Τις προάλλες καθόμασταν με τον άντρα και μια φίλη του στο σπίτι του και συζήτηση πάνω στη συζήτηση, foon πάνω στο foon, κάναμε μια μίνι λίστα με τα 10 πράγματα που πρέπει να κάνει μια γυναίκα πρίν πεθάνει για να είναι και να θεωρείται "ολοκληρωμένη" γυναίκα. Θα μου πείτε.. Τι είν' ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του? (δε ξέρω βέβαια γιατί,μιας και την παροιμία αυτή ποτέ δε τη κατάλαβα) Η αλήθεια είναι πως κατ' εμε δεν υπάρχουν λίστες και do's and dont's πέραν αυτών που μας επιβάλλει κατά κάποιο τρόπο το περιβάλλον και τα μυαλά αυτών που ήρθαν πρίν απο μας. Δερ φορ, ο "ολοκληρωμένος" άνθρωπος είναι πραγματικά κάτι το σχετικό. Ρωτήστε τον Αϊνστάϊν, αυτός τάλεγε καλά αν και λίγο μπερδεμένα για τη σχετικότητα. Εμείς, απο την άλλη, παιδάκια λίγο βλαμμένα, λίγο πειραγμένα απ' τις ταινίες που είδαμε το προηγούμενο βράδυ και την επίδραση της τετραϋδροκανναβινόλης να χορεύει τσάμικο πάνω στο σκεπτικό μας, παίξαμε γύρω απο το θέμα κι εγώ με περισσή αγένεια είπα να μπλογκάρω γι' αυτό (αν ο Αϊνσταϊν είχε μπλόγκ, θα έγραφε για συνταγές στρούντελ με μήλο?)
Σας έλεγα λοιπόν για τη λίστα των δέκα βημάτων προς την ολοκλήρωση μιας γυναίκας (μην ακούω ειρωνίες, ο τίτλος εκτός από βαθυστόχαστος είναι και φιλοσοφικά προσεγμένος οκέϊ?)
1.Μια γυναίκα πρέπει, λοιπόν, να έχει μείνει μόνη της. Και δεν εννοούμε με συγκάτοικο, εννοούμε ολομόναχη σε σπίτι που νοικιάζει μόνη της. Να είχει μείνει στο έλεος των λογαριασμών, των φυλλαδίων ντελίβερι και καθαριστικών με δράση λεμονιού. (το τελικό οικονομικο/ψυχολογικό κλατάρισμα είναι προαιρετικό)
2.Πρέπει να έχει πάει σε δυνατή συναυλία (όχι, oi Κοργιαλάς-Ευριδίκη δεν θεωρούνται "δυνατή συναυλία") και να έχει πιθηκίσει. Και να της άρεσε. Να έχει νιώσει τη μουσική στο πετσί της σε σημείο που να μη συγκρατεί τα άκρα της τα οποία επιδίδονται σε moshing με ή χωρίς την άδειά της. Να γυρίσει σπίτι της και να πονάει ο αυχένας απ' το πάνω-κάτω και ο λαιμός απ' το ξελαρρύγγιασμα. Να έχει μετρήσει μελανιές με βλέμμα ενθουσιασμού και να τα κοιτάει όπως οι βετεράνοι πολέμου τα σημάδια τους. Με σεβασμό και αξιοπρέπεια.
3.Πρέπει να έχει ασχοληθεί κάποια στιγμή στη ζωή της με ξύδια. Όπου ξύδια μπορεί να μπεί η λέξη ντρόγκι ή κάτι παρόμοιας υπόστασης. Κι εδω, όχι, το να είσαι τζάνκι ή αλκοολική δε σε καθιστά ολοκληρωμένη γυναίκα, σε καθιστά απλώς ηλίθια.
4.Πρέπει να έχει πάει τουλάχιστον μια φορά σε strip club. Δεν εννοώ να έχει χορέψει με το pole φορώντας δωδεκάποντα, αλλά να έχει καθίσει να παρακολουθήσει το προσφερόμενο θέαμα χωρίς να έχει κοκκινήσει από παρθενομυξιάρικη ντροπή ή γυναικουλίστικη αηδία και κριτικό μάτι. Μπόνους αν δε στραβώσει με τα μάτια του άντρα της που έχουν πεταχτεί από τις κόγχες τους. Έξτρα μπόνους αν δε πεί η έστω σκεφτεί "πφφφ ψεύτικα είναι τα βυζιά της, τα αληθινά C's υπακούν στο νόμο της βαρύτητας". Χεστήκαμε. Κουνιούνται? Κοίτα τα.
5.Πρέπει να έχει πάρει μέρος σε αγώνα αυτοκινήτου drift. Για τις λάτρεις του είδους είναι must αδρεναλίνης. Για μένα είναι σαν να μου λες να σου μεταφράσω κινέζικη λογοτεχνία.
6.Πρέπει να έχει πάει ενα ταξίδι κάπου μόνη της, με ή χωρίς προορισμό. Το εξάωρο στον καρβουνιάρη προς Θεσσαλονίκη δε πιάνεται. Εννοούμε αληθινό ταξίδι και με διάρκεια. Μπόνους το να μη γυρίσει βιασμένη και με λεφτά ακόμα στο πορτοφόλι της.
7.Πρέπει να έχει πάει σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες χωρίς να τα χάσει η να φρικάρει. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο οι γυναίκες απλά δε το' χουν. Μη με βάλεις να κάνω πάλι μόνη μου δουλειές με τράπεζα, ΙΚΑ, εφορίες.. Το πιθανότερο είναι να με πιάσει κλαυσίγελος.
8.Πρέπει να έχει μπορέσει να θεραπεύσει τουλάχιστον ενα πράγμα. Δεν εννοώ την ακμή της, εννοώ κάποιο άλλο πλάσμα. Φυτό, ζωάκι ή άλλον άνθρωπο.
9.Να έχει κάνει παιδί. Οκ, αυτό είναι λίγο αμφιλεγόμενο ζήτημα και επιλογή της κάθε γυναίκας. Εμείς όμως το βάλαμε στη λίστα μας γιατί μας κάνει κούκου. Αν μη τι άλλο οι ευθύνες που επακολουθούν σε κάνουν full υπεύθυνο και το ψυχολογικό μπόνους δε συγκρίνεται με τίποτα.
10. Αυτό επίτηδες το άφησα κενό για να το συμπληρώσει όποιος έχει κάποιο "πρέπει" να προσθέσει στη λίστα (ψέμματα λέω, απλώς ξεχάσαμε το No. 10)
"Hinshelwood will not be sentenced until the trial is over." Αυτό επαναλαμβάνεται στο κεφάλι μου.
Καααιιιιι τώρα ένα σύντομο διαφημιστικό διάλειμμα από τα τεκτενόμενα των ημερών και τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον "φερόμενο ως κατηγορούμενο" (εμείς δε λέμε "μπάτσο-δολοφόνο", οοοχι) και πάμε στα πιο γλυκά και πιό όμορφα της ζωής μας. Τη δολοφονία της φίλης μας, Ελένης Πάχου. Από δολοφονία σε δολοφονία πάω και δε μου αρέσει η επανάληψη, θέλω ποικιλία αλλά δε μου κάθεται η πουτάνα..
Χθές λοιπόν έγινε το δικαστήριο για τη δολοφονία της Ελένης. Η καθαρίστρια που τη βρήκε νεκρή ήταν κι ο άνθρωπος(*drumroll....*ο ποιός?) που τη σκότωσε. Παραδέχτηκε οτι ήταν φόνος εκ προμελέτης. Για την ακρίβεια αγόρασε μαχαίρι για το λόγο αυτό, τσέκαρε το πρόγραμμα για να σιγουρευτεί οτι το μαγαζί θα έκλεινε η Ελένη και τα υπόλοιπα τα ξέρουμε (τα μισά δηλαδή..)
"Hinselwood yesterday admitted repeatedly striking miss Pachou on the head and body with a knife and similar instrument, robbing her of a set of keys and opening the safe to steal 1.320 pounds."
Κι εδώ έρχομαι εγώ με την ταπεινή μου νοημοσύνη και ερωτώ.. ΓΙΑΤΙ ΜΩΡΗ ΣΚΡΟΦΑ? Σε σώσαν οι χίλιες λίρες?? Η θα σώσουν τώρα το παιδάκι σου, έχεις και 11χρονο παιδί γαμώ τη ψυχή σου.. Μεγάλο ΓΙΑΤΙ, μάγκες, πολύ μεγάλο. Γιατί σκοτώσατε αυτούς που αγαπούσα και γιατί συνεχίζετε όμορφα τη ζωή σας?
Συγγνώμη Ελένη, she will not be sentenced until the trial is over. Συγγνώμη Δημήτρη, οι φορτηγατζήδες που και που πατάνε κόσμο, μη το παίρνεις προσωπικά Συγγνώμη Νίκο, και οι Πακιστανοί με ΙΧ που και που πατάνε κόσμο ΚΑΙ ΤΗ ΓΛΥΤΩΝΟΥΝ Συγγνώμη μπαμπά, και οι Έλληνες έχουν ΙΧ. ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΤΗ ΓΛΥΤΩΝΟΥΝ
Συγγνώμη γαμώ το διάολό μου μέσα που σιχαίνομαι την ανθρωπότητα ως το μεδούλι. Ποιά αγάπη, ποιά πίστη, ποιά ανθρωπότητα και ποιά δικαιοσύνη? Πνίγομαι ρε Ενα μεγάλο, ολοστρόγγυλο μηδέν από μας για σας με αγάπη
Υ.Γ. ..Κοίτα κοριτσάρα, vigil προς τιμήν σου στο Εδιμβούργο.. ;) Κοίτα πόσοι άγνωστοι υπάρχουν εκεί, για σένα. Αν μη τι άλλο, στην Ελλάδα θα τους λέγαμε προβοκάτορες του κράτους και αναρχικούς
Σήμερα που λέτε, 12 Δεκέμβρη (αχου, πλησιάζουν Χριστούγενναααα! Γιούπι!) έτυχε να κατέβω στη πλατεία Γλυφάδας και μπροστά μου αντίκρισα ένα θέαμα που με έκανε να βουρκώσω από ηδονή. Τα McDonalds.. (μη βιαστεί κανείς να σχολιάσει). Το "μακντόναλ" όπως τα λέει και η μάνα μου, καμμένο. Με τα τελευταία των ημερών δε θα περίμενε κανείς να γίνουν φασαρίες και εκτός κέντρου αλλά νιάου νιάου, τι σου είναι ένα τσαντισμένο παιδί? Πάααανε λοιπόν και τα μακ Γλυφάδας. Αυτό σημαίνει δηλαδή οτι τώρα τα μαλακισμένα θα συχνάζουν ΜΟΝΟ Starbucks? ...Φιάσκο. Δεν ξέρω αν πρέπει να χαρώ που αντiκρυσα αυτό το μπουρδέλο καμμένο ή να λυπηθώ για το άτοπον του θέματος. Εννοείται δε θα παπαρολογήσω λέγοντας οτι τα "κωλοπαιδα καίνε ξένες περιουσίες, τα χούλιγκανς!" γιατί τα "κωλόπαιδα" αυτά χτίσαν τα μακ και πάρτε το χαμπάρι, σας σέρβιραν αρουραίους πλαστικοποιημένους για ντίνερ οπότε βγάλτε το σκασμό. Αλλά μα την αλήθεια και πείτε με χαζή, αλλά γιατί βρε χρυσά μου(δεν είπα "χρυσαυγίτικά" μου!!) δε κάνετε το κόπο να περάσετε από Σταδίου 33 που είναι το γραφείο το Κούγια να πείτε εκεί την καλημέρα σας? Πάντα με φρίκαρε αυτός, δεν είναι μόνο το οτι είναι λαμπερός μαλάκας.. και παραδεχτείτε το, θυμίζει τον Αντίχριστο. Δε ξέρω γιατί. Κάτι στο ύφος του φταίει. Μπρρ.. Μπαίνετε που μπαίνετε σε έξοδα για βενζίνες και φυτίλια..
Δεν έχω παράπονο όμως, το Α.Τ Βούλας και Ελληνικού μια χαρά το επισκέφτηκαν και γι' αυτό νιώθω όχι και τόσο περήφανη για την καναπεϊκή μου διαμαρτυρία. Κι εγώ ρε, κι εγώ θέλω που τους έχω κι άχτι -άσε μη με πούνε κι ΄εμένα τρομοκράτη και τις φάω πάλι χωρίς να φταίω. Λέϊτλι πολύς κόσμος τις τρώει χωρίς να φταίει και μου χαλάει την όμορφη εικόνα της χιλιογαμημένης κοινωνίας και της τόσο ευαίσθητης προς τον πολίτη, Δημοκρατικής εξουσίας. Μη ξανακούσω λοιπόν οτι τα πιτσιρίκια κάνουν καταλήψεις επειδή η τυρόπιτα στο κυλικείο είναι στρογγυλή γιατί θα βγάλω πλοκάμια και θα σας πετάξω στον αέρα να σκάσετε κάτω κάνοντας σπλάτς! Γιατί αυτή τη φορά τα πιτσιρίκια σας/μας αποστόμωσαν όλους. Όταν οι "μεγάλοι" κομματολογούν και γκρινιάζουν, τα σκασμένα τρώνε ξύλο και φωνάζουν στο Σύνταγμα. Τα λίγο μεγαλύτερα σκασμένα στο Πολυτεχνείο. (Δεν είναι της μοίρας του τελικά αυτού του Πολυτεχνείου). Όταν το "ψωμί-παιδεία-ελευθερία" αντικαταστάθηκε με το "ψωμί-παιδεία-και μπούτια γυναικεία" κάπου χάθηκε η μπάλα. Όταν τα μεγάλα κεφάλια αντί να αγχωθούν λιγουλάκι,τόσο δα, βρίσκονται στις Βρυξέλλες και σαβουριάζουν, μη γκρινιάζετε που το μόνο που ακούσατε απ' αυτούς ήταν ο απόηχος του ρεψίματος. Και φάγαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Μόνο που εμείς δε τρώμε σολωμό. Τρώμε ξύλο.Η τρώμε λογοκρισία. Η στην καλύτερη καμιά ξέμπαρκη μαλακία του "βρε κωλόοοπαιδα!? Η Αστυνομία είναι φρουροί, τι δουλειά έχετε στα Εξάρχεια?"
Όπου σκατά θέλω θα πάω. Επειδή εσύ ζεις στον όμορφο μικρόκοσμό σου και κατά τη γνώμη σου το κέντρο είναι άντρο αναρχοναρκωμανοχουλιγκανόπαιδων που δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα απ' τη ζωή τους, δε σημαίνει οτι έτσι είναι. Δε σημαίνει οτι πάνε γυρεύοντας για φασαρίες. Ηλίθιες Γλυφαδιώτισσες με τα τσιουάουα/τσαντάκια ανα χειρός. Σήμερα τα άκουσα στη δουλειά και μου γύρισε το μάτι. Αλλά κρατήθηκα και δεν απάντησα γιατί με έβλεπα να τρέχω πανικόβλητη και την υπεύθυνη βάρδιας με την ταμειακή καρφωμένη στο κεφάλι. Και δε το'χω αδέρφια μου να πάρω τέτοιο κρίμα στο λαιμό μου, νέο παιδί είμαι κι εγώ και στη φυλακή δεν έχουν νετ. Αλλά να, με ενοχλεί λίγο που έχεις αυτή την εντύπωση,με τσαντίζει που την εκφέρεις έτσι και βρίζοντας κρίνεις. Εγω, ξέρεις, αγαπάω την πλατεία Εξαρχείων για την μουσική της, τα προσαννάματά της (ΕΝΝΟΟΥΣΑ ΤΣΙΠΟΥΡΑ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ, ΑΛΗΘΕΙΑ ΛΕΩ) και την ελευθερία του να μή κυκλοφορείς με Prada αν δε γουστάρεις.Εντάξει? Εγώ, δουλεύω σαν σκυλί για τα 700γαμωευρώ που παίρνω και ξέρεις κάτι? Με ενοχλεί η φάτσα σου αλλά η συμπεριφορά μου είναι κοσμιοτάτη, μη με προσβάλλεις έτσι. Επίσης αν θες να πείς κάποιον υποδεέστερο, πές το σωστά. Δεν ειναι "υποδιαίστερος". Εσύ που είσαι της καλής κοινωνίας θα έπρεπε να ξέρεις κι ελληνικά. (ι ωρθογραφεία μου γαμάη σοίμερα)
Κάτι άλλο ξεκίνησα όμως να λέω..Α,ναι! Για τα McDonalds. Έχει προσέξει κανείς τον Ronald, το αγαλμα κλόουν που έχουν και κάθεται παγωμένος, σε lifesize διαστάσεις σε ένα παγκάκι για να κάτσεις δίπλα του? Ποτέ δε κατάλαβα γιατί ακριβώς. Αυτό το ΠΡΑΓΜΑ είναι creepy και νομίζεις οτι σε κοιτάει συνέχεια. Υπάρχει κάτι το πολύ αρρωστημένο στο να στήσεις έναν πλαστικό κλόουν που χαμογελάει σε παγκάκι στο μπαλκονάκι του εστιατορίου. Το είχαν κάνει οι Αμερικάνοι-αυτοί είναι ούτως ή άλλως λαλημένοι οπότε δε πιάνονται- για να κάθονται τα παιδιά τους να βγαίνουν φωτογραφίες(μήπως γι' αυτό είναι λαλημένοι?..Διερωτώμαι τώρα εγώ..) Αλλά βρε ζώον, το να το στήσεις στο θεόστενο μπαλκονάκι του δεύτερου ορόφου σε τι ακριβώς χρησιμέυει?? Οκέί τζίνιους, θα περάσω το φανάρι και θα πάω απέναντι να ανέβω στη ταράτσα του εμπορικού μια στιγμή να βγάλω τη γαμημένη φωτογραφία με το τρομοκρατημένο παιδάκι δίπλα στο πράμα και μετά θα επιστρέψω να συνεχίσω το φαϊ μου.
Δε σας καταλαβαίνω ρε
Πάαααει λοιπόν το μακντοναλ' .. Κι ο Ronald το κλόουν κάθεται ακόμα στο παγκάκι ολομόναχος κι αγναντεύει τη Γλυφάδα. Όλος ο δεύτερος όροφος έγινε κάμπριο αλλά ο πούστης που με στοιχειώνει τόσα χρόνια δε κάηκε.
Είναι σαν τον Κούγια κι αυτός. Πάντα θα αναρωτιέμαι γιατί με φρικάρει. Ο οποίος, δε ξέρω αν το ακούσατε, έκανε φοβερές κι έυστοχες δηλώσεις του τύπου "ήταν θέλημα Θεού ο θάνατος του 15χρονου Αλέξανδρου". Ναι, ακριβώς αυτό ήταν, δεν ήταν το οτι ο σκατόμπατσος πελάτης σου είναι ενα ναζιστικό μουνόπανο που ΔΕΝ είχε δικαίωμα οπλοχρησίας, ΔΕΝ πυροβόλησε στον αέρα και ΔΕΝ εξοστρακίστηκε η σφαίρα που ΔΕΝ πυροβολήθηκε στον αέρα.
Κι εμείς ΔΕΝ στερούμαστε νοημοσύνης.
Οκέϊ?
Μιλάω, μιλάω και το μόνο που ακούω γι'απάντηση είναι απόηχους ρεψίματος. Ίσως τελικά να είμαι κι εγώ τρομοκράτης :) Καλά Χριστούγεννα.
Είμαστε τρομοκράτες όλοι-όλοι, Είμαστε τρομοκράτες με πρώτο το Μανώλη. Που δεν πήγε στο στρατό Φοβότανε τον πόλεμο δεν ήθελε τα όπλα Ποιος είναι ο τρομοκράτης, ποιος; Ο χαχόλης ο Μανώλης ο φαιδροπαιδαράς Γιατί ποτέ δε δέχτηκε να γίνει Βρωμοποδαράς.
Είμαστε τρομοκράτες, είμαστε τρομοκράτες Κι οι πρόγονοί μου εργάτες τρομοκράτες ήταν κι αυτοί, Με την τρομοκρατία πεθαίνει η εξουσία Δεν θέλουμε εκκλησία, αστυνομία, στρατό και βουλή.
Είναι το κράτος ο τρομοκράτης; Όχι το κράτος είναι η τάξις Είναι ο εργάτης ο τρομοκράτης; Όχι, ο εργάτης είναι το πτώμα, και Είναι στο κόμμα, κοιμάται ακόμα!!! Μα είναι το κόμμα ίσον το πτώμα; Όχι το κόμμα είναι ένα.
Κουκουκουκουέ το πτώμα σου λαέ Κουκουκουκουέ το πτώμα σου λαέ Για να έχεις σύνταξη καλή, συστοιχία Και κατάταξη, ταξινομημένο και αριθμημένο Κουρδιστό ραμολιμέντο. Να μην είσαι Τρομοκράτης, αρνησίθρησκος, χωριάτης, Ανυπόταχτος, τεμπέλης, άπατρις, κοπανατζής. Για να είσαι δημοκράτης, χάφτης και Σοσιαληστής (το "λη" παρακαλώ με ήτα) καντηλανάφτης.
Είμαστε τρομοκράτες, είμαστε τρομοκράτες Κι οι πρόγονοί μου εργάτες τρομοκράτες ήταν κι αυτοί, Με την τρομοκρατία πεθαίνει η εξουσία Δεν θέλουμε εκκλησία, αστυνομία, στρατό και βουλή.
Είναι οι μπάτσοι οι τρομοκράτες; Όχι, οι μπάτσοι είναι φρουροί. Είναι το τάγμα ο τρομοκράτης; Όχι, το τάγμα είναι πατρίς. (Ζήτω η πατρίς) (Ζήτω η πατρίς) (Ζήτω) (Ζήτω ρε) (Ζήτω...) (Ε, σας πάνε στο στρατό να σας βάλουν να γαμάτε τα τσουβάλια) (να σας πω εγώ μαλάκα αν δεν το πείτε) (Ζήτω ρε) (Ζήτω η πατρίς) Είναι η δουλειά μας τρομοκρατία; Όχι, δουλεία ίσον τιμή. Είναι οι παπάδες οι τρομοκράτες; Όχι, θρησκεία είναι τα θεία Μήπως οι νόμοι τρομοκρατούν; Όχι, οι νόμοι νομοθετούν Τρομοκρατία ίσον βουλή; Μα όχι, βουλή μας είναι η ψήφος Κι ο ψηφοφόρος θανατηφόρος!!! Το είπε κι ο πρώτος μουγγός μασκοφόρος αυτό.
Είμαστε τρομοκράτες, είμαστε τρομοκράτες Κι οι μασκοφόροι εργάτες τρομοκράτες ήταν κι αυτοί, Με την τρομοκρατία πεθαίνει η εξουσία Δεν θέλουμε εκκλησία, αστυνομία, στρατό και βουλή.
Τρομοκρατία ίσον Δαφνί; Όχι, βαρά και ψυχοσορροπεί Κι αφού μας μοντάρει! Ξανά στη γραμμή Μα τότε σχολείο σημαίνει και τρόμος!!! Όχι. Διδάσκεστε πίστιν στους νόμους Τρομοκρατούνε οι δικασταί; Μα, δικασταί μας είναι η έδρα. Μα, μήπως τέλοσπάντων η έδρα ισοπεδώνει; Όχι. Η έδρα μας σουλουπώνει, μας καλιγώνει, Μας το βιδώνει γερά το τιμόνι στα μπισινά!!
Εν-δύο-τρία-εμπρός με χαρά. Κράτος, σχολεία, θρησκεία, στρατός Νομοθετούνε για μας ευτυχία Τα συνδικάτα το κόμμα φραγμός Κάντε εμετό και νιώστε αηδία.
Για να μπορέσει επιτέλους (γαμώ το κέρατό μου) να σηκώσει Το κεφάλι ο τρομοκράτης που είναι μέσα μας (και κοιμάτε ο καργιόλης).
Είμαστε τρομοκράτες όλοι-όλοι, Είμαστε τρομοκράτες με πρώτο το Μανώλη.
Ποιος είναι ο τρομοκράτης, ποιος;
Ο χαχόλης ο Μανώλης ο φαιδροπαιδαράς Γιατί ποτέ δεν δέχτηκε να γίνει Βρωμοποδαράς...
Πιο μικρή με ταλάνιζε η σκέψη του "αλλάζουμε άραγε ποτέ?" Αν αλλάζουμε, αλλάζει και η αγάπη, τα συναισθήματα, τα πάντα που νιώθαμε, που νιώσαμε ποτέ για κάποιον? Κι αν αυτή η αγάπη αλλάζει τότε τι γίνεται, που πάει? Πάει στα σκουπίδια περιμένοντας να ανακυκλωθεί, να γίνει κάτι άλλο απ' αυτό που ήταν ή απλά παύει να υπάρχει, ετσι απλά? Λες και δεν υπήρξε ποτέ. Μα οι άνθρωποι για τους οποίους νιώσαμε κάτι δε παύουν να υπάρχουν, παραμένουν ζωντανότατοι(τουλάχιστον εξωτερικά) οπότε τι νιώθουμε? Γιατί δεν πιστεύω οτι ΔΕΝ νιώθουμε τίποτα, οτι υπάρχει στη θέση του συναισθήματος απλά ενα κενό. Μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο. Αλλά κάτι υπάρχει.
Μετρώ εικονικές υπάρξεις, αλλιώς δε μπορώ να τις εκφράσω, εκείνες που χθές μου ήταν κάτι. Σήμερα παραμένουν "κάτι", αλλά λιγοστό. Αλλιώτικο.
Γιατί αντικαταστάθηκαν? Γιατί αντικαταστάθηκα εγώ? Ποιός ξέρει.. Το θέμα είναι οτι ολα αυτά παίρνουν, σύμφωνα με το νόμο τη δίκαιης ανταλλαγής, κι ενα κομμάτι μου. Κάτι μικρό απο την αρχική μου μορφή. Το τι το κάνουν είναι δικό τους θέμα. Κι έτσι κι εγώ αλλάζω μορφή,όπως ο πηλός, η ενα παζλ, βάλτε ο, τι σκατά θέλετε. Είμαι αλλιώτικη απο χθές. Χθές εμπιστευόμουν με την ευκολία δίχρονου. Σήμερα θα σε περάσω απο εκατομμύρια κύμματα. Και δεν είναι αναγκαστικά οτι κάτι σε σένα μου βρωμάει.. Πρέπει να με προφυλάξω γιατί κανένας άλλος δε θα το κάνει.
Πολλοί δε γουστάρουν αυτή μου την ιδιότητα και λακίζουν, φοβούμενοι ίσως οτι χάνουν το χρόνο τους ή μη αντέχοντας το τεστάρισμα τσαντίζονται, μπερδεύονται γιατί δεν ανοίγομαι τόσο εύκολα και όσο γρήγορα θα ήθελαν. Το τεστάρισμα είναι απλά ο χρόνος. Γιατί δε θέλω πάλι να σκέφτομαι τι απέγινε το οποιοδήποτε συναίσθημα για τον εκάστοτε άνθρωπο, ότι κι αν μου είναι αυτός. Με πονάει. Γιατί δεν θέλω σήμερα να σε αγαπάω κι αύριο να σε λένε Απογοήτευση. Έτσι λοιπόν επιλέγω να πατάω αργά, σταθερά να μη φύγουν τα πετραδάκια κάτω απ' τα πόδια μου και βρεθώ να κουτρουβαλάω σαν κούτσουρο. Την πρώτη φορά είχε πλάκα, την δεύτερη όχι.Ούτε την τρίτη. Ούτε την τέταρτη. Υψώθηκαν φράκτες. Τους θέλω εκεί, ξέρεις.. Να κρατάει τα σκατά έξω και να μπορούν να μπούν μόνο εκείνοι οι λιγοστοί. Είναι βλάκείες αυτά που λένε οτι αν υπάρχει τοίχος, κανείς δε μπαίνει. Μωρέ μπαίνουν.. Και μπαίνουν πριν καλά καλά το καταλάβεις γιατί πολύ απλά είχαν το τσαγανό.
Στη πορεία συναντώ ανθρώπους, πολλούς είναι η αλήθεια μιας κι έχω το "κακό" του να είμαι το παιδάκι που με όλους μιλάει και για όλους έχει αν όχι ενα γλυφιτζούρι, τουλάχιστον ενα χαμόγελο. Εκείνοι βιώνουν μόνο την επιφάνειά μου. Απ' αυτούς, λίγοι θα με κρατήσουν σε ένταση, στο να θέλω να τους πω και μια κουβέντα παραπανω. Κι ακόμα λιγότεροι θα μου τσιγκλίσουν πραγματικά το μυαλό και θα κάνουν trigger μια ουσιαστική αρχή για μένα κι αυτούς. Χρειάζομαι την ουσία όπως χρειάζομαι τον αέρα.
Έχω πολλούς σκελετούς στη ντουλάπα μου κι όλοι μα όοολοι, με αγαπούσαν και τους αγαπούσα. Σήμερα αναρωτιέμαι τι απέγινε και γιατί δε το είδα να' ρχεται εγκαίρως. Προτού γίνουν σκελετοί. Άψυχοι. Αίτια κι αφορμές για τις φρίκες μου. Δέχομαι πως όσο αισιόδοξη και φαινομενικα καλούλι είμαι, άλλο τόσο έιμαι καχύποπτη. Σε σημείο του να νιώθω καμιά φορά πως είμαι ο πιο κενός άνθρωπος που υπάρχει..
WISH
You love to know that this feels hollow Under your skin we dive and follow
I've been loved directly to the skull pointed gun is the love
Innocent and I feel the stain everybody knows you're in a frame
I've slept did we did we do it did we?
Up to today I could always remember contemplating love,I'm padded me I'm padded you, did we?
Self inflicted wound, wouldn't keep you to myself I know you gotta be free to kill yourself
Cross my heart and hope to fry lick your tongue, what's your wish? Twist your head and suck you dry Serve it up, what's your wish?
πως θέλω να πάω για μπάνιο. Ω, ναι για μπάνιο. Στη θάλασσα.
Περίεργο.
Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2008
Θυμάμαι, είχα μια βδομάδα που μετακομίσαν οι δικοί μου Ελλάδα. Αύγουστος '90. Ένα μεσημέρι, είδα ένα θεόκοντο κοριτσάκι με μαλλιά μέχρι τον ώμο να σέρνει μια σακούλα γεμάτη παιχνίδια στο δρόμο, έξω απ' το σπίτι μου. Γύρισε, με κοίταξε, μου χαμογέλασε και μου είπε με μια φυσικότητα "θες να γίνουμε φίλες"? Θυμάμαι οτι τα ελληνικά μου ήταν από άθλια εως μηδαμινά και απλά μουρμούρισα "μαμαααα....".
Η Ελένη έμενε 3 σπίτια πιο πέρα. Έγινε η πρώτη και καλύτερή μου φίλη έκτοτε. Εγώ 8, εκείνη μερικούς μήνες μικρότερη. Θα συναντιόμασταν κάθε μέρα πρίν το σχολείο, στο διάλειμμα θα μοιραζόμασταν το σακουλάκι με τα κρακεράκια απ' το κυλικείο, τα χρωματιστά μολύβια μας κι εκείνα τ' αρωματικά χαρτιά και φακέλους αλληλογραφίας. Τ'απογέυματα μετά το σχολείο θα βρισκόμασταν πάντα για ν'ανέβουμε στο λόφο μας να παίξουμε "καστράκι" ή θα τρέχαμε σ'εξορμήσεις στη κοντινότερη οικοδομή που θ' ανακαλύπταμε για..εξερεύνηση. Άλλες φορές θα κάναμε διαγωνισμούς για το ποιός θα κατάφερνε να περπατήσει ξυπόλητος μέχρι τη στροφή ξυπόλιτες στον -τότε- χαλικόστρωτο δρόμο. Τα καλοκαίρια όταν γύρναγε απ' τη κατασκήνωση θα περνούσαν πάλι τάπογεύματά μας είτε τρώγωντας παγωτό ξυπόλητες με τα σορτσάκια στη γειτονιά, είτε στο δωμάτιό μου με τα πλέον κοινά μας παιχνίδια μιλώντας για τον Άγγελο που τον είχαμε "αγαπήσει" και οι δυό αλλά ο βρωμιάρης δε μας έδινε σημασία.
Στο Γυμνάσιο δεν αλλάξαν και πολλά, μόνο που ήμασταν μαζί στη τάξη και στο θρανίο. Καμιά φορά θα ερχόταν με κάτι καινούργιο σπίτι μου, όπως μερικά υφάσματα,βελόνες και κλωστές και θα μου έλεγε "σήμερα έμαθα να ράβω! Έλα να σου δείξω κι εσένα".. Άλλη φορά θα φτιάχναμε βραχιολάκια φιλίας με κλωστές, ή θα έβαφε η μία το πρόσωπο της άλλης με νερομπογιές και θα φρικάραμε όταν μετά από ώρες μας έπιανε απίστευτη φαγουρα και δε τολμούσαμε να πούμε στις μανάδες μας γιατι..
Το "έρχομαι να παίξουμε" αντικαταστάθηκε με το "έρχομαι για καφέ". Καφέ και κρυφό τσιγάρο στην οικοδομή στη γειτονιά που ονομάσαμε Ρουλόσπιτο επειδή πηγαίναμε εκει βόλτα τη σκύλα μου. Μαζί κάναμε και το πρώτο μου joint, το πρώτο μεθύσι, τα πάρτυ γεννεθλίων. Φάγαμε ενα ολόκληρο απόγευμα κάνοντας δοκιμές για το πώς θα κάναμε τις υπογραφές μας -αναπόφευκτα μέχρι και σήμερα είναι σχεδόν ολόϊδιες. Με έιχε πείσει να κόψω τα μαλλιά μου πολύ κοντά για να τα κάνουμε βίδες. Μια φορά που επιχείρησα να τα ξανθύνω μόνη μου, καταστρέφοντάς τα παντελώς, εκείνη ερχόταν σπίτι μου την ώρα που έβγαινα να τη συναντήσω στο δικό της. Με είδε απο μακριά, έβαλε τα γέλια και με έδειχνε με το δάχτυλο για να μου πεί μετά οτι δεν είναι τόσο τραγικά, ας τα βάψουμε παρέα. Μεγαλώναμε μαζί και η Ελένη ήταν η αδερφή που ποτέ δεν είχα. Πάντα παρούσα στη ζωή μου κι εγώ πάντα παρούσα στη δική της. Πολλές φορές καθόμασταν για ώρες χωρίς ν' ανταλλάξουμε κουβέντα κι απλά που και που σκάγαμε στα γέλια, νιώθωντας οτι κάναμε μια απ' τις καλύτερες σιωπηλές συζητήσεις της ζωής μας! Δε χρειαζόταν να μιλήσουμε, απλά να είμαστε στον ίδιο χώρο. Μαζί. Εγώ θα έπαιζα πιάνο κι εκείνη στο ρόλο της τραγουδίστριας θα έπαιρνε πόζες και θα καθόταν πάνω στο πιάνο μου και θα τραγουδούσε παράφωνα το όποιο καινούργιο κομμάτι της μάθαινα.. Είχαμε λιώσει τα Ξύλινα Σπαθιά και το "Σιωπή". Ήμουν απ' τα ντροπαλά κορίτσια στο σχολείο. Η Ελένη το άκρως αντίθετο. Εκείνη μου έμαθε να ζώ κι εγώ της έμαθα άλλα πράγματα.. Εκείνη τα ξέρει.
Πρέπει να έχω τσακωθεί με πολύ κόσμο για κείνη. Είτε με τους δικούς μου που δε τη πολυχώνευαν γιατί δεν ήταν ποτέ ήσυχη και πάντα μαζί καταφέρναμε to get in trouble, είτε με παιδιά εντός κι εκτός σχολείου, είτε με δασκάλους.. Και με την ίδια είχαμε τσακωθεί τόσες πολλές φορές που ούτε καν θυμάμαι. Μερικές φορές για σοβαρά πράγματα, άλλες για τα πιο ασήμαντα. Μετά το Λύκειο οι δρόμοι μας χώρισαν. Άλλες παρέες, άλλα μυαλά, άλλα ενδιαφέροντα, άλλη αντιμετώπιση της φιλίας μας υποθέτω.. Δε τσακωθήκαμε. Θυμάμαι έπαιζα πιάνο όταν μπήκε από τη πόρτα της κουζίνας φωνάζοντας με αστείο τρόπο τ' όνομά μου. Εκείνη την ημέρα της είπα να ξεκόψουμε γιατί είχε χάσει τη μπάλα και φερόταν εδω και μερικά χρόνια πολύ λάθος σε μένα. Το τι είχε γίνει, τώρα πλέον είναι ασήμαντο. Μου είπε οτι το ήξερε, οτι είχα δίκιο, μου ζήτησε συγγνώμη και μου είπε οτι μ'αγαπάει. Από τότε δεν έχει περάσει μέρα που να μη τη σκέφτομαι έστω για λίγο.
Όταν αρρώστησε η μητέρα της, ήταν εποχή που δε κάναμε πια παρέα. Στο μυαλό μου την είχα σε stand by. Οτι όταν περάσει ο καιρός θα ξανακάναμε παρέα όπως και πρίν, ότι θα γερνάγαμε μαζί κι ότι η συμφωνία που κάναμε στο Δημοτικό θα γινόταν πραγματικότητα, η μία θα βάφτιζε το παιδί της άλλης όταν θα μεγαλώναμε κι οτι όποια έκανε πρώτη αγόρι θα το βγάζαμε Σεμπάστιαν. Κολλημένες τότε με το κομμάτι του Παπακωσταντίνου κι έτσι μας έμεινε. Την είδα στη κηδεία της μητέρας της. Είχαν περάσει 3 χρόνια περίπου. Τη βρήκα μετά τη κηδεία πίσω απ' την εκκλησία. Αγκαλιαστήκαμε και έκλαιγε με λυγμούς. Πήγα 2-3 φορές σπίτι της, είχε πυρετό και της πήγα βιταμίνες και παυσίπονα και καθόμασταν μαζί. Δεν είχαμε και πολλά να πούμε.. Αποφάσισε να μετακομίσει στη Σκωτία, να μείνει με τον αδερφό της, δεν άντεχε στο σπίτι. Όταν ήρθε Ελλάδα για διακοπές, μου έδειχνε περήφανη το tattoo που έκανε στα πλευρά, με το όνομα της μαμάς της.
"Ειρηνάκι θα μου βάψεις τα μαλλιά?" Καθώς της τα'βαφα στο δωμάτιό της σκεφτόμουν οτι λίγα έχουν αλλάξει σ' αυτό το δωμάτιο κι αυτό το κορίτσι μου έλειπε αλλά δεν ήταν ακόμη καιρός... Μου έλεγε για το ταξίδι που έκανε μόνη της στο Amsterdam, επόμενος σταθμός Τενερίφη. Δε ξέρω αν πήγε ποτέ... Τελευταία φορά που ήρθε, ήταν για τα γεννέθλιά της φέτος το Μάρτιο. Μου είπαν οτι πήρε τηλέφωνο και οτι πέρασε να με δεί αλλά έλειπα..
Αρχές Ιουνίου με πήραν τηλέφωνο. Την είχαν μαχαιρώσει τα μεσάνυχτα την ώρα που έκλεινε το μαγαζί στο οποίο δούλευε στη Γλασκώβη. Τη βρήκαν νεκρή το πρωί στη κουζίνα του μαγαζιού, μέσα σε μια λίμνη αίματος. Είπαν οτι πάλεψε πολύ γιατί ήταν και πολύ άσχημα χτυπημένη. Εννοείται και πάλεψε, ήταν απλά τέτοιος άνθρωπος, δε θα φώναζε για βοήθεια, θα' παιρνε ενα τηγάνι να κοπανήσει στο κεφάλι όποιον τολμούσε να τους ληστέψει. Αντράκι απλά.
Σκέφτομαι τι περνούσε απ΄το μυαλό της, την αδρεναλίνη και τον φόβο όταν σε κυνηγάει κάποιος με μαχαίρι. Όταν σε χτυπάει στο κεφάλι και στο πρόσωπο. Όταν γεμίζουν τα ρούχα σου με το αίμα σου. Όταν διαπερνάει το μαχαίρι τη καρδιά σου. Όταν ξεψυχάς ολομόναχη στο πάτωμα μιας κουζίνας, παρατημένη να πεθάνεις για να κλέψουν 1000 λίρες. Τόσα θεώρησαν οτι άξιζε η ζωή της. Δημιουργώ τις σκηνές στο μυαλό μου, σε μια παράλογη προσπάθεια του να καταλάβω γιατί και πώς.. Το βράδυ που έγινε αυτό ήμουν στο σπίτι του φίλου μου. Ένιωθα παράξενα, ανήσυχα, σαν ενα ανεξήγητο βάρος στο στήθος. Που να φανταζόμουν το γιατί..
Νιώθω τύψεις, απίστευτες τύψεις που συνειδητά δε την είδα όταν ήρθε, που είχα τη χαζή ψευδαίσθηση πως οοοταν περάσει ο καιρός και αλλάξουμε θα ξανακάνουμε παρέα όπως πρίν. Μου είχε προτείνει να μείνω μαζί της και δεν ήθελα. "Οχι ακόμα". Στο μυαλό μου έβγαζε νόημα αυτό το γαμημένο "όχι ακόμα". Τώρα δε βγάζει. Τώρα δεν είμαι σίγουρη αν βγάζει γενικά νόημα το οτιδήποτε στο μυαλό μου. Έχουν περάσει μήνες και τη βλέπω σχεδόν κάθε βράδυ στον ύπνο μου και πάντα ακούω τη φωνή της. Δεν είμαι σίγουρη αν όντως είναι εκείνη ή απλά η ανάγκη μου να τη δώ. Τα πρώτα βράδια φοβόμουν να κοιμηθώ γιατί ξυπνούσα για να συνειδητοποιήσω τη πραγματικότητα. Ή ξυπνούσα με το μαξιλάρι μου νοτισμένο απ'το κλάμα. Φοβόμουν να βγώ το βράδυ μόνη μου, στο σπίτι όταν άκουγα κάποιο θόρυβο τιναζόμουν και ενώ ήξερα οτι γίνομαι παρανοϊκή, φοβόμουν οτι κάποιος μπήκε στο σπίτι μου και κρατούσε μαχαίρι.
Από το σπίτι της δε τολμώ να περάσω. Το Ρουλόσπιτο χτίστηκε επιτέλους κι έγινε σπίτι, το ίδιο και μια άλλη οικοδομή πιο πέρα που ονομάσαμε κι αυτό καστράκι μας. Και να ήθελα να το ξεχάσω δε μπορώ, βρίσκεται απλά παντού, στο λόφο έξω απ'το σπίτι μου, στις πλατείες που αράζαμε, στο δωμάτιό μου, στα τραγούδια που ακούγαμε και σήμερα με φρικάρουν, παντού. Αυτό το κορίτσι με σημάδεψε περισσότερο απ' οποιονδήποτε άλλο άνθρωπο στη ζωή μου, μου έμαθε τόσα πολλά, με έκανε κατα κάποιο τρόπο τον άνθρωπο που είμαι σήμερα και νιώθω οτι πέθανε οχι ένας άλλος άνθρωπος, αλλά ο μισός εαυτός μου. Τη θάυμαζα απεριόριστα για το μόνιμο χαμόγελο που φορούσε και το ταλέντο του να ζεί. Έστω απερίσκεπτα πολλές φορές, έστω στα άκρα, έστω κάνοντας απίστευτες βλακείες.. Όσοι τη γνώρισαν πίστευαν οτι η Ελένη δε θα πεθάνει ποτέ, παραείναι ζωντανή για να πάθει κάτι κακό. Μας έβγαλε όλους μαλάκες όμως.
Ο ένοχος πιάστηκε μερικές βδομάδες μετά τη δολοφονία της. Κάποιος Juan Carlos Suarez Crispin, Ισπανός σερβιτόρος που επίσης δούλευε στο εστιατόριο. Συνεργός του η καθαρίστρια που τη βρήκε το πρωί και κάλεσε την αστυναμία. Δυο άνθρωποι με παιδιά, ικανοί να αφαιρέσουν τη ζωή μιας 25χρονης κοπέλας που με όλους ήταν πάντα χαμογελαστή. Λες γιατί? Γιατί να το κάνουν αυτό και γιατί εκείνοι να ζήσουν τώρα, η φυλακή δεν είναι τιμωρία. Τίποτα δεν είναι αρκετά καλή τιμωρία γιατί πολύ απλά δεν θα έχω ποτέ την ευκαιρία να της πώ οτι κι εγώ την αγαπάω.
Θα την ξαναδώ, ποιός ξέρει.. Εκεί I'll make things right.
Δε πίστευα έναν φίλο που ισχυρίζεται οτι μπόρεσε να "επικοινωνήσει" μαζί της όταν μου έλεγε για το μέρος εκείνο που πάνε οι νεκροί. Στο τέλος,μεταξύ άλλων μου είπε: " μου είπε να σου πώ οτι σε αγαπάει πάρα πολύ και θέλει να προσέχεις τον εαυτό σου. Α, μου είπε κι ένα όνομα αλλά δε κατάλαβα γιατί".
Τον ρώτησα "τι όνομα?"
Η απάντησή του ήταν.. "Σεμπάστιαν".
Παλιά φωτογραφία στην άδεια παραλία σιωπή κοιτάζω απ'το μπαλκόνι το δρόμο που θολώνειη βροχή. Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες βασιλεύουν οι μάγισσες βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνεστον αφρό. Λένε πως μας άφηνες στα κύματα φυλαχτά και μηνύματα τα βρήκανε τα παιδιά και χαθήκανεξαφνικά.
Η πόλη σαν καράβι τα φώτα της ανάβειγιορτή. Θυμάμαι που γελούσες να μείνω μου ζητούσεςπαιδί.
Λένε πως στη χώρα που ναυάγησες βασιλεύουν οι μάγισσες βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνεστον αφρό...
...Λένε πως μας άφηνες στα κύματαφυλαχτά και μηνύματα
"Είσθε γκέϊ κύριε" μου ερχόταν ν' απαντήσω στον αγενέστατο πελάτη στο ταμείο σήμερα. Αλλά δε το έκανα, ας όψεται το "ο πελάτης έχει πάντα δίκιο" και το άγρυπνο μάτι της κάμερας πάνω απ'το ζαλισμένο μου κεφάλι όλη μέρα. Μια ώρα πρίν το σχόλασμα και ο Μπάρμπα Στάθης μου λέει σε διάλεκτο που μόνο ελληνική δε τη λες "γρήγορα μια δωδεκάδα απ' τα 86". "Ορίστε?" του λέω. "86! Μπορεί κι 84 αλλά 86 πρέπει να είναι.86." μου λέει. "Δε σας κατάλαβα, τι εννοείτε 86??" Στέκομαι πίσω απ'το ταμείο, ο κυριούλης με κοιτά σαν να είμαι μόγγολο, εγώ τον κοιτώ σαν να είμαι όντως μόγγολο και προσπαθώ στ' αλήθεια να καταλάβω τι στο καλό θέλει ο χριστιανός και τι είναι αυτό το 86 που εγώ δεν έχω υπ' όψιν μου. Σε μια τελευταία απόπειρα συνεννόησης τον ρωτάω "συγγνώμη κύριε, τι ακριβώς ζητάτε?" Η απάντησή του ήταν "κονσέεεερβες κορίτσι μου! Αυτές που κάνουν 0,86 ευρώ, τι δεν καταλαβαίνεις πια?!?!"
8 λεπτά αργότερα βρίσκομαι έξω από το μαγαζί της μαγείας και ρουφάω μανιωδώς το τσιγάρο μου. Κοιτάζω μέσα και παρατηρώ τους υπόλοιπους πωλητές με τις πράσινες μπλούζες να τρέχουν πάνω-κάτω αγχωμένοι με διάφορες κονσέρβες από διάφορες μάρκες για διάφορα ζωάκια μιας και δε διευκρίνησε ούτε για τι ζώο τις θέλει. Αν μη τι άλλο, αναπτύσσουμε και δουλεύουμε τις μαντικές μας ικανότητες εκεί μέσα. Κάτι είναι κι αυτό..
Άλλου του φάνηκε περίεργο που δεν έχουμε "2 κοτούλες κι ενα μεγάλο κουνέλι γι'αναπαραγωγή". Αλλου πάλι που στα 2 σκυλάκια δε δίνουμε το τρίτο δώρο. Άλλη ήθελε να ζυγίσουμε το μαλτεζάκι στη ζυγαριά για τις χύμα τροφές, για να δούμε, λέει, αν είναι όντως το μικρότερο σκυλάκι που έχουμε και μου' σκασε εικόνα από μανάβικο, μόνο στη θέση των μανάβικων, εσύ ινσέρτ "σκυλάκι". Κρατήθηκα γι'άλλη μια φορά και δε της είπα "Και τι είναι μωρή μαλάκω το ζωντανό, πεπόνι?" κι αντ' αυτού μουρμούρισα χαριτωμένα "αν το θέλετε 2kg ας πούμε και μας βγεί 2.200 να του κόψουμε την ουρά ή να το αφήσω?".. Άλλη φώναζε εκνευρισμένη που το Λαμπραντοράκι που παρήγγειλε -με τα πεπόνια και τα κρεμμύδια- "δεν ειναι καννελίίίίίίί, είναι καφέ!".. Μη σκας, πήγα να της πω, θα του περάσω εγώ μια λαδομπογιά, σαν καινούργιο θα' ναι. Καννελί θέλει η πελάτισσα? Καννελί θα πάρει... (ασχέτως αν καννελί ΕΙΝΑΙ καφέ, μή μου το θυμίζετε...)
Δεν έχω συμπληρώσει ακόμα μήνα στο υπόκατάστημα της μιζέριας και συζητώ στο διάλειμμα με τη συνάδελφο για σπασμένα αγγειάκια από την ορθοστασία και τα κουφά που βιώνουμε 8-4 και 13.30-21.30 κάθε μέρα. Προσπαθώντας να προλάβουμε να φάμε,να πιούμε red bull-σωτήριο παρασκεύασμα- και να καπνίσουμε ταυτόχρονα, κοιτάμε το ρολόϊ έντρομες για να συνειδητοποιήσουμε οτι έχουμε αργήσει 1μιση ολόκληρο λεπτό να μπούμε πάλι μέσα κι έτσι και το καταλάβει το αφεντικό τη γαμήσαμε θριαμβευτικά. Άσε που το'σκασε και μια εγκυμονούσα χαμστερίνα το βράδυ και το φταίξιμο είναι ολότελα δικό μας γιατί έτσι.
Σήμερα έμαθα οτι τα τσιντσιλά είναι ποντίκια της ερήμου αλλά στα βιβλία αναφέρεται ως κουνέλι. Επίσης οτι τα Ριτρίβερ και τα Λαμπραντόρ είναι η ίδια ράτσα κι οτι "retriever" σημαίνει "ανύψωση του πνεύματος". Αυτά από υπεύθυνο προσωπικό απευθυνόμενο σε clueless πελάτες. Τα τσιντσιλά δεν είναι ποντίκια.
Ούτε κουνέλια είναι.
Είναι τσιντσιλά. Σκέτο.
Τα ριτρίβερ και τα λαμπραντόρ είναι δυο διαφορετικές ράτσες με όμοια εξωτερικά στοιχεία. Επίσης "retriever" σημαίνει θηραματοφόρος. Απλά Αγγλικά. Φέρει το θήραμα. Είναι κυνηγόσκυλο. Βλάκα.
Labrador:
Golden Retriever Labrador:
Αντιστάθηκα στο πειρασμό να διορθώσω τους "συναδέλφους" μου, όχι γιατί προσπαθώ να κατανικίσω την ακατανίκιτη επιθυμία μου να έχω δίκιο αλλά γιατί τα μιννίγκια μου πάλλονταν ρυθμικά και με σήματα μόρς μου λέγαν "αλέρτ. φύγε. αλέρτ".
Το καλύτερό μου είναι όταν στο μαγαζί μπάινουν πελάτες ν'αγοράσουν κάποιο ζωάκι και σου γεμίζουν τίγκα το μάτι, σου εμπνέουν τη ρημάδα την εμπιστοσύνη οτι δεν είναι ηλίθιοι κι ότι το μόνο που θέλουν είναι να προσφέρουν αγάπη σ'ενα πλασματάκι για το οποίο θα σκάσουν γυρω στα 1000 ευρουλίνια. Ένα τέτοιο ζευγάρι χάζευε τη βιτρίνα τις προάλλες την ώρα που είχα αγκαλια το Pug (μου) κι αυτό προσπαθούσε να καταπιεί το αυτί μου. Μπήκαν στο μαγαζί ζητώντας να δούν ενα κοκεράκι και τους μιλούσα με ouch γιατί το κουτάβι τώρα ήθελε να φάει ΚΑΙ τα μαλλιά μου. Το ερωτέυτηκαν αμέσως κι εγώ ερωτέυτηκα αυτούς. Να μη τα πολυλογώ αποφάσισαν να υιοθετήσουν το Pug και η διάθεσή μου έπιασε τρελλά ύψη. Έφυγε ο τυπάκος να βρεί ATM να τραβήξει μετρητά κι έμεινε η κοπελιά μαζί μου να συζητάμε και να της κάνω την κλασσική ενημέρωση για τη ράτσα. Ο κτηνίατρος του μαγαζιού ήταν κοντά, όλως τυχαίως. Την ώρα που χάΪδευε η τύπισσα το κουτάβι, κάτι ανακαλύπτει στο κεφάλι του και με ρωτάει αν αυτό το γρομπαλάκι είναι το microchip. Της είπα οτι το τσιπ είναι κοντά στον αυχένα. Πετάχτηκε ο γιατρός "ααα,για να δώ. Ναι ναι χτύπησε το κεφαλάκι του στο κλουβι!".. Σκαλώνω και σκέφτομαι.. πότε? Την έχω πάρει λοιπόν βόλτα στο μαγαζί και ψωνίζουμε τα απαιτούμενα το κουτάβι όταν έρχεται πάλι ο γιατρός και μας βρίσκει. "Λυπάμαι αλλά δε μπορούμε να σας πουλήσουμε το κουταβάκι γιατί πάσχει από μια πολύ σοβαρή ασθένεια δερματική και αυτό θέλει θεραπεία. Μέλλημά μας είναι να μή σας πουλήσουμε ένα ζώο το οποίο θα σας ταλαιπωρήσει". Μένω μαλάκας. Ορίστε?? Τι έχει? Η πελάτισσα του είπε οτι δε τη πειράζει ν' αναλάβει όλα τα έξοδα της θεραπείας και μπορεί να περιμένει να γίνει καλά, γιατί το αγάπησε με το που το είδε στη αγκαλιά μου. Ο ντόκ ανένδοτος. Θα το στείλουν στη κλινική στη Γλυφάδα, ίσως γίνει καλα σε ενα 2μηνο αλλά αν θέλει η πελάτισσα θα της φέρουμε καινούριο pug... Τα λόγια του: "Δεν είναι οτι δε το είχαμε προσέξει ή οτι το αμέλησαμε...." Εκνευρίστηκα. Τι λέ ρε παπάρα, αμα το είχες προσέξει και το είχες κοιτάξει όπως όφειλες δε θα ήταν στη βιτρίνα. Αισθάνθηκα σκατά και για το ζωάκι και για την κοπέλα που συννέφιασε.Την έπεισα όμως να πάρει pug ούτως η άλλως και να περάσει τη Δευτέρα να ξανακοιτάξει που θα έχουμε φέρει ενα για 'κείνη. Πώληση μαλάκα..σκατά. Είπε θα έρθει αν δουλεύω για να την εξυπηρετήσω εγώ. Όταν έφυγε απο το μαγαζί, έπιασα τον ντοκ, του είπα οτι αν περάσει ο καιρός και το μικρό είναι ακόμα άρρωστο και too old να πουληθεί, θέλω να το αγοράσω εγώ. Τι απάντησε? .."Χαχαχ, το μόνο σκυλί που δε πουλιέται είναι το νεκρό σκυλι". Εκείνη τη στιγμή κοκκίνισα και μου ερχόταν να του σκάσω μπουνιά στο γεμάτο ειρωνία πρόσωπό του, να του σπάσω τα δόντια που φαίνονται όταν χαμογελάει. Και χαμογελάει πάντα στη θέα βυζιών και κώλων. Και χαμογελάει μόνος του με τις μαλακίες που αραδιάζει και που τολμώ να μη βρίσκω αστείες. Το μόνο σκυλί που δε πουλιέται είναι το νεκρό σκυλί...
Σχεδόν όλα τα κουτάβια μας είναι άρρωστα, αλλά αυτό μη το πείτε παραέξω, εδώ κάνουμε πωλήσεις. Εδώ είμαστε σουπερ μάρκετ. Εδώ ζυγίζουμε τα ζωντανά και σας τα πουλάμε με τη σέσουλα, εδώ σας βρίσκουμε το τέλειο χρωματάκι μαντάμ να το βρούμε και σε γαλάζιο να τονίζει τα μάτια σας? Εδώ το μόνο σκυλί που δε πουλιέται είναι το νεκρό σκυλί. Εδώ, ξέρετε, τα πάντα είναι ανακυκλώσιμα. Εδώ, είμαστε εσωτερικά νεκροί.
Άργησα, πάω τώρα να φορέσω τη μπλούζα μου και το χαμόγελό μου, στη ταμπέλα γράφει "τα πάντα για τους πιστούς μας φίλους". Ξεχάσαν να προσθέσουν στο τέλος "..τα ευρώ".
Εμείς κι ο κόσμος. Ο κόσμος. Εμείς. Εμεις...ο κόσμος. Εμείς είμαστε ο κόσμος. Ο κόσμος είμαστε εμείς. Εμείς. Μόνο. Κανένας άλλος. Συνεπώς ο κόσμος μας ανήκει... Λές?
Έτσι μάθαμε, έτσι μας τα' παν. Μάθαμε επίσης οτι είναι λάθος και πολύ κακό το να βλάπτεις κάποιον άλλο. Έτσι γίναμε όλοι μια χαρωπή παρέα με τρόπους και τη συνείδηση του σωστού και λάθους στη ζωή μας. Καλά μέχρι εδώ? Ααααας πούμε καλά.
Και βρε παπάρα κακόσπορε άνθρωπε, εσύ με τους τρόπους και την ηθική που κουβαλάς πως επιτρέπεις στον εαυτό σου και στους άλλους να να ανέχεσαι το άδικο μοίρασμα σεβασμού ανάμεσα σε άνθρωπο,πλανήτη και τα ζώα του? Σε μάθαν οτι είσαι ο κυρίαρχος όλων, ανώτερος και ξεχωριστός κι εσύ τους πίστεψες? Χωρίς ρε μπακλαβά να σκεφτείς λίγο απο μόνος σου? Αν σου έλεγε κανείς οτι αυτά ακριβώς τα μυαλά που κουβαλάς ευθύνονται για το οτι αργοπεθαίνεις εσύ κι ο πλανήτης "σου" τι θα έλεγες? Θα ένιωθες το ίδιο σημαντικός? Πολύ απλά δε θα άκουγες. Είμαι σίγουρη οτι θα απαντούσες "ναι, οι μπάσταρδοι οι άλλοι φταίνε για όλα. Εγώ όχι". Εσύ όμως ο ίδιος θα κάνεις παιδιά και θα τους μάθεις τα του "Εμείς κι ο κόσμος" που προανέφερα. Θα τους πάρεις ένα σκυλάκο. Αυτά θα περάσουν ώρες χαράς και παιχνιδιού βασανίζοντάς το κι αυτό θα το ανέχεται μέχρι να του γυρίσει το μάτι και να δαγκώσει κανένα απο τα μαλακισμένα σου. Εσύ τότε θα το διώξεις το κοπρόσκυλο να ψοφήσει στο δρόμο. Σιγά το πράγμα, σκυλί είναι άλλωστε, όχι άνθρωπος..
Φυσικά ούτε για μια στιγμή δε θα νιώσεις τίποτα, δε θα σκεφτείς οτι ο μαλάκας είσαι εσύ που τα πιτσιρίκια δεν έχουν ιδέα τι θα πεί σεβασμός, τι θα πεί πόνος και τη διαφορά μεταξύ του παιχνιδιού και του ζωντανού πλάσματος το οποίο είναι εξίσου αθώο όσο και τα χρυσούλια σου. Εσύ βρε μαλάκα άνθρωπε θα τους ξαναπάρεις σκύλο/γάτα/ποντίκι κι ότι άλλο σου ζητήσουν και εσύ θα το ξαναπετάξεις στο δρόμο. Τα παιδιά σου θα μεγαλώσουν και ποτέ δε θα τους έχεις περάσει το μάθημα του σεβασμού.Του σωστού και του λάθους. ΕΣΥ θα φταίς, όχι αυτά. Γιατί στο σάπιο μυαλό σου, μόνο εσύ και το έιδος σου είστε ικανοί να νιώσετε φόβο, πόνο, απόρριψη, μοναξιά,πέινα,δίψα,κρύο... Μόνο εσείς αξίζετε σεβασμό γιατί τα πάντα σας ανήκουν και είστε γαμάτοι. Μιας λοιπόν κι εγώ ματάκια έχω και βλέπω πόσο σκατά τα έχει κάνει η ανθρωπότητα σε κάθε τομέα που μπορεί να φανταστεί και να φτάσει ο νους, επέτρεψέ μου να διαφωνώ. Σκατά στα μούτρα μας έτσι που τα' χουμε κάνει.
Σε είδα, ενοχλήθηκες όταν στα κανάλια δείξαν τον κύπριο που έκαψε με λάδι το σκυλί. Άλλαξες κανάλι. Είπες "μα τι άνθρωποι υπάρχουν.." και αφοσιώθηκες πάλι στο πιάτο φαϊ μπροστά σου και στο Baywatch που δείχνουν βυζάκια. Στο μονόλεπτο αυτό που ευαισθητοποιήθηκες, σκέφτηκες ποτέ σου έσυ τι κάνεις? Τι μεταδίδεις και πως φέρεσαι? Ποτέ. Ποτέ όμως. Στη τελική ενα σκυλί είναι, πφφφ...
Και ρε πειραγμένε, έχεις νιώσει ποτέ αγάπη από ενα τέτοιο πλάσμα? Μιλάμε γι' αγάπη δίχως αντάλλαγμα. Να γυρνάς σπίτι σου με νεύρα κομποσχοίνια και αυτό μη μπορώντας να συγκρατήσει τη χαρά του που σε βλέπει να πηδάει πάνω σου και η θετική ενέργεια να γεμίζει τα πάντα γύρω σου. Να του δίνεις ενα απλό χάδι και να βλέπεις την αγάπη αυτή που προανέφερα,στα μάτια του. Να μή φεύγει από κοντά σου. Να θέλει να σε προστατεύσει κι ας είναι μια μυξοριξιά ζωάκι. Εσύ ηλίθιε έχεις συναντήσει τέτοιο πράγμα σε άνθρωπο? Αμφιβάλλω..
Κάθε μέρα, παντού ολόγυρά μου βλέπω κακοποίηση και κάθε μέρα δε παύω να σοκάρομαι, ν' απογοητέυομαι, να εξαγριώνωμαι και να θλίβομαι. Βλέπω ανθρώπους ημίτρελους που εκπαιδεύουν (δε θα αναφερθώ καν στις μεθόδους)ενα pit bull να γίνει μαχητής, να βγάλουν κάνα φράγκο εξτρά στη κυνομαχία που θα το πάνε όταν γίνει killer και νιώσουν για λίγο σπουδαίοι και "οχι και τοσο μικροτσούτσουνοι".. Βλέπω το πόσο άδειοι είναι ώστε να γουστάρουν και το θέαμα, τη μυρωδιά του αίματος και τέλος κάποιο κομματιασμένο και νεκρό σκυλί στη μέση της αρένας. Δε νιώθουν τίποτα. Ειρωνικά όμως τα σκυλιά αυτά θα κατηγορηθούν ως επικίνδυνα, απρόβλεπτα, evil και θα θανατώνωνται γιατί το επιβάλλει κάποιος καθυστερημένος νόμος κάποιου καθυστερημένου Αμερικάνου που κι αυτός σαν εσένα είναι διανοητικά καθυστερημένος και τυφλός. Ξύπνα ηλίθιε. Εσύ το έκανες αυτό, οχι το σκυλί. Θάνατο σε σενα. Βλέπω ψηλομύτες καργιόλες με το γουναρικό και θέλω να τους ξεριζώσω τα μάτια απ' τις κόγχες τους. Ναι, είναι πολύ απαλούλι και γούτσου και ζεστό αυτό που φοράς. Αλλά πραγματικά μις, δε ζείς στο Βόρειο Πόλο και let's face it αυτό που φοράς είναι κουφάρι και εεε..ξέρεις, το χρειαζόταν το δέρμα του περισσότερο απ' οτι το χρειάζεσαι εσύ. Ανήκε σ'εκείνο, ποτέ σε σένα. Κακομαθημένη μαλάκω. Θάνατο και σε σενα. Βλέπω κουνέλια με μάσκαρα στις βλεφαρίδες, τυφλά πια, βλέπω διάφορα ζώα με τρύπες και πληγές πάνω τους, βλέπω ποντίκια σε κλουβιά σ'εργαστήρια φαρμακευτικών δοκιμών. για την ασφάλειά μας και καλά και έχω μερικές απορίες: Αλήθεια, χρειαζόμαστε κι άλλη μπλε μάσκαρα ή έχεις δεί ποτέ κουνέλι στη φύση με γαλάζιες βλεφαρίδες? Η μήπως σου φαίνομαι εγώ για ποντίκι? Σόρυ, δεν είμαι, έχω διαφορετικό οργανισμό και διαφορετικά θα αντιδράσει. Αν διαφωνείς ψάχτο λίγο. ;) Τι σε κάνει διαφορετικό από τους γερμανούς γιατρους του Χίτλερ που κάναν τα αρρωστημένα ιατρικά πειράματα πάνω σε παιδιά και που σήμερα τους αποκαλείς "κτήνη"? Νομίζεις οτι υπάρχει διαφορα? Γελιέσαι δυστυχως.. Βλέπω άρρωστο κόσμο, φετιχιστές που γαμιούνται στο χρήμα για τις φωτό που η χαμογελαστή κινεζούλα πατάει με τα stilletos της το μικρό γατί μέχρι να του ανόιξει το κεφάλι και να χυθούν τα μάτια του στο πεζοδρόμιο. Βλέπω τι κάνει αυτός ο λαός προτού φάνε κάποιο ζώο(αν δε γνωρίζεις και θές να μάθεις, πάλι ψάχτο λίγο) και πόσο μαλακισμένη κουλτούρα έχουν όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα και η μισανθρωπία μέσα μου μεγαλώνει.
Αν δε μπορείς να σεβαστείς ενα οποιοδήποτε ζώο, δε σέβεσαι τη ζωή την ίδια και κατ' επέκτασιν δε θα σεβαστείς ούτε τον άνθρωπο. Οι στατιστικές κράζουν οτι εκείνος που είναι βίαιος απέναντι στα ζώα θα είναι βίαιος και στα παιδιά του και γενικότερα στους πιο αδύναμους. Είσαι μέγιστος υποκριτής και μόνο που τολμάς να μιλάς για σεβασμό. Είσαι μέγιστος εγωιστής που θεωρείς οτι μόνο εσύ έχεις σημασία. Είσαι μέγιστο μουνόπανο που επέβαλλες και σε μένα να ζώ στον εξασθενημένο και ταλαιπωρημένο πλανήτη που εσύ περήφανα γάμησες. Δε βλέπεις γύρω σου πόσο άρρωστα είναι τα πράγματα? Δεν αγαπάς τίποτα κι όμως απαιτείς ν'αγαπιέσαι. Ολοι ευθυνόμαστε, μα εσυ δε νοιάζεσαι. Δε σ'αγγιζεί τίποτα. Και γι' αυτό το λόγο σου προσφέρω απλόχερα εναν πλούσιο καταπράσινο εμετό, να βγάλω τη σαπίλα που μου επέβαλλες απο μέσα μου και να στη δώσω πίσω συμπυκνωμένη να τη φάς.
Με πιάνουν τα νεύρα μου κάτι βράδια σαν αυτό. Καλοκαιρινά κι όμορφα και τόσο ζεστά που φλερτάρω με την ιδέα του να βάλω το κεφάλι μου στη κατάψυξη για λίγο μπάς κι έρθω στα ίσα μου.. Και κάπου εκεί μεταξύ παγοθηκών,αρακά και παγωτού (ωχ, παγωτό! :D) το κεφάλι μου θ' αρχίσει να παίρνει στροφές και ν' αναρωτιέται γιατί είναι χωμένο σε μια κατάψυξη κι όχι κάπου έξω..
Η Αθήνα γύρω στο 15αύγουστο είναι θεωρητικά άδεια. Urban legend, παιδιά μου. Μόνο άδεια δεν είναι. Εκτός αν εγώ είμαι καρμικά fucked και όσοι παρέμειναν, αποφάσισαν σύσσωμοι να μου κάνουν πλάκα και να μ' ακολουθούν παντού για να μή νιώσω ποτέ μόνη (ooh spooky).. Όλοι κάπου πάνε, κάτι κάνουν, τους βλέπω σαν πανικόβλητες μέλισσες γύρω από χυμένο καρπούζι να βιάζονται με τις ψάθες και τα βατραχοπέδιλα παραμάσμαλα να πάνε στις παραλίες τις εξωτικής Αττικής -οι περισσότερο τυχεροί στα νησιά/λιμάνια/αεροδρόμια- να εκθέσουν τις κορμάρες τους και να πιούνε φραπέ με τον ρυθμικό ήχο των ρακετων τους και την άμμο που πετάγεται και προσγειώνεται όλο χάρη στα κεφτεδάκια της θείας πιο πέρα η οποία φωνάζει στο νήπιο να μη πάει πιο βαθιά γιατί θα βγεί ο moby dick και θα του φάει το πουλάκιιιιιιιιι ..ΑΝΑΣΑ! Δεν υπάρχει καλύτερο από το Ελληνικό καλοκαίρι. Δασύτριχα στέρνα ξεπροβάλλουν από λευκά πουκάμισα παρέα με την εσάνς ιδρωτίλας λεωφορείου και ύφους "μόλις έφαγα 4 κιλά τυρί φέτα". Οικογένειες ξεχύνονται στους δρόμους με τ'αυτοκίνητά τους για το κοντινότερο σκουπιδαριό-συγγνώμη, εννοούσα "παραλία"-, πατέρας τσαντίζεται και βρίζει τους άλλους οδηγούς. Μητέρα τον επιπλήττει <<βρε αγάπη μου, τα παιδια!>>, εκείνος τα παίρνει ακόμη περισσότερο κι αρχίζει και φωνάζει και σ'αυτή, τα παιδιά στο πίσω κάθισμα έχουν γίνει σκατά με τα λιωμένα παγωτά,τώρα διψάνε και η γιαγιά γκρινιάζει για το ερ κονίσιον, έξω έχει 240 βαθμούς κελσίου κι ο διπλανός ταρίφας παίζει Καψούρα fm γκαρίζοντας "μαα που να πάαααωωωω, αφού είσαι όοολη μου η ζωήηηηη" στο μποτιλιαρισμένο δρόμο της παραλιακής. Σαν διαφήμιση της ΕΒΓΑ, χαλαρή, δροσερή κι όμορφη.. Αμ δε!
Και δεν είναι να πείς οτι φταίνει οι ζέστες, οχι. Είναι που το μυαλό του Έλληνα έτσι στροφάρει κι αυτό έχει συνηθήσει. Ιδρώτας, Aroxol και μια χωριάτικη στο 4.
Για να μην αναφερθώ στην άλλη κατηγορία, εκείνη των ψευτοhigh class ηλίθιων που κωλοχαίρονται γιατί βρήκαν δωμάτιο σε τιμή ευκαιρίας, μόνο 100ευρώ τη βραδιά, στη Μύκονο κι επιτέλους θα φορέσουν τα χρυσά μαγιώ τους και θα μοιραστούν το οξυγόνο τους με κάποια παρακμιακή σελέμπριτι. Και τι κατάλαβες? Άλλαξε προς το καλύτερο τώρα η μίζερη κι εξαρτώμενη απ' τις ανουσιότητες ζωή σου? Έμαθα πως η τιμή ενοικίασης ξαπλώστρας δίπλα σε ξαπλώστρα "επώνυμου" είναι 1.500 ευρώ. I kid you not. Και δυστυχώς γωρίζω κόσμο που είναι ικανοί να δουλεύουν όλο το χειμώνα για να κάνουν τέτοιου είδους διακοπές. Τους ρωτάς πως ήταν το νησι κι αυτοί σου απαντούν: "α μια χαρά, η τάδε φορούσε αυτό το μαγιώ,το δικό μου φυσικά είναι καλύτερο, η άλλη μου έσπασε τα νεύρα στο δωμάτιο, η τρίτη φασώθηκε με τόσους στο club και μάντεψε ποιόν τραγουδιστή είδα εκεί που έπινα το freddo, οχι μάντεψε!"
Χέστηκα μωρή, το νησί σε ρώτησα πως ήταν.
ΣΑΝ ΒΓΕΙΣ ΣΤΟ ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ, ΝΑ ΕΥΧΕΣΑΙ ΝΕΡΟ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ...
Οι δικές μου διακοπές φέτος κράτησαν δέκα μέρες στην Ιθάκη. Σ'ενα μικρό σπίτι ετοιμόρροπο με μια βεράντα που απ'τους σεισμούς σιγά σιγά την κάνει προς το γκρεμό παρέα με τα κατσίκια. Μακριά από ανθρώπους και τον Αθηναϊκό πολιτισμό τους. Δέκα μέρες γέμιζα με την απίστευτη θέα θάλασσας και δάσους και νυχτερινού ουρανού τόσο καθαρού και γεμάτου αστέρια. Εγώ, το παλικάρι, έντομα και το φάντασμα του παππού. Χάρμα. Εκεί έφαγα τα καλύτερα τυροπιτάκια της ζωής μου. Άσχετο αυτό αλλά το θυμήθηκα κι εξτασιάστηκα. Νερό στο νησί δεν υπάρχει. Κάτι πήγαν να κάνουν μ'αφαλάτωση και τα σκατώσαν. Οι λιγοστοί κάτοικοι του νησιού γεμίζουν 1-2 φορές την εβδομάδα τα ντεπόζιτά τους και μ'αυτό το νερό πλένονται και ποτίζουν, ούτε λόγος να το πιείς όμως. Οι δρόμοι θεόστενοι και γεμάτοι στροφές, λιγο να παρασυρθείς απ'τη θέα κι έφυγες χαμογελαστός στο γκρεμό. Ευτυχώς που δεν οδηγούσα εγω γιατί ή που δε θα ήμουν τώρα εδώ να τα πληκτρολογώ όλ'αυτα, ή που θα είχα παρατήσει το αυτοκίνητο πάνω σε κάποια στροφή και θα περίμενα ακόμα με το δάχτυλο στο στόμα να μου το φέρουν. Φυσικά ούτε φώτα υπάρχουν οπότε εκεί ευγνομωνείς αυτόν που σκέφτηκε να τα κοτσάρει στ' αυτοκίνητα να μην είσαι σήμερα γκαβός. Τα βράδια στη βεράντα αν τύχαινε ν' ακούσω κανα κουλό, αφύσικο για τα δικά μου data, θόρυβο, χεζόμουν πάνω μου και φανταζόμουν σχιζοφρενείς δολοφόνους με τσεκούρια να παραμονεύουν στο σκοτάδι κι εκεί συνειδητοποιούσα πόσο με έχει βαρέσει η μαλακία και η ανασφάλεια της πόλης. Εκεί επίσης συνειδητοποιούσα πόσο απεγνωσμένα χρειαζόμουν την αποτοξίνωση αυτής και δη στο παραδεισάκι μου, στη δική μου Ιθάκη. (Ναι ρε, δική μου,τρέχει κάτι?) 'Ετσι η επιστροφή στα headquarters μου κακοφάνηκε, όχι μόνο γιατί περνούσα πραγματικά όμορφα αλλά και γιατί η άγρια ομορφιά και η γαλήνη, believe me, δύσκολα συναντάται. Και με τα σκατά 'δω πέρα απλά την αναζητάμε ακόμα περισσότερο, την Ιθάκη και την κάθε Ιθάκη. Ο άνθρωπος, μάγκες, δε δημιουργήθηκε για να δουλεύει σαν σκυλί σε μια δουλειά που δε του προσφέρει τίποτα μέσα του απλά για να έχει λεφτά να ξοδεύει σε πράγματα που έχει την αυταπάτη οτι γεμίζουν το εσωτερικό του κενό,να μη ξέρει τι του φταίει, για να φωνάζει, να τσακώνεται, να κατεβάζει χημείες για το stress νιώθωντας υποσυνείδητα οτι τον σκοτώνουν τα ψηλά γαμίδια από τσιμέντο. Να γίνεται μπούγιο και να ζεί με το μπούγιο. Να ζεί για τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, τις διακοπές στη Μύκονο κι όπου αλλού μπορεί να ξοδέψει, να δειχτεί και να πηδηχτεί μπας κι αποκτήσει για λίγο λόγο να χαμογελάει. Δεν είναι αυτή η πραγματικότητα που θα έπρεπε να έχει. Δεν είναι αυτός ο σκοπός του. (Το ποιός είναι, είναι άλλο θέμα) Κλεισμένοι στα όμορφα κουτάκια μας επαγωγικά φτάνουμε στην απόλυτη σαπίλα και δε το παίρνουμε καν πρέφα και ζωή σημαίνει "απλά περιμένω να πεθάνω". Μάντεψε όμως. Έτσι είσαι ήδη νεκρός.
Ακούγομαι σαν φιλόσοφος της κουράδας. Συχτίρ, πάω να ξαναβάλω το κεφάλι στη κατάψυξη.
Πρέπει να είσαι έτσι, πρέπει να είσαι αλλιώς, πρέπει να κάνεις το ένα και δε πρέπει να κάνεις το άλλο.Τόσα πρέπει, τόσα πολλάπρέπει που μαζεμένα φαντάζουν σαν ένα τεράστιο "..εσυ κι ο γρύλλος σου τώρα που θες να βγάλεις κι άκρη". Κι αυτά τα πρέπει δηλώνουν πάντα παρών σε όποιο τομέα κι αν επιχειρήσει κανείς να βουτύξει το μικρό του δαχτυλάκι να ελέγξει τα νερά.Από τη θέση της γυναίκας στην ηλικία των 25, μέχρι σήμερα έχω μάθει τα εξής για το πώς "πρέπει" να είμαι:Πρέπει να είμαι γλυκιά, να είμαι γλυκομίλητη κι ευγενική. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να προσέχω σε ποιόν μιλάω, ιδίως σε αγνώστους γιατί ελοχέυει πάντα ο κίνδυνος και η πιθανότητα να με βιάσουν!
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα με ρωτήσει κανας άνθρωπος τι ώρα περνάει το λεωφορείο, θα βγάλω το pepper spray απο την τσάντα, θα τον ψεκάσω στα μάτια και καθώς αυτός θα σφαδάζει πανικόβλητος και μάλλον τυφλωμένος, θα τον κοπανήσω με την Gucci τσάντα στο κεφάλι ωρυόμενη όλο χάρη "βοήθεια-βιασμός", διότι είμαι και δυναμική και έχω και στύλ. Yeah.
Μετά λοιπόν θα συνεχίσω να είμαι γλυκομίλητη, αξιαγάπητη και τρυφερή σαν τη καρδιά ενός μαρουλιού.
Αν, στη περίπτωση που βρώ αρσενικό με σώας τας φρένας που να μη τον έχω δείρει επειδή μου μίλησε, ν α με παντρευτεί(γιατί πρέπει και να παντρευτώ) μετά θα πρέπει να κάνω τα παιδιά του -τα οποία φυσικά πρέπει να ονομάσουμε Πελαγία και Ξενοφών επειδή έτσι λένε τους παππούδες- να τα μεγαλώσω και να σιγουρευτώ οτι ο ένας θα γίνει δικηγόρος/γιατρός και η άλλη ψυχίατρος/αστροναύτης, να φροντίζω το σπίτι και να μαγειρεύω, να είμαι μονίμως μια πανέμορφη και στην εντέλεια οπτασία για τον άντρα μου και ταυτόχρονα πρέπει και να εργάζομαι.. Αυτό, στη περίπτωση που δε πέσω σε κανέναν άντρα-άντρακλα με μπούκλα το μουστάκι και τρακτέρ παρκαρισμένο στη πίσω αυλή που θεωρεί οτι η γυναίκα "του" δεν πρεπει να δουλεύει.Οπότε λοιπόν σκαρφαλωμένη να κρεμάω τις φρεσκοπλυμένες κουρτίνες, με το ένα πόδι θα ανακατεύω το πολλών αστέρων φαγητό που ξεσήκωσα από το τσελεμεντέ μα που ποτέ δε θα είναι αρκετά καλό σαν της μαμάς του, με το άλλο χέρι θα αλλάζω πάνα ευχόμενη να προλάβω να κάνω Brazilian αποτρίχωση προτού γυρίσει σπίτι ο πασάς και δεν είναι όλα όπως..πρέπει. Πρέπει να έχω και καριέρα σωστή, μια δουλειά αξιοσέβαστη στα πρότυπα του κοινωνικού περίγυρου που όμως να μή ξεπερνά σε κύρος ή μισθό εκείνη του συζύγου διότι θίγεται ο εγωισμός του και εν τέλει ο ανδρισμός του. Αφού λοιπόν αποφύγαμε επιτυχώς τον ευνουχισμό και πάμε καλά ώς μητέρες, καριερίστες και σύζυγοι, αφού δώσαμε μια περιουσία για κρέμες νυκτός,ημέρας,μεσημεριού,απογεύματος και δειλινού, αφού κάναμε 42 botox και το μάγουλο έφτασε πίσω απ'το αυτί χαρίζοντάς μας ενα υπέροχα φωτεινό και μεγάλο μόνιμο χαμόγελο, αφόυ πλαστικοποιηθήκαμε εντελώς κι αποκτήσαμε άλλες δεκατέσσερις καινούριες ψυχώσεις και συμπλέγματα, τώρα μπορούμε να περηφανευτούμε οτι καλυτερεύσαμε τους εαυτούς μας και νιώθουμε ολοκληρωμένες κι όπως πρέπει να είναι μια γυναίκα.
ΠOTE, κυρίες μου, δε καμπουριάζουμε όταν καθόμαστε και ποτέ μα ποτέ δε παραδεχόμαστε, ούτε μεταξύ μας, οτι νιώθουμε σαν κοκορέτσια μέσα στα εσώρουχα-λουριά και τις ζαρτιέρες που λάνσαρε κάποιος μισογύνης ομοφυλόφιλος μεγαλοσχεδιαστής μόδας και που εμείς σαν καθυστερημένες τρέξαμε ν' αποκτήσουμε γιατί το έγραφε στη σελιδα 32 του Pink Woman οτι είναι must (σημείωση: must = πρέπει. Πάλι.) , δίπλα από το αφιέρωμα "1000 και 1 τρόποι ν'αποκτήσετε Νευρική Ανορεξία". Βγαίνοντας για shopping, περνάμε απο κομμωτήριο γιατί αυτό το μήνα είναι της μόδας πάλι το πλατινέ μαλλί και πώς σκατά θα βγούμε το βράδυ εεεεετσιιιιιι?
.....Μερικά χρόνια μετά καταπίνουμε ψυχοφάρμακα και περνάμε ώρες ατελείωτες στο καναπέ του ψυχοθεραπευτή για να "μάθουμε ν'αγαπάμε τους εαυτούς μας" μη μπορώντας να καταλάβουμε τι στράβωσε, αφού όλα τα κάναμε όπως "πρέπει" και πετύχαμε. Μη μπορώντας να καταλάβουμε γιατί ο αντρούλης μας άφησε τελικά για ενα νεότερο, εξελιγμένο μοντέλο με καλυτερο ντεκαπάζ απο το δικό μας που ούτε καν ξέρει να κάνει παστίτσιο -η άχρηστη.Ίσως, λέω ίσως, ο αντρούλης πήρε χαμπάρι οτι εδώ δεν παίζει πλέον κανένα ίχνος αυτοσεβασμού κι άλλα χαριτωμένα που τόσο όμορφα αποτάξαμε στο βωμό του επιβαλλόμενου ναρκισσισμού των media και του συνεχούς κι ασταμήτητου άγχους του να είσαι η καλύτερη, η πιο όμορφη, η πιο έξυπνη, η πιο καλοντυμένη και η πιο καλή μαγείρισσα του χωριού.Γιατί εννοείται οτι πρέπει να είσαι η καλύτερη,τουλάχιστον να πιστεύεις οτι είσαι, αλλιώς δεν είσαι τίποτα. Κοίτα γύρω σου, θα σου πουν, κοίτα πως πρέπει να είσαι. Κοίτα πως πρέπει να μιλάς και να κινείσαι, κοίτα πως πρέπει να φαίνεσαι και τι πρέπει να κάνεις. Κοίτα πως πρέπει να φοράς το λουράκι στο λαιμό του βλάκα υλιστή γκόμενου που οδηγεί την υπεραμαξάρα χωρίς να σε πάρει αυτός χαμπάρι και το νού σου μη τσαλακωθείς καθώς του επιδεικνύεις το πετσί σου. Ανασφάλεια, υποτίμηση, ανταγωνισμός,γκρίνια και ζήλεια αναβοσβήνουν πάνω απ΄τα κεφαλάκια των γυναικών γιατί απο πιτσιρίκες τρώνε πλύσεις εγκεφάλου για το πως "πρέπει" να γίνουν όταν μεγαλώσουν για να έχουν ό,τι θέλουν και για να είναι κοινωνικά αποδεκτές στη ζούγκλα της έρπουσας ηλιθιότητας με αποτέλεσμα τελικά να μη νιώθουν ποτέ καλά με τους εαυτούς τους ή ακόμα χειρότερα πραγματικά να πιστεύουν οτι είναι η ενσάρκωση της τελειότητας. Και μετά αναρωτιόμαστε όλοι παρέα γιατί η πλειοψηφία του φύλου χάνει λάδια, γιατί οι γυναίκες ζηλεύουν και σκανάρουν η μια την άλλη με μάτι αχόρταγο για ελλατώματα και γιατί φέρονται σαν αρπακτικά που πολύ θα ήθελαν να υποκλίνεται το σύμπαν στα αξιαγάπητα πόδια τους καθώς αυτές στερεώνουν το στέμμα στα μαλλιά τους χαμογελώντας ντροπαλά σαν τα αδύναμα, τρυφερά πλασματάκια που είναι.Γιατί το ένα φέρνει το άλλο, γιατί για κάποιον ανεξήγητο λόγο, η γυναίκα δεν είναι άνθρωπος, πρεπει να είναι και να θεωρεί τον εαυτό της άψογο, για 'κείνη και για τους άλλους and that's exactly what's shoved down her throat, up her nose and into her brain.
Εγώ κάπου στη πορεία μπερδεύτηκα, συγχωρέστε με. Ποτέ μου δεν κατάφερα να περάσω ως "γυναίκα - δηλητήριο" και σπάνια καταφέρνω να μη κάνω σαρδάμ όποτε με πλησιάσει κάποιος που μ'αρέσει. Με το ξεσκόνισμα δε τα πάω καλά και το παστίτσιο δε το πετυχαίνω. Έχω 3 χρόνια να πάω κομμωτήριο, τα μαλλιά μου τα κόβω μόνη μου και πειράζω συνέχεια την ψαλίδα μου κάνοντάς τη χειρότερη, ούτε ακολουθώ τις τάσεις της μόδας με αποτέλεσμα να μου λένε οτι μοιάζω πολλές φορές με πρόσφυγα και φυσικά με την δίατα-αστραπή τα σκάτωσα, αντικατέστησα το μισο καρότο και τις 2 ρόγες σταφύλι με μια μεγάλη Lacta και πίτσα. Σίγουρα το επόμενο πρωί που πάλι δε θα χωράω να μπώ στο τζίν μου θα με βρίζω αλλά δε γαμιέται.. Από αύριο πάλι. Γιατί έτσι θέλω εγώ, όχι γιατί έτσι "πρέπει".. Η μάνα μου έπαψε να μου επισημαίνει να μή καμπουριάζω όταν κάθομαι και να μη μιλάω "σαν νταλικέρης", οι θειάδες/ξαδέρφες ακόμα προσπαθούν να με πείσουν για τα "πρέπει",μπάς και με δούν νυφούλα στο γάμο που δε λένε να χωνέψουν οτι δε-θα-γινει και οι μόνες 2 φίλες μου, μου παίρνουν το κινητό να μή στείλω κανα γλυκανάλατο μήνυμα στο boy όταν έχω πιεί και τα πάντα μου φαίνονται γούτσου, μη και χάσουμε τη σαγήνη..ΠφφΚαι τι έγινε? Τουλάχιστον θα χασκογελάσω με τα χάλια μου το επόμενο πρωί κι όταν τον ξαναδώ θα με πιάσει τέτοια αμηχανία που τα σαρδάμ μου θα χαρακτηριστούν επιεικώς επικά και θα'χουμε κάτι άλλο να συζητάμε τουλάχιστον για το επόμενο 5λεπτο.Τα καλά νέα είναι οτι δεν είναι λίγες οι γυναίκες που δεν είναι ζώα και που ζούνε με δικούς τους κανόνες κι όχι με του σαδιστή που εφυύρε τα καταραμένα εσώρουχα-λουριά και που τα "πρέπει" τους έχουν να κάνουν με τη πρόοδο και την εξέλιξη των ανθρώπινων σχέσεων, της δημιουργικότητας, της τέχνης και με πράγματα που έχουν όντως νόημα και σημασία.Τα κακά νέα είναι οτι έχουν καλύτερο ντεκαπάζ από μένα. Φτου.
Σας έλεγα λοιπόν για τη λίστα των δέκα βημάτων προς την ολοκλήρωση μιας γυναίκας (μην ακούω ειρωνίες, ο τίτλος εκτός από βαθυστόχαστος είναι και φιλοσοφικά προσεγμένος οκέϊ?)
