Glitter

Θα ήταν φανταστικά αν μισούσα τα Χριστούγεννα.
Θα ήταν υπέροχα βολικό αλλα η αλήθεια είναι οτι αν έλεγα οτι δε με εξιτάρει ακόμα και το γκλίτερ που κάθεται πάνω σου επειδή και μόνο κοίταξες την βιτρίνα με τα στολίδια και μετά περπατάς στο κέντρο και μοιάζεις με ηλίθιο.. Θα έλεγα ψέμματα, ναι.
Truth is, λατρεύω το να περπατάω στο κέντρο τίγκα στο γλίτερ που έχει ξεκολλήσει από τα στολισμένα δέντρα που άγγιξα κι ας μοιάζω με ηλίθιο. Νιώθω ξεχωριστό ηλίθιο. Και χαμογελάω όπως όταν ήμουν παιδί. Τόσο που φαίνονται ΟΛΑ τα δόντια μου και πονάει στο τέλος η μούρη μου από την τσίτα.
Ναι, το παραδέχομαι. Γίνομαι νιανιά.
Μπαίνω στο αλοπρόσαλο τριπάκι του να αγαπάω τους πάντες και να νιώθω αυτή τη πουτάνα την αίσθηση του καλού και ο κυνικός εαυτός μου μπαίνει στην άκρη μέχρι το Φλεβάρη, μέχρι να ξαναγίνουν όλα γκρί κι απαίσια και να έχω όλους τους λόγους του κόσμου να γκρινιάζω και να τσαντίζομαι.

Είμαι από τους ανθρώπους που βλέπεις στο δρόμο και θες να τους χτυπήσεις επειδή χτυπάνε παλαμάκια σε κάθε, μα ΚΑΘΕ στολισμένη βιτρίνα, που σκέφτονται βδομάδες πριν τα Χριστούγεννα τα μπισκότα που θα φτιάξουν, τα χρώματα που θα τους βάλουν και τους ανθρώπους στους οποίους θα τα δώσουν.
Είμαι από τους ανθρώπους που καυλώνουν στη θέα ζωγραφιστών χιονάνθρωπων και ταράνδων και "ho-ho-ho"σε καρω κόκκινες πυτζάμες, τι να κάνουμε.
Είμαι από τους ανθρώπους που κάθε χρόνο θα αφήσουν κουλουράκια κι ενα ποτήρι γάλα στον Santa και τα ξωτικά του, ευχόμενη κρυφά να υπήρχε..



Πήρα το λεωφορείο για το σουπερ-μάρκετ να προμηθευτώ τους τόνους αλεύρι,σοκολάτας και ζάχαρης που θα χρειαστούν τα κούκιζ μου. Έχωσα τις σακούλες στην υπερμεγέθη τσάντα μου και ξεκίνησα να πάρω πάλι το λεωφορείο. Στο δρόμο σταμάτησα στο φούρνο δίπλα στην παλιά μου δουλειά, να πάρω καφέ και να δω τις φάτσες των αγαπημένων μου ανθρώπων που με προμήθευαν με καφεϊνη και κοτόπιτα όταν δούλευα στο κολαστήριο δίπλα τους. Ένιωσα πιο Christmas-y από ποτέ όταν του Βασίλη πήγε να του πέσει η λαμαρίνα με τα φρεσκοψημένα αρτοτέτοια από την έκπληξη και τη βιασύνη του να έρθει να με αγκαλιάσει. Που είσαι ρε κορίτσι μου,μας έλειψες!..
Με διώξαν από το φούρνο με τον καφέ κερασμένο και την υπόσχεση να περνάω πιο συχνά. Με καμιά δεκαριά κιλά ψώνια(κυριολεκτούσα για το πόσο αλεύρι-ζάχαρη χρειάζομαι) εξτρα στον ώμο με την τσάντα να κοντεύει να φτάσει πάτωμα και τον καφέ μου στο χέρι, αποφάσισα να μην πάω τελικά σπίτι αλλά Jumbo. Μπάτζετ ανύπαρκο και πήγα να πάρω απλά κουτάκια για τα μπισκότα μου και κατέληξα να φεύγω με δυο μεγάλες σακούλες γεμάτες δωράκια και την τσέπη μου να με αποκαλεί "μαλακισμένη¨σε όλη τη διαδρομή προς τη στάση.

Εκεί δίπλα, υπήρχε ενα μικρό πετ σοπ με πουλιά που ακούγονται από την απέναντι πλευρά της Βαρης-Κορωπίου κι ας είναι τγκαρισμένη στα φορτηγά. Ακουσα γνώριμο ήχο. Μακάο!!Δεν κρατήθηκα διέσχισα τον δρόμο να τα δώ. Πρέπει να καθόμουν πολύ ώρα μιλώντας τους μέχρι να βγεί ο ιδιοκτήτης και να με ρωτήσει αν θέλω βοήθεια. Του είπα οχι και τα ξανακοίταξα αποκαλώντας τα "αγάπες μου". Ο ένας μιμήθηκε τη φωνή μου και είπε το ίδιο και μετά απλά το εκκωφαντικό κλασσικό τους ΚΡΑΑ.
Συνειδητοποίησα οτι η θέση αυτών των τεράστιων, γαμάτων παπαγάλων είναι στον Αμαζόνιο. Ελεύθερα. Και μου έσκασε πολύ άσχημα κοιτώντας τα μέσα στο κλουβί.. Φορτηγά τριγύρω,φασαρία, σκόνη και μακάο. Χωρίς να το καταλάβω έβαλα τα κλάμματα κι έφυγα γρήγορα με τον πετσοπά να με κοιτάει μάλλον απορημένος και με το δίκιο του..
Γαμώτο, σύνελθε είσαι σοβαρή? Πρώτη φορά βλέπεις πουλιά στο κλουβί? Η μήπως είναι η πρώτη φορά που σε ενοχλεί?
Στάθηκα στη στάση, ακούμπησα τις σακούλες κι έστριψα τσιγάρο
Είναι η πρώτη φορά που κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου οτι νιώθω γαμώ, όλα είναι christmas-y, έχω πάρει δώρα που περιμένουν να τυλιχτούν, όλα είναι υπέροχα και συνεπώς είμαι πλήρης.
Αρχίδια είμαι. Αρχίδια με χρυσόσκονη.
Και πόσο φανταστικά θα ήταν, μαμά, αν βαριόμουν τα Χριστούγεννα όπως ο περισσότερος κόσμος.

"Ο καθένας το δρόμο του, δεν έχω λύση" .."ρε μαλάκα εμένα όμως μη με αποκλείεις, αδέρφια είμαστε" .."ναι ρε..θα τα λέμε".
Θα τα λέμε.

Τα Χριστούγεννα πάντα με κάναν να νιώθω μικρό παιδί. Μόνο που φέτος είμαι μόνο ενα μικρό παιδί με σκατά στο κεφάλι. Που φοβάται.