Τελικά ήταν στο Fuzz, γι' αυτό και το Gagarin φαινόταν έτσι άδειο και κοιμισμένο επι της Λιοσίων.
Ο θεούλης κι εγώ ξεκινήσαμε λοιπόν για Fuzz, Moonspell απόψε με το μαγικό χαρτάκι-εισιτήριο στη κωλότσεπη.
Γι' απόψε θα μας λέγαν Θανάση και Κατερίνα, αυτά τα ονόματα ήταν στη λίστα της βραδιάς για μας.
Βασικά και Σταμάτη να με λέγαν δε θα με πείραζε, απλά θα ντυνόμουν άντρας γιατί ΑΥΤΟ το live, παιδάκια, δε το έχανα με τίποτα.
Κάμποσα χρόνια ago, τότε που οι κάμποι σφύζαν από ζωή και η αθωότητα ξεχείλιζε απ' τα ροζ converse μου(το έχεσα λές?)
όταν πρωτάκουσα σ' ενα Dark Compilation το "Full Moon Madness" μ' έπιασε ο διάολος απ' τα μαλλιά. Μετά ήρθε το "Vampiria" στ' αυτάκια μου και όσο να' ναι μια μουνόπλακα την έπαθα.. Σε σημείο του να έχει γίνει η πιο σιχαμένη περίοδος της ζωής της μάνας μου που, μαζί μου αναγκαστικά, άκουγε το εν λόγω κομμάτι 7-8 κι 9 φορές την ημέρα. Δε την αδικώ που με μίσησε και της δίνω εύσημα που δε με πλάκωσε στο ξύλο με τον πλάστη τέτοιο μπρέϊνγουος που έτρωγε με την τρeλλή που έμπλεξε.
Η πρώτη φορά που είδα τους Moonspell ήταν πέρσι το καλοκαίρι στο Rock 'em all. Για την ακρίβεια ήταν σαν να τρώς παγωτό στο Βόρειο Πόλο, μηδέν απόλαυση. Άσε που το ν' ακους τυπάδες να γκαρίζουν για πανσελήνους και παγωμένα τοπία μεσ' στο λιοπύρι και τη λιακάδα είναι και λίγο σουρεαλιστικό αν όχι γραφικό και μια στάλα ηλίθιος τη νιώθεις..
Το Fuzz φίσκα. Σταδιάλα, πάλι θα δω live απο το φουαγιέ? Το ίδιο φιάσκο είχα φάει και όταν πρωτοείδα Opeth και δεν είχε πλάκα.. Για καλή, πολύ καλή μου τύχη καταφέραμε να βρούμε κομβικό σημείο να σταθούμε,
σκαλάκι ώστε να βλέπουμε γαμώ αλλά όχι μέσα στο pitt, γλυτώνωντας τη μασχαλίλα και το ακούσιο μπουνίδι του μπερδεμένου δεκαεπτάχρονου με το eyeliner και τη μπλούζα Maiden.Ομολογουμένως ήταν ένα από τα καλύτερα live που έχω πάει, δε βρίσκω κάτι που να με χάλασε (χοχοχο δύσκολο αυτό για μένα) πέραν του οτι έμεινε η κάμερά μου 2 φορές στο τόπο κι έχασα σημαντικά data για το "αρχείο" μου αλλά δε γαμιέται..?
Άκουσα από "Opium", "Scorpion Flower", "Luna" μέχρι και *drumroll* Vampiria (ναι, κατάφερα να μη κατουρηθώ παρόλο που εκστασιασμένη ένιωσα σαν να με είχαν ποτίσει με Νοβοκαϊνη). Ήταν λες κι έχανα την παρθενιά μου ξανά απ' την αρχή, χωρίς το feeling του "είσαι σίγουρος οτι αυτό πάει ΕΚΕΙ?".
Χωρίς υπερβολές τώρα, μετά το "Black Sabbath", το "For the Great Blue Cold now Reigns" των The Ocean και το "End of All Times"των Primordial, live, το "Vampiria" με κατέστησε ολοκληρωμένο άνθρωπο με τάσεις οργασμών ανα 3μιση δευτερόλευτα στο άκουσμά τους.
Οκεϊ, θα είμαι ειλικρινής, είναι πολλά περισσότερα τα κομμάτια με τα οποία παθαίνω βραχυκύκλωμα αλλά γιου γκετ δι αϊντία.. Είμαι και συναισθηματική με τη μουσική, βλέπεις..τρομάρα μου. Να δούμε τι έχει να γίνει αααν ποτέ μου δω και τους Vampiria (με ακολουθεί ο τίτλος, δε φταίω εγώ)..
Άκουσα και "Full Moon Madness" και αδερφάκια μου, ωωω τι χαρά, ήταν way better από τη προηγούμενη φορά!..Α! Ξέχασα ν' αναφέρω την κοπελιά που έκανε vocals.. Το όνομα της οποίας μου διαφεύγει μιας και ποτέ δε καταφέραμε να το ακούσουμε καθαρά και είναι κρίμα.
Η κοπελιά αυτή σίγουρα είναι πλέον η νούμερο ένα μισητή γκόμενα στους γκόθικ κύκλους, όπως πολύ εύστοχα έθεσε ο Μήτσος-Θανάσης,ο οποίος έφτιαξε τη βραδιά όταν εμφάνισε το μαγικό μπουκαλάκι νερό που θα έδινα και τη μάνα μου για ν' αποκτήσω, στο τέλος του live. Περιέργως ούτε στάλα οινόπνευμα κι υποψιάστηκα οτι χαλάσαμε. Ούτε βρώμικο μετά, μόνο το κλασσικό κατούρημα της ευτυχίας πριν απ' τη μεγάλη έξοδο.
Ταξάκι με τα τελευταία μου 10 ευρώ και βούρ για σπίτι, δουλειά το πρώι.
Μέγιστη σαπίλα τώρα που τα λέμε, όχι μόνο το ότι δουλεύω το πρωί αλλά και η εξάντηληση που νιώθω αυτούς τους τελευταίους μήνες εξ αιτίας της δουλειάς. Εχασα τόσα nights out και τόσα live που συφιλιάζω με τον εαυτό μου.
Να ξεκαθαρίσω τα πράγματα, ποτέ δε φοβήθηκα ούτε βαριούμουν τη δουλειά, με τη προϋπόθεση οτι δε μου γαμούσαν το σύμπαν μου, τα ωράριά μου, τη ψυχολογία μου και κατ' επέκτασιν και τη προσωπική μου ζωή.. Τώρα μου γαμάνε όλα τα παραπάνω για 650 ευρώ. Θα μου πείς να πάω να βρώ άλλη δουλειά.. Κι εγώ το ίδιο θα μου πώ. Ας αρχίσω να ψάχνω μιας και οι φρούδες ελπίδες μου για καλυτέρευση συνθηκών γελάνε στα μούτρα μου..
Έχω και καιρό να μπινελικώσω κόσμο οπότε φαντάζεσαι τι έχει συσσωρευτεί στο μικροσκοπικό μου κεφαλάκι..
Η συναναστροφή με σκουπίδια σε κάνει μια από τα ίδια, I say, κι ο μπούλης μιλάει πάλι για περικοπές προσωπικού, είμαστε λέει πολλοί-τη στιγμοί που εκλιπαρούμε να προσλάβει κι άλλους μπάς και γυρίσουμε σπίτι μια μέρα δίχως να έχουμε το ύφος του λοβοτομημένου Nicholson στη Φωλιά του Κούκου απ΄τη κούραση.. Πλάκα πλάκα έκανα την υπέρτατη συνειδητοποίηση μόλις τώρα: Όποιος έχει δεί αυτή τη ταινία, έχει αυτομάτως καταλάβει και το πως είναι τα πράγματα στο υποκατάστημα της μαγείας. Στη θέση της καριόλας της νοσοκόμας, βάλτε τη προϊσταμένη μου. Ο ίδιος σουρεαλισμός, η ίδια σαπίλα, η ίδια ακριβώς παράνοια και αίσθημα αδικίας επικρατούν. Α, βάλτε και τους παράφρωνες και ηλίθιους με τη βλακεία των οποίων αναγκάζομαι να έρχομαι αντιμέτωπη κάθε μέρα και χαμογελώντας σαν λουλούδι του Μαγιού στο τέλος να τους λέω "ευχαριστούμε, στο καλό, στο καααλό να πάτε".
Βρε δε πάτε στο διάολο σύσσωμοι λέω 'γω?
Αλλά δε σας έχω ανάγκη ρε... Vampiiiiriaaaa.... αχαχαχαχααααα...........τραάάλαλααα....ζτουπ.
