The Smiley Face Theory

"Μια φορά κι ενα καιρό ήταν ένας μονόκερος.
Τον λέγανε μονόκερο επειδή.. ήταν μονόκερος! Είχε ενα φίλο που τον λέγανε μονόκερο επειδή κι αυτός ήταν μονόκερος.
Μια φορά λοιπόν πήγανε στο Zara για να ψωνίσουνε ρούχα αλλά το Zara ήταν κλειστό κι έτσι πήγανε στην Ακρόπολη.
Στην Ακρόπολη συνάντησαν τη Στρουμφίτα που είχε πάει εκδρομή με το σχολείο.
Τη Στρουμφίτα γιατί ήταν στρούμφ και είχε και ενα ήτα.
Μετά πήραν τηλέφωνο τη Μουλάν αλλά είχε κανονίσει να πάει σε ενα πόλεμο στη Κίνα.
Οπότε στείλαν μήνυμα στη Ντόρι αλλά το ξέχασε. Και ούτως ή άλλως έψαχνε το Τζώρτζη που είχε πάει σε ένα πάρτυ που ήταν να κάνει η Ελένη αλλά επειδή πέρασε η ώρα, το ξέχασε.
Μετά το θυμήθηκε.

Τέλος"

Είπα σήμερα να αρχίσω επιτέλους να αδειάζω το δωμάτιό μου μπας και γίνει βιώσιμο και ανακάλυψα μεταξύ άλλων κι ενα διπλωμένο χαρτί στη βιβλιοθήκη που είχα κρατήσει από την εποχή του Νώε, τότε που ήμουν babysitter. Στο χαρτί, μια ζωγραφιά με μαρκαδόρους και το στόρι που διαβάσατε όπως ακριβώς μου την υπαγόρευσε η τότε 5χρονη Ελένη, ένα θεόγλυκο ξανθόπραμα που θές να ζουλήξεις μέχρι να κάνει "σκουίκ". Μια φορά είχε έρθει με μια ζωγραφιά που μόλις είχε κάνει, με δυο λουλούδια. Το ένα σκούρο μπλέ και μωβ και το άλλο φωτείνό και χρωματιστό. Εκείνη τη μέρα(εκείνη τη περίοδο μάλλον) είχα τις μαύρες μου. Ήρθε λοιπόν η μικρή και με στόμφο μου ανακοίνωσε "Το μπλέ λουλούδι είσαι εσύ όπως είσαι τώρα. Το άλλο είναι εσύ όπως θέλω να ξαναγίνεις".
Τι γαμάτο παιδάκι.

Μ' αρέσουν πολύ τελικά οι μονόκεροι. Με κάνουν να χαμογελάω ηλίθια. Όπως τώρα.