Τα Πάντα για τους Πιστούς μας Φίλους

Αχ, τα ποδαράκια μου..

Αχ, το μυαλουδάκι μου..

Αχ, καλέ αυτός δεν είναι ο...?

"Είσθε γκέϊ κύριε" μου ερχόταν ν' απαντήσω στον αγενέστατο πελάτη στο ταμείο σήμερα. Αλλά δε το έκανα, ας όψεται το "ο πελάτης έχει πάντα δίκιο" και το άγρυπνο μάτι της κάμερας πάνω απ'το ζαλισμένο μου κεφάλι όλη μέρα. Μια ώρα πρίν το σχόλασμα και ο Μπάρμπα Στάθης μου λέει σε διάλεκτο που μόνο ελληνική δε τη λες "γρήγορα μια δωδεκάδα απ' τα 86". "Ορίστε?" του λέω. "86! Μπορεί κι 84 αλλά 86 πρέπει να είναι.86." μου λέει. "Δε σας κατάλαβα, τι εννοείτε 86??"
Στέκομαι πίσω απ'το ταμείο, ο κυριούλης με κοιτά σαν να είμαι μόγγολο, εγώ τον κοιτώ σαν να είμαι όντως μόγγολο και προσπαθώ στ' αλήθεια να καταλάβω τι στο καλό θέλει ο χριστιανός και τι είναι αυτό το 86 που εγώ δεν έχω υπ' όψιν μου. Σε μια τελευταία απόπειρα συνεννόησης τον ρωτάω "συγγνώμη κύριε, τι ακριβώς ζητάτε?"
Η απάντησή του ήταν "κονσέεεερβες κορίτσι μου! Αυτές που κάνουν 0,86 ευρώ, τι δεν καταλαβαίνεις πια?!?!"


8 λεπτά αργότερα βρίσκομαι έξω από το μαγαζί της μαγείας και ρουφάω μανιωδώς το τσιγάρο μου. Κοιτάζω μέσα και παρατηρώ τους υπόλοιπους πωλητές με τις πράσινες μπλούζες να τρέχουν πάνω-κάτω αγχωμένοι με διάφορες κονσέρβες από διάφορες μάρκες για διάφορα ζωάκια μιας και δε διευκρίνησε ούτε για τι ζώο τις θέλει. Αν μη τι άλλο, αναπτύσσουμε και δουλεύουμε τις μαντικές μας ικανότητες εκεί μέσα. Κάτι είναι κι αυτό..

Άλλου του φάνηκε περίεργο που δεν έχουμε "2 κοτούλες κι ενα μεγάλο κουνέλι γι'αναπαραγωγή". Αλλου πάλι που στα 2 σκυλάκια δε δίνουμε το τρίτο δώρο.
Άλλη ήθελε να ζυγίσουμε το μαλτεζάκι στη ζυγαριά για τις χύμα τροφές, για να δούμε, λέει, αν είναι όντως το μικρότερο σκυλάκι που έχουμε και μου' σκασε εικόνα από μανάβικο, μόνο στη θέση των μανάβικων, εσύ ινσέρτ "σκυλάκι". Κρατήθηκα γι'άλλη μια φορά και δε της είπα "Και τι είναι μωρή μαλάκω το ζωντανό, πεπόνι?" κι αντ' αυτού μουρμούρισα χαριτωμένα "αν το θέλετε 2kg ας πούμε και μας βγεί 2.200 να του κόψουμε την ουρά ή να το αφήσω?".. Άλλη φώναζε εκνευρισμένη που το Λαμπραντοράκι που παρήγγειλε -με τα πεπόνια και τα κρεμμύδια- "δεν ειναι καννελίίίίίίί, είναι καφέ!".. Μη σκας, πήγα να της πω, θα του περάσω εγώ μια λαδομπογιά, σαν καινούργιο θα' ναι. Καννελί θέλει η πελάτισσα? Καννελί θα πάρει... (ασχέτως αν καννελί ΕΙΝΑΙ καφέ, μή μου το θυμίζετε...)

Δεν έχω συμπληρώσει ακόμα μήνα στο υπόκατάστημα της μιζέριας και συζητώ στο διάλειμμα με τη συνάδελφο για σπασμένα αγγειάκια από την ορθοστασία και τα κουφά που βιώνουμε 8-4 και 13.30-21.30 κάθε μέρα. Προσπαθώντας να προλάβουμε να φάμε,να πιούμε red bull-σωτήριο παρασκεύασμα- και να καπνίσουμε ταυτόχρονα, κοιτάμε το ρολόϊ έντρομες για να συνειδητοποιήσουμε οτι έχουμε αργήσει 1μιση ολόκληρο λεπτό να μπούμε πάλι μέσα κι έτσι και το καταλάβει το αφεντικό τη γαμήσαμε θριαμβευτικά. Άσε που το'σκασε και μια εγκυμονούσα χαμστερίνα το βράδυ και το φταίξιμο είναι ολότελα δικό μας γιατί έτσι.

Σήμερα έμαθα οτι τα τσιντσιλά είναι ποντίκια της ερήμου αλλά στα βιβλία αναφέρεται ως κουνέλι. Επίσης οτι τα Ριτρίβερ και τα Λαμπραντόρ είναι η ίδια ράτσα κι οτι "retriever" σημαίνει "ανύψωση του πνεύματος". Αυτά από υπεύθυνο προσωπικό απευθυνόμενο σε clueless πελάτες.
Τα τσιντσιλά δεν είναι ποντίκια.


Ούτε κουνέλια είναι.


Είναι τσιντσιλά. Σκέτο.





Τα ριτρίβερ και τα λαμπραντόρ είναι δυο διαφορετικές ράτσες με όμοια εξωτερικά στοιχεία. Επίσης "retriever" σημαίνει θηραματοφόρος. Απλά Αγγλικά. Φέρει το θήραμα. Είναι κυνηγόσκυλο. Βλάκα.

Labrador:

Golden Retriever Labrador:

Αντιστάθηκα στο πειρασμό να διορθώσω τους "συναδέλφους" μου, όχι γιατί προσπαθώ να κατανικίσω την ακατανίκιτη επιθυμία μου να έχω δίκιο αλλά γιατί τα μιννίγκια μου πάλλονταν ρυθμικά και με σήματα μόρς μου λέγαν "αλέρτ. φύγε. αλέρτ".


Το καλύτερό μου είναι όταν στο μαγαζί μπάινουν πελάτες ν'αγοράσουν κάποιο ζωάκι και σου γεμίζουν τίγκα το μάτι, σου εμπνέουν τη ρημάδα την εμπιστοσύνη οτι δεν είναι ηλίθιοι κι ότι το μόνο που θέλουν είναι να προσφέρουν αγάπη σ'ενα πλασματάκι για το οποίο θα σκάσουν γυρω στα 1000 ευρουλίνια. Ένα τέτοιο ζευγάρι χάζευε τη βιτρίνα τις προάλλες την ώρα που είχα αγκαλια το Pug (μου) κι αυτό προσπαθούσε να καταπιεί το αυτί μου. Μπήκαν στο μαγαζί ζητώντας να δούν ενα κοκεράκι και τους μιλούσα με ouch γιατί το κουτάβι τώρα ήθελε να φάει ΚΑΙ τα μαλλιά μου. Το ερωτέυτηκαν αμέσως κι εγώ ερωτέυτηκα αυτούς. Να μη τα πολυλογώ αποφάσισαν να υιοθετήσουν το Pug και η διάθεσή μου έπιασε τρελλά ύψη. Έφυγε ο τυπάκος να βρεί ATM να τραβήξει μετρητά κι έμεινε η κοπελιά μαζί μου να συζητάμε και να της κάνω την κλασσική ενημέρωση για τη ράτσα. Ο κτηνίατρος του μαγαζιού ήταν κοντά, όλως τυχαίως. Την ώρα που χάΪδευε η τύπισσα το κουτάβι, κάτι ανακαλύπτει στο κεφάλι του και με ρωτάει αν αυτό το γρομπαλάκι είναι το microchip. Της είπα οτι το τσιπ είναι κοντά στον αυχένα. Πετάχτηκε ο γιατρός "ααα,για να δώ. Ναι ναι χτύπησε το κεφαλάκι του στο κλουβι!".. Σκαλώνω και σκέφτομαι.. πότε?
Την έχω πάρει λοιπόν βόλτα στο μαγαζί και ψωνίζουμε τα απαιτούμενα το κουτάβι όταν έρχεται πάλι ο γιατρός και μας βρίσκει.
"Λυπάμαι αλλά δε μπορούμε να σας πουλήσουμε το κουταβάκι γιατί πάσχει από μια πολύ σοβαρή ασθένεια δερματική και αυτό θέλει θεραπεία. Μέλλημά μας είναι να μή σας πουλήσουμε ένα ζώο το οποίο θα σας ταλαιπωρήσει". Μένω μαλάκας. Ορίστε?? Τι έχει?
Η πελάτισσα του είπε οτι δε τη πειράζει ν' αναλάβει όλα τα έξοδα της θεραπείας και μπορεί να περιμένει να γίνει καλά, γιατί το αγάπησε με το που το είδε στη αγκαλιά μου. Ο ντόκ ανένδοτος. Θα το στείλουν στη κλινική στη Γλυφάδα, ίσως γίνει καλα σε ενα 2μηνο αλλά αν θέλει η πελάτισσα θα της φέρουμε καινούριο pug...
Τα λόγια του: "Δεν είναι οτι δε το είχαμε προσέξει ή οτι το αμέλησαμε...."
Εκνευρίστηκα. Τι λέ ρε παπάρα, αμα το είχες προσέξει και το είχες κοιτάξει όπως όφειλες δε θα ήταν στη βιτρίνα.
Αισθάνθηκα σκατά και για το ζωάκι και για την κοπέλα που συννέφιασε.Την έπεισα όμως να πάρει pug ούτως η άλλως και να περάσει τη Δευτέρα να ξανακοιτάξει που θα έχουμε φέρει ενα για 'κείνη. Πώληση μαλάκα..σκατά.
Είπε θα έρθει αν δουλεύω για να την εξυπηρετήσω εγώ.
Όταν έφυγε απο το μαγαζί, έπιασα τον ντοκ, του είπα οτι αν περάσει ο καιρός και το μικρό είναι ακόμα άρρωστο και too old να πουληθεί, θέλω να το αγοράσω εγώ.
Τι απάντησε? .."Χαχαχ, το μόνο σκυλί που δε πουλιέται είναι το νεκρό σκυλι". Εκείνη τη στιγμή κοκκίνισα και μου ερχόταν να του σκάσω μπουνιά στο γεμάτο ειρωνία πρόσωπό του, να του σπάσω τα δόντια που φαίνονται όταν χαμογελάει.
Και χαμογελάει πάντα στη θέα βυζιών και κώλων. Και χαμογελάει μόνος του με τις μαλακίες που αραδιάζει και που τολμώ να μη βρίσκω αστείες.
Το μόνο σκυλί που δε πουλιέται είναι το νεκρό σκυλί...


Σχεδόν όλα τα κουτάβια μας είναι άρρωστα, αλλά αυτό μη το πείτε παραέξω, εδώ κάνουμε πωλήσεις. Εδώ είμαστε σουπερ μάρκετ. Εδώ ζυγίζουμε τα ζωντανά και σας τα πουλάμε με τη σέσουλα, εδώ σας βρίσκουμε το τέλειο χρωματάκι μαντάμ να το βρούμε και σε γαλάζιο να τονίζει τα μάτια σας?
Εδώ το μόνο σκυλί που δε πουλιέται είναι το νεκρό σκυλί. Εδώ, ξέρετε, τα πάντα είναι ανακυκλώσιμα.
Εδώ, είμαστε εσωτερικά νεκροί.

Άργησα, πάω τώρα να φορέσω τη μπλούζα μου και το χαμόγελό μου, στη ταμπέλα γράφει "τα πάντα για τους πιστούς μας φίλους". Ξεχάσαν να προσθέσουν στο τέλος "..τα ευρώ".