Καταλαβαινω, οσο περναει ο καιρος
οτι εκεινοι που "απο επιλογη δεν παω στις διαδηλωσεις γιατι ειμαι κατα της βιας"
ειναι οι μεγαλυτερες κοτες. Οχι επειδη φοβουνται τις διαδηλωσεις αλλα επειδη φοβουνται να αντιληφθουν τον κοσμο γυρω τους. Τον κοσμο στον οποιο ζουμε. Γι'αυτους καθε κινηση αλληλεγγυης, καθε stand ατομικης ευθυνης, καθε σταση, καθε διαδηλωση για καποιο λογο ισοδυναμει με βια. Δικαιολογιες δηλαδη. Πες καλυτερα οτι δεν σε νοιαζει. Πες καλυτερα οτι δεν εχεις την παραμικρη ιδεα. Μην λες "δεν παω γιατι ο ταδε φιλος μου πηγε και τα'σπασε κι εγω δεν ειμαι ετσι" γιατι περαν του οτι φαινεσαι διπλα βλαμμενος, προσβαλλεις τη νοημοσυνη και τον σκοπο εκεινων που θα παλεψουν. Ολοι εχουμε κι απο εναν μπαχαλακια οξυθυμο στους φιλους/γνωστους μας και ολοι ξερουμε κι απο εναν σουπερ επαναστα του κωλου αλλα δεν το χρησιμοποιουμε ως δικαιολογια.
Ατακες ανθρωπων που (α)συνειδητα θα απεχουν απ' οτι εχει σχεση με τον κοσμο περαν του πανινου δικου τους. Θα απεχουν κι οταν και αν εκφρασουν αποψη θα ειναι συνηθως μπαρουφες και επιφανειακες θεωρητικολογιες. Οταν δεν εχεις ιδεα για ποιο πραγμα μιλας, λογικο κι επομενο ειναι να το βουλωνεις. Η μπορεις και να ρωτησεις, να διαβασεις, να συζητησεις. Να ενδιαφερθεις, πραγμα που ειναι και το ζητουμενο..
Αν ενδιαφεροσουν, βεβαια, δεν θα εμενες στην μισανθρωπικη επιφανεια η ακομα χειροτερα στην ωχαδερφιστικη αντιμετωπιση. Δεν ειναι κανεις υποχρεωμενος να κανει κατι που δεν θελει, αλλα αυτο δεν αναιρει τα γεγονοτα.
Αν κατι δεν παει καλα και θες να αλλαξει προς το καλυτερο, ξεκουνα. Κανε κατι γι' αυτο,
Αλλιως μη μεμψιμοιρεις σαν παραιτημενο παρασιτο της ζωης κι αν σου φαινεται βαρυς ο χαρακτηρισμος τοτε μαλλον εισαι. Τιποτα που αξιζει δεν ερχεται ευκολα κι αν μονο τα ευκολα θες, εισαι αξιος της μοιρας σου. Οσο μποεμ απολιτικ και να θες να το παιξεις στον εαυτουλη σου, η αληθεια θα ειναι παντα οτι επελεξες να εισαι ηττημενο.
Δεν λεω να τρεχεις σαν αβουλος μαλακας παντου χωρις να ξερεις το γιατι, λεω choose your battles and give those battles. Αλλιως ποια η θεση σου και που η δυναμη σου σαν ατομικοτητα που θα μιλησει και για προβατα?
Φυσικα και ειναι ευκολοτερο να μενεις σε αυτον τον μικροκοσμο, ομως για παντα θα φοβασαι μη και σκιστει. Πανινος ειναι αλλωστε..
Φοβουνται να αναλαβουν ευθυνες σε ΚΑΘΕ τομεα της ζωης τους και φυγοπονοι που ειναι, να ξερεις ποτε δεν φταινε.
Οι διαδηλωσεις που κολλανε? Απλα ειναι παραδειγμα, χεστηκα αν πας η δεν πας.
Καποιοι actually give a shit για τους αλλους ανθρωπους και, θα το καταλαβεις, ετσι λειτουργουν κι ας μην πατησουν ποτε σε διαδηλωση. Και καποιοι παλι οχι. Οι δευτεροι ειναι ανικανοι να το κανουν αν δεν υπαρχει αμεσο προσωπικο οφελος. Γι' αυτους μιλω.
Με καποιους απ' αυτους, καποιοι μοιραστηκαμε τα κρεβατια μας. Τις σκεψεις μας, τους προβληματισμους μας, τα ονειρα μας, την καρδια μας. Εμας. Κι αναρωτιεμαι σημερα, αηδιασμενη, το γιατι.
Ισως κι εμεις καποτε ημασταν τυφλοι.
Καποτε, τοσο τυφλη ημουν κι εγω, νομιζα οτι η Αγαπη αρκει κι ολα τα νικαει,
αρκει να τους δειξεις κι εναν αλλον κοσμο.
Καποτε, ναι ηταν ματαιο, αλλα επεμεινα. Μεχρι που σιγασα.
Η φλογα μεσα μου ομως εκαιγε και ισως ηταν το μοναδικο πραγμα που με κρατησε ζεστη.
Προτιμησα να καω μεσα μου παρα να καει ο πανινος σου κοσμος και σε δω να φοβασαι.
Μαχομουν να μη σε δω να φοβασαι when all along επρεπε εγω να σκισω τα πανια και να τα μπουρλοτιασω.
Εσυ με το μισος τρεφοσουν και ταιζες τους ομοιους σου, γι'αυτο και στο τελος το γυρισες και εναντιον μου. Ωστοσο ειχα εμπιστοσυνη οτι καποια στιγμη θα δεις κι ειχα το χερι μου παντα ετοιμο να σε πιασει.
Γιατι ο πανινος σου κοσμος αρχισε να λαμπαδιαζει. Αρχισε να φαινεται.
"Η Αγαπη, η συνουσια, ολα ψευτικα κι ολα οπως εσυ τα εχτισες. Κανεις δεν ειναι αυτος που ειναι γιατι ειναι αυτο που εσυ θελησες να δεις."
Πως ν' αντεξεις αληθεια οταν εχεις συνηθισει ηθοποιλικι στην ζωη σου? Οταν θαυμαζεις υποκριτικες εκτος σκηνης ικανοτητες κι αυτο αποζητας?
Πως, οταν θελεις να δημιουργεις και να συντηρεις ψεμα, πως να αντεξεις κατι αληθινο?
Παντα θα βλεπεις ρολους και παραστασεις και ποτε αληθεια. Η αληθεια ειναι ωμη και πολλες φορες αγαρμπη, δεν σε κατηγορω που δεν την αντεχεις αλλα λιγο σε λυπαμαι γι' αυτο.
Ποτε δεν θα δεις ποσο ομορφη ειναι η γυμνια και ποσο εφημερο και ψευτικο το πλαστικο.
Ποτε δεν θα σε παρασυρει η ενταση του αληθινου συναισθηματος και παντα θα αποζητας ενα κρεατινο driftwood με καλες υποκριτικες ικανοτητες να πιαστεις.
Θελεις σοου, θελεις ψεμματα. Μονο ενα καλα σκηνοθετημενο σοου ειναι τελειο, η αληθεια οχι.
Δεν θα την αντεχες την αληθεια, αυτο καταλαβαινω.. Και πως ν'αντεξεις κατι που δεν εισαι οταν δεν αντεχεις καν αυτο που εισαι?
Το να'σαι καλος ηθοποιος στην σκηνη ειναι εκφραση, ειναι τεχνη.
Το να'σαι καλος ηθοποιος στην ζωη σου ομως, ειναι καταντια. Ακομα να το δεις?
Γι' αυτο σου ειπα, το ηθοποιιλικι το κρατω μονο για το σανιδι. Κρατουσες μπυρα και φορουσες ενα απο τα ψευτικα χαμογελα σου. Δεν μπορω να το κανω αυτο, δεν θελω. Κανενα συμφερον δεν θα ειναι ποτε ισχυροτερο της αναγκης μου για ειλικρινεια και δεν θα περασω το υπολοιπο της ζωης μου φοβουμενη οτι ολοι ειναι ψευτες ηθοποιοι. Γιατι δεν ειναι ολοι.
Ο πανινος κοσμος σου καταστραφηκε και δοξα το συμπαν, μαζι του και η παλια εγω.
Κι ας εχω γδαρσιματα και καψιματα πανω μου.
Εχω βγαλει φτερα κι ας προσπαθησες να με πεισεις να συρθω.
Δεν μπορω? Κοιτα με.
Πανινους κοσμους θα χτιζεις παντα, θα σκιζονται και θα φτιαχνεις καινουριους, με καινουριους κομπαρσους κομμενους και ραμμενους στα μετρα σου.
Εχεις καθε δικαιωμα στην επιφανεια και τα γνωριμα ρηχα νερα,
εγω ομως δεν θα ειμαι εκει.
Δεν σταματησα να μαχομαι, απλα αυτη τη φορα για τα σωστα πραγματα.
Σου τραγουδουσα στιχους οργης και το'βρισκες χαριτωμενο αλλα ποτε, ΠΟΤΕ σου δεν ακουσες αυτους τους στιχους, ποτε δεν ενιωσες αυτη την οργη. Ποτε σου δεν ταρακουνηθηκες, τα ονομασες ολα βια απ'την οποια νομιζεις ακομα οτι απεχεις. Η δικη σου οργη παντα περιοριζοταν και κατευθυνοταν σε μας τους κομπαρσους μεσα στον πανινο σου κοσμο.
Σου μιλουσα για κατι μεγαλυτερο και τα λογια μου χανονταν αναμεσα σε πανια και καπνα..
Σου μιλουσα για ανθρωπινη Αγαπη και δεν ακουσες ουτε μια γαμημενη λεξη.
Σου'δειξα πως ειναι να βαζεις καποιον πανω απο σενα και μου'πες να σωπαινω. Να σωπαινω. Να σωπαινω. Αλλιως θα τιμωρηθω, πρεπει να σωπαινω.
Παντα κρατουσες την ασφαλεια των ισων αποστασεων η της συμφερουσας πλευρας.
Παντα το βολικο. Το ψευδες. Το συμφερον.
Και πνιγομουν, πνιγομουν, πνιγομουν.
Καποτε πιστευα οτι η Αγαπη ολα τα νικαει, μαζι και τον καταστροφικο εγωισμο.
Τωρα συνειδητοποιω οτι εισαι μερος αυτου που εμεις πολεμαμε.
Και στο "εμεις" χωρανε οσοι ξερουν τους στιχους. Οσοι δεν φοβουνται. Οσοι εχουν μυρισει μπαρουτι και δεν εκαναν πισω. Οσοι αποζητουν το αληθινο κι οχι το αρρωστημενα χειριστικο πλαστικο, Οσοι αρνουνται να πατησουν επι πτωματων και να ειναι ηθοποιοι στη ζωη τους.
Πιστευα οτι η Αγαπη ολα τα νικαει και δεν σταματησα να μαχομαι, απλα αυτη τη φορα για τα σωστα πραγματα.
Γιατι εκει, η Αγαπη παντα θα εχει νοημα.
