Ο Νόμος του "Bate Gatech"

Με λένε Alice και φρίττω.
Κάπου μέσα στο σπίτι τριγυρνάνε άνθρωποι που μένουν εδώ και ξέρω κι άνθρωποι που ούτε μένουν εδώ αλλά ούτε και τους ξέρω όπως και γατάκια που είναι δικά μου κι άλλα που ακόμα να καταλάβω απο πού μπαίνουν.
Κάποτε αναρωτιόμουν κι από που μπαίνουν και οι άνθρωποι που δε ξέρω και περνάνε απο μπροστά μου και μου λένε "γειάαα" και μετά φεύγουν χαρωποί κι ανέμελοι κι εγώ με την απορία τίνος είσ' εσύ?.. Α?!
Τώρα που έμαθα οι άνθρωποι οτι μπαίνουν από το κάποτε δωμάτιό μου που πια δεν είναι, έχω γάτες ν' ασχολούμαι..

Να πώ την αλήθεια, το σπίτι αυτό είναι πιο χίπικο απ' ότι φαίνεται. Δε το λές ακριβώς κοινόβιο μιας και δε πληροί τις προϋποθέσεις του "κοινόβιου" αλλά της θεωρίας του μπάτε γάτες. Και το Μπάτε Γάτες (πιο επιστημονικά και σωστά "Bate Gatech") είναι σοβαρό θέμα ρε, μη το γελάμε..
Ο νόμος του είναι απλός, κυρίες και κύριοι και εφιστώ την προσοχή σας σε αυτό καθώς η κατανόησή του είναι ζωτικής σημασίας για την μετέπειτα
ψυχική ηρεμία. (Την ποιά?)

-Τα πράγματά τους πράγματά τους και τα πράγματά σας πράγματά τους. Το επόμενο βήμα είναι η κατανόηση οτι τα πράγματά "τους" μπορούν να τα κάνουν ο,τι θέλουν.

Η εσωτερική ηρεμία δε, επιτυγχάνεται με το να ψάχνεις μιάμιση ώρα το μπλόκ ζωγραφικής σου να εκφραστείς ο άνθρωπος και όταν επιτέλους το βρίσκεις στο πιο άσχετο σημείο του σπιτιού, να ανακαλύπτεις οτι έκανε θητεία ως σουβέρ κι ότι σε όσες σελίδες δέν έχουν σκιστεί υπάρχουν στάμπες καφέ και παρ' αυτά να παραμείνεις ήρεμος.
Άλλωστε ο καφές αφήνει μια ενδιαφέρουσα νότα.. υποθέτω.

Παίρνεις βαθιές ανάσες. Επί ματαίω θα κάνεις διαλογισμό, δε βοηθάει. Θα έχεις νεύρα, τέλος. Οπότε αποδέξου το αλλιώς το Bate Gatech θα είναι μια φιλοσοφική έννοια της οποίας την απολυτότητα δε θα κατανοήσεις ποτέ. Μη με παρεξηγήσετε, δεν είμαι ακριβώς μισάνθρωπη και τα παιχνίδια μου πάντα τα μοιραζόμουν με τα άλλα παιδάκια (οκέι, εκτός από το πολυμίξερ της μπάρμπι αλλά αυτό γιατί μύριζε τσιχλόφουσκα και την έβρισκα μυρίζοντάς το. Το να το χάσω θα ήτο πλήγμα για το παιδικό μου high), σπάνια θα με άκουγες να έλεγα κάτι δικό μουυυυυ αλλά να, το δωμάτιό μου, είναι δικό ΜΟΥ. ΜΟΥ ρε. Και δεν είχα καμία διάθεση να το μοιραστώ με το ζόρι. Όυτε με ανθρώπους, ούτε με ζώα, ούτε με το πνεύμα του Αη Βασίλη χωρίς τη συγκατάθεσή μου. Μεγάλο πράγμα η συγκατάθεση, σύντεκνοι.. Πολύ μεγάλο πράγμα.
Αλλά δε γαμιέται, ο χρόνος που περνάω στον προσωπικό μου χώρο είναι αναπόφευκτα ανύπαρκτος.
Αν τον είχα-τον προσωπικό χώρο που λέμε- θα πέρναγα περισσότερο χρόνο ενταφιασμένη σ' αυτόν.
Ο προσωπικός μου χώρος αυτή τη στιγμή περιορίζεται στο 1x1 γύρω απ' τον υπολογιστή μου που μετακόμισε κι αυτός στο σαλόνι μαζί με τη μισή μου ντουλάπα και τη περιουσία μου η οποία αυτή τη στιγμή απαρτίζεται σε ενα ασετόν και κανα - δυο μανό, στυλό και την κάμερά μου.

Μινιμαλίστρια? Όχι. Απλώς τα υπόλοιπα πράγματα βρίσκονται θαμμένα κάτω απο τόνους άλλων πραγμάτων που οι "άλλοι" έκαναν ριαρέϊντζ εν τη απουσία μου (και παρά τη συγκατ... σταματώ με τη συγκατάθεση, ως λέξη μου φαίνεται πλέον ειρωνική) και που ούτε ξέρω που βρίσκονται αλλά και να ήξερα θα μου έπαιρνε απρόξιματλι 2,43 ώρες να ξεθάψω.

26 χρονών γαϊδάρα και δεν έχεις μετακόμισει ακόμα? Έχω και γι' αυτό την απάντηση. Παίρνω 650 το μήνα. Εσείς? :)

Μένω, που λέτε, με τη μανούλα μου, τον ανηψιό μου και τις παρέες του, τις γάτες(μου και της απο πάνω) τα σκυλιά μου και με κάτι φυτά. Αυτοί είμαστε. Μια χαρωπή παρέα ηλιθίων που ποτέ δε καταφέραμε να συννενοηθούμε ούτε σαν οικογένεια αλλά ούτε και σαν άνθρωποι ιν τζένεραλ. Ούτε οι πρώτοι είμαστε αλλά ούτε και οι τελευταίοι.. ε?

Ντισφάνκτιοναλ? Γιού χάβ νόου αϊντία...