Σπύροι

Όλοι έχουμε κι από ενα πράγμα στην κατηγορία "φοβίες". Εμένα δεν είναι ούτε οι αράχνες, ούτε οι κατσαρίδες, ούτε τα φίδια,ούτε τα ποντίκια και οι σαύρες.
Είναι οι σκορπιοί. Ναι, αυτά τα απαίσια ΠΡΑΓΜΑΤΑ του Σατανά που κανείς δεν ξέρει γιατί υπάρχουν. Απλά υπάρχουν και πάλι-καλά-που-δεν-ζω-στην-Αριζόνα.
Ζώ στην Αθήνα, σε περιοχή με πρασινάκι και ποτέ μου δεν είχα δεί,ούτε στο λόφο μου σκορπιό. Σαρανταποδαρούσες στο μέγεθος παντόφλας ναι, διάφορες αράχνες με το πρόσωπο του Ιησού στην πλάτη ναι, φιδάκια μικρά και μεγάλα μαζί και οχιές ναι, αλλά σκορπιό, μόνο ψόφιο σε μπουκαλάκι φίλης που όταν μου έβαλε μπροστά στα μούτρα ανακοινώνωντας περιχαρής "κοίτα τι μου χάρισε ο πρώην μουου!", και δε ντρέπομαι να ομολογήσω πως παραλίγο να της κατουρήσω τον καναπέ πάνω στον οποίο καθόμουν. Απλά σηκώθηκα κι έφυγα από το δωμάτιο στριγγλίζοντας.
Από πιτσιρίκι τους έτρεμα. Φανταζόμουν πως ήταν μεγάλοι, στο μέγεθος χελώνας και πως κολυμπάνε κι ολας. Μου είπαν οτι είναι κούτσικα τα καημένα και ησύχασα(λέμε τώρα). Είπα να πολεμήσω τη φοβία μου με το να ασχοληθώ και να δω σκορπιούς στο γιουτούμπ, όχι ζωγραφιστούς αλλά να κινούνται. Ζωντανούς δηλαδής. Μεγάλο βήμα για μένα, I tell you.
Νόμιζα τα κατάφερα. Απλά κοίταγα αλλού. Είπα ζωάκια είναι κι αυτά μωρέ τα καημένα, κάτοικοι του πλανήτη και καλόψυχα. Μπορεί να έχουν ευγενική ψυχή και χαρακτήρα. Μπορεί να τους αρέσει και η ποίηση,που ξέρεις?

Πέρσι,που λέτε, είχα πάει για δεύτερη φορά στο χωριό της Πένυς με τα παιδιά. Εκεί βρέθηκε ένας. Μικροσκοπικός και ψόφιος κάτω από το χαλί και ευτυχώς που είχα ενημερώσει οτι χέζω πατάτες με τους σκορπιούς. Τον εξαφάνισαν διακριτικά και με καθησύχασε η κοπέλα οτι κάνουν απολύμανση στο σπίτι κι οτι σιγά μωρέέ.. Αυτούς τους βλέπουμε τα καλοκαίρια να περπατάνε στους τοίχους, μια ΕΤΣΙ τους κάνεις με τη σκούπα και ψοφάνε.. Αμ ΔΕ Πενούλα! Αν σου έλεγα το ίδιο για τις κατσαρίδες τι θα έλεγες?
Η Πένυ σιώπησε για μερικά δευτερόλεπτα. Μετά απλά φώναξε "Σκάσε!".
Φέτος είπαμε να ξαναπάμε. Το μέρος είναι κάτι παραπάνω από φαντασμαγορικά,εκπληκτικά,breathtaking και υπέροχα γαμάτο.
Με δυο πηγές νερού από το βουνό σε κάθε πλευρά του σπιτιού που ακούγεται μόνιμα λές και βρέχει, λες και έχεις μετακομίσει δίπλα σε invisible καταρράκτες και μυρίζει..Φύση.Μυρίζει όμορφα. Τα χρώματα είναι αλλιώτικα στον ουρανό και το μόνο που βλέπεις είναι βουνά. Βουνά και δέντρα, άντε και κανα κοπάδι πρόβατα με τον βοσκό τους.
Αρχές άνοιξης λοιπόν και το μέρος τίγκα στα λουλούδια. Θα ανοίγαμε φέτος εμείς το σπίτι, με τον δικό μου και τα παιδιά θα ερχόντουσαν 2 μέρες μετά.
Είχα πανικοβληθεί στην ιδέα οτι τέτοια εποχή τα σκορπιουδάκια θα κάνουν πάρτι και έφαγα ώρες γκουγκλάροντάς τα(interesting,creepy as fuck,fact), που κρύβονται, τι θέλουν απο τη ζωή τους και αν θα έπρεπε να προμηθευτώ καλάσνικοφ.
Τα αποτελέσματα ήταν: Βρίσκονται συνήθως σε ορεινά μέρη. Κρύβονται παντού. Παντού όμως. Σε ξύλα, συστάδες βράχων, κοντά σε νερό, κάτω και μέσα από πέτρες και πέτρινα θεμέλια, σε σάπια φύλα, μπάνιο,ντουλάπια, ρούχα,παπούτσια,κρεβάτια.Έχουν το κακό συνήθειο να μπαίνουν λέει και στα πράγματά σου οπότε δε θα είναι και παράξενο το να κουβαλήσεις κανέναν μαζί στη βαλίτσα σου φεύγοντας.. Γιούπι,ένιωθα σαν πρόβατο που πήγαινε στη σφαγή καθώς έκανα νοητά check στα νοητά κουτάκια του σπιτιού. (σημ. σπίτι πέτρινο με ξύλο, χτισμένο το 1889 στην πλαγιά του Πουθενά στην ορεινή Αχαϊα που απαιτεί skills αναρρίχισης για να φτάσεις μέχρι την πόρτα χωρίς να κατρακυλήσεις στον γκρεμό φορτωμένος με τα μπαγκάζια σου). Πολλά check.
Θα βρισκόμουν στο turf τους και μόνο μου όπλο εναντίον τους θα ήταν αυτό που δεν έχω. Ψυχραιμία.

Πέμπτη πρωί και με AC/DC, καφέ στο χέρι και το αμάξι φορτωμένο μπαγκάζια και ψώνια από το σουπερ μαρκετ(1 μικρή σακούλα χρήσιμα τρόφιμα, 2 μεγάλες σακούλες μαλακίες και σοκολάτες) φτάναμε Σειρές για το 5ήμερο της ευτυχίας.
Ανοίξαμε το σπίτι, φτάνοντας στο μεγάλο δωμάτιο και ψιλοαγχωμένοι για το τι θα βρούμε, μας υποδέχτηκε ενα ιπτάμενο ποντίκι. Λέω ιπτάμενο γιατί έδωσε ενα σαλτο μορταλε από την πανύψηλη ντουλάπα στο κρεβάτι και εξαφανίστηκε γρήγορα κάτω από το κρεβάτι.
Ποντίκια είπαμε I can handle. Θα το βρίσκαμε αργότερα να το βγάλουμε εξω. Ο δικός μου άνοιγε ενα ενα τα παράθυρα με γρήγορες κινήσεις και ωωωωπ! "Μπέμπα έφυγες!" ήταν το μόνο πράγμα που άκουσα και ακόμα φορτωμένη τσάντες άρχισα να τρέχω έξω από το σπίτι και να χοροπηδάω φρικιασμένη. 4 λεπτά μέσα στο σπίτι κι εμφανίστηκε ο πρώτος. Μεγάλος, μαύρος και πούστης κρυβόταν στο περβάζι.
Με ακολούθησε κι ο Γ, πιο ψύχραιμος βέβαια. Φοβήθηκε αλλά δεν πρόκειτε να το παραδεχτεί ποτέ. (χουχουου). Το πρώτο βράδυ ανοίξαμε το ντιβάνι και κοιμηθήκαμε στον κάτω όροφο που είναι το μεγάλο τζάκι, η τραπεζαρία και η κουζίνα. Όσο για τον σκορπιό, ποτέ δε μάθαμε που πήγε αλλά δεν τον ξαναείδαμε. Το ποντίκι πάντως σουλάτσαρε μέσα στο σπίτι μέχρι που μπήκε ποντικοφάρμακο. (May you rest in peace ποντικάκι και να ξέρεις οτι εγω σε συμπάθησα και δεν ήθελα ποτέ να πεθάνεις).

Παρασκευή βράδυ ήρθαν τα παιδιά.
Σε κάποια φάση μετά από ώρες ανέβηκα στο πάνω σπίτι να αλλάξω μουσική. Βγαίνοντας χορεύοντας με τις υφασμάτινες παντόφλες,με γαμώ τις διαθέσεις από το δωμάτιο και προς την εξώπορτα για να ξανακατέβω κάτω έφαγα το πάγωμα της ζωής μου. Στο ξύλινο τοίχο. Κίτρινος. Μεγάλος κι αυτός. Η ουρά του ταλαντεύεται και μας χωρίζουν ελάχιστα εκατοστά. Πρέπει να μου πήρε 3-4 δευτερόλεπτα για να τρέξω κάτω τις πέτρινες σκάλες στα παιδιά και να βγάλω άναρθρες κραυγές που νομίζω λέγαν "σκορπιός". Τα αγόρια ανέβηκαν να τον σκοτώσουν, ο Β πήρε το τσίγκινο φαράσι κι ο δικός μου μια σκούπα, εγώ πήρα τ' αρχίδια μου και τα κατάπια. Την ώρα που η Πένυ προσπαθούσε να καταλάβει τι σταδιάλα φοβάμαι, μουρμουράω "ε,οχι ρε μαλάκα, ε όχιιιιιι" κοιτάζοντας στον τοίχο δίπλα από το κεφάλι της κι άλλον σκορπιό,μικρό και μαύρο και λίγο πριν πάθω κρίση πιάνει η Αθηνούλα το πράμα για το τζάκι και δολοφονεί με μένος το μπάσταρδο. Εγω εννοείται χοροπηδάω πολλά μέτρα πιο πέρα.

Να μη τα πολυλογώ το ίδιο βράδυ βρήκα(εγώ ρε πούστη???) άλλους 3 στους τοίχους του κάτω σπιτιού. Έχουμε μείνει εγώ κι ο δικός μου όταν είδα τον τελευταίο. Αποφάσισα σε παράξενη κρίση θάρρους οτι πρέπει εγώ να τον σκοτώσω this time. Κρατώντας αυτό που μοιάζει σαν φαράσι για το τζάκι με το κοντάρι και με το χέρι τεντωμένο δήλωσα "ή εγώ ή εσύ πουτάνε σκορπιέ" στο μικρό μπαστάρδι στην εσοχή του πέτρινου τοίχου. Εννοείται οτι όσες φορές πλησίασα να τον καθαρίσω κότεψα. Κότεψα ακόμα και στην ιδέα του κρράτττς που κάνουν,κότεψα οτι δεν θα τον πετύχω καλά και απλά θα πέσει κάτω και θα φωνάξει τον μπαμπά του ή αισθάνθηκα τύψεις. Πάντως δε τα κατάφερα. Παρέδωσα πάλι το "όπλο" στον ιππότη.
Μέχρι τη Δευτέρα κάθε βράδυ ανακάλυπτα κι άλλους. Οι άλλοι της παρέας και να τους έβλεπαν απλά δεν μίλαγαν για να αποφύγουμε το drama. Βρήκαμε εντομοκτόνο και ψέκαζα σαν τρελλή τα δωμάτια που κοιμόμασταν τις 3 τελευταίες μέρες μας εκεί.
Κάθε βράδυ προτού ξαπλώσουμε διπλοτσέκαρα σκεπάσματα, κοίταζα τοίχους και ταβάνια και αν δε με έπαιρνε ο άλλος αγκαλιά-κεφαλοκλείδωμα δεν θα κοιμόμουν με τίποτα.

Σε μια προσπάθεια να συμφιλιωθώ με τα αραχνοειδή αυτά, τα ονόμασα όλα Σπύρο.
Το βράδυ στο μπάνιο όταν είμαι με το βρακί και πρίν βάλω πυτζάμες ανακαλύπτω κι άλλον μικροσκοπικό Σπύρο πάνω από την πόρτα να με κοιτάει. Το ξέρω οτι με κοίταζε και σκεφτόταν οτι αν δεν ήμουν εγώ δε θα είχε ξεκληριστεί όλη του η οικογένεια. Το ξέρω οτι σκεφτόταν οτι είμαι μεγάλη πουτάνα και μια μέρα θα ορκιστεί εκδίκηση. Νιώθω περήφανη που δε βγήκα τρέχοντας με το βρακί και τα χέρια σε παράταση αλλά έκατσα, άλλαξα, βούρτσισα δόντια και ΜΕΤΑ βγήκα.
Πλέον έχω δεί περισσότερους σκορ..Σπύρους απ'οτι ο μέσος Αθηναίος που βολτάρει στη φύση.
Και οχι, το οτι τα σέβομαι σαν μέρος της πανίδας και κάτοικοι του πλανήτη δε θα με κάνει ποτέ να τα συμπαθήσω ή να τα φοβάμαι λιγότερο.
Α, αν πατήσατε στο παραπάνω λινκ με το interesting fact, θα δείτε οχι είχα δίκιο.. Όχι απλά κολυμπούσαν αλλά είχαν και το μέγεθος αμαξιού.
FFS.....