Don’t Be That Guy

Ο όρος date-rape σημαίνει “βιασμός στη διάρκεια ραντεβού”. Πρόκειται για την περίπτωση βιασμού που συντελείται αφού ο δράστης και το θύμα έχουν βγει μαζί για νυχτερινή διασκέδαση, είτε ως φίλοι είτε ως ζευγάρι ή πιθανώς αφού γνωρίστηκαν στη διάρκεια μιας βραδινής εξόδου. Το έγκλημα διαπράττεται συνήθως στο τέλος της εξόδου, με το θύμα να έχει μειωμένες αντιστάσεις λόγω κατανάλωσης αλκοόλ ή άλλων ουσιών. Το συγκεκριμένο είδος βιασμού είναι συνηθέστερο σε νεαρές ηλικίες και σε φοιτητικούς κύκλους, χωρίς να αποκλείονται άτομα που δεν ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες.

Είναι σαφές ότι τα θύματα βιασμού από το συνοδό τους σε βραδινή έξοδο έχουν μεγάλες πιθανότητες να κατηγορήσουν τον εαυτό τους για αυτό που συνέβη ή να κατηγορηθούν από άλλους επειδή τάχα φταίει η επιπολαιότητά τους για το συμβάν. Η ευθύνη βαρύνει έτσι τo ίδιο το θύμα που μέθυσε, που δεν πρόσεχε τις παρέες του, που μπήκε στο αυτοκίνητο κάποιου ή που κάλεσε κάποιον στο σπίτι για ποτό σε προχωρημένη ώρα.

Η οργάνωση SAVE της καναδικής πόλης Edmonton σχεδίασε και προώθησε μια σειρά από αφίσες που αναφέρονται ακριβώς σε αυτό το ζήτημα. Η καμπάνια Don’t Be That Guy (“μην είσαι αυτός ο τύπος”) είναι διαφορετική επειδή απευθύνεται στους θύτες και όχι στα θύματα. Οι αφίσες της δε στέλνουν στις γυναίκες μηνύματα όπως “Μη πιείς πολύ, για να μη σε βιάσουν”, όπως τόσες άλλες καμπάνιες ανά τον κόσμο, αλλά στέλνουν στους επίδοξους βιαστές το μήνυμα “Οι γυναίκες καμιά φορά μεθάνε, αυτό δεν είναι δικαιολογία για τα τις βιάσεις”.

Και σαν να μην έφτανε αυτό για να ξεχωρίσουμε αυτή την καμπάνια από τόσες άλλες, σαν μπόνους περιλαμβάνει και μια αφίσα όπου θύτης και θύμα είναι άντρες, υπενθυμίζοντας ότι τα θύματα βιασμού δεν είναι αποκλειστικά και μόνο γυναίκες.

Πηγη

I Know Why The Caged Bird Sings

The free bird leaps
on the back of the wind
and floats downstream
till the current ends
and dips his wings
in the orange sun rays
and dares to claim the sky.

But a bird that stalks
down his narrow cage
can seldom see through
his bars of rage
his wings are clipped and
his feet are tied
so he opens his throat to sing.

The caged bird sings
with fearful trill
of the things unknown
but longed for still
and his tune is heard
on the distant hill 
for the caged bird
sings of freedom

The free bird thinks of another breeze
and the trade winds soft through the sighing trees
and the fat worms waiting on a dawn-bright lawn
and he names the sky his own.

But a caged bird stands on the grave of dreams
his shadow shouts on a nightmare scream
his wings are clipped and his feet are tied
so he opens his throat to sing

The caged bird sings
with a fearful trill
of things unknown
but longed for still
and his tune is heard
on the distant hill
for the caged bird
sings of freedom. 

-Maya Angelou

In the middle of the night, Lorena Bobbitt sliced off her abusive husband’s penis while he slept.

..I wanted to ask what it felt like to hold the amputated penis in her hand, drained of the blood that just minutes earlier had engorged it. So engorged, pulsing with power, it had penetrated her against her will, violated her, as it had on innumerable occasions previously (so said her lawyers). 
What did it feel like to hold it in her hands, this power?

[...]

They say that people who are beheaded retain consciousness long enough to look longingly, horrifyingly back at their separated bodies. I wondered if Lorena thought John, in the hours he was without his dick, still saw himself as a man. Did he get a small sense of what it was like to be a girl? Highly doubtful, for he would never feel the compensatory inner space of a vagina. Lorena’s magical kitchen knife could never carve out that.

I wondered if Lorena had ever read Norman Mailer. I’m reading him now, such a macho man and braggard and anti-feminist. A jerk really. He apparently even took a knife — but not in self-defense like Lorena— to stab one of his many wives when he got pissed at her.

But the stuff he wrote about dicks is mildly interesting. His take on dicks is that it’s their nature to poke and prod around, like a bug’s antennae, checking out things, knocking girls up, knocking competitors down, constantly looking outward into the world. Their dicks are their eyes and ears, even their arms and legs, in the way they experience things. And for Mailer himself, he wielded his cock like a writer’s pen — or a knife.

worth a read
https://medium.com/human-parts/de-dicked-e039f8977c8

Tο δέντρο των φίλων

Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας…
που μας κάνουν ευτυχισμένους…

απ΄την απλή σύμπτωση να συναντηθούν τα μονοπάτια μας…

Κάποιους τους έχουμε σε ολη τη διαδρομή στο πλάι μας…
βλέποντας πολλά φεγγάρια να περνάνε…
ενώ κάποιους τους βλέπουμε ελάχιστα μεταξύ δύο βημάτων μας…

Ίσως κάθε φύλλο ενός δέντρου χαρακτηρίζει τους φίλους μας…
Επιπλέον…
η μοίρα μάς φέρνει και άλλους φίλους…
αυτούς που δεν γνωρίζαμε ότι επρόκειτο να διασχίσουν το δρόμο μας…
Πολλούς από αυτούς…
τους ορίζουμε ως αδερφές ψυχές… φίλους Καρδιακούς…

Είναι ειλικρινείς…
είναι αληθινοί…
Ξέρουν πότε δεν είμαστε καλά…
ξέρουν τι μας κάνει ευτυχισμένους!!

Υπάρχουν επίσης οι περιστασιακοί φίλοι…
αυτοί που γνωρίζουμε σε κάποιες διακοπές…
ή για λίγες μέρες ή ώρες…
Αυτοί συνήθως στολίζουνε το πρόσωπό μας με πολλά χαμόγελα…
για όσο καιρό είμαστε κοντά τους…

Μιλώντας για κοντά…
δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τους μακρινούς μας φίλους…
εκείνους που είναι στην άκρη των κλαδιών…
και όταν ο άνεμος φυσάει εμφανίζονται πάντα…
μεταξύ του ενός φύλλου και του άλλου…

Περνάει ο καιρός… το καλοκαίρι φεύγει…
πλησιάζει το φθινόπωρο και χάνουμε κάποια από τα φύλλα μας…
μερικά γεννιούνται σ’ ένα άλλο καλοκαίρι…
και μερικά παραμένουν για πολλές εποχές…

Κάθε πρόσωπο που έρχεται στη ζωή μας είναι μοναδικό…
Πάντα αφήνει κάτι από τον εαυτό του και παίρνει ένα κομμάτι από εμάς…
Θα υπάρξουν και εκείνοι που μας πήραν πολλά…
αλλά δε θα υπάρξουν αυτοί που δε μας άφησαν τίποτα…

Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη της ζωής μας…
και η πιο προφανής απόδειξη…
πως δύο ψυχές δε συναντήθηκαν Π ο τ έ τυχαία!!

Jorge Luis Borges —

Κουφαρι σ' αφησαν, Αμαλια.
Οπως τις περισσοτερες γκομενες, σε θελουν με τη βιτρινα, ΓΙΑ τη βιτρινα και μεσα ας εισαι μπαζα πλεον.
Σχολειο, λεει. Καλα ρε παιδια, τι νομιζετε ηταν πριν? Σχολειο ηταν και παλι αλλα απο 'κεινα που επιτρεπουν το δικαιωμα της αυτοδιαθεσης, σχολειο που επιτρεπει να σκεφτεσαι και να δρας εξω απ'το κουτι τους. Να σκεφτεσαι και να δρας σκετο.
Οι "ζημιες" των καταληψιων τους πειραξαν και σουφρωσαν θειαδες τα μουτρα τους απο αποστροφη για το "τριτοκοσμικο" της υποθεσης. 
Κανενας σεβασμος πια στην 152 ετων Αμαλια? 
Κι ετσι λοιπον, ενω δεν ειχε ποτε ιδιαιτερα προβληματα με την αστυνομια, ξαφνικα μπουκαραν ειδικες δυναμεις,εκκενωσαν τον χωρο,προσαγοντας 8 ανθρωπους και μετα αλλους 100 και χαρηκε ο μεταμοντερνος νεοβλαχος οτι καθαριζει ο τοπος απ'οσους δεν σεβονται τη γρια και το εσωτερικο της.  
Τωρα που την αφησαν κουφαρι, χαιρεσαι μεταμοντερνε νεοβλαχε? 
Τριβεις ακομα τα χερια σου απο χαρα? Που ειναι οι διακοσμοι, οι πορτες, τα ξυλινα πατωματα, τα αρχικα υλικα που ΛΥΣΣΑΞΕΣ οτι χαλανε οι καταληψιες? 
Θα σου πω που ειναι, μεταμοντερνε νεοβλαχε. Στον κωλο σου  Αλλα δεν θα σ' αρεσει. 

Η αληθεια, σκατιβλαχε, ειναι οτι ποτε δεν σε νοιαξαν οι "ζημιες". 
Η αληθεια ειναι οτι σε φοβιζε, σε ξενιζε, σε αηδιαζε αυτο που εκρυβε μεσα της.
Η καταληψη αυτή υπηρξε συμβολο αμφισβητησης και αντιστασης μιας γενιας με ιδεολογια εξω από τις κυριαρχες δομες. Αυτο ειναι που στ' αληθεια σε πειραζε, ετσι δεν ειναι?
Πες την αληθεια, οι σημαιες και τα αδεια μπυρομπουκαλα σε τρομοκρατησαν. 
Τα ναρκωτικα που ολοι ξερουμε οτι μονο στην βιλα εβρισκες και πουθενα αλλου. 
Α, ρε κακομοιρη, πως σ'εχουν κοροιδεψει ετσι?

Ξεχνα αμα θες οτι η καταληψη υπερασπιστηκε και φιλοξενησε ομαδες μεταναστων που δεχονταν καθημερινα επιθεσεις απ’τις φασιστικες ομαδες που λυμαινονταν την περιοχη. 
Ξεχνα το αντιεξουσιαστικο της "στιγμα".
Αναρωτησου μονο ποσο μαλακας νιωθεις που σε πεισαν οτι επρεπε να αδειασει απ'τους καταληψιες γιατι καναν ζημιες στο πολυτιμο εσωτερικο της και σημερα δεν υπαρχει απολυτως τιποτα απ'το εσωτερικο της. 
Φροντισαν να μεινει μονο κελυφος. 
Λες και οι ιδεες ποτισαν τοιχους, πορτες, σκαλες και ταβανια και επρεπε πασει θυσια η ιδεα να γκρεμιστει. 
Αναρωτησου ποσο μαλακας νιωθεις που βαφτισαν το ξεντεριασμα "ανακατασκευη" και αντι να κανουν εργα διατηρησης του νεοκλασσικου, το κατεστρεψαν εντελως. Ολα θα αντικατασταθουν απο τσιμεντο και αφησαν μονο το προσωπο της. Ετσι λειτουργουν, με προσωπεια και βιτρινες. 
Κι ετσι αφησαν μονο το προσωπο της.

Και ξερεις κατι μαλακα νεοελληνα? Αυτο το προσωπο της, παντα θα μας θυμιζει το τι ηταν.
Ελπιζω να θυμιζει και σε σενα οτι ουδεποτε διαβασες επισημη αναφορα για τους λογους που επεβαλλαν το γκρεμισμα αντι της διατηρησης. 
Ελπιζω να θυμιζει και σε σενα οτι δεν ρωτηθηκες που ενα ακομα νεοκλασσικο κτηριο καταστραφηκε ολοσχερως. 
Ελπιζω να θυμιζει και σε σενα οτι δεν λαμβανεις μερος στις αποφασεις.
Ελπιζω να θυμιζει και σε σενα οτι η σημερινη εικονα της Αμαλιας, αντκατοπτριζει και σε τιποτα δεν διαφερει απ' την "Δημοκρατια" σου. 
Αν καταφερεις και περασεις τα συρματοπλεγματα και δεις πισω απ'την προσοψη, θα δεις μπαζα, κενο και αιωρουμενα "θα".

Και μακαρι να γινει οντως σχολειο, για να μαθουν ολα τα παιδια που θα περασουν απο'κει οτι αποτελεσε για 24 χρονια συμβολο αντιστασης. 

Και τα συμβολα, οι ιδεες, δεν πεθαινουν με μπουλντοζες. 

θέλω να ξέρουν ότι..

Έγινε ο κόσμος μια μεγάλη φυλακή
κι εγώ ψάχνω έναν τρόπο τα δεσμά να σπάσω.
Έχω ένα μέρος που με περιμένει εκεί,
σε μια πολύ ψηλή κορφή πρέπει να φτάσω.

Γι αυτό απλώνω ξανά πολύ ψηλά τα δυο μου χέρια,
για να κλέψω λίγο φως από τα λαμπερά αστέρια.
Δεν αντέχω εδώ κάτω και κοντεύει να με πνίξει
των ανθρώπων η μιζέρια τόσο, όσο κι η θλίψη.
Δεν αντέχω άλλο κι όλοι αυτοί δε μου ταιριάξαν,
πήρα τ' άλλο μονοπάτι κι όχι αυτό που μου χαράξαν.
Ήταν δύσβατο, σκληρό και με παγίδες πολλές,
αγάπες σκάρτες και φίλοι φαρμακερές οχιές.

Είχε τέρατα με παράξενες στολές
που παραμονεύαν πάντοτε κρυφά μεσ στις σκιές,
Μην κοντοσταθείς αν πρόκειται ν' ακολουθήσεις,
τα δόντια σφίξε γερά και μη δακρύσεις.

Εγώ το πήγα και το έφτασα στο τέρμα
κι όπως γράφουν στα βιβλία οι παλιοί σοφοί,
όταν θα φτάσει ο ήλιος στο τελευταίο γέρμα,
θα βάλουνε φωτιά από ψηλά οι αετοί.

Για όσους με πρόδωσαν με πίσω μαχαιριές θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μην κλάψω.
Και για αυτές τις αγάπες  τις παλιές θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μην κλάψω.
Κι όσοι μ απείλησαν με πύρινα δεσμά θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μη φοβηθώ.
Να 'ρθούνε να με βρουν στην κορυφή ψηλά, τους περιμένω και
σιγά μη φοβηθώ.

Μου είπαν να μην κάνω όνειρα τρελά,
να μην τολμήσω να κοιτάξω τα αστέρια,
μα εγώ ποτέ μου δεν τους πήρα σοβαρά,
πήρα τον κόσμο ολόκληρο στα δυο μου χέρια.
Θέλουνε τώρα να μου φτιάξουν μια φωλιά,
που εκεί πάνω της το φόβο, την ασχήμια
κι ένα κλάμα γοερό και μια αλυσίδα βαριά,
κουβαλάει την κατάρα των θεών και τη βλασφήμια.

Δε θα δακρύσω μια και δε θα φοβηθώ.
Δε θα αφήσω να μου κλέψουν τα όνειρα μου,
ελεύθερα, ψηλά, πολύ ψηλά πετώ
κι όλοι ζηλεύουν τα περήφανα και αδέσμευτα φτερά μου.

Και περιμένω κι άλλα αδέρφια για να ρθουν
σ αυτήν την κορυφή που όλους περιμένει,
αρκεί να μη δακρύσουν και να μη φοβηθούν
σ αυτήν την έξυπνη απάτη, την καλοστημένη.

Για όσους με πρόδωσαν με πίσω μαχαιριές θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μην κλάψω.
Και για αυτές τις αγάπες  τις παλιές θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μην κλάψω.
Κι όσοι μ απείλησαν με πύρινα δεσμά θέλω να ξέρουν ότι
σιγά μη φοβηθώ.
Να 'ρθούνε να με βρουν στην κορυφή ψηλά, τους περιμένω και..

Σώπα μη μιλάς! – Αζίζ Νεσίν 

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή κόψ' τη φωνή σου σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός η σιωπή είναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε: «σώπα».

Στο σχολείο μου κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε : «εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα
και μου λέγανε: «κοίτα μην πεις τίποτα, σσσσ….σώπα!»

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.

Και αυτό βάσταξε μέχρι τα είκοσι μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο, «Τι σε νοιάζει εσένα;»,
μου λέγανε, «θα βρεις το μπελά σου, σώπα».

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα»
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά, η γυναίκα μου ήταν τίμια κι εργατική
και ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε «Σώπα».

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς,
οι γείτονες με συμβουλεύανε :
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα»
Μπορεί να μην είχαμε με δ’αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ένας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα».
και μαζευτήκαμε πολλοί μία πολιτεία ολόκληρη,
μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά,
μας δώσανε παράσημα, τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».
Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσα σου
και κάν’την να σωπάσει.
Κόψ’την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς»

Αχ! Πόσο θα “θελα να μιλήσω ο κερατάς. και δεν θα μιλάς , θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .
Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ’την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια. Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις
Κόψε τη γλώσσα σου.
Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια
και στα όνειρά μου ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω
και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λέει:

ΜΙΛΑ!….

Καταλαβαινω, οσο περναει ο καιρος
οτι εκεινοι που "απο επιλογη δεν παω στις διαδηλωσεις γιατι ειμαι κατα της βιας"
ειναι οι μεγαλυτερες κοτες. Οχι επειδη φοβουνται τις διαδηλωσεις αλλα επειδη φοβουνται να αντιληφθουν τον κοσμο γυρω τους. Τον κοσμο στον οποιο ζουμε. Γι'αυτους καθε κινηση  αλληλεγγυης, καθε stand ατομικης ευθυνης, καθε σταση, καθε διαδηλωση για καποιο λογο ισοδυναμει με βια. Δικαιολογιες δηλαδη. Πες καλυτερα οτι δεν σε νοιαζει. Πες καλυτερα οτι δεν εχεις την παραμικρη ιδεα. Μην λες "δεν παω γιατι ο ταδε φιλος μου πηγε και τα'σπασε κι εγω δεν ειμαι ετσι" γιατι περαν του οτι φαινεσαι διπλα βλαμμενος, προσβαλλεις τη νοημοσυνη και τον σκοπο εκεινων που θα παλεψουν. Ολοι εχουμε κι απο εναν μπαχαλακια οξυθυμο στους φιλους/γνωστους μας και ολοι ξερουμε κι απο εναν σουπερ επαναστα του κωλου αλλα δεν το χρησιμοποιουμε ως δικαιολογια.
Ατακες ανθρωπων που (α)συνειδητα θα απεχουν απ' οτι εχει σχεση με τον κοσμο περαν του πανινου δικου τους. Θα απεχουν κι οταν και αν εκφρασουν αποψη θα ειναι συνηθως μπαρουφες και επιφανειακες θεωρητικολογιες. Οταν δεν εχεις ιδεα για ποιο πραγμα μιλας, λογικο κι επομενο ειναι να το βουλωνεις. Η μπορεις και να ρωτησεις, να διαβασεις, να συζητησεις. Να ενδιαφερθεις, πραγμα που ειναι και το ζητουμενο..
Αν ενδιαφεροσουν, βεβαια, δεν θα εμενες στην μισανθρωπικη επιφανεια η ακομα χειροτερα στην ωχαδερφιστικη αντιμετωπιση. Δεν ειναι κανεις υποχρεωμενος να κανει κατι που δεν θελει, αλλα αυτο δεν αναιρει τα γεγονοτα.
Αν κατι δεν παει καλα και θες να αλλαξει προς το καλυτερο, ξεκουνα. Κανε κατι γι' αυτο,
Αλλιως μη μεμψιμοιρεις σαν παραιτημενο παρασιτο της ζωης κι αν σου φαινεται βαρυς ο χαρακτηρισμος τοτε μαλλον εισαι. Τιποτα που αξιζει δεν ερχεται ευκολα κι αν μονο τα ευκολα θες, εισαι αξιος της μοιρας σου. Οσο μποεμ απολιτικ και να θες να το παιξεις στον εαυτουλη σου, η αληθεια θα ειναι παντα οτι επελεξες να εισαι ηττημενο.
Δεν λεω να τρεχεις σαν αβουλος μαλακας παντου χωρις να ξερεις το γιατι, λεω choose your battles and give those battles. Αλλιως ποια η θεση σου και που η δυναμη σου σαν ατομικοτητα που θα μιλησει και για προβατα?
Φυσικα και ειναι ευκολοτερο να μενεις σε αυτον τον μικροκοσμο, ομως για παντα θα φοβασαι μη και σκιστει. Πανινος ειναι αλλωστε..

Φοβουνται να αναλαβουν ευθυνες σε ΚΑΘΕ τομεα της ζωης τους και φυγοπονοι που ειναι, να ξερεις ποτε δεν φταινε.
Οι διαδηλωσεις που κολλανε? Απλα ειναι παραδειγμα, χεστηκα αν πας η δεν πας.
Καποιοι actually give a shit για τους αλλους ανθρωπους και, θα το καταλαβεις, ετσι λειτουργουν κι ας μην πατησουν ποτε σε διαδηλωση. Και καποιοι παλι οχι. Οι δευτεροι ειναι ανικανοι να το κανουν αν δεν υπαρχει αμεσο προσωπικο οφελος. Γι' αυτους μιλω.
Με καποιους απ' αυτους, καποιοι μοιραστηκαμε τα κρεβατια μας. Τις σκεψεις μας, τους προβληματισμους μας, τα ονειρα μας, την καρδια μας. Εμας. Κι αναρωτιεμαι σημερα, αηδιασμενη, το γιατι.
Ισως κι εμεις καποτε ημασταν τυφλοι.
Καποτε, τοσο τυφλη ημουν κι εγω, νομιζα οτι η Αγαπη αρκει κι ολα τα νικαει,
αρκει να τους δειξεις κι εναν αλλον κοσμο.
Καποτε, ναι ηταν ματαιο, αλλα επεμεινα. Μεχρι που σιγασα.
Η φλογα μεσα μου ομως εκαιγε και ισως ηταν το μοναδικο πραγμα που με κρατησε ζεστη.

Προτιμησα να καω μεσα μου παρα να καει ο πανινος σου κοσμος και σε δω να φοβασαι.
Μαχομουν να μη σε δω να φοβασαι when all along επρεπε εγω να σκισω τα πανια και να τα μπουρλοτιασω.
Εσυ με το μισος τρεφοσουν και ταιζες τους ομοιους σου, γι'αυτο και στο τελος το γυρισες και εναντιον μου. Ωστοσο ειχα εμπιστοσυνη οτι καποια στιγμη θα δεις κι ειχα το χερι μου παντα ετοιμο να σε πιασει.

Γιατι ο πανινος σου κοσμος αρχισε να λαμπαδιαζει. Αρχισε να φαινεται.
"Η Αγαπη, η συνουσια, ολα ψευτικα κι ολα οπως εσυ τα εχτισες. Κανεις δεν ειναι αυτος που ειναι γιατι ειναι αυτο που εσυ θελησες να δεις."
Πως ν' αντεξεις αληθεια οταν εχεις συνηθισει ηθοποιλικι στην ζωη σου? Οταν θαυμαζεις υποκριτικες εκτος σκηνης ικανοτητες κι αυτο αποζητας?
Πως, οταν θελεις να δημιουργεις και να συντηρεις ψεμα, πως να αντεξεις κατι αληθινο?
Παντα θα βλεπεις ρολους και παραστασεις και ποτε αληθεια. Η αληθεια ειναι ωμη και πολλες φορες αγαρμπη, δεν σε κατηγορω που δεν την αντεχεις αλλα λιγο σε λυπαμαι γι' αυτο.
Ποτε δεν θα δεις ποσο ομορφη ειναι η γυμνια και ποσο εφημερο και ψευτικο το πλαστικο.
Ποτε δεν θα σε παρασυρει η ενταση του αληθινου συναισθηματος και παντα θα αποζητας ενα κρεατινο driftwood με καλες υποκριτικες ικανοτητες να πιαστεις.
Θελεις σοου, θελεις ψεμματα. Μονο ενα καλα σκηνοθετημενο σοου ειναι τελειο, η αληθεια οχι.

Δεν θα την αντεχες την αληθεια, αυτο καταλαβαινω.. Και πως ν'αντεξεις κατι που δεν εισαι οταν δεν αντεχεις καν αυτο που εισαι?
Το να'σαι καλος ηθοποιος στην σκηνη ειναι εκφραση, ειναι τεχνη.
Το να'σαι καλος ηθοποιος στην ζωη σου ομως, ειναι καταντια. Ακομα να το δεις?

Γι' αυτο σου ειπα, το ηθοποιιλικι το κρατω μονο για το σανιδι. Κρατουσες μπυρα και φορουσες ενα απο τα ψευτικα χαμογελα σου. Δεν μπορω να το κανω αυτο, δεν θελω. Κανενα συμφερον δεν θα ειναι ποτε ισχυροτερο της αναγκης μου για ειλικρινεια και δεν θα περασω το υπολοιπο της ζωης μου φοβουμενη οτι ολοι ειναι ψευτες ηθοποιοι. Γιατι δεν ειναι ολοι.
Ο πανινος κοσμος σου καταστραφηκε και δοξα το συμπαν, μαζι του και η παλια εγω.
Κι ας εχω γδαρσιματα και καψιματα πανω μου.
Εχω βγαλει φτερα κι ας προσπαθησες να με πεισεις να συρθω.
Δεν μπορω? Κοιτα με.

Πανινους κοσμους θα χτιζεις παντα, θα σκιζονται και θα φτιαχνεις καινουριους, με καινουριους κομπαρσους κομμενους και ραμμενους στα μετρα σου.
Εχεις καθε δικαιωμα στην επιφανεια και τα γνωριμα ρηχα νερα,
εγω ομως δεν θα ειμαι εκει.

Δεν σταματησα να μαχομαι, απλα αυτη τη φορα για τα σωστα πραγματα.

Σου τραγουδουσα στιχους οργης και το'βρισκες χαριτωμενο αλλα ποτε, ΠΟΤΕ σου δεν ακουσες αυτους τους στιχους, ποτε δεν ενιωσες αυτη την οργη. Ποτε σου δεν ταρακουνηθηκες, τα ονομασες ολα βια απ'την οποια νομιζεις ακομα οτι απεχεις. Η δικη σου οργη παντα περιοριζοταν και κατευθυνοταν σε μας τους κομπαρσους μεσα στον πανινο σου κοσμο.
Σου μιλουσα για κατι μεγαλυτερο και τα λογια μου χανονταν αναμεσα σε πανια και καπνα..
Σου μιλουσα για ανθρωπινη Αγαπη και δεν ακουσες ουτε μια γαμημενη λεξη.
Σου'δειξα πως ειναι να βαζεις καποιον πανω απο σενα και μου'πες να σωπαινω. Να σωπαινω. Να σωπαινω. Αλλιως θα τιμωρηθω, πρεπει να σωπαινω.

Παντα κρατουσες την ασφαλεια των ισων αποστασεων η της συμφερουσας πλευρας.
Παντα το βολικο. Το ψευδες. Το συμφερον.
Και πνιγομουν, πνιγομουν, πνιγομουν.
Καποτε πιστευα οτι η Αγαπη ολα τα νικαει, μαζι και τον καταστροφικο εγωισμο.
Τωρα συνειδητοποιω οτι εισαι μερος αυτου που εμεις πολεμαμε.

Και στο "εμεις" χωρανε οσοι ξερουν τους στιχους. Οσοι δεν φοβουνται. Οσοι εχουν μυρισει μπαρουτι και δεν εκαναν πισω. Οσοι αποζητουν το αληθινο κι οχι το αρρωστημενα χειριστικο πλαστικο, Οσοι αρνουνται να πατησουν επι πτωματων και να ειναι ηθοποιοι στη ζωη τους.

Πιστευα οτι η Αγαπη ολα τα νικαει και δεν σταματησα να μαχομαι, απλα αυτη τη φορα για τα σωστα πραγματα.
Γιατι εκει, η Αγαπη παντα θα εχει νοημα.

Βαλε εναν γαμημενο τιτλο, εσυ που τα πας καλα μ'αυτα.

Το ειδα πριν απο κανα μηνα στον υπνο μου. Πολεμος ετοιμαζοταν, καπου κοντα.
Δεν ακουγες σειρηνες, η βομαρδισμους, δεν εβλεπες να φωτιζει ο ουρανος απο πολεμικα πουλια.
Ηταν κοντα και θα πηγαιναμε να παρακολουθησουμε.. Ποιος ο σκοπος να παρακολουθησεις, δεν θες να σωθεις? Και τι να κανεις.. Θα φας ποπ κορν και θα περιμενεις το διαλειμμα για να πας τουαλετα.
Θα ημασταν ασφαλεις, σ'ενα αυτοκινητο 5 φιλοι. Δεν πας βολτα στον πολεμο, ο πολεμος ειναι μακρια.

Ειναι ομως?
Ποιος κοσμος σηκωνει κι ονομαζει πεπρωμενο αυτο που επιβληθηκε για λιγη γη, οση απεμεινε..
Ενα μονοψηφιο τοις εκατο. Αν χρειαζεται να σου εξηγησω τι εννοω τοτε δεν χρειαζεται και να ξερεις τι εννοω.
Ο κοσμος που θελουμε ν'αλλαξουμε ειναι αυτος. Ο κοσμος που θ'ακουμπησει προτου πεις "αλευρι", γιατι τον προσκαλεσες με την ανοχη σου και τον ωχαδερφισμο, δεν σε κατηγορω, ειναι αβολο και θα εστιασεις αλλου.

Σε κατηγορω.

Κι εμενα μαζι.
Λες και μονο αν ανεβουμε στο καραβι θα λυτρωθω απ'τις τυψεις που κοιμομαστε τα βραδια και δεν φοβομαστε. Τι να τις κανω τις τυψεις.. Τι να τις κανεις κι εσυ? Ποιοι δρομοι υπαρχουν που σε αποτελεσμα θα ξεπερασουν την υψωμενη φωνη, να τους παρουμε?

Εμεις οι λιγοι, οι πολλοι, οι μπερδεμενοι, οι θυμωμενοι, οι εκ του ασφαλους "αγωνιστες".
Αρχιδια αγωνιστες φιλε. Λογια μονο. Οι πραξεις μας, αυτο ειμαστε.
Ποιες ειναι?

Ο σπορος που τοσο σημαντικος μου φαινοταν παντα, τωρα ισχυ δεν εχει και δεν αρκει ουτε σε μενα.
Τι να τον κανουμε τον σπορο οταν φυτευεται σε χωμα αγονο? Πετρα εισαι.
Η μονη σου χορδη που αγγιχτηκε πραγματικα ειναι εκεινη του εγω. Η ευαισθησια σου ειναι το να φανεις, να παρεις τα 15 λεπτα που σου αναλογουν. Ποσο να κρατησει? Ιδεες, ιδανικα, ολα δανεικα και, γαμωτο, γιατι δεν τα νιωθεις?
Σε καιει το τι θα παρεις κι οχι το τι θα δωσεις. Κι αν δωσεις θα ειναι ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ.
Για να παρεις ευσημα, ευχαριστω, τροφη για τη σκια μεσα σου και την ταυτοτητα.
Αλοιμονο και να'πιανες τι σου λεω τωρα...
Γι' αυτο δεν σ' εμπιστευομαι και γι'αυτο δεν σε χωνευω.

Λογια, λογια, ΛΟΓΙΑ!
Τι να τα κανω τα λογια σου ρε που ειναι πιο κενα κι απ'το Τιποτα? Τι να τα κανω τα ποσταρισματα σου με τα λογια της Γωγου οταν δεν σε καψαν ποτε μεσα σου ωστε να τα νιωσεις? Τι να τον κανω τον καθρεφτη μωρε?
Ποιος Σπορος? Δεν βλεπω τον Σπορο, μονο το γαμημενο σου εγω πισω απο αναριθμητα ΛΟΓΙΑ δανεικα.
Ιδια σκατα εισαι κι εσυ κι εσυ κι εσυ. Εκλιπαρω ωρες ωρες να με αποδειξεις λαθος.

Δεν θελω να ειμαστε λιγοι, θελω να ειμαστε πολλοι, η χαραμαδα να ανοιξει διαπλατα, σπαζοντας την γαμημενη επιφανεια να γεμισει ο τοπος ΦΩΣ. Τοσο που θα μας τυφλωσει.
Ομως δεν θελω το στιγμιαιο, δεν θελω το πυροτεχνημα που παλι το σκοταδι σου θα ρουφηξει και θα ξεχαστει. Λογια, επιφανεια και γαμημενες εγωπαθειες. Γαμημενος ελιτισμος απο δηθεν αλτρουιστες, δηθεν, δηθεν, δηθεν. Οι τιτλοι σε μαραναν.

Μη δηλωνεις τιποτα και μην αυτοπροσδιοριζεσαι. Πραξε. Πραξε για να σε πιστεψω. Πραξε μπας και σε πιστεψεις κι εσυ, γαμησε με εμενα.
Αγαπα ρε. Εχεις τ' αρχιδια?

Ειμαι μικροσκοπικη και τα λογια μου μπερδεμενα αλλα εσυ αδερφε μου κι εσυ αδερφη μου δεν χρειαζεσαι επεξηγησεις γιατι ξερεις.
Αν δεν γνωριζεις θα με ρωτησεις κι αν δεν γνωριζω θα σε ρωτησω, θα κουβαλησει ο ενας τον αλλον, θα μοιραστουμε, θα δειξει ο ενας στον αλλον, δασκαλος θα γινει ο ενας του αλλου και, μαντεψε.. ο κοσμος θ'αλλαξει.

The Barber's speech

I'm sorry, but I don't want to be an emperor. That's not my business. I don't want to rule or conquer anyone. I should like to help everyone, if possible, Jew, gentile, black man, white. We all want to help one another. Human beings are like that. We want to live by each other's happiness — not by each other's misery. We don't want to hate and despise one another.
In this world there is room for everyone. And the good earth is rich and can provide for everyone. The way of life can be free and beautiful, but we have lost the way. Greed has poisoned men's souls, has barricaded the world with hate, has goose-stepped us into misery and bloodshed. We have developed speed, but we have shut ourselves in. Machinery that gives abundance has left us in want. Our knowledge has made us cynical. Our cleverness, hard and unkind. We think too much and feel too little.

Charlie Chaplin - The Barber's speech (The Great Dictator)

Σε μια συνέντευξή του, ο τότε νεαρός μπασίστας των Idols, Ντέμης Ρούσσος,  είχε αναφερθεί στην έμπνευση του τραγουδιού "Τρικυμία στην καρδιά μου": «το τραγούδι είναι διαχρονικό και εμπνευσμένο από τις άσπονδες φιλίες και τους ανεκπλήρωτους έρωτες.

Θα το τραγουδάμε για πολλά χρόνια και για όσο θα υπάρχουν πισώπλατες μαχαιριές από φίλους.»

  Αφήνοντας στην άκρη τους ανεκπλήρωτους έρωτες, γιατί κατά τη γνώμη μου είναι μια άλλη, πονεμένη ιστορία, πιάνουμε τις άσπονδες "φιλίες". Η λέξη φιλίες σε εισαγωγικά. Διότι άν ήταν πραγματικές δεν θα ήταν άσπονδες.

  Και θέλω να απευθυνθώ σε σένα, που για τον χ,ψ λόγο υπήρξες η/ο άσπονδη/ος φίλη/ος. Δεν θα σε ρωτήσω γιατί το έκανες, δεν είμαι εγώ που θα σε κρίνω, προφανώς θα είχες λόγους που δεν θα τους καταλάβω και στο κάτω κάτω απλά δεν με ενδιαφέρει. Θα σε ρωτήσω μόνο πως ένιωσες. Πώς ένιωσες λοιπόν όταν υπήρξες εσύ το θύμα σε μια τέτοια σχέση? Πώς ένιωσες όταν συνειδητοποίησες οτι σε κοροϊδεύουν και μάλιστα μπροστά στα μάτια σου? Πώς ένιωσες όταν το χέρι που κρατούσες για να στηρίξεις, έβαλε μια λεπίδα στην πλάτη σου την στιγμή που εσύ άπλωνες τα χέρια σου για αγκαλιά? Γιατί δεν νομίζω στα 20 τόσα χρόνια σου να μην έχεις βρεθεί ποτέ σε αυτή την κατάσταση.

  Αφού όμως έχεις βρεθεί, το να βάζεις κάποιον σε αυτή τη διαδικασία εν γνώση σου, σε καθιστά ρηχό, εγωιστή και επιφανειακό σαν άνθρωπο. Άρα σου άξιζε το βρώμικο παιχνίδι που έπαιξαν κάποιοι σε βάρος σου. Απο την άλλη πλευρά, στην περίπτωση που δεν έχεις βρεθεί ποτέ σε μια τέτοια κατάσταση και παρόλα αυτά το κάνεις, γίνεσαι αυτόματα κακός άνθρωπος... Πιστεύω πως δεν σου αρέσει να χαρακτηριστείς απο καμία εκ των δύο εκδοχή.

  Επίσης, θέλω να σου πω πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι θύματα και δεν θα καθίσουν όλοι με σταυρωμένα χέρια βλέποντάς σε να τρίβεις τα δικά σου απο ευχαρίστηση. Οι άνθρωποι είναι εκδικητικοί. Θα αντιδράσουν. Και δεν ξέρεις ποιά θα είναι η πιθανή αντίδραση του καθενός. Και τότε δεν νομίζω να συνεχίζεις να τρίβεις τα χέρια σου και να χαμογελάς χαιρέκακα. Τότε θα είσαι και πάλι απο την πλευρά του θύματος, με τη διαφορά πως αυτή τη φορά, θα φταις. Και το τίμημα θα είναι μεγάλο. Άλλωστε, πρέπει να έχεις μάθει παιδιόθεν, πως όταν αρχίζεις να παίζεις με ξένα παιχνίδια, θα πρέπει να είσαι διατεθειμένος να χάσεις και τα δικά σου..!

,,Ελ'