Τον λυπηθήκατε; Κακώς! Δείτε το ΒΙΝΤΕΟ του CNN

Κάψου καριόλη τώρα, κάψου σαν λαμπάδα! Xουχουουου!!

Η ευτυχία ξεχειλίζει από τ'αυτιά μου μετά απ'αυτό το βιντεάκι,!
Αγαπώ με ΠΑΘΟΣ και παντρεύομαι αύριο και αυτόν που έβαλε φωτιά στο σκουπίδι αλλά και αυτόν που το τράβηξε και το ανέβασε στο νετ για να μπορούμε να το τρίψουμε στις μούρες όλων εκείνων που μας θέλουν σιωπηλούς "για το καλό μας",
πρόβατα στη σειρά όπως εκείνοι,
με κεφάλια σκυμμένα , μάτια κλειστά,
φωνή φιμωμένη.
Καλά κάνουμε και τους σιχαινόμαστε, τους μπάτσους, τα φασιστόμουτρα που μου ζητάτε "ν'αγαπήσω" γιατί με "προστατεύουν".
Γιατί είναι παιδιά κι αυτά όπως κι εγώ,
όπως οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου.
Όπως είναι τ'αδέρφια μου.
Αδέρφια μου είναι όσοι μοιραζόμαστε τις ίδιες αρχές και ηθικές αξίες.
Αδέρφια μου είναι εκείνοι που αγαπούν και προστατεύουν την ελευθερία και το δίκιο,
αδέρφια μου είναι εκείνοι που δεν ξεπουλιούνται κι ούτε σκύβουν να δώσουν κώλο σε κανέναν φασίστα. Σε κανέναν "αφέντη".
Σε κανέναν κλέφτη, κάπηλο της ιδέας της πατρίδας,
σε κανέναν έμπορα των υψηλών ιδεών.
Αδερφός μου ποτέ δεν θα είναι ο φασίστας.
Αδέρφια μου δεν είναι οι φονιάδες.
Αδέρφια μου δεν είναι οι μπάτσοι.
Κι όσο εσείς κοιμάστε μπροστά στις τηλεοράσεις σας
θυμηθείτε τούτο:
Στα δελτία των 8 σας μιλάει η Αστυνομία.
Κι εσείς το ψέμα το καταπίνετε αμάσητο.
Σχεδόν σας λυπάμαι. Σχεδόν..

ΑΥΤΗ είναι η αλήθεια που τόσο αποστρέφεστε:


"Όλοι είδαμε τον μοτοσικλετιστή αστυνομικό να καίγεται από τη μολότοφ στη διαδήλωση της Τετάρτης. Επίσης, όλοι είδαμε έναν άλλο μοτοσικλετιστή να πατά διαδηλωτή.
Τα ΜΜΕ αλλά και το ελληνικό διαδίκτυο άφησαν να εννοείται ότι αυτά τα δύο ήταν διαφορετικά γεγονότα, οι δύο όψεις ενός νομίσματος. Όλα αυτά είναι ΒΛΑΚΕΙΕΣ και ΜΑΥΡΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ! Η αλήθεια αποκαλύπτεται στο βίντεο του CNN, που επισυνάπτουμε. Ποια αλήθεια; Ότι και οι δύο μοτοσικλετιστές αστυνομικοί ήταν στην ίδια ομάδα. Όπως θα δείτε στο βίντεο μπήκαν με μεγάλη ταχύτητα στην πλατεία Συντάγματος κατευθυνόμενοι καταπάνω στους διαδηλωτές για να τους χτυπήσουν με τις μοτοσικλέτες τους! Αυτός που προπορευόταν τα κατάφερε και πάτησε έναν διαδηλωτή, ο δεύτερος που ακολουθούσε ακριβώς από πίσω του και είχε τις ίδιες δολοφονικές προθέσεις, όπως φαίνεται ξεκάθαρα στο βίντεο, γλίστρησε η μηχανή του και έπεσε. Έξαλλοι οι διαδηλωτές, που είχαν ήδη δει μερικά δευτερόλεπτα πριν έναν πολίτη να χτυπιέται βάρβαρα από τον «έφιππο» μπάτσο – δολοφόνο, απάντησαν με μπουκάλια και κατάρες στον πεσμένο μοτοσικλετιστή.
Εκεί κάπου πέφτει πάνω του και η μολότοφ, αρχίζει και καίγεται, ενώ οι πολίτες (και όχι οι κουκουλοφόροι) φωνάζουν «μπράβο» και «κάψου καριόλη τώρα»!




Αυτή είναι η αλήθεια όπως φαίνεται στο βίντεο! Ο «κακόμοιρος» αστυνομικός που κάηκε, όπως έλεγαν διάφορα παπαγαλάκια και «συναισθηματικοί» ηλίθιοι που δεν έχουν ιδέα από τη σκληρή πραγματικότητα, αποδεικνύεται ένας άκρως επικίνδυνος μπάτσος που μπήκε με ταχύτητα μέσα στην πλατεία Συντάγματος για να πατήσει κόσμο με τις ρόδες του.

Ο συνάδελφός του τα κατάφερε, εκείνος για κακή του τύχη έπεσε και βρέθηκε τυλιγμένος στις φλόγες!"



(Πηγή)

Κι από άλλο site βρήκα αυτό:
tvxs.gr | Σύνταγμα, 23 Φεβρουαρίου - Επίθεση ομάδας Δίας

(Για όποιον βλάκα μου ξαναπεί οτι ο διαδηλωτής έτρεχε καταπάνω της πρώτης μηχανής.
Χεστείτε. )

BURN BABY, BURN!
Burn που επέλεξες συνειδητά να είσαι αυτό που είσαι Burn γιατί τα 700-800-900 ευρώ, σου αρκούν για να είσαι "αυτό" ..που είσαι.

Είναι πολύτιμο να ζείς σ'ενα κουβά με ΣΚΑΤΑ

Παιδαγωγημένος σ’ έναν κόσμο ανταγωνιστικό
Και μεγαλωμένος σ’ ένα περιβάλλον αστικό
Κλειδωμένος σ’ ένα άσυλο εμφάνισιακό
Κυνηγώντας ένα όνειρο καταναλωτικό
Ένα σπίτι – μια γυναίκα
Ένα αμάξι – δυο παιδιά

Μια υπόσχεση σε κάποιον που επένδυσε πολλά

Σ’ εμένα

Κι από ‘μένα περιμένει να εισπράξει

Μια δόση αδικίας στο κεφάλι μου να στάξει
Να λέω πως δεν υπάρχουνε τριγύρω μου στραβά
Και να κλείνω τ’ αυτιά μου σ’ όσα ακούγονται ουρλιαχτά
Με πασάλειψαν οι γλώσσες τους κολακευτικά
Κι επιστράτευσαν την πιο πεπειραμένη γαληφιά

Μου ‘δωσαν πτυχίο από σχολείο

Πτυχίο από σχολή

Πιστοποίησαν ακόμα και πως ξέρω μουσική
Μου φορτώσαν για να σκύβω με βραβεία το λαιμό
Και μ’ εκλέξανε αρμόδιο για να λογοδοτώ
Τώρα με κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό

Ska-τα σε όλους τους
Γιατί εμείς δεν παίζουμε παιχνίδια με τους όρους τους

Ska-τα στα μούτρα τους

Γιατί δε μας φοβίζουν ούτε τα κουμπούρια τους

Όσο υπάρχω αυτός ο κόσμος με παλεύει
Πότε γελάει, πότε αγριεύει
Πότε ανοίγει μια ζεστή αγκαλιά
Και πότε βγάζει μια αισχρή κακομοιριά
Και με βάζει κι εμένα να σιχαθώ τον εαυτό μου
Πώς τ’ αφήνεις έστω για λίγο να πλανεύει το μυαλό μου;
Να βάζει ζιζάνια που σπέρνουν ιούς
Που γκρεμίζουνε την πίστη μου για ίσους ζυγούς

Που αφήνουν συνέχεια τους άλλους μπροστά

Είναι πολύτιμο να ζεις σ’ έναν κουβά με σκατά

Είναι έξυπνο να θέλεις ν’ ανέβεις πιο ψηλά

Όταν παντού υπάρχει η ίδια μυρωδιά

Μα εσύ σπρώχνεις όποιον βρίσκεις μπροστά σου στον πάτο
Μέχρι να κάνεις το μοιραίο σου σάλτο και να γίνεις ένας χέστης απ’ αυτούς εκεί ψηλά
Που τρώνε συνεχώς και γεμίζουν τον κουβά

Μου κλείνουν τα μάτια και μου υπόσχονται πολλά

Και μου προξενεύουν μια αισχρή κακομοιριά

Που γονατίζει μπροστά στ’ αφεντικά

Και που φιλάει την πιο κατουρημένη τους ποδιά

Μα εγώ ανοίγω τα μάτια μου και τρέχω μακριά

Μ’ έχει μαγέψει μια ασύγκριτη και άγρια ομορφιά

Είναι αυτή που στα εργοστάσια κολλάει τις μηχανές

γεμίζει τους δρόμους με χιλιάδες φωνές

Είναι πανέμορφη και βάζει στις κλούβες φωτιά

Μη μου μιλάς λοιπόν για κλούβια ιδανικά

Cheesy

Τα νεύρα μου
δεν είναι καλά τον τελευταίο καιρό.
Μα,
Με μπαλανσάρεις.
Μας μπαλανσάρεις.
Τα καταφέρνεις καλύτερα απ' οτι εγω.
Και γι' αυτό
Σ'αγαπώ ακόμα πιο πολύ.

Αν θέλουν οι ψωριάρες που νομίζουν οτι είναι κυρίες να φορούν τομάρια, ας γδάρουν τους γονείς που τις έκαναν κι ας φορέσουν τα δικά τους πετσιά "επειδή είναι ζεστούλι μωρεεε"..

Σοβαρά τώρα, εν έτει 2011 ακόμα φοράτε αληθινές γούνες από τη στιγμή που υπάρχουν και συνθετικές γαμώ τους εγκεφαλους σας?

Σοβαρά τώρα, κάνει τόσο κρύο στην Ελλάδα ώστε να χρειάζεστε γούνες?

Και σοβαρά, ακόμα και να έκανε, αντιλαμβάνεστε τι φοράτε? Είναι ΨΟΦΙΜΙ.

Ζεστό, μαλακό και ΨΟΦΙΜΙ.

Κάτι σαν την συνείδησή σας με τη μόνη διαφορά οτι η γούνα κάποτε ήταν ζωντανή, μέρος ζωντανού πλάσματος για του οποίου τη δολοφονία εσείς πληρώσατε.

Πως να'ναι άραγε να έχεις αποσυντιθεμένη ηθική, καρδιά που χτυπάει αλλά μόνο μηχανικά, χωρίς συναίσθημα, συναίσθηση, συμπάθεια για ο,τιδήποτε άλλο πέραν του εγωκεντρικού σας εαυτούλη?

Ε κυρίες μου?

Πώς, άραγε, είναι να φοράς τον θάνατο?

Κι ο θάνατος δεν είναι μόνο το σπέρμα της σαπίλας που φέρνει η χημική αποσύνθεση του σώματος..

Τον θάνατο εσείς τον χαϊδεύετε, σας ζεσταίνει τα άψυχα κορμιά σας, τρίβετε τις μούρες σας πάνω του ηδονίζεστε με την απαλότητά του.

Τον θάνατο εσείς τον χαϊδεύετε και μαζί του χαϊδεύετε τα απύθμενα Εγώ σας.

Είναι high class να φοράτε τον θάνατο. Ηλίθιες.

Είστε η μπάλα που σέρνει η ανθρωπότητα.

Ναι, σε σας απευθύνομαι που σιχαίνομαι που μοιραζόμαστε τον ίδιο αέρα.

Στο μετρό, στους δρόμους, στις πλατείες, στα θέατρα. Βρίσκεστε παντού.

Οχι, δεν σας συγχωρώ για την λήθη σας γιατί είναι επιλογή σας, ούτε για την σάπια κοινωνία την οποία συντηρείτε.

Στα Τάρταρα να πάτε.

ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ

για τη δημιουργία συνέλευσης ενάντια στη Βιομηχανία Γούνας
με αφορμή την 1η Διεθνή Έκθεση Γούνας στην Αθήνα
(http://furs.gr/portal/index.php?option=com_content&task=view&id=1772&Itemid=1)

ΔΕΥΤΕΡΑ 21/02, 19:00

Πολυτεχνείο - Κτίριο Γκίνη

When I think about romance, the last thing on my mind is a short, chubby kid coming at me with a weapon

Στα 14 μου, που λές, είχα ξαμοληθεί στην πλατεία με τη συμμαθήτριά μου να βρούμε το τέλειο δώρο για τον ολοκαίνουριο γκόμενό της. 14 Φεβρουαρίου, ναι. Τα πάντα κατακκόκινα, βρώμαγε έρωτας και τριαντάφυλλα.
Όλοι χαρούμενοι ξοδεύαν τα κέρατά τους σε χάρτινες μαλακίες,μαξιλαράκια και μπαλόνια από τη Ρεζέρβα, σοκολατάκια, αρκουδάκια, αηδίες και λουλούδια.
Μέσα στους "όλους" κι εμείς, να διαλέγουμε κάτι σφηνοπότηρα με καρδούλες πάνω που γράφαν "σ'αγαπώ", δώρο που θεωρήσαμε για κάποιο λόγο οτι θα ήταν τέλειο για ενα 14χρονο παιδί Γυμνασίου. Ποιός ξέρει, ίσως να έπινε σφηνάκια το γάλα του από κει μέσα.
Μέσα μου ψιλοέσκαγα από ζήλια γιατί ήθελα κι εγώ να γιορτάσω την ημέρα των "ερωτευμένων", να μου φέρουν κι εμένα ενα λουλούδι και μια χαρτινη μαλακία από τη Ρεζέρβα αλλά σε αντίθεση με τη προαναφερθείσα συμμαθήτρια, εγώ ήμουν μπακούρι.
Και το μισούσα δεν με πείραζε καθόλου.
Εκείνη τη μέρα λοιπόν έκανα για πρώτη φορά συζήτηση με τον εαυτό μου και καταλήξαμε στο οτι κατα βάθος η γιορτή αυτή είναι πολύ ηλίθια τελικά και έξυπνοι είναι μόνο οι καταστηματάρχες και τα single δεκατετράχρονα. (Στην εποχή μου υπάρχαν ακόμα single δεκατετράχρονα).
Κι εκεί έμεινε.

Μέχρι τα 2οκάτι μου, κατάφερα να μην έχω ποτέ γκόμενο και να είναι ταυτόχρονα Φεβρουάριος (οχι ο γκόμενος, ο μήνας), όχι επίτηδες ούτε κατ' επιλογή αναγκαστικά. Απλά δεν έτυχε ποτέ :p
Περνούσαν τα χρόνια κι εγώ blissfully anaware για το τι οδηγεί τους ανθρώπους με σωα τα φρένα στο να γίνονται για 24 ώρες χαζοχαρούμενοι για μια commercial γιορτή.
Δεν θα επαναλάβω το κλισε που λέει οτι "η αγάπη κι ο Ερωτας πρέπει να γιορτάζονται κάθε μέρα" γιατί πολύ απλά αν και θα ήταν πάρα πολύ ωραίο it aint happening, at least not in the real world. Ασε που θα ήταν βαρετό.

Δεν είναι κακό να έχει τιμητική ημέρα η τόσο όμορφη έννοια του Ερωτα, ίσα ίσα, απλώς δε χρειάζεται να "γιορτάζουμε" ξοδεύοντας.
Θα έπρεπε -κατ'εμε και του ανίκανου επιχειρηματικά σκεπτικού μου- να είναι απλά μια αφορμή για περισυλλογή ίσως, ενα reminder που σε κάνει λίγο να σκεφτείς τι σκατά γιορτάζεις υποτίθεται. Ξέρεις άραγε? Το εκτιμάς? Σου τσιγκλάει τίποτις πέραν του πουλακίου? Τι είναι αυτό το πράμα που έχεις δίπλα σου και σε κάνει να νιώθεις γούτσου συναισθήματα ξεσκίσματ.. αγάπης. Τι είν'αυτό που το λένε αγάπη? (τι είν'αυτόοοου, τι είν'αυτόου?)

Αλλ'ουχί! Για την ημέρα του αϊ Βαλενταϊν, 110 εκατομύρια τριαντάφυλλα πουλιούνται σε 3 ημέρες στις ΗΠΑ φίλοι μου. 110 εκατομμύρια! Βάλε τώρα και τους τόνους σοκολάτας,βρακιών και δενξέρωτιαλλο. Ερωτεύομαι άρα καταναλώνω?..or the other way round,makes no difference. Μια άλλη στατιστική (πάλι στο Αμέρικα) δείχνει πως το 15% των γυναικών,την ημέρα του αγ. Βαλεντίνου στέλνουν λουλούδια στον εαυτό τους για να μη νιώθουν ριγμένες ή κάτι και φρίττω. Τις φαντάζομαι να τρώνε παγωτό μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας chick flicks μεμψιμοιρώντας μέχρι ο αυτοοικτιρμός να τους προσθέσει κιλά στην περιφέρεια και μυξομάντηλα στο πάτωμα.

Πφ.
Εγώ πάντως πέρασα τη μέρα με μια φίλη φορώντας πυτζάμες, γελώντας με ενα ποτήρι κρασί στο χέρι, μπισκοτόκρεμα νουνού με σοκολάτα (μην ακούσω σχόλια) και βιντεάκια με bloopers μέχρι το πρωί και κατέληξα στο οτι εκείνο το χοντρό μωρό που πετάει βέλη, είναι πολύ ηλίθιο γιατί καταβάθος, κάτω από τις στρώσεις αντιβαλενταϊνισμού μου, κρύβονται τα απομεινάρια της 14χρονης Αλις που μεταμορφώθηκε στην 28χρονη που λατρεύει το γούτσου που κρύβεται στο να σου δίνουν ενα λουλούδι αλλά δε θα στο πεί.
Φέτος την καθησύχασα οτι όλοι το παθαίνουν και θα περάσει.
Το χοντρό μωρό είναι σαν τον Αϊ Βασίλη. Βαλτό.
Κι αυτό το κάθαρμα θα το πετύχω σε κάποια φάση με το αροξόλ.

Huh?

Κάτσε, μισό..

Ο Christopher Lee στα 87 του έκανε τι ακριβώς??
Δύο λέξεις:
Συμφωνικό Μέταλ.
Ναι. Το εννοώ.
Έχοντας δουλέψει στο παρελόν με Rhapsody στο "The Magic of the Wizard's Dream" και Manowar και δενξέρωποιούςάλλους, έχουμε το album "Charlemagne: By the Sword and the Cross" που κυκλοφόρησε ΠΕΡΣΙ κι εγώ το έμαθα ΤΩΡΑ?
(κλικ για myspace)

Ντάξ παππού. Γιατί να μην είσαι δικός μου παππούς?
Ε?
Γιατί?

Αποχαιρετιστήρια επιστολή του Gabriel Garcia Marquez

..... "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σού 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους ανθρώπους τι σημαίνουν για σένα.."