Τις προάλλες καθόμασταν με τον άντρα και μια φίλη του στο σπίτι του και συζήτηση πάνω στη συζήτηση, foon πάνω στο foon, κάναμε μια μίνι λίστα με τα 10 πράγματα που πρέπει να κάνει μια γυναίκα πρίν πεθάνει για να είναι και να θεωρείται "ολοκληρωμένη" γυναίκα. Θα μου πείτε.. Τι είν' ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του? (δε ξέρω βέβαια γιατί,μιας και την παροιμία αυτή ποτέ δε τη κατάλαβα) Η αλήθεια είναι πως κατ' εμε δεν υπάρχουν λίστες και do's and dont's πέραν αυτών που μας επιβάλλει κατά κάποιο τρόπο το περιβάλλον και τα μυαλά αυτών που ήρθαν πρίν απο μας. Δερ φορ, ο "ολοκληρωμένος" άνθρωπος είναι πραγματικά κάτι το σχετικό. Ρωτήστε τον Αϊνστάϊν, αυτός τάλεγε καλά αν και λίγο μπερδεμένα για τη σχετικότητα. Εμείς, απο την άλλη, παιδάκια λίγο βλαμμένα, λίγο πειραγμένα απ' τις ταινίες που είδαμε το προηγούμενο βράδυ και την επίδραση της τετραϋδροκανναβινόλης να χορεύει τσάμικο πάνω στο σκεπτικό μας, παίξαμε γύρω απο το θέμα κι εγώ με περισσή αγένεια είπα να μπλογκάρω γι' αυτό (αν ο Αϊνσταϊν είχε μπλόγκ, θα έγραφε για συνταγές στρούντελ με μήλο?)
Σας έλεγα λοιπόν για τη λίστα των δέκα βημάτων προς την ολοκλήρωση μιας γυναίκας (μην ακούω ειρωνίες, ο τίτλος εκτός από βαθυστόχαστος είναι και φιλοσοφικά προσεγμένος οκέϊ?)
1.Μια γυναίκα πρέπει, λοιπόν, να έχει μείνει μόνη της. Και δεν εννοούμε με συγκάτοικο, εννοούμε ολομόναχη σε σπίτι που νοικιάζει μόνη της. Να είχει μείνει στο έλεος των λογαριασμών, των φυλλαδίων ντελίβερι και καθαριστικών με δράση λεμονιού. (το τελικό οικονομικο/ψυχολογικό κλατάρισμα είναι προαιρετικό)
2.Πρέπει να έχει πάει σε δυνατή συναυλία (όχι, oi Κοργιαλάς-Ευριδίκη δεν θεωρούνται "δυνατή συναυλία") και να έχει πιθηκίσει. Και να της άρεσε. Να έχει νιώσει τη μουσική στο πετσί της σε σημείο που να μη συγκρατεί τα άκρα της τα οποία επιδίδονται σε moshing με ή χωρίς την άδειά της. Να γυρίσει σπίτι της και να πονάει ο αυχένας απ' το πάνω-κάτω και ο λαιμός απ' το ξελαρρύγγιασμα. Να έχει μετρήσει μελανιές με βλέμμα ενθουσιασμού και να τα κοιτάει όπως οι βετεράνοι πολέμου τα σημάδια τους. Με σεβασμό και αξιοπρέπεια.
3.Πρέπει να έχει ασχοληθεί κάποια στιγμή στη ζωή της με ξύδια. Όπου ξύδια μπορεί να μπεί η λέξη ντρόγκι ή κάτι παρόμοιας υπόστασης. Κι εδω, όχι, το να είσαι τζάνκι ή αλκοολική δε σε καθιστά ολοκληρωμένη γυναίκα, σε καθιστά απλώς ηλίθια.
4.Πρέπει να έχει πάει τουλάχιστον μια φορά σε strip club. Δεν εννοώ να έχει χορέψει με το pole φορώντας δωδεκάποντα, αλλά να έχει καθίσει να παρακολουθήσει το προσφερόμενο θέαμα χωρίς να έχει κοκκινήσει από παρθενομυξιάρικη ντροπή ή γυναικουλίστικη αηδία και κριτικό μάτι. Μπόνους αν δε στραβώσει με τα μάτια του άντρα της που έχουν πεταχτεί από τις κόγχες τους. Έξτρα μπόνους αν δε πεί η έστω σκεφτεί "πφφφ ψεύτικα είναι τα βυζιά της, τα αληθινά C's υπακούν στο νόμο της βαρύτητας". Χεστήκαμε. Κουνιούνται? Κοίτα τα.
5.Πρέπει να έχει πάρει μέρος σε αγώνα αυτοκινήτου drift. Για τις λάτρεις του είδους είναι must αδρεναλίνης. Για μένα είναι σαν να μου λες να σου μεταφράσω κινέζικη λογοτεχνία.
6.Πρέπει να έχει πάει ενα ταξίδι κάπου μόνη της, με ή χωρίς προορισμό. Το εξάωρο στον καρβουνιάρη προς Θεσσαλονίκη δε πιάνεται. Εννοούμε αληθινό ταξίδι και με διάρκεια. Μπόνους το να μη γυρίσει βιασμένη και με λεφτά ακόμα στο πορτοφόλι της.
7.Πρέπει να έχει πάει σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες χωρίς να τα χάσει η να φρικάρει. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο οι γυναίκες απλά δε το' χουν. Μη με βάλεις να κάνω πάλι μόνη μου δουλειές με τράπεζα, ΙΚΑ, εφορίες.. Το πιθανότερο είναι να με πιάσει κλαυσίγελος.
8.Πρέπει να έχει μπορέσει να θεραπεύσει τουλάχιστον ενα πράγμα. Δεν εννοώ την ακμή της, εννοώ κάποιο άλλο πλάσμα. Φυτό, ζωάκι ή άλλον άνθρωπο.
9.Να έχει κάνει παιδί. Οκ, αυτό είναι λίγο αμφιλεγόμενο ζήτημα και επιλογή της κάθε γυναίκας. Εμείς όμως το βάλαμε στη λίστα μας γιατί μας κάνει κούκου. Αν μη τι άλλο οι ευθύνες που επακολουθούν σε κάνουν full υπεύθυνο και το ψυχολογικό μπόνους δε συγκρίνεται με τίποτα.
10. Αυτό επίτηδες το άφησα κενό για να το συμπληρώσει όποιος έχει κάποιο "πρέπει" να προσθέσει στη λίστα (ψέμματα λέω, απλώς ξεχάσαμε το No. 10)
"Hinshelwood will not be sentenced until the trial is over." Αυτό επαναλαμβάνεται στο κεφάλι μου.
Καααιιιιι τώρα ένα σύντομο διαφημιστικό διάλειμμα από τα τεκτενόμενα των ημερών και τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον "φερόμενο ως κατηγορούμενο" (εμείς δε λέμε "μπάτσο-δολοφόνο", οοοχι) και πάμε στα πιο γλυκά και πιό όμορφα της ζωής μας. Τη δολοφονία της φίλης μας, Ελένης Πάχου. Από δολοφονία σε δολοφονία πάω και δε μου αρέσει η επανάληψη, θέλω ποικιλία αλλά δε μου κάθεται η πουτάνα..
Χθές λοιπόν έγινε το δικαστήριο για τη δολοφονία της Ελένης. Η καθαρίστρια που τη βρήκε νεκρή ήταν κι ο άνθρωπος(*drumroll....*ο ποιός?) που τη σκότωσε. Παραδέχτηκε οτι ήταν φόνος εκ προμελέτης. Για την ακρίβεια αγόρασε μαχαίρι για το λόγο αυτό, τσέκαρε το πρόγραμμα για να σιγουρευτεί οτι το μαγαζί θα έκλεινε η Ελένη και τα υπόλοιπα τα ξέρουμε (τα μισά δηλαδή..)
"Hinselwood yesterday admitted repeatedly striking miss Pachou on the head and body with a knife and similar instrument, robbing her of a set of keys and opening the safe to steal 1.320 pounds."
Κι εδώ έρχομαι εγώ με την ταπεινή μου νοημοσύνη και ερωτώ.. ΓΙΑΤΙ ΜΩΡΗ ΣΚΡΟΦΑ? Σε σώσαν οι χίλιες λίρες?? Η θα σώσουν τώρα το παιδάκι σου, έχεις και 11χρονο παιδί γαμώ τη ψυχή σου.. Μεγάλο ΓΙΑΤΙ, μάγκες, πολύ μεγάλο. Γιατί σκοτώσατε αυτούς που αγαπούσα και γιατί συνεχίζετε όμορφα τη ζωή σας?
Συγγνώμη Ελένη, she will not be sentenced until the trial is over. Συγγνώμη Δημήτρη, οι φορτηγατζήδες που και που πατάνε κόσμο, μη το παίρνεις προσωπικά Συγγνώμη Νίκο, και οι Πακιστανοί με ΙΧ που και που πατάνε κόσμο ΚΑΙ ΤΗ ΓΛΥΤΩΝΟΥΝ Συγγνώμη μπαμπά, και οι Έλληνες έχουν ΙΧ. ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΤΗ ΓΛΥΤΩΝΟΥΝ
Συγγνώμη γαμώ το διάολό μου μέσα που σιχαίνομαι την ανθρωπότητα ως το μεδούλι. Ποιά αγάπη, ποιά πίστη, ποιά ανθρωπότητα και ποιά δικαιοσύνη? Πνίγομαι ρε Ενα μεγάλο, ολοστρόγγυλο μηδέν από μας για σας με αγάπη
Υ.Γ. ..Κοίτα κοριτσάρα, vigil προς τιμήν σου στο Εδιμβούργο.. ;) Κοίτα πόσοι άγνωστοι υπάρχουν εκεί, για σένα. Αν μη τι άλλο, στην Ελλάδα θα τους λέγαμε προβοκάτορες του κράτους και αναρχικούς
Σήμερα που λέτε, 12 Δεκέμβρη (αχου, πλησιάζουν Χριστούγενναααα! Γιούπι!) έτυχε να κατέβω στη πλατεία Γλυφάδας και μπροστά μου αντίκρισα ένα θέαμα που με έκανε να βουρκώσω από ηδονή. Τα McDonalds.. (μη βιαστεί κανείς να σχολιάσει). Το "μακντόναλ" όπως τα λέει και η μάνα μου, καμμένο. Με τα τελευταία των ημερών δε θα περίμενε κανείς να γίνουν φασαρίες και εκτός κέντρου αλλά νιάου νιάου, τι σου είναι ένα τσαντισμένο παιδί? Πάααανε λοιπόν και τα μακ Γλυφάδας. Αυτό σημαίνει δηλαδή οτι τώρα τα μαλακισμένα θα συχνάζουν ΜΟΝΟ Starbucks? ...Φιάσκο. Δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ που αντiκρυσα αυτό το μπουρδέλο καμμένο ή να λυπηθώ για το άτοπον του θέματος. Εννοείται δε θα παπαρολογήσω λέγοντας οτι τα "κωλοπαιδα καίνε ξένες περιουσίες, τα χούλιγκανς!" γιατί τα "κωλόπαιδα" αυτά χτίσαν τα μακ και πάρτε το χαμπάρι, σας σέρβιραν αρουραίους πλαστικοποιημένους για ντίνερ οπότε βγάλτε το σκασμό. Αλλά μα την αλήθεια και πείτε με χαζή, αλλά γιατί βρε χρυσά μου(δεν είπα "χρυσαυγίτικά" μου!!) δε κάνετε το κόπο να περάσετε από Σταδίου 33 που είναι το γραφείο το Κούγια να πείτε εκεί την καλημέρα σας? Πάντα με φρίκαρε αυτός, δεν είναι μόνο το οτι είναι λαμπερός μαλάκας.. και παραδεχτείτε το, θυμίζει τον Αντίχριστο. Δε ξέρω γιατί. Κάτι στο ύφος του φταίει. Μπρρ.. Μπαίνετε που μπαίνετε σε έξοδα για βενζίνες και φυτίλια..
Δεν έχω παράπονο όμως, το Α.Τ Βούλας και Ελληνικού μια χαρά το επισκέφτηκαν και γι' αυτό νιώθω όχι και τόσο περήφανη για την καναπεϊκή μου διαμαρτυρία. Κι εγώ ρε, κι εγώ θέλω που τους έχω κι άχτι -άσε μη με πούνε κι ΄εμένα τρομοκράτη και τις φάω πάλι χωρίς να φταίω. Λέϊτλι πολύς κόσμος τις τρώει χωρίς να φταίει και μου χαλάει την όμορφη εικόνα της χιλιογαμημένης κοινωνίας και της τόσο ευαίσθητης προς τον πολίτη, Δημοκρατικής εξουσίας. Μη ξανακούσω λοιπόν οτι τα πιτσιρίκια κάνουν καταλήψεις επειδή η τυρόπιτα στο κυλικείο είναι στρογγυλή γιατί θα βγάλω πλοκάμια και θα σας πετάξω στον αέρα να σκάσετε κάτω κάνοντας σπλάτς! Γιατί αυτή τη φορά τα πιτσιρίκια σας/μας αποστόμωσαν όλους. Όταν οι "μεγάλοι" κομματολογούν και γκρινιάζουν, τα σκασμένα τρώνε ξύλο και φωνάζουν στο Σύνταγμα. Τα λίγο μεγαλύτερα σκασμένα στο Πολυτεχνείο. (Δεν είναι της μοίρας του τελικά αυτού του Πολυτεχνείου). Όταν το "ψωμί-παιδεία-ελευθερία" αντικαταστάθηκε με το "ψωμί-παιδεία-και μπούτια γυναικεία" κάπου χάθηκε η μπάλα. Όταν τα μεγάλα κεφάλια αντί να αγχωθούν λιγουλάκι,τόσο δα, βρίσκονται στις Βρυξέλλες και σαβουριάζουν, μη γκρινιάζετε που το μόνο που ακούσατε απ' αυτούς ήταν ο απόηχος του ρεψίματος. Και φάγαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Μόνο που εμείς δε τρώμε σολωμό. Τρώμε ξύλο.Η τρώμε λογοκρισία. Η στην καλύτερη καμιά ξέμπαρκη μαλακία του "βρε κωλόοοπαιδα!? Η Αστυνομία είναι φρουροί, τι δουλειά έχετε στα Εξάρχεια?"
Όπου σκατά θέλω θα πάω. Επειδή εσύ ζεις στον όμορφο μικρόκοσμό σου και κατά τη γνώμη σου το κέντρο είναι άντρο αναρχοναρκωμανοχουλιγκανόπαιδων που δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα απ' τη ζωή τους, δε σημαίνει οτι έτσι είναι. Δε σημαίνει οτι πάνε γυρεύοντας για φασαρίες. Ηλίθιες Γλυφαδιώτισσες με τα τσιουάουα/τσαντάκια ανα χειρός. Σήμερα τα άκουσα στη δουλειά και μου γύρισε το μάτι. Αλλά κρατήθηκα και δεν απάντησα γιατί με έβλεπα να τρέχω πανικόβλητη και την υπεύθυνη βάρδιας με την ταμειακή καρφωμένη στο κεφάλι. Και δε το'χω αδέρφια μου να πάρω τέτοιο κρίμα στο λαιμό μου, νέο παιδί είμαι κι εγώ και στη φυλακή δεν έχουν νετ. Αλλά να, με ενοχλεί λίγο που έχεις αυτή την εντύπωση,με τσαντίζει που την εκφέρεις έτσι και βρίζοντας κρίνεις. Εγω, ξέρεις, αγαπάω την πλατεία Εξαρχείων για την μουσική της, τα προσαννάματά της (ΕΝΝΟΟΥΣΑ ΤΣΙΠΟΥΡΑ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ, ΑΛΗΘΕΙΑ ΛΕΩ) και την ελευθερία του να μή κυκλοφορείς με Prada αν δε γουστάρεις.Εντάξει? Εγώ, δουλεύω σαν σκυλί για τα 700γαμωευρώ που παίρνω και ξέρεις κάτι? Με ενοχλεί η φάτσα σου αλλά η συμπεριφορά μου είναι κοσμιοτάτη, μη με προσβάλλεις έτσι. Επίσης αν θες να πείς κάποιον υποδεέστερο, πές το σωστά. Δεν ειναι "υποδιαίστερος". Εσύ που είσαι της καλής κοινωνίας θα έπρεπε να ξέρεις κι ελληνικά. (ι ωρθογραφεία μου γαμάη σοίμερα)
Κάτι άλλο ξεκίνησα όμως να λέω..Α,ναι! Για τα McDonalds. Έχει προσέξει κανείς τον Ronald, το αγαλμα κλόουν που έχουν και κάθεται παγωμένος, σε lifesize διαστάσεις σε ένα παγκάκι για να κάτσεις δίπλα του? Ποτέ δε κατάλαβα γιατί ακριβώς. Αυτό το ΠΡΑΓΜΑ είναι creepy και νομίζεις οτι σε κοιτάει συνέχεια. Υπάρχει κάτι το πολύ αρρωστημένο στο να στήσεις έναν πλαστικό κλόουν που χαμογελάει σε παγκάκι στο μπαλκονάκι του εστιατορίου. Το είχαν κάνει οι Αμερικάνοι-αυτοί είναι ούτως ή άλλως λαλημένοι οπότε δε πιάνονται- για να κάθονται τα παιδιά τους να βγαίνουν φωτογραφίες(μήπως γι' αυτό είναι λαλημένοι?..Διερωτώμαι τώρα εγώ..) Αλλά βρε ζώον, το να το στήσεις στο θεόστενο μπαλκονάκι του δεύτερου ορόφου σε τι ακριβώς χρησιμέυει?? Οκέί τζίνιους, θα περάσω το φανάρι και θα πάω απέναντι να ανέβω στη ταράτσα του εμπορικού μια στιγμή να βγάλω τη γαμημένη φωτογραφία με το τρομοκρατημένο παιδάκι δίπλα στο πράμα και μετά θα επιστρέψω να συνεχίσω το φαϊ μου.
Δε σας καταλαβαίνω ρε
Πάαααει λοιπόν το μακντοναλ' .. Κι ο Ronald το κλόουν κάθεται ακόμα στο παγκάκι ολομόναχος κι αγναντεύει τη Γλυφάδα. Όλος ο δεύτερος όροφος έγινε κάμπριο αλλά ο πούστης που με στοιχειώνει τόσα χρόνια δε κάηκε.
Είναι σαν τον Κούγια κι αυτός. Πάντα θα αναρωτιέμαι γιατί με φρικάρει. Ο οποίος, δε ξέρω αν το ακούσατε, έκανε φοβερές κι έυστοχες δηλώσεις του τύπου "ήταν θέλημα Θεού ο θάνατος του 15χρονου Αλέξανδρου". Ναι, ακριβώς αυτό ήταν, δεν ήταν το οτι ο σκατόμπατσος πελάτης σου είναι ενα ναζιστικό μουνόπανο που ΔΕΝ είχε δικαίωμα οπλοχρησίας, ΔΕΝ πυροβόλησε στον αέρα και ΔΕΝ εξοστρακίστηκε η σφαίρα που ΔΕΝ πυροβολήθηκε στον αέρα.
Κι εμείς ΔΕΝ στερούμαστε νοημοσύνης.
Οκέϊ?
Μιλάω, μιλάω και το μόνο που ακούω γι'απάντηση είναι απόηχους ρεψίματος. Ίσως τελικά να είμαι κι εγώ τρομοκράτης :) Καλά Χριστούγεννα.
Είμαστε τρομοκράτες όλοι-όλοι, Είμαστε τρομοκράτες με πρώτο το Μανώλη. Που δεν πήγε στο στρατό Φοβότανε τον πόλεμο δεν ήθελε τα όπλα Ποιος είναι ο τρομοκράτης, ποιος; Ο χαχόλης ο Μανώλης ο φαιδροπαιδαράς Γιατί ποτέ δε δέχτηκε να γίνει Βρωμοποδαράς.
Είμαστε τρομοκράτες, είμαστε τρομοκράτες Κι οι πρόγονοί μου εργάτες τρομοκράτες ήταν κι αυτοί, Με την τρομοκρατία πεθαίνει η εξουσία Δεν θέλουμε εκκλησία, αστυνομία, στρατό και βουλή.
Είναι το κράτος ο τρομοκράτης; Όχι το κράτος είναι η τάξις Είναι ο εργάτης ο τρομοκράτης; Όχι, ο εργάτης είναι το πτώμα, και Είναι στο κόμμα, κοιμάται ακόμα!!! Μα είναι το κόμμα ίσον το πτώμα; Όχι το κόμμα είναι ένα.
Κουκουκουκουέ το πτώμα σου λαέ Κουκουκουκουέ το πτώμα σου λαέ Για να έχεις σύνταξη καλή, συστοιχία Και κατάταξη, ταξινομημένο και αριθμημένο Κουρδιστό ραμολιμέντο. Να μην είσαι Τρομοκράτης, αρνησίθρησκος, χωριάτης, Ανυπόταχτος, τεμπέλης, άπατρις, κοπανατζής. Για να είσαι δημοκράτης, χάφτης και Σοσιαληστής (το "λη" παρακαλώ με ήτα) καντηλανάφτης.
Είμαστε τρομοκράτες, είμαστε τρομοκράτες Κι οι πρόγονοί μου εργάτες τρομοκράτες ήταν κι αυτοί, Με την τρομοκρατία πεθαίνει η εξουσία Δεν θέλουμε εκκλησία, αστυνομία, στρατό και βουλή.
Είναι οι μπάτσοι οι τρομοκράτες; Όχι, οι μπάτσοι είναι φρουροί. Είναι το τάγμα ο τρομοκράτης; Όχι, το τάγμα είναι πατρίς. (Ζήτω η πατρίς) (Ζήτω η πατρίς) (Ζήτω) (Ζήτω ρε) (Ζήτω...) (Ε, σας πάνε στο στρατό να σας βάλουν να γαμάτε τα τσουβάλια) (να σας πω εγώ μαλάκα αν δεν το πείτε) (Ζήτω ρε) (Ζήτω η πατρίς) Είναι η δουλειά μας τρομοκρατία; Όχι, δουλεία ίσον τιμή. Είναι οι παπάδες οι τρομοκράτες; Όχι, θρησκεία είναι τα θεία Μήπως οι νόμοι τρομοκρατούν; Όχι, οι νόμοι νομοθετούν Τρομοκρατία ίσον βουλή; Μα όχι, βουλή μας είναι η ψήφος Κι ο ψηφοφόρος θανατηφόρος!!! Το είπε κι ο πρώτος μουγγός μασκοφόρος αυτό.
Είμαστε τρομοκράτες, είμαστε τρομοκράτες Κι οι μασκοφόροι εργάτες τρομοκράτες ήταν κι αυτοί, Με την τρομοκρατία πεθαίνει η εξουσία Δεν θέλουμε εκκλησία, αστυνομία, στρατό και βουλή.
Τρομοκρατία ίσον Δαφνί; Όχι, βαρά και ψυχοσορροπεί Κι αφού μας μοντάρει! Ξανά στη γραμμή Μα τότε σχολείο σημαίνει και τρόμος!!! Όχι. Διδάσκεστε πίστιν στους νόμους Τρομοκρατούνε οι δικασταί; Μα, δικασταί μας είναι η έδρα. Μα, μήπως τέλοσπάντων η έδρα ισοπεδώνει; Όχι. Η έδρα μας σουλουπώνει, μας καλιγώνει, Μας το βιδώνει γερά το τιμόνι στα μπισινά!!
Εν-δύο-τρία-εμπρός με χαρά. Κράτος, σχολεία, θρησκεία, στρατός Νομοθετούνε για μας ευτυχία Τα συνδικάτα το κόμμα φραγμός Κάντε εμετό και νιώστε αηδία.
Για να μπορέσει επιτέλους (γαμώ το κέρατό μου) να σηκώσει Το κεφάλι ο τρομοκράτης που είναι μέσα μας (και κοιμάτε ο καργιόλης).
Είμαστε τρομοκράτες όλοι-όλοι, Είμαστε τρομοκράτες με πρώτο το Μανώλη.
Ποιος είναι ο τρομοκράτης, ποιος;
Ο χαχόλης ο Μανώλης ο φαιδροπαιδαράς Γιατί ποτέ δεν δέχτηκε να γίνει Βρωμοποδαράς...
Πιο μικρή με ταλάνιζε η σκέψη του "αλλάζουμε άραγε ποτέ?" Αν αλλάζουμε, αλλάζει και η αγάπη, τα συναισθήματα, τα πάντα που νιώθαμε, που νιώσαμε ποτέ για κάποιον? Κι αν αυτή η αγάπη αλλάζει τότε τι γίνεται, που πάει? Πάει στα σκουπίδια περιμένοντας να ανακυκλωθεί, να γίνει κάτι άλλο απ' αυτό που ήταν ή απλά παύει να υπάρχει, ετσι απλά? Λες και δεν υπήρξε ποτέ. Μα οι άνθρωποι για τους οποίους νιώσαμε κάτι δε παύουν να υπάρχουν, παραμένουν ζωντανότατοι(τουλάχιστον εξωτερικά) οπότε τι νιώθουμε? Γιατί δεν πιστεύω οτι ΔΕΝ νιώθουμε τίποτα, οτι υπάρχει στη θέση του συναισθήματος απλά ενα κενό. Μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο. Αλλά κάτι υπάρχει.
Μετρώ εικονικές υπάρξεις, αλλιώς δε μπορώ να τις εκφράσω, εκείνες που χθές μου ήταν κάτι. Σήμερα παραμένουν "κάτι", αλλά λιγοστό. Αλλιώτικο.
Γιατί αντικαταστάθηκαν? Γιατί αντικαταστάθηκα εγώ? Ποιός ξέρει.. Το θέμα είναι οτι ολα αυτά παίρνουν, σύμφωνα με το νόμο τη δίκαιης ανταλλαγής, κι ενα κομμάτι μου. Κάτι μικρό απο την αρχική μου μορφή. Το τι το κάνουν είναι δικό τους θέμα. Κι έτσι κι εγώ αλλάζω μορφή,όπως ο πηλός, η ενα παζλ, βάλτε ο, τι σκατά θέλετε. Είμαι αλλιώτικη απο χθές. Χθές εμπιστευόμουν με την ευκολία δίχρονου. Σήμερα θα σε περάσω απο εκατομμύρια κύμματα. Και δεν είναι αναγκαστικά οτι κάτι σε σένα μου βρωμάει.. Πρέπει να με προφυλάξω γιατί κανένας άλλος δε θα το κάνει.
Πολλοί δε γουστάρουν αυτή μου την ιδιότητα και λακίζουν, φοβούμενοι ίσως οτι χάνουν το χρόνο τους ή μη αντέχοντας το τεστάρισμα τσαντίζονται, μπερδεύονται γιατί δεν ανοίγομαι τόσο εύκολα και όσο γρήγορα θα ήθελαν. Το τεστάρισμα είναι απλά ο χρόνος. Γιατί δε θέλω πάλι να σκέφτομαι τι απέγινε το οποιοδήποτε συναίσθημα για τον εκάστοτε άνθρωπο, ότι κι αν μου είναι αυτός. Με πονάει. Γιατί δεν θέλω σήμερα να σε αγαπάω κι αύριο να σε λένε Απογοήτευση. Έτσι λοιπόν επιλέγω να πατάω αργά, σταθερά να μη φύγουν τα πετραδάκια κάτω απ' τα πόδια μου και βρεθώ να κουτρουβαλάω σαν κούτσουρο. Την πρώτη φορά είχε πλάκα, την δεύτερη όχι.Ούτε την τρίτη. Ούτε την τέταρτη. Υψώθηκαν φράκτες. Τους θέλω εκεί, ξέρεις.. Να κρατάει τα σκατά έξω και να μπορούν να μπούν μόνο εκείνοι οι λιγοστοί. Είναι βλάκείες αυτά που λένε οτι αν υπάρχει τοίχος, κανείς δε μπαίνει. Μωρέ μπαίνουν.. Και μπαίνουν πριν καλά καλά το καταλάβεις γιατί πολύ απλά είχαν το τσαγανό.
Στη πορεία συναντώ ανθρώπους, πολλούς είναι η αλήθεια μιας κι έχω το "κακό" του να είμαι το παιδάκι που με όλους μιλάει και για όλους έχει αν όχι ενα γλυφιτζούρι, τουλάχιστον ενα χαμόγελο. Εκείνοι βιώνουν μόνο την επιφάνειά μου. Απ' αυτούς, λίγοι θα με κρατήσουν σε ένταση, στο να θέλω να τους πω και μια κουβέντα παραπανω. Κι ακόμα λιγότεροι θα μου τσιγκλίσουν πραγματικά το μυαλό και θα κάνουν trigger μια ουσιαστική αρχή για μένα κι αυτούς. Χρειάζομαι την ουσία όπως χρειάζομαι τον αέρα.
Έχω πολλούς σκελετούς στη ντουλάπα μου κι όλοι μα όοολοι, με αγαπούσαν και τους αγαπούσα. Σήμερα αναρωτιέμαι τι απέγινε και γιατί δε το είδα να' ρχεται εγκαίρως. Προτού γίνουν σκελετοί. Άψυχοι. Αίτια κι αφορμές για τις φρίκες μου. Δέχομαι πως όσο αισιόδοξη και φαινομενικα καλούλι είμαι, άλλο τόσο έιμαι καχύποπτη. Σε σημείο του να νιώθω καμιά φορά πως είμαι ο πιο κενός άνθρωπος που υπάρχει..
WISH
You love to know that this feels hollow Under your skin we dive and follow
I've been loved directly to the skull pointed gun is the love
Innocent and I feel the stain everybody knows you're in a frame
I've slept did we did we do it did we?
Up to today I could always remember contemplating love,I'm padded me I'm padded you, did we?
Self inflicted wound, wouldn't keep you to myself I know you gotta be free to kill yourself
Cross my heart and hope to fry lick your tongue, what's your wish? Twist your head and suck you dry Serve it up, what's your wish?
Σας έλεγα λοιπόν για τη λίστα των δέκα βημάτων προς την ολοκλήρωση μιας γυναίκας (μην ακούω ειρωνίες, ο τίτλος εκτός από βαθυστόχαστος είναι και φιλοσοφικά προσεγμένος οκέϊ?)
