Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Εισαι εσυ, με την μπλε πορτα, τις χοντρες μπρουτζινες χορδες που δεν υπηρξες ποτε στ' αληθεια.
Εισαι κι εσυ, παντα παρων κι απων ταυτοχρονα. Που φιλας τα χερια μου και κλειδωνεις την αγκαλια σου.
Μετα..εισαι κι εσυ, το ξεχωριστο συνηθισμενο, ο τζοκερ.
Μετα ειμαι κι εγω. Με τιποτα στα χερια. Χημικες ενωσεις. Ανθρωπινες ενωσεις  αποστασεις. Γινονται μεγαλυτερες απο ποτε..





Ο παίκτης κι ο άνθρωπος παιχνίδι

Στους "εκεινους" που παιζουν με τους αλλους.
Απ'την αυταπατη στην αυταγαπη.
Η και το αντιστροφο.
Εκεινος που παιζει με καποιον ανθρωπο, παιζει ενα παιχνιδι στο οποιο καταληγει παντα ηττημενος.
Ειναι ο μονος που χανει καποιον πολυτιμο.
Ο παικτης ποτε δεν ειναι "πολυτιμο", ο ανθρωπος που τιμα, ειναι.
Εκεινος που παιζει ειναι ο μονος που χανει κατι πολυτιμο. Αγαπη.
Και τον ανωτερο Εαυτο στο βωμο του κατωτατου εγω.
Ετσι ο παικτης δεν παιζει με τους αλλους, οπως νομιζει,
παιζει με τον εαυτο του.
Και χανει.
Και ξερουμε ολοι πως λεγονται εκεινοι που παιζουν με τον εαυτο τους:
Μαλακες.

Ο παικτης και ο ανθρωπος παιχνιδι.
Και οι δυο αυταπατωνται
και οι δυο αυταγαπωνται.

Η διαφορα ειναι οτι ο ανθρωπος παιχνιδι δεν ειναι παντα χαζος
μπορει, καμια φορα, να δεχεται συνειδητα τον ρολο του παιχνιδιου
μεχρι ο παικτης να παψει να εχει αναγκη τον συναισθηματικο βουρκο,
την υποκρισια και τον χειρισμο κι ετσι να τραβηχτει απ'αυτον,
θλιβερη και βλαβερη αναγκη ανθρωπων που δεν αυταγαπωνται αρκετα.

Οταν αγαπας τον εαυτο σου δεν καταδεχεσαι να εισαι αρχιδι.
Αρχιδι, ναι κι ας νομιζεις πως ειναι βαρυς ο χαρακτηρισμος.

Ο παικτης ειναι καταδικασμενος στην επιφανεια και πως να μην ειναι?
Δεν αναγνωριζει το namaste. Δεν αναγνωριζει τιποτα περαν του εγω του.
Του χρονου του. Των συναισθηματων του. Της πραγματικοτητας του.
Των βιοσυναισθηματικων αναγκων του.
Για τον παικτη, εκεινος ειναι πιο σημαντικος απ'ολους τους αλλους.
Δεν αναγνωριζει και δεν τιμα την διαφορα της θεατρικης σκηνης με την πραγματικοτητα.
Περηφανεύεται για το εκτος σκηνης ηθοποιιλικι.
Εχει, οπως κι ο ναρκισσιστης, εναν πανινο κοσμο.
Ειναι ο πρωταγωνιστης στο δικο του κακο θεατρο, ειναι και το κοινο που χειροκροτει,
ειναι κι ο σοβας στον τοιχο που ειναι ετοιμος να πεσει αλλα δεν το ξερει.

Θα πει και θα κανει πραγματα υπεροχα που θα σαστισουν τον συνειδητο -μεχρι προτινος- ανθρωπο παιχνιδι κι ετσι καταφερνει να παιζει για λιγο ακομα.
Ενα μονιμο subtle hoovering.
Εχει αναγκη να τον ερωτευονται και να δενονται μαζι του οσο το δυνατον περισσοτεροι.
Εχει αναγκη την προσοχη. Εχει αναγκη την επιβεβαιωση.
Εχει αναγκη την Αγαπη που δεν εχει ο ιδιος για τον εαυτο του.
Οταν αγαπας τον εαυτο σου δεν καταδεχεσαι να εισαι αρχιδι.

Ο συνειδητος ανθρωπος παιχνιδι επειδη ακριβως διακρινει,
θα προσφερει απλοχερα αποδοχη και Αγαπη στον παικτη. Οχι αγαπη, Αγαπη.
Ο ανθρωπος παιχνιδι δεν θα λειτουργησει εγωιστικα αν ειναι συνεπης απεναντι στον εαυτο του.
Κι αν ειναι συνεπης απεναντι στον Εαυτο, το namaste ειναι η βαση της λειτουργιας του.
Η μονη Αρχη.
Θα πονεσει, θα λυγισει, ισως (ξε)σπασει, ναι, αλλα θα παραμεινει συνεπης.
Θα δωσει Αγαπη. Θα περασει μεσα απο τις χαραμαδες.
Κι εκει ακριβως ειναι που κρινεται ο παικτης. Στο αν η Αγαπη τον λυτρωνει η αποτελει supply.
Στην δευτερη περιπτωση γινεται Καρχαριας. In which case, τρεξε και μην κοιταξεις πισω σου.
Δωσε την Αγαπη σου αλλου γιατι οι καρχαριες ειναι χαμενες περιπτωσεις.

Ελλειψει συνειδητοτητας, ο ανθρωπος παιχνιδι ειναι εξισου καταδικασμενος να ζει την ψευδαισθηση.
Θα βιωνει, οπως και ο παικτης, παντα ουτοπιες και ποτε πραγματικοτητα.
Παντα επιφανειες, σαρκα.
Οπως κι ο παικτης, θα γαμαει και θα γαμιεται και δεν θα κανει ποτε ερωτα.
Ποτε δεν θα υπαρξει ενωση. Θα χυνει αλλα δεν θα ολοκληρωνει.
Θα λερωνεται μεσα κι εξω και θα αδειαζει απο ουσια για να υπαρξει χωρος για την βρωμια.
Θα αυτουποβιβαζεται σε λιβιδικο αναλωσιμο, ζουμι για να τρεξει η μηχανη του κρεατος.