Λεπρός στέκεται στις σκάλες μου. Ιου. Τον προσπερνάμε γρήγορα γιατί κάποιος του αγγίζει τα πόδια και μου λέει οτι δεν είναι κολλητικό αλλά εγώ βλέπω τις ανοιχτές πληγές πάνω του και την κιτρινίλα, το πύον και σιχαίνομαι. Δε θυμάμαι ποιός ήταν μαζί μου ούτε τα περισσότερα που γίναν, θυμάμαι μόνο οτι τρέχοντας προς τα πάνω κι ανεβαίνοντας στο σπίτι της Λίζας, τη βρήκαμε όρθια και χαμογελαστή όπως πάντα μόνο που είχε δυο τρυπούλες πάνω της που ματώναν.
Η μία έβγαζε αίμα κόκκινο και η άλλη λευκό.
Δεν υπάρχει λευκό αίμα ρε Αλις..
5 σχόλια:
Υπάρχει?...
Δε ξέρω, για να το ονειρεύτηκα μάλλον θα υπάρχει...Ε?
Ναι.. γιατί όχι...
Πραγματικά το πιστεύω!
Damn it! I like this blog. Εδώ θα κάτσω σταυροπόδι. Χαίρεται.
Irene, Oh! Thanks :)
Βολέψου..
Δημοσίευση σχολίου