When I think about romance, the last thing on my mind is a short, chubby kid coming at me with a weapon

Στα 14 μου, που λές, είχα ξαμοληθεί στην πλατεία με τη συμμαθήτριά μου να βρούμε το τέλειο δώρο για τον ολοκαίνουριο γκόμενό της. 14 Φεβρουαρίου, ναι. Τα πάντα κατακκόκινα, βρώμαγε έρωτας και τριαντάφυλλα.
Όλοι χαρούμενοι ξοδεύαν τα κέρατά τους σε χάρτινες μαλακίες,μαξιλαράκια και μπαλόνια από τη Ρεζέρβα, σοκολατάκια, αρκουδάκια, αηδίες και λουλούδια.
Μέσα στους "όλους" κι εμείς, να διαλέγουμε κάτι σφηνοπότηρα με καρδούλες πάνω που γράφαν "σ'αγαπώ", δώρο που θεωρήσαμε για κάποιο λόγο οτι θα ήταν τέλειο για ενα 14χρονο παιδί Γυμνασίου. Ποιός ξέρει, ίσως να έπινε σφηνάκια το γάλα του από κει μέσα.
Μέσα μου ψιλοέσκαγα από ζήλια γιατί ήθελα κι εγώ να γιορτάσω την ημέρα των "ερωτευμένων", να μου φέρουν κι εμένα ενα λουλούδι και μια χαρτινη μαλακία από τη Ρεζέρβα αλλά σε αντίθεση με τη προαναφερθείσα συμμαθήτρια, εγώ ήμουν μπακούρι.
Και το μισούσα δεν με πείραζε καθόλου.
Εκείνη τη μέρα λοιπόν έκανα για πρώτη φορά συζήτηση με τον εαυτό μου και καταλήξαμε στο οτι κατα βάθος η γιορτή αυτή είναι πολύ ηλίθια τελικά και έξυπνοι είναι μόνο οι καταστηματάρχες και τα single δεκατετράχρονα. (Στην εποχή μου υπάρχαν ακόμα single δεκατετράχρονα).
Κι εκεί έμεινε.

Μέχρι τα 2οκάτι μου, κατάφερα να μην έχω ποτέ γκόμενο και να είναι ταυτόχρονα Φεβρουάριος (οχι ο γκόμενος, ο μήνας), όχι επίτηδες ούτε κατ' επιλογή αναγκαστικά. Απλά δεν έτυχε ποτέ :p
Περνούσαν τα χρόνια κι εγώ blissfully anaware για το τι οδηγεί τους ανθρώπους με σωα τα φρένα στο να γίνονται για 24 ώρες χαζοχαρούμενοι για μια commercial γιορτή.
Δεν θα επαναλάβω το κλισε που λέει οτι "η αγάπη κι ο Ερωτας πρέπει να γιορτάζονται κάθε μέρα" γιατί πολύ απλά αν και θα ήταν πάρα πολύ ωραίο it aint happening, at least not in the real world. Ασε που θα ήταν βαρετό.

Δεν είναι κακό να έχει τιμητική ημέρα η τόσο όμορφη έννοια του Ερωτα, ίσα ίσα, απλώς δε χρειάζεται να "γιορτάζουμε" ξοδεύοντας.
Θα έπρεπε -κατ'εμε και του ανίκανου επιχειρηματικά σκεπτικού μου- να είναι απλά μια αφορμή για περισυλλογή ίσως, ενα reminder που σε κάνει λίγο να σκεφτείς τι σκατά γιορτάζεις υποτίθεται. Ξέρεις άραγε? Το εκτιμάς? Σου τσιγκλάει τίποτις πέραν του πουλακίου? Τι είναι αυτό το πράμα που έχεις δίπλα σου και σε κάνει να νιώθεις γούτσου συναισθήματα ξεσκίσματ.. αγάπης. Τι είν'αυτό που το λένε αγάπη? (τι είν'αυτόοοου, τι είν'αυτόου?)

Αλλ'ουχί! Για την ημέρα του αϊ Βαλενταϊν, 110 εκατομύρια τριαντάφυλλα πουλιούνται σε 3 ημέρες στις ΗΠΑ φίλοι μου. 110 εκατομμύρια! Βάλε τώρα και τους τόνους σοκολάτας,βρακιών και δενξέρωτιαλλο. Ερωτεύομαι άρα καταναλώνω?..or the other way round,makes no difference. Μια άλλη στατιστική (πάλι στο Αμέρικα) δείχνει πως το 15% των γυναικών,την ημέρα του αγ. Βαλεντίνου στέλνουν λουλούδια στον εαυτό τους για να μη νιώθουν ριγμένες ή κάτι και φρίττω. Τις φαντάζομαι να τρώνε παγωτό μπροστά στην τηλεόραση βλέποντας chick flicks μεμψιμοιρώντας μέχρι ο αυτοοικτιρμός να τους προσθέσει κιλά στην περιφέρεια και μυξομάντηλα στο πάτωμα.

Πφ.
Εγώ πάντως πέρασα τη μέρα με μια φίλη φορώντας πυτζάμες, γελώντας με ενα ποτήρι κρασί στο χέρι, μπισκοτόκρεμα νουνού με σοκολάτα (μην ακούσω σχόλια) και βιντεάκια με bloopers μέχρι το πρωί και κατέληξα στο οτι εκείνο το χοντρό μωρό που πετάει βέλη, είναι πολύ ηλίθιο γιατί καταβάθος, κάτω από τις στρώσεις αντιβαλενταϊνισμού μου, κρύβονται τα απομεινάρια της 14χρονης Αλις που μεταμορφώθηκε στην 28χρονη που λατρεύει το γούτσου που κρύβεται στο να σου δίνουν ενα λουλούδι αλλά δε θα στο πεί.
Φέτος την καθησύχασα οτι όλοι το παθαίνουν και θα περάσει.
Το χοντρό μωρό είναι σαν τον Αϊ Βασίλη. Βαλτό.
Κι αυτό το κάθαρμα θα το πετύχω σε κάποια φάση με το αροξόλ.