήσαμε άλλες δεκατέσσερις καινούριες ψυχώσεις και συμπλέγματα, τώρα μπορούμε να περηφανευτούμε οτι καλυτερεύσαμε τους εαυτούς μας και νιώθουμε ολοκληρωμένες κι όπως πρέπει να είναι μια γυναίκα.
ΠOTE, κυρίες μου, δε καμπουριάζουμε όταν καθόμαστε και ποτέ μα ποτέ δε παραδεχόμαστε, ούτε μεταξύ μας, οτι νιώθουμε σαν κοκορέτσια μέσα στα εσώρουχα-λουριά και τις ζαρτιέρες που λάνσαρε κάποιος μισογύνης ομοφυλόφιλος μεγαλοσχεδιαστής μόδας και που εμείς σαν καθυστερημένες τρέξαμε ν' αποκτήσουμε γιατί το έγραφε στη σελιδα 32 του Pink Woman οτι είναι must (σημείωση: must = πρέπει. Πάλι.) , δίπλα από το αφιέρωμα "1000 και 1 τρόποι ν'αποκτήσετε Νευρική Ανορεξία".
Βγαίνοντας για shopping, περνάμε απο κομμωτήριο γιατί αυτό το μήνα είναι της μόδας πάλι το πλατινέ μαλλί και πώς σκατά θα βγούμε το βράδυ εεεεετσιιιιιι?
.....Μερικά χρόνια μετά καταπίνουμε ψυχοφάρμακα και περνάμε ώρες ατελείωτες στο καναπέ του ψυχοθεραπευτή για να "μάθουμε ν'αγαπάμε τους εαυτούς μας" μη μπορώντας να καταλάβουμε τι στράβωσε, αφού όλα τα κάναμε όπως "πρέπει" και πετύχαμε. Μη μπορώντας να καταλάβουμε γιατί ο αντρούλης μας άφησε τελικά για ενα νεότερο, εξελιγμένο μοντέλο με καλυτερο ντεκαπάζ απο το δικό μας που ούτε καν ξέρει να κάνει παστίτσιο -η άχρηστη. Ίσως, λέω ίσως, ο αντρούλης πήρε χαμπάρι οτι εδώ δεν παίζει πλέον κανένα ίχνος αυτοσεβασμού κι άλλα χαριτωμένα που τόσο όμορφα αποτάξαμε στο βωμό του επιβαλλόμενου ναρκισσισμού των media και του συνεχούς κι ασταμήτητου άγχους του να είσαι η καλύτερη, η πιο όμορφη, η πιο έξυπνη, η πιο καλοντυμένη και η πιο καλή μαγείρισσα του χωριού. Γιατί εννοείται οτι πρέπει να είσαι η καλύτερη,τουλάχιστον να πιστεύεις οτι είσαι, αλλιώς δεν είσαι τίποτα.
Κοίτα γύρω σου, θα σου πουν, κοίτα πως πρέπει να είσαι. Κοίτα πως πρέπει να μιλάς και να κινείσαι, κοίτα πως πρέπει να φαίνεσαι και τι πρέπει να κάνεις. Κοίτα πως πρέπει να φοράς το λουράκι στο λαιμό του βλάκα υλιστή γκόμενου που οδηγεί την υπεραμαξάρα χωρίς να σε πάρει αυτός χαμπάρι και το νού σου μη τσαλακωθείς καθώς του επιδεικνύεις το πετσί σου.
Ανασφάλεια, υποτίμηση, ανταγωνισμός,γκρίνια και ζήλεια αναβοσβήνουν πάνω απ΄τα κεφαλάκια των γυναικών γιατί απο πιτσιρίκες τρώνε πλύσεις εγκεφάλου για το πως "πρέπει" να γίνουν όταν μεγαλώσουν για να έχουν ό,τι θέλουν και για να είναι κοινωνικά αποδεκτές στη ζούγκλα της έρπουσας ηλιθιότητας με αποτέλεσμα τελικά να μη νιώθουν ποτέ καλά με τους εαυτούς τους ή ακόμα χειρότερα πραγματικά να πιστεύουν οτι είναι η ενσάρκωση της τελειότητας.
Και μετά αναρωτιόμαστε όλοι παρέα γιατί η πλειοψηφία του φύλου χάνει λάδια, γιατί οι γυναίκες ζηλεύουν και σκανάρουν η μια την άλλη με μάτι αχόρταγο για ελλατώματα και γιατί φέρονται σαν αρπακτικά που πολύ θα ήθελαν να υποκλίνεται το σύμπαν στα αξιαγάπητα πόδια τους καθώς αυτές στερεώνουν το στέμμα στα μαλλιά τους χαμογελώντας ντροπαλά σαν τα αδύναμα, τρυφερά πλασματάκια που είναι. Γιατί το ένα φέρνει το άλλο, γιατί για κάποιον ανεξήγητο λόγο, η γυναίκα δεν είναι άνθρωπος, πρεπει να είναι και να θεωρεί τον εαυτό της άψογο, για 'κείνη και για τους άλλους and that's exactly what's shoved down her throat, up her nose and into her brain.
Εγώ κάπου στη πορεία μπερδεύτηκα, συγχωρέστε με. Ποτέ μου δεν κατάφερα να περάσω ως "γυναίκα - δηλητήριο" και σπάνια καταφέρνω να μη κάνω σαρδάμ όποτε με πλησιάσει κάποιος που μ'αρέσει. Με το ξεσκόνισμα δε τα πάω καλά και το παστίτσιο δε το πετυχαίνω. Έχω 3 χρόνια να πάω κομμωτήριο, τα μαλλιά μου τα κόβω μόνη μου και πειράζω συνέχεια την ψαλίδα μου κάνοντάς τη χειρότερη, ούτε ακολουθώ τις τάσεις της μόδας με αποτέλεσμα να μου λένε οτι μοιάζω πολλές φορές με πρόσφυγα και φυσικά με την δίατα-αστραπή τα σκάτωσα, αντικατέστησα το μισο καρότο και τις 2 ρόγες σταφύλι με μια μεγάλη Lacta και πίτσα. Σίγουρα το επόμενο πρωί που πάλι δε θα χωράω να μπώ στο τζίν μου θα με βρίζω αλλά δε γαμιέται.. Από αύριο πάλι. Γιατί έτσι θέλω εγώ, όχι γιατί έτσι "πρέπει"..
Η μάνα μου έπαψε να μου επισημαίνει να μή καμπουριάζω όταν κάθομαι και να μη μιλάω "σαν νταλικέρης", οι θειάδες/ξαδέρφες ακόμα προσπαθούν να με πείσουν για τα "πρέπει",μπάς και με δούν νυφούλα στο γάμο που δε λένε να χωνέψουν οτι δε-θα-γινει και οι μόνες 2 φίλες μου, μου παίρνουν το κινητό να μή στείλω κανα γλυκανάλατο μήνυμα στο boy όταν έχω πιεί και τα πάντα μου φαίνονται γούτσου, μη και χάσουμε τη σαγήνη..Πφφ Και τι έγινε? Τουλάχιστον θα χασκογελάσω με τα χάλια μου το επόμενο πρωί κι όταν τον ξαναδώ θα με πιάσει τέτοια αμηχανία που τα σαρδάμ μου θα χαρακτηριστούν επιεικώς επικά και θα'χουμε κάτι άλλο να συζητάμε τουλάχιστον για το επόμενο 5λεπτο. Τα καλά νέα είναι οτι δεν είναι λίγες οι γυναίκες που δεν είναι ζώα και που ζούνε με δικούς τους κανόνες κι όχι με του σαδιστή που εφυύρε τα καταραμένα εσώρουχα-λουριά και που τα "πρέπει" τους έχουν να κάνουν με τη πρόοδο και την εξέλιξη των ανθρώπινων σχέσεων, της δημιουργικότητας, της τέχνης και με πράγματα που έχουν όντως νόημα και σημασία. Τα κακά νέα είναι οτι έχουν καλύτερο ντεκαπάζ από μένα. Φτου.
α με παντρευτεί(γιατί πρέπει και να παντρευτώ) μετά θα πρέπει να κάνω τα παιδιά του -τα οποία φυσικά πρέπει να ονομάσουμε Πελαγία και Ξενοφών επειδή έτσι λένε τους παππούδες- να τα μεγαλώσω και να σιγουρευτώ οτι ο ένας θα γίνει δικηγόρος/γιατρός και η άλλη ψυχίατρος/αστροναύτης,
να φροντίζω το σπίτι και να μαγειρεύω,
να είμαι μονίμως μια πανέμορφη και στην εντέλεια οπτασία για τον άντρα μου και ταυτόχρονα πρέπει και να εργάζομαι.. Αυτό, στη περίπτωση που δε πέσω σε κανέναν άντρα-άντρακλα με μπούκλα το μουστάκι και τρακτέρ παρκαρισμένο στη πίσω αυλή που θεωρεί οτι η γυναίκα "του" δεν πρεπει να δουλεύει. Οπότε λοιπόν σκαρφαλωμένη να κρεμάω τις φρεσκοπλυμένες κουρτίνες, με το ένα πόδι θα ανακατεύω το πολλών αστέρων φαγητό που ξεσήκωσα από το τσελεμεντέ μα που ποτέ δε θα είναι αρκετά καλό σαν της μαμάς του, με το άλλο χέρι θα αλλάζω πάνα ευχόμενη να προλάβω να κάνω Brazilian αποτρίχωση προτού γυρίσει σπίτι ο πασάς και δεν είναι όλα όπως..πρέπει.
Πρέπει να έχω και καριέρα σωστή, μια δουλειά αξιοσέβαστη στα πρότυπα του κοινωνικού περίγυρου που όμως να μή ξεπερνά σε κύρος ή μισθό εκείνη του συζύγου διότι θίγεται ο εγωισμός του και εν τέλει ο ανδρισμός του.
Αφού λοιπόν αποφύγαμε επιτυχώς τον ευνουχισμό και πάμε καλά ώς μητέρες, καριερίστες και σύζυγοι, αφού δώσαμε μια περιουσία για κρέμες νυκτός,ημέρας,μεσημεριού,απογεύματος και δειλινού, αφού κάναμε 42 botox και το μάγουλο έφτασε πίσω απ'το αυτί χαρίζοντάς μας ενα υπέροχα φωτεινό και μεγάλο μόνιμο χαμόγελο, αφόυ πλαστικοποιηθήκαμε εντελώς κι αποκτήσαμε άλλες δεκατέσσερις καινούριες ψυχώσεις και συμπλέγματα, τώρα μπορούμε να περηφανευτούμε οτι καλυτερεύσαμε τους εαυτούς μας και νιώθουμε ολοκληρωμένες κι όπως πρέπει να είναι μια γυναίκα.
ΠOTE, κυρίες μου, δε καμπουριάζουμε όταν καθόμαστε και ποτέ μα ποτέ δε παραδεχόμαστε, ούτε μεταξύ μας, οτι νιώθουμε σαν κοκορέτσια μέσα στα εσώρουχα-λουριά και τις ζαρτιέρες που λάνσαρε κάποιος μισογύνης ομοφυλόφιλος μεγαλοσχεδιαστής μόδας και που εμείς σαν καθυστερημένες τρέξαμε ν' αποκτήσουμε γιατί το έγραφε στη σελιδα 32 του Pink Woman οτι είναι must (σημείωση: must = πρέπει. Πάλι.) , δίπλα από το αφιέρωμα "1000 και 1 τρόποι ν'αποκτήσετε Νευρική Ανορεξία".
Βγαίνοντας για shopping, περνάμε απο κομμωτήριο γιατί αυτό το μήνα είναι της μόδας πάλι το πλατινέ μαλλί και πώς σκατά θα βγούμε το βράδυ εεεεετσιιιιιι?
.....Μερικά χρόνια μετά καταπίνουμε ψυχοφάρμακα και περνάμε ώρες ατελείωτες στο καναπέ του ψυχοθεραπευτή για να "μάθουμε ν'αγαπάμε τους εαυτούς μας" μη μπορώντας να καταλάβουμε τι στράβωσε, αφού όλα τα κάναμε όπως "πρέπει" και πετύχαμε. Μη μπορώντας να καταλάβουμε γιατί ο αντρούλης μας άφησε τελικά για ενα νεότερο, εξελιγμένο μοντέλο με καλυτερο ντεκαπάζ απο το δικό μας που ούτε καν ξέρει να κάνει παστίτσιο -η άχρηστη. Ίσως, λέω ίσως, ο αντρούλης πήρε χαμπάρι οτι εδώ δεν παίζει πλέον κανένα ίχνος αυτοσεβασμού κι άλλα χαριτωμένα που τόσο όμορφα αποτάξαμε στο βωμό του επιβαλλόμενου ναρκισσισμού των media και του συνεχούς κι ασταμήτητου άγχους του να είσαι η καλύτερη, η πιο όμορφη, η πιο έξυπνη, η πιο καλοντυμένη και η πιο καλή μαγείρισσα του χωριού. Γιατί εννοείται οτι πρέπει να είσαι η καλύτερη,τουλάχιστον να πιστεύεις οτι είσαι, αλλιώς δεν είσαι τίποτα.
Κοίτα γύρω σου, θα σου πουν, κοίτα πως πρέπει να είσαι. Κοίτα πως πρέπει να μιλάς και να κινείσαι, κοίτα πως πρέπει να φαίνεσαι και τι πρέπει να κάνεις. Κοίτα πως πρέπει να φοράς το λουράκι στο λαιμό του βλάκα υλιστή γκόμενου που οδηγεί την υπεραμαξάρα χωρίς να σε πάρει αυτός χαμπάρι και το νού σου μη τσαλακωθείς καθώς του επιδεικνύεις το πετσί σου.
Ανασφάλεια, υποτίμηση, ανταγωνισμός,γκρίνια και ζήλεια αναβοσβήνουν πάνω απ΄τα κεφαλάκια των γυναικών γιατί απο πιτσιρίκες τρώνε πλύσεις εγκεφάλου για το πως "πρέπει" να γίνουν όταν μεγαλώσουν για να έχουν ό,τι θέλουν και για να είναι κοινωνικά αποδεκτές στη ζούγκλα της έρπουσας ηλιθιότητας με αποτέλεσμα τελικά να μη νιώθουν ποτέ καλά με τους εαυτούς τους ή ακόμα χειρότερα πραγματικά να πιστεύουν οτι είναι η ενσάρκωση της τελειότητας.
Και μετά αναρωτιόμαστε όλοι παρέα γιατί η πλειοψηφία του φύλου χάνει λάδια, γιατί οι γυναίκες ζηλεύουν και σκανάρουν η μια την άλλη με μάτι αχόρταγο για ελλατώματα και γιατί φέρονται σαν αρπακτικά που πολύ θα ήθελαν να υποκλίνεται το σύμπαν στα αξιαγάπητα πόδια τους καθώς αυτές στερεώνουν το στέμμα στα μαλλιά τους χαμογελώντας ντροπαλά σαν τα αδύναμα, τρυφερά πλασματάκια που είναι. Γιατί το ένα φέρνει το άλλο, γιατί για κάποιον ανεξήγητο λόγο, η γυναίκα δεν είναι άνθρωπος, πρεπει να είναι και να θεωρεί τον εαυτό της άψογο, για 'κείνη και για τους άλλους and that's exactly what's shoved down her throat, up her nose and into her brain.
Εγώ κάπου στη πορεία μπερδεύτηκα, συγχωρέστε με. Ποτέ μου δεν κατάφερα να περάσω ως "γυναίκα - δηλητήριο" και σπάνια καταφέρνω να μη κάνω σαρδάμ όποτε με πλησιάσει κάποιος που μ'αρέσει. Με το ξεσκόνισμα δε τα πάω καλά και το παστίτσιο δε το πετυχαίνω. Έχω 3 χρόνια να πάω κομμωτήριο, τα μαλλιά μου τα κόβω μόνη μου και πειράζω συνέχεια την ψαλίδα μου κάνοντάς τη χειρότερη, ούτε ακολουθώ τις τάσεις της μόδας με αποτέλεσμα να μου λένε οτι μοιάζω πολλές φορές με πρόσφυγα και φυσικά με την δίατα-αστραπή τα σκάτωσα, αντικατέστησα το μισο καρότο και τις 2 ρόγες σταφύλι με μια μεγάλη Lacta και πίτσα. Σίγουρα το επόμενο πρωί που πάλι δε θα χωράω να μπώ στο τζίν μου θα με βρίζω αλλά δε γαμιέται.. Από αύριο πάλι. Γιατί έτσι θέλω εγώ, όχι γιατί έτσι "πρέπει"..
Η μάνα μου έπαψε να μου επισημαίνει να μή καμπουριάζω όταν κάθομαι και να μη μιλάω "σαν νταλικέρης", οι θειάδες/ξαδέρφες ακόμα προσπαθούν να με πείσουν για τα "πρέπει",μπάς και με δούν νυφούλα στο γάμο που δε λένε να χωνέψουν οτι δε-θα-γινει και οι μόνες 2 φίλες μου, μου παίρνουν το κινητό να μή στείλω κανα γλυκανάλατο μήνυμα στο boy όταν έχω πιεί και τα πάντα μου φαίνονται γούτσου, μη και χάσουμε τη σαγήνη..Πφφ Και τι έγινε? Τουλάχιστον θα χασκογελάσω με τα χάλια μου το επόμενο πρωί κι όταν τον ξαναδώ θα με πιάσει τέτοια αμηχανία που τα σαρδάμ μου θα χαρακτηριστούν επιεικώς επικά και θα'χουμε κάτι άλλο να συζητάμε τουλάχιστον για το επόμενο 5λεπτο. Τα καλά νέα είναι οτι δεν είναι λίγες οι γυναίκες που δεν είναι ζώα και που ζούνε με δικούς τους κανόνες κι όχι με του σαδιστή που εφυύρε τα καταραμένα εσώρουχα-λουριά και που τα "πρέπει" τους έχουν να κάνουν με τη πρόοδο και την εξέλιξη των ανθρώπινων σχέσεων, της δημιουργικότητας, της τέχνης και με πράγματα που έχουν όντως νόημα και σημασία. Τα κακά νέα είναι οτι έχουν καλύτερο ντεκαπάζ από μένα. Φτου.
