Thirteen Ways of Looking at a Blackbird

I
Among twenty snowy mountains,
The only moving thing
Was the eye of the blackbird.
II
I was of three minds,
Like a tree
In which there are three blackbirds.
III
The blackbird whirled in the autumn winds.
It was a small part of the pantomime.
IV
A man and a woman
Are one.
A man and a woman and a blackbird
Are one.
V
I do not know which to prefer,
The beauty of inflections
Or the beauty of innuendoes,
The blackbird whistling
Or just after.
VI
Icicles filled the long window
With barbaric glass.
The shadow of the blackbird
Crossed it, to and fro.
The mood
Traced in the shadow
An indecipherable cause.
VII
O thin men of Haddam,
Why do you imagine golden birds?
Do you not see how the blackbird
Walks around the feet
Of the women about you?
VIII
I know noble accents
And lucid, inescapable rhythms;
But I know, too,
That the blackbird is involved
In what I know.
IX
When the blackbird flew out of sight,
It marked the edge
Of one of many circles.
X
At the sight of blackbirds
Flying in a green light,
Even the bawds of euphony
Would cry out sharply.
XI
He rode over Connecticut
In a glass coach.
Once, a fear pierced him,
In that he mistook
The shadow of his equipage
For blackbirds.
XII
The river is moving.
The blackbird must be flying.
XIII
It was evening all afternoon.
It was snowing
And it was going to snow.
The blackbird sat
In the cedar-limbs.

............

Wallace Stevens

Περι καρχαριών

Μεταξύ οδών.

Της αγάπης και ..της έλλειψης αυτής.

Του φτυαριού? Για τους βαθιά ανικανοποίητους.

Είναι θέμα επιλογής.

Περι καρχαριών και ψευδοsuperior ανθρώπων.

Όση Αγάπη και να δώσεις, ευκαιρίες μέσω της τυφλής εμπιστοσύνης, τόσο χρόνο έχεις σπαταλήσει

που δεν ξαναγυρνά. Ας είναι ξοδεμένος σωστά. 

Ανοιχτές καρδιές είναι ανοιχτές για όλους μα δεν έχουν όλοι καθαρά παπούτσια και γεμίζουν λάσπες τον τόπο.. το ξεχνάς? Το γνωρίζεις και με βάση αυτό λειτουργείς.

Για σένα περισσότερο, ναι.

Θα δείξεις με μύριους τρόπους την αλήθεια που δεν μπορούν να δουν.

Και ξεχνάς οτι δεν είναι όλοι αρκετά ικανοί να δουν. Γιατί δεν θέλουν.

Γιατί δεν ταιριάζει σε αυτούς και στους τρόπους τους, είναι άβολη και δύσκολη και χρονοβόρα η δουλειά. Μη μασάς. Αγάπα. Για σένα περισσότερο, ναι.

Η συναναστροφή με το τέρας σε κάνει τέρας.. το ξεχνάς? Εξαρτάται σε ποια μερίδα ανήκεις.

Ο ψευδοsuperior θα κάνουν τα πάντα για να νιώσουν καλά. Προσοχή και εσω αρκετά διαβασμένος να ξέρεις οτι η βάση αυτού είναι το ίδιο το inferiority complex και μην τους πάρεις στα σοβαρά ποτέ. 

Ο άνθρωπος που θεωρεί τον δίπλα του "υπό" είναι δέκα σκάλες πιο κάτω απ'τον δίπλα και 100 σκάλες πιο κάτω σε σχέση με τον άνθρωπο που πρεσβεύει το αντίθετο. Και ετσι θα λειτουργήσει. Ανοιξε οποιοδήποτε βιβλίο ψυχολογίας πριν μας τα πρήξεις. 

Treat them with love, ξέροντας όμως οτι μπορεί και να κάνεις μια τρύπα στο νερό. Δεν είναι δική σου αποτυχία. Treat them with love και αποδέξου το ποιοι είναι, ποτέ όμως μην κάνεις πατ-πατ επιβράβευσης της νεύρωσης γιατί αυτό είναι ψευδαγάπη και ψευδαποδοχή, μαζί και άκρως συμφεροντολογικό. Αν δεν είσαι ηλίθιος, θα το δείς.

Εσω αρκετά ειλικρινής και μην τους κάνεις μεγαλύτερο κακό απ' αυτό που ήδη κάνουν στον εαυτό τους και τις σχέσεις τους με τους άλλους. 

Προσοχή μην ξεγελαστείς. 

They will never be honest enough. Ούτε και θα νιώσουν ποτέ ότι έκαναν κάτι λάθος. Είναι ναρκισσιστές και δεν είναι σε θέση να το αντιληφθούν οπότε άδικα κοπανιέσαι φίλε/η.

Και δεν είναι λίγοι, είναι μεγάλη η μερίδα αυτών των ανθρώπων και είναι αναγνωρισμένο personality disorder. (Μορφώσου λίγο αλλά μην γίνεις ίδιος κι εσύ και τους βάλεις όλους στο ίδιο τσουβάλι.)

Δεν χρωστάς σε κανέναν από δαύτους να κάνεις τον προσωπικό τους Βούδα και η Αγάπη δεν θα σε πάει μακριά μαζί τους. Αυτό που θα σε παει μακριά είναι το να τους μοιάσεις. ..Θέλεις, αλήθεια?

Θέλεις να ανήκεις κι εσύ στη ΜΑΖΑ των ψευδοsuperior ανθρωπακίων? Είναι ασφαλής κι εύκολη επιλογή, σίγουρα. Hate based και κενό άλλα αν εσένα σου κάνει καλά να πάθεις :) 

Κάπου 'δω έρχονται και οι καρχαρίες. 

Κάποιοι φορούν μάσκες, κάποιοι όχι. Οι πρώτοι δυστυχώς αναγνωρίζονται κατόπιν μαλακίας. 

Κι αν δεν ανήκεις στη μάζα τους, το πιθανότερο είναι να σου έχουν ήδη κάνει ζημιά.

Αν οχι, να είσαι σίγουρος πως κάποια στιγμή θα θυμηθείς τα λόγια μου και των υπολοίπων βλαμμένων σαν κι εμένα. Δεν εύχομαι να τη φας φίλε/φίλη, εύχομαι αρκετή διαύγεια αλλα το πιθανότερο είναι να καταλάβεις την ουσία αυτή όταν θα είναι ήδη πολύ αργά. Ζουν ανάμεσά μας. Κοίτα δίπλα σου. Κοίτα απέναντι. Κοίτα μέσα σου.

Μη παραπλανάσαι, είναι χειριστικοί και είναι και πανέξυπνοι και παίζουν ρόλους μάγκα ξύπνιου και καπάτσου. Αλλοι, έχουν τόσο γλυκό χαμόγελο και τρόπους αντιστρόφως ανάλογους με τη λάσπη μέσα τους. 

Οπως και να'χει, το νου σου. Οι καρχαρίες δεν γίνονται ποτέ δελφινάκια

και προσοχή, μην κρίνεις μόνο με βάση τη συμπεριφορά τους προς εσένα. Κρίνε με βάση τη συμπεριφορά τους προς τους άλλους. Τι λένε, σε ποιους το λένε, πως και πότε το λένε και μην είσαι μπετόστοκος γενικότερα. Κρίνε πράξεις, οχι μόνο λόγια. Η πραγματική αξία του ανθρώπου δεν φαίνεται απο το πως συμπεριφέρεται σ' εκείνους που "αγαπάει" ή που η παρουσία τους, τον συμφέρει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Φαίνεται από το πως λειτουργεί όσον αφορά ανθρώπους από τους οποίους δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν.  (πια ή γενικότερα)

Κι αν νομίζεις οτι είσαι αρκετά μάγκας και τους αναγνωρίζεις, σε περιμένουν εκπλήξεις αγαπητέ/ή.

Στη ζωή θα συναναστραφείς πολλά διαφορετικά είδη καρχαριών και στο χέρι σου είναι αν οχι να τους πολεμήσεις, τουλάχιστον να μην γίνεις σαν αυτούς. Αν αυτό προϋποθέτει να τρως τα μούτρα σου, να αδικείσαι, να σε εκμεταλλεύονται, great!! Go for it. Αλλα ξέρε το. Να είναι εις γνώσιν σου. 

Να λειτουργείς με βάση τον αληθινό αλτρουισμό αλλιώς μην ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ να μιλάς για τρουίλα και ανώτερα πράγματα. Γιατί δεν είναι για όλους. Και μην απαιτείς διαμάντια όταν ζέχνεις κουραδίλα.

Ο καρχαρίας αγαπάει μόνο τον εαυτό του και τους ομοίους του. 

Να το θυμάσαι αυτό και μην αυταπατάσαι. Η Αγάπη σου δεν θα καταφέρει τίποτα, κάποια στιγμή θα σε δαγκώσει και δεν θα νιώσει ίχνος ενοχής γι' αυτό. Γιατί έτσι λειτουργεί και δεν βλέπει κάποιον λόγο να τ'αλλάξει αυτό. 

Οσο το intention είναι προσωπικό gain, είσαι καρχαρίας.

Οσο ξεγελάς με τη μάσκα σου, δεν γίνεσαι λιγότερο καρχαρίας, γίνεσαι αστεία εικόνα αλλά παραμένεις καρχαρίας. Δυστυχώς, απ' τους χειρότερους.

Κοίτα λοιπόν στον καθρέφτη σου. Get the fuck over yourself και μετά αναγνώρισε τον εαυτό σου πέραν της επιφάνειας αν έχεις τ'αρχίδια γι'αυτό. 

 "Ο ψεύτης κι ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται" που λέν' και στο χωριό μου. 

Κι εμείς δεν έχουμε πια χρόνο ούτε για τον πρώτο αλλά ούτε και για τον δεύτερο. Μπουχτίσαμε από δαύτους. 

Πήξαμε στις καπάτσες γκόμενες και τους μάγκες άντρες. Αναγνωρίστε οτι οι μπαταρίες τους αποτελούνται από εγωκεντρισμό κι ο,τι βλέπετε είναι πιθανότατα το ψέμα το οποίο χτίζουν και συντηρούν. Οχι, φίλε/φίλη, δεν είναι αυτό που βλέπεις πάντα. Αργά ή γρήγορα οι καρχαρίες φαίνονται, με ή χωρίς εσάς στην εικόνα. Το σημαντικό δεν είναι να είστε στην εικόνα, το σημαντικό είναι να μην είμαστε πια αφελείς ώστε να τροφοδοτούμε κι εμείς τη συλλογική νεύρωση.

To σημαντικό είναι να ξέρουμε τι μας γίνεται.

Οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για να χαρίζονται κι όχι να καταχρώνται. 

Είμαστε εδώ για να πηγαίνει ο ένας τον άλλο μπροστά, όχι για να πατάει ο ένας πάνω απ'τον άλλο. Αναγνωρίστε τις διαφορές, grow balls and a backbone και μη φοβάστε την αλήθεια, ούτε να την αναγνωρίσετε αλλά ούτε και να την πείτε.

..Μόνο μην περιμένετε να τους κάνει και μεγάλη διαφορά, δεν είναι καν σε θέση να αναγνωρίσουν την ουσία even if it smacks them across the face, μια ζωή βολικά γκάβακες θα παραμείνουν γιατί αυτό επέλεξαν να είναι και δεν είναι στο χέρι κανενός να τους χαλάσει τη ζαχαρένια.

Ας κοιταχτούμε μεταξύ μας τώρα να μην γίνουμε ποτέ σαν αυτούς κι αν είμαστε ήδη σαν αυτούς, ..αυτή είναι η ευκαιρία να μεγαλώσουμε.

..................................................................

“And not being able to love fully

They will believe your love incomplete.”

—Charles Bukowski

7.43

Οι γείτονες

Οι γείτονες
είναι καινούριοι.
Έχουν καταπράσινο γρασίδι που όταν κουρεύεται κάνει τρομερή φασαρία η μηχανή και με ξυπνάει.
Κι οταν ποτίζεται το βράδυ εκεί που ηρεμώ στη βεράντα
κάνει ξαφνικά ΦΤ-ΤΣ-ΤΣ-ΤΣΣΣ
και καμια φορά βρέχομαι.
Κι έχουν ενα σκύλο που τρομάζει τις γάτες μου
κι ενα μωρό που συνέχεια τσιρίζει και κλαίει
και τα βράδια πλέον πρέπει να χαμηλώνω τη μουσική
και πρέπει, οταν είμαστε στη βεράντα να ψιθυρίζουμε.

Οι γείτονες
όταν κουρεύουν το γρασίδι μυρίζει υπέροχα.
Aπο παιδί λάτρευα αυτή τη μυρωδιά.
Κι όταν ποτίζεται, το βράδυ, θέλω να πηδήξω τα κάγκελα
και ξυπόλυτη να χοροπηδήσω και να παίξω με το νερό
και μούσκεμα να ξαπλώσω στο γρασίδι γελώντας μόνη μου, σαν παιδάκι.
Κι ο σκύλος που έχουν οι γείτονες είναι μια όμορφη μουτσούνα
που της μιλώ απ'το μπαλκόνι
και στρίβει το κεφάλι της μια δεξιά και μια αριστερά
σε κάθε μου πρόταση που συνήθως είναι χαζούλικη. Κάνουμε φοβερές συζητήσεις!
Κι οταν κουνάει την ουρά της είναι σαν να μου χαμογελάει
κι όταν κυνηγάει τις γάτες μου βάζω τα γέλια
γιατί θέλει μόνο να παίξει κι αυτές πανικοβάλλονται και τρέχουν
αλλα το επόμενο λεπτο να'τες πάλι,
ξαναμπαίνουν στον κήπο..
Και η μπέμπα των γειτόνων έχει την πιο γλυκιά φωνούλα
και το πιο γλυκό και ντροπαλό χαμογελάκι.
Και τα βράδια
μαλώνω εγω τους φίλους μου να χαμηλώνουν τη μουσική, τις φωνές μας και τα γέλια μας.
Οχι γιατί "πρέπει",
αλλά γιατί τα όνειρα που θα βλέπει θα είναι σαν εκείνο. Αγνά κι όμορφα.

Και θα μεγαλώσει και το αγνό κι όμορφο
θα αντικατασταθεί απο όνειρα σαν κι αυτά
που μας χαλαν τον δικό μας ύπνο
και αντιστρέφουν τα δικά μας χαμόγελα
και κάνουν τη δική μας φωνή τραχιά.
.....

Πινέλα στα μαλλιά

Όταν ήμουν μικρούλα ζωγράφιζα μανιωδώς τους τοίχους
και συνέχεια με μάλωναν.
Μετά ζωγράφιζα μόνο τους τοίχους του δωματίου μου
και είχα ανακαλύψει οτι μπορώ να την σκαπουλάρω ευκολότερα έτσι
ζωγραφίζοντας πίσω απο έπιπλα, καναπέδες, χαμηλά σημεία,
όπου χωρούσα είτ' εγω είτε μόνο το χέρι μου υπήρχαν γραμμές απο μαρκαδόρους και ξυλομπογιές
θα αργούσαν να τα δουν και να με μαλώσουν πάλι.
Και μια φορά, πρέπει να' μουν 5,
είχα ζωγραφίσει στον τοίχο μου
ενα τεράστιο στρογγυλό χέρι και πάνω στο χέρι είχα βάλει σπιτάκια,
σύννεφα, ενα ψάρι και διάφορα άλλα.
Και θυμάμαι τον απηυδισμένο κι έξαλλο μπαμπά μου
να ξαναβάφει για δεύτερη φορά σ'ενα μήνα, τον τοίχο ανοιχτό ροζ
και να μουρμουράει "δεν μπορώ, δεν αντέχω άλλο"
κι εγω έκλαιγα γιατί θεωρούσα το χέρι αριστούργημα και δεν ήθελα να φύγει
κι αναρωτιόμουν πως στο καλό δεν το βλέπουν αυτό και γιατί το ξαναβάφουν!
Κι αυτοί οι χαζούληδες νομίζαν οτι κλαίω για το μάλωμα.
Αποφάσισα να ζωγραφίζω σε χαρτί
οχι για να μην με ξαναμαλώσουν
αλλά για να σταματήσουν να μου χαλάνε τις ζωγραφιές.
Και κολλούσα τα χαρτιά μου με γάλα στο ψυγείο
και δεν ξεκολλούσαν με τίποτα.

Στο νηπιαγωγείο
όταν ολα τα παιδάκια παίζαν με διάφορα παιχνίδια
εγω έπαιρνα τις ξυλομπογιές
το μπλε ήταν ο μπαμπας, το κόκκινο ήταν η μαμά
το λαχανί ήταν το παιδάκι, το μωβ ήταν μια φίλη κ.ο.κ
και ήταν η οικογένεια μολυβιών και μιλούσε το ένα στο άλλο
και ερωτοτροπούσαν και μάλωναν κι απ' ολα.
Και μετά μπαίναν ξανά όλα στο κουτάκι τους και πήγαιναν για ύπνο.
Δεν ήθελα κούκλες και είχα άπειρες.
Ηθελα κι άλλες ξυλομπογιές
μαρκαδόρους
νερομπογιές και πινέλα.

Στο Δημοτικό ζωγράφιζα το θρανίο μέχρι να γεμίσει.
Και μετά άλλαζα θέση και ζωγράφιζα άλλο θρανίο.
Και μια μέρα, εκεί που ζωγράφιζα μια γοργόνα
στην πάνω αριστερά άκρη του θρανίου μου
μου άρπαξε το τσουλούφι ο κυρ Φώτης και με έβαλε τιμωρία.
Και με έβαλε με γόμα να καθαρίσω ολα τα θρανία που είχα ζωγραφίσει.
Και φώναξε τη μαμά μου για να της πεί
"οχι, φυσικά και δεν προσέχει στο μάθημα. Ζωγραφίζει. ΣΥΝΕΧΕΙΑ.
Δεν αντέχω άλλο.
Είμαι 30 χρόνια δάσκαλος. Πρώτη φορά τέτοιο πράγμα, σηκώνω τα χέρια ψηλά".


Σήμερα είμαι 30 χρονών εγω.
Με τα πινέλα μου συνήθως στερεώνω τα μαλλιά μου
Σήμερα βάφω ανθρώπους με βελόνες και πηχτά μελάνια
και αν το σχέδιο με εμπνέει χάνομαι σ'αυτό
όπως όταν ήμουν μικρή
και κανείς δεν με βάζει να σβήσω τίποτα με γόμες
ούτε με μαλώνει ούτε σηκώνει τα χέρια ψήλά.
Μόνο χαμόγελα
και η αθανασία της ζωγραφιάς δεν έχει ρίζα εγωική
γιατί είναι η αθανασία εκείνου του χεριού στον τοίχο μου
με τα σπιτάκια και τα σύννεφα και το ψάρι και τα διάφορα άλλα
και είναι η αθανασία της παιδικότητας
της έκφρασης και της γαλήνης μου
της αγνότητας.
Και κάπου εκεί
με βρίσκω.

Upon the Hearth the Fire is Red

Home is behind. The world ahead.
And there are many paths to tread.
Thru shadow to the edge of night.
Until the stars are all alight.
Mist and shadows, cloud and shade.
All shall fade. All shall fade.

Cine iubește și lasă..

Păi, cine iubește și lasă,
Cine iubește și lasă
Dumnezeu să-i dea pedeapsă,
Dumnezeu să-i dea pedeapsă:

Târâișul șarpelui
Și pasul gândacului,
Vâjâitul vântului,
pulberea pământului,
pulberea pământului.

Că furnica de-i furnică,
La trup mare, la cap mică,
Și la mijloc subțirică
De umblă pe sub pământ,
Tot se țâne* de cuvânt,
Tot se țâne de cuvânt.

Hai, dar noi oameni botezați,
Dar noi oameni botezați,
De cuvânt suntem lăsați,
De cuvânt suntem lăsați.

Că cine iubește și lasă
Dumnezau să-i dea pedeapsă:
Târâișul șarpelui
Și pasul gândacului,
Vâjâitul vântului,
Pulberea pământului..

Και ξημερώνει 9 Απριλίου..

..And birds fluttered, writing "yes" into the sky

Και πως να μην την αγαπάς αυτή την πόλη?
Με τα μαύρα της, με τα σκατά της, με τα γκρί
με τη βρώμα, με τις φωνές, με το κατσούφιασμα.
Και με τα χρώματά της, με τις μουσικές
και με τα χαμόγελα.
Η αγαπημένη μου στιγμή είναι όταν ανεβαίνω τις σκάλες του μετρό
στο Σύνταγμα και είναι σαν να ανοίγεται κάποιος κόσμος μπροστά μου.
Πάντα υπάρχει μουσική, πάντα υπάρχει κόσμος.
Μια κοπέλα στο μετρό που κάποιον περιμένει,
είναι όμορφη, είναι αγχωμένη και φτιάχνει τα μαλλιά της.
Κάποιος άντρας πλησιάζει απο μακριά, κοιτιούνται, χαμογελούν και χαιρετιούνται.
Και χαμογελάω κι εγω.
Παιδιά, να αγαπιέστε..

Μουσικοί με τα όργανά τους και ανοιγμένη θήκη κιθάρας ή καπέλο στο πάτωμα μπροστά τους για τα ψιλά του κόσμου.
Πότε τζαμαϊκανοί, πότε jazzάδες, πότε ινδιάνοι.. Διάλεξε και πάρε.
Και πέτα το μουντρουχισμό κι απόλαυσέ τo.
Απλά.
Μπορείς? Απλά.

Ρε υπάρχει τόση ομορφιά.

Περπατάω και χαμογελάω ΠΑΝΤΑ, απο μέσα μου αν δεν το κάνω κι απ'εξω μου.
Συναντώ κάποιο απ' τ'αδεσποτάκια της πλατείας. Αυτή τη φορά είναι ο Ρούμπι, με πλησιάζει, δεν του στερώ ποτέ το χάδι του, τον κοιτώ στα μάτια και τιγκάρει πια η καρδιά με γλύκα.
Είναι κοινό μυστικό, άγγιξέ τα. Χαϊδεψέ τα. Κοίτα τα στις ματάρες τους και πες τους μια γλυκιά κουβέντα, μπορεί να μην καταλαβαίνουν τις λέξεις των ανθρώπων αλλά καταλαβαίνουν την ενέργειά σου. Είναι τόσο μαγικά, ναι. Και ξέρεις τι καλό σου κάνουν? Ξέρεις τι θεραπευτικά πλάσματα είναι?
Εχεις κάνει τόσες "λάθος" επιλογές στους ανθρώπους και θα κάνεις κι άλλες ..δεν υπάρχει λάθος, υπάρχει μάθημα και αν είσαι έξυπνος θα καταλάβεις οτι είναι μάθημα αγάπης μέσα απ'τον πόνο. 
Με τα ζώα είναι αλλιώς.
Δεν είναι ποτέ λάθος επιλογή=πόνος. Είναι όμως ΠΑΝΤΑ μάθημα Αγάπης.
The easy way, για εκείνους που χρειάζονται ενα easy way.
Προσπερνάω το συντριβάνι και πηγαίνω προς το φανάρι.
Εχουν μαζευτεί περιστέρια και τρέχω ανάμεσά τους, τα τρομάζω και κάνουν φρρρρρρ τα φτερά τους καθώς πετούν ανάκατα και γρήγορα κι εγω διασκεδάζω,ενθουσιάζομαι και γελάω σαν παιδάκι.
Πετάνε γύρω μου και μου'ρχεται να κλείσω τα μάτια και να ανοίξω τα χέρια, λες και συνέβη κάτι μαγικό, κάτι παράξενο.
Γιατί δεν βλέπεις την ομορφιά στα μικρά?
Αυτά είναι το αληθινό παραμυθάκι, το αληθινό χαμογελάκι, η αληθινή ομορφιά στην απλότητα.
Κάθε φορά.
Κάθε μέρα.

Είναι το μόνο που μου λείπει απο τότε που δούλευα στην Ερμού.
Η μικρή μου καθημερινή μαγεία.
Αυτό και το καθημερινό, πάντα εγκάρδιο και χαμογελαστό "καλημέρα"
στην κυρία με τα λαχεία,
στον κύριο με το πανώ στην πλατεία,
στον περιπτερά,
στον ζωγράφο στη στοά,
στην θυρωρό και μετά στα κορίτσια που μου στέλναν τον καφέ με τις ζωγραφιές και το "καλημέρα Αλις" ζωγραφισμένα στο καπάκι του καφέ.
Λάτρευα το να δουλεύω εκεί και δε γαμιέται και το δίωρο για το πήγαιν'ελα.

Δεν άντεχα τους τοίχους όμως. 
Κι ακόμα δεν τους αντέχω.
Είτε τους φυσικούς, είτε τους ψυχικούς.
Κι οσο κι αν τον βάψεις, όσο και να τον ζωγραφίσεις και να φανταστείς οτι είναι κάτι άλλο, πάντα τοίχος θα είναι.
Σκληρός, απότομος, κρύος.
Πάντα θα είναι ενα μπλοκ.
Πάντα θα απλώνεις χέρι και πάντα θα συναντά κρύα επιφάνεια.
Εκτός κι αν σπάσει.
Για μια φορά ο τοίχος κι οχι το χέρι.
Για μια φορά ο τοιχος κι οχι η πρόθεση.
Για μια φορά ο τοίχος κι οχι η ψυχή.

..Τι σου λεω τώρα ε?

Devotion had a price

You've left me in the filth
You've left me here to die
..Why?

Look at how you've broken me
Can't you see what you have done?
Is it the devil in you?
Or just a selfish heart?

So much loyalty
But devotion had a price
I carried you, I helped you up
But you tried to drag me down
All the fatal blows you've thrown at me
You rubbed it in my face
Now you are dead to me
Your death will set me free

Miles I've walked for you
But you've given not a step
Remember all I've done
How quickly we forget
You've taken me away
So far from who I was
And almost pulled my soul
Right out from under me

You've cast a thousand lashes
I never said a word
Another thousand lashes
Left me screaming at the world

Free, now I'm free
You're dead to me
Now, I'm free.

Low road

"Low Road"
I lost everything
I fell out of a daydream
At the door of a long lost friend
And I cried aloud
Without an inch of pride
I knew I had reached the end
An old and lonely man
Saw me sittin on the curb
He reached out an took my hand
He said I know your song
And I know your name
And there was a time that I felt the same
But it's a low low road
You've gotta roll down
Before you find your way, my friend
And it's a high, high hill
You've gotta climb up
Before you get to the top again
I held on so dearly
To the wrong things in my life
But now I see so clearly
I was walking into my own knife
You've got to get up off that street
Stop looking at your feet
And take a hold of something real
And this old man, took my hand
He looked at me and said, little girl, I understand
That it's a low low road
You've gotta roll down
Before you find your way, my friend
And it's a high, high hill
You've gotta climb up
Before you get to the top again
And there was a time that I thought that I knew it all
And there was a place that I thought I could call my own
But it all came crashing down and I looked around
And I knew that things would never be the same