Σκελετοί

Πιο μικρή με ταλάνιζε η σκέψη του "αλλάζουμε άραγε ποτέ?"
Αν αλλάζουμε, αλλάζει και η αγάπη, τα συναισθήματα, τα πάντα που νιώθαμε, που νιώσαμε ποτέ για κάποιον?
Κι αν αυτή η αγάπη αλλάζει τότε τι γίνεται, που πάει?
Πάει στα σκουπίδια περιμένοντας να ανακυκλωθεί, να γίνει κάτι άλλο απ' αυτό που ήταν ή απλά παύει να υπάρχει, ετσι απλά?
Λες και δεν υπήρξε ποτέ.
Μα οι άνθρωποι για τους οποίους νιώσαμε κάτι δε παύουν να υπάρχουν, παραμένουν ζωντανότατοι(τουλάχιστον εξωτερικά) οπότε τι νιώθουμε?
Γιατί δεν πιστεύω οτι ΔΕΝ νιώθουμε τίποτα, οτι υπάρχει στη θέση του συναισθήματος απλά ενα κενό. Μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο. Αλλά κάτι υπάρχει.

Μετρώ εικονικές υπάρξεις, αλλιώς δε μπορώ να τις εκφράσω, εκείνες που χθές μου ήταν κάτι.
Σήμερα παραμένουν "κάτι", αλλά λιγοστό.
Αλλιώτικο.

Γιατί αντικαταστάθηκαν? Γιατί αντικαταστάθηκα εγώ?
Ποιός ξέρει..
Το θέμα είναι οτι ολα αυτά παίρνουν, σύμφωνα με το νόμο τη δίκαιης ανταλλαγής, κι ενα κομμάτι μου.
Κάτι μικρό απο την αρχική μου μορφή. Το τι το κάνουν είναι δικό τους θέμα.
Κι έτσι κι εγώ αλλάζω μορφή,όπως ο πηλός, η ενα παζλ, βάλτε ο, τι σκατά θέλετε.
Είμαι αλλιώτικη απο χθές. Χθές εμπιστευόμουν με την ευκολία δίχρονου. Σήμερα θα σε περάσω απο εκατομμύρια κύμματα. Και δεν είναι αναγκαστικά οτι κάτι σε σένα μου βρωμάει.. Πρέπει να με προφυλάξω γιατί κανένας άλλος δε θα το κάνει.

Πολλοί δε γουστάρουν αυτή μου την ιδιότητα και λακίζουν, φοβούμενοι ίσως οτι χάνουν το χρόνο τους ή μη αντέχοντας το τεστάρισμα τσαντίζονται, μπερδεύονται γιατί δεν ανοίγομαι τόσο εύκολα και όσο γρήγορα θα ήθελαν.
Το τεστάρισμα είναι απλά ο χρόνος. Γιατί δε θέλω πάλι να σκέφτομαι τι απέγινε το οποιοδήποτε συναίσθημα για τον εκάστοτε άνθρωπο, ότι κι αν μου είναι αυτός. Με πονάει.
Γιατί δεν θέλω σήμερα να σε αγαπάω κι αύριο να σε λένε Απογοήτευση.
Έτσι λοιπόν επιλέγω να πατάω αργά, σταθερά να μη φύγουν τα πετραδάκια κάτω απ' τα πόδια μου και βρεθώ να κουτρουβαλάω σαν κούτσουρο.
Την πρώτη φορά είχε πλάκα, την δεύτερη όχι.Ούτε την τρίτη. Ούτε την τέταρτη.
Υψώθηκαν φράκτες. Τους θέλω εκεί, ξέρεις..
Να κρατάει τα σκατά έξω και να μπορούν να μπούν μόνο εκείνοι οι λιγοστοί.
Είναι βλάκείες αυτά που λένε οτι αν υπάρχει τοίχος, κανείς δε μπαίνει.
Μωρέ μπαίνουν.. Και μπαίνουν πριν καλά καλά το καταλάβεις γιατί πολύ απλά είχαν το τσαγανό.

Στη πορεία συναντώ ανθρώπους, πολλούς είναι η αλήθεια μιας κι έχω το "κακό" του να είμαι το παιδάκι που με όλους μιλάει και για όλους έχει αν όχι ενα γλυφιτζούρι, τουλάχιστον ενα χαμόγελο.
Εκείνοι βιώνουν μόνο την επιφάνειά μου. Απ' αυτούς, λίγοι θα με κρατήσουν σε ένταση, στο να θέλω να τους πω και μια κουβέντα παραπανω. Κι ακόμα λιγότεροι θα μου τσιγκλίσουν πραγματικά το μυαλό και θα κάνουν trigger μια ουσιαστική αρχή για μένα κι αυτούς.
Χρειάζομαι την ουσία όπως χρειάζομαι τον αέρα.

Έχω πολλούς σκελετούς στη ντουλάπα μου κι όλοι μα όοολοι, με αγαπούσαν και τους αγαπούσα. Σήμερα αναρωτιέμαι τι απέγινε και γιατί δε το είδα να' ρχεται εγκαίρως.
Προτού γίνουν σκελετοί.
Άψυχοι.
Αίτια κι αφορμές για τις φρίκες μου.
Δέχομαι πως όσο αισιόδοξη και φαινομενικα καλούλι είμαι, άλλο τόσο έιμαι καχύποπτη.
Σε σημείο του να νιώθω καμιά φορά πως είμαι ο πιο κενός άνθρωπος που υπάρχει..






WISH

You love to know
that this feels hollow
Under your skin
we dive and follow

I've been loved
directly to the skull
pointed gun
is the love

Innocent
and I feel the stain
everybody knows
you're in a frame

I've slept
did we
did we do it
did we?

Up to today
I could always remember
contemplating love,I'm padded me
I'm padded you, did we?

Self inflicted wound,
wouldn't keep you to myself
I know you gotta be
free to kill yourself

Cross my heart and hope to fry
lick your tongue, what's your wish?
Twist your head and suck you dry
Serve it up, what's your wish?

-May 2007