Με τα μαύρα της, με τα σκατά της, με τα γκρί
με τη βρώμα, με τις φωνές, με το κατσούφιασμα.
Και με τα χρώματά της, με τις μουσικές
και με τα χαμόγελα.
Η αγαπημένη μου στιγμή είναι όταν ανεβαίνω τις σκάλες του μετρό
στο Σύνταγμα και είναι σαν να ανοίγεται κάποιος κόσμος μπροστά μου.
Πάντα υπάρχει μουσική, πάντα υπάρχει κόσμος.
Μια κοπέλα στο μετρό που κάποιον περιμένει,
είναι όμορφη, είναι αγχωμένη και φτιάχνει τα μαλλιά της.
Κάποιος άντρας πλησιάζει απο μακριά, κοιτιούνται, χαμογελούν και χαιρετιούνται.
Και χαμογελάω κι εγω.
Παιδιά, να αγαπιέστε..
Μουσικοί με τα όργανά τους και ανοιγμένη θήκη κιθάρας ή καπέλο στο πάτωμα μπροστά τους για τα ψιλά του κόσμου.
Πότε τζαμαϊκανοί, πότε jazzάδες, πότε ινδιάνοι.. Διάλεξε και πάρε.
Και πέτα το μουντρουχισμό κι απόλαυσέ τo.
Απλά.
Μπορείς? Απλά.
Ρε υπάρχει τόση ομορφιά.
Περπατάω και χαμογελάω ΠΑΝΤΑ, απο μέσα μου αν δεν το κάνω κι απ'εξω μου.
Συναντώ κάποιο απ' τ'αδεσποτάκια της πλατείας. Αυτή τη φορά είναι ο Ρούμπι, με πλησιάζει, δεν του στερώ ποτέ το χάδι του, τον κοιτώ στα μάτια και τιγκάρει πια η καρδιά με γλύκα.
Είναι κοινό μυστικό, άγγιξέ τα. Χαϊδεψέ τα. Κοίτα τα στις ματάρες τους και πες τους μια γλυκιά κουβέντα, μπορεί να μην καταλαβαίνουν τις λέξεις των ανθρώπων αλλά καταλαβαίνουν την ενέργειά σου. Είναι τόσο μαγικά, ναι. Και ξέρεις τι καλό σου κάνουν? Ξέρεις τι θεραπευτικά πλάσματα είναι?
Εχεις κάνει τόσες "λάθος" επιλογές στους ανθρώπους και θα κάνεις κι άλλες ..δεν υπάρχει λάθος, υπάρχει μάθημα και αν είσαι έξυπνος θα καταλάβεις οτι είναι μάθημα αγάπης μέσα απ'τον πόνο.
Με τα ζώα είναι αλλιώς.
Δεν είναι ποτέ λάθος επιλογή=πόνος. Είναι όμως ΠΑΝΤΑ μάθημα Αγάπης.
The easy way, για εκείνους που χρειάζονται ενα easy way.
Προσπερνάω το συντριβάνι και πηγαίνω προς το φανάρι.
Εχουν μαζευτεί περιστέρια και τρέχω ανάμεσά τους, τα τρομάζω και κάνουν φρρρρρρ τα φτερά τους καθώς πετούν ανάκατα και γρήγορα κι εγω διασκεδάζω,ενθουσιάζομαι και γελάω σαν παιδάκι.
Πετάνε γύρω μου και μου'ρχεται να κλείσω τα μάτια και να ανοίξω τα χέρια, λες και συνέβη κάτι μαγικό, κάτι παράξενο.
Γιατί δεν βλέπεις την ομορφιά στα μικρά?
Αυτά είναι το αληθινό παραμυθάκι, το αληθινό χαμογελάκι, η αληθινή ομορφιά στην απλότητα.
Κάθε φορά.
Κάθε μέρα.
Είναι το μόνο που μου λείπει απο τότε που δούλευα στην Ερμού.
Η μικρή μου καθημερινή μαγεία.
Αυτό και το καθημερινό, πάντα εγκάρδιο και χαμογελαστό "καλημέρα"
στην κυρία με τα λαχεία,
στον κύριο με το πανώ στην πλατεία,
στον περιπτερά,
στον ζωγράφο στη στοά,
στην θυρωρό και μετά στα κορίτσια που μου στέλναν τον καφέ με τις ζωγραφιές και το "καλημέρα Αλις" ζωγραφισμένα στο καπάκι του καφέ.
Λάτρευα το να δουλεύω εκεί και δε γαμιέται και το δίωρο για το πήγαιν'ελα.
Δεν άντεχα τους τοίχους όμως.
Κι ακόμα δεν τους αντέχω.
Είτε τους φυσικούς, είτε τους ψυχικούς.
Κι οσο κι αν τον βάψεις, όσο και να τον ζωγραφίσεις και να φανταστείς οτι είναι κάτι άλλο, πάντα τοίχος θα είναι.
Σκληρός, απότομος, κρύος.
Πάντα θα είναι ενα μπλοκ.
Πάντα θα απλώνεις χέρι και πάντα θα συναντά κρύα επιφάνεια.
Εκτός κι αν σπάσει.
Για μια φορά ο τοίχος κι οχι το χέρι.
Για μια φορά ο τοιχος κι οχι η πρόθεση.
Για μια φορά ο τοίχος κι οχι η ψυχή.
..Τι σου λεω τώρα ε?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου