Explain this one, mr Freud

Πολλές σκάλες..Στριφογυριστές σε σκοτεινό διάδρομο, κλασσικό παλιάς πολυκατοικίας. Φτάσαμε στον τελευταίο όροφο, στο σπίτι του Γιάννη Α. . Εκείνος έλειπε.
Το μπάθρουμ ιδιαιτέρως μικροσκοπικό, μακρόστενο που για να τρέξει νερό απ' το τηλέφωνο του ντούζ στο τοίχο, έπρεπε να ανοίξεις τη βρύση του υπόλευκου νιπτήρα και το αντίθετο. Για να χρησιμοποιήσεις τη βρύση του νιπτήρα άνοιγες της ντουζιέρας. Όχι οτι δε μου έβγαζε νόημα, δε μπορώ να πω, αλλά βράχηκε όλη μου πλάτη καθώς το ανακάλυπτα.
Στ' αριστερά μου η πόρτα. Βγήκα. Στο σαλόνι υπήρχε ενα έπιπλο, δε ξέρω πως το λένε, μπουφέ? Ντουλάπα? Κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ανοιχτό καφέ, ξύλινο με περίτεχνα πόδια. Έβλεπες πως ο καιρός του είχε προσδώσει ενα πιο σκούρο τόνο στις εσοχές. Ήταν όμορφο αν και κίτς. Το χάζευα για κάποιον ανεξήγητο λόγο αφού κανονικά καμία εντύπωση δε μου προκαλούν αυτά.

Δε θυμάμαι πως βρεθήκαμε με τον Γιάννη Κ. στο δωμάτιο. Πάντως οταν μπήκε ο Γιάννης Α. με την Ελένη, μας βρήκαν ο ένας πάνω στον άλλο.. Κι εδώ ακούστηκε απλά ενα.."λολ".
Ντυθήκαμε γρήγορα και σε λιγότερο από μερικά δευτερόλεπτα, στο μπαλκόνι του Γιάννη Α. γινόταν νυχτερινό garden party. Με τσάϊ, με σαντουϊτσάκια αγγουριού και μάφινς βατόμουρου, με όλα τα καλούδια της ετεροχρονισμένα απογευματινής Βρετανικότητας. (ναι, φυσικά και υπάρχει αυτή η λέξη, μόλις της έβγαλα).
Ο Γιάννης Α. και η Ελένη ήταν επίσημα ντυμένοι. Κοστούμι ο ένας, η άλλη ρεντ κάρπετ τουαλέτα κι εγώ γκέτες. Μ' αρέσει να είναι ζεστά τα πόδια μου, τι να πώ?
Η ώρα περνούσε και είχα την ακατανίκητη επιθυμία να ανοίξω το ντουλαπάκι του ξύλινου επίπλου στο σαλόνι και να μπώ μέσα. Περιέργως χωρούσα μια χαρά κι ας ήταν ενα 40x40 κουτί. Μπήκα μέσα, τράβηξα κι έκλεισα το πορτάκι. Ακολούθησα το δρόμο που με οδήγησε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Κατέβηκα στο bar. Αποφάσισα οτι θέλω να πιώ κάτι που να μήν είναι τσάϊ. Δίπλα μου καθόταν η Πένυ. Ρουφούσε απο ένα χρωματιστό καλαμάκι το ποτό της. "Γιατί δε παίρνεις στρώμπερι ντάκιρι? Θα σου βάλουν κι ομπρελίτσα" μου είπε.
Παρήγγειλα λοιπόν ένα. Πίσω μας είχε τηλεόραση, κάποιος έβλεπε αγώνα.
Της εξηγούσα πως βρέθηκα εκεί και μου είπε οτι με περίμενε τόση ώρα.
Σηκώθηκα γρήγορα, της είπα πρέπει να πάω στη παραλία. Βιάζομαι να προλάβω το Φεγγάρι προτού δύσει. Της έδωσα το ποτό μου κι αυτή το δέχτηκε με τεράστιο χαμόγελο.

Είχα τη θάλασσα στ' αριστερά μου και η άμμος είχε απίστευτη αίσθηση στα πόδια μου. Μπροστά μου καντίνες, περισσότερο ξύλινες και μεταλλικές κατασκευές θα έλεγα παρά ολοκληρωμένες καντίνες. Κόσμος πουθενά. Έφτασα σε μια με κόκκινους τοίχους μέσα κι έξω και ριγέ κοκκινοκίτρινη σκεπή. Αντί να πάω γύρω της, αποφάσισα να μπω απ' το παραθυράκι και να βγώ απ΄το παραθυράκι του απέναντι τοίχου. Ήταν ενα τετράγωνο πράγμα, ένα δωμάτιο με μια πόρτα και δυο αντικρυστά παραθυράκια-ορθογώνιες τρύπες κομμένες με κοπίδι. Ήταν ουσιαστικά σαν ενα μεγάλο κουτί με ψεύτικους, σχεδόν χαρτονένιους τοίχους και όταν προσγειώθηκα στο πάτωμα ακούστηκε ενα γκτούπ σαν το γδούπο που κάνουν οι κούφιες σκηνές θεάτρου. Πςς..Καλή φάση!
Κοίταξα γύρω μου για λίγο κι ας βιαζόμουν να φτάσω στον προορισμό μου. Άδειος ο χώρος τελείως εκτός από ενα γλαστράκι δίπλα στο παράθυρο εξόδου. Η πόρτα κλειστή και βαμμένη πράσινη απο μέσα.

Εμφανίστηκε πίσω μου ο ιδιοκτήτης απο το πουθενά και εμφανώς τσαντισμένος που μπήκα έτσι. Μου έβαλε τις φωνές. "Το κουκλοθέατρο,κορίτσι μου, είναι εύθραυστο!" μου είπε," Πώς μπαίνεις μέσα χωρίς να ρωτάς?". Του ζήτησα συγγνώμη και κίνησα να ανοίξω την πόρτα να φύγω. Μου έδειξε το παράθυρο και μου είπε οτι εκεί είναι η έξοδος, στην άλλη πλευρα.. Χαμογέλασε. Σκαρφάλωσα πάλι, στο νοτιοδυτικό παράθυρο και βγήκα. Συνέχισα να τρέχω και να ανεβαίνω πάνω στα κουκλοθέατρα/καντίνες που συναντούσα στο δρόμο μου στην ακτή. Δε ξέρω γιατί απλά δεν τις προσπερνούσα και προτιμούσα να σκαρφαλώνω και να πηδάω συνέχεια. Υποθέτω μου άρεσε να προσγειώνωμαι κάθε φορά στην άμμο. Στη σκεπή μιας απ' αυτές ήταν ένας άνθρωπος και ζωγράφιζε κι αυτός ρίγες με πουμαρό και μουστάρδα.

Ξανασυνάντησα παράθυρο σαν το προηγούμενο κι αποφάσισα να μπώ. Είχε μια ψηλή εξέδρα γύρω γύρω που θα με δυσκόλευε και πουθενά σκάλες να το φτάσω. Κοίταξα τα γυμνά πόδια μου, τα παπούτσια μου ήταν δεμένα απ' τα κορδόνια γύρω απ' τους αστραγαλους μου και κρέμονταν στο πλάϊ, τα'σερνα τόση ώρα. Έσκυψα, τα'δεσα καλύτερα ωστε να μη κάνουν φλαπ-φλούπ σε κάθε μου βήμα και γεμίζουν άμμο αλλά δε τα φόρεσα.
Ξανακοίταξα πάνω στο παραθυράκι. Πήρα δυο ανάσες και πήδηξα να φτάσω την εξέδρα. Μάταιο, ήταν πολύ ψηλά. Και τότε άκουσα νιαουρίσματα. Έσκυψα και είδα στις βάσεις που κρατούσαν την εξέδρα ενα λευκόγκριζο γατάκι, το γατάκι της Μαριλένας βασικά. Στεκόταν μπροστά απο ενα πολύ μικρό πορτάκι ντουλάπας σαν αυτό του επίπλου στο σπίτι του Γιάννη Α. Γύρισα το κλειδάκι που είχε στη κλειδαριά και το άνοιξα. Απο μέσα βγήκαν κι άλλες γάτες. Κι άλλες. Κι άλλες, δεκάδες γάτες η μία πίσω απ' την άλλη μέχρι που άδειασε. Κοίταξα μέσα. Θεοσκότεινο. Μπήκα πάλι μέσα. Ηταν ακόμα πιο μικρό αυτή τη φορά και με δυσκόλευε στο να χωρέσω. Με κάθε κίνηση που έκανα να προχωρήσω και να διπλωθώ, το γόνατό μου πίεζε το σαγόνι μου με αποτέλεσμα να δυσανασχετώ απίστευτα. Πως σκατά θα βγώ απο δω?? Γαμώτο!
Τελικά άνοιξα πάλι το πορτάκι της άλλης πλευρας και γέμισε φώς. Ήμουν πάλι στο ντουλαπάκι του μπουφέ στο σπίτι του Γιάννη Α. Κατάφερα να ξεδιπλώσω μόνο όταν έπεσα έξω. Όλοι ήταν ακόμα στο μπαλκόνι και πίναν τσάϊ, γελούσαν και τρώγαν κέϊκ και μάφινς βατόμουρο. Δε καταλάβαινα τι γίνεται, πως πάλι βρέθηκα εδώ? Άργησα, έχασα το Φεγγάρι?
Όταν τους ρώτησα δεν είχαν ιδέα για ποιό πραγμα μιλούσα. Σίγουρα με δουλεύουν. Σίγουρα το κάνουν επίτηδες που δεν έκατσα στο παρτι. Σίγουρα..τιτιτιτιιιιιτ! τιτιτιτιιιιιιτ!

Γαμώτο, ξυπνητήρι..