Έχω

έναν πονοκέφαλο δυό μέτρα. Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ το μέγεθος των κατα καιρών πόνων μου. Σε μέτρικές αποστάσεις, τι να κάνουμε.
Έχω επιτυχώς μπεί σε depress mode (οι depeche mode απο την άλλη δε μου αρέσουν. Ασχετο αυτό) και έκανα και το λάθος να πιω κι άλλο νες στις 9 το βράδυ.
Ναι, είμαι ηλίθια.

Παραδόξως όμως δεν έχω τσίτες. Μόνο πονοκέφαλο και μια ακατανίκητη επιθυμία, τάση κι ανάγκη να γκρινιάξω.

Δεν υπάρχει και άνθρωπος διαθέσιμος-δηλαδή ξύπνιος-εδώ να του σπάσω τα παπάρια.
Φιάσκο.
Νιώθω λίγο 1984. Λίγο σάπια και ταυτόχρονα με μυαλό πουρέ μετά από κάψιμο Γκεβαρίστικο, φτάνω στο συμπέρασμα οτι είναι αφύσικο να βαριέμαι ΤΟΣΟ αρνητικά. Υπάρχει και η θετική βαρεμάρα, αυτή που δε θες να κάνεις τίποτα επειδή είσαι completely happy παρκαρισμένος στον καναπέ/πατωμα/γρασίδι και αγναντεύεις το τίποτα με σιωπηλό ενθουσιασμό και γαλήνη. Μα οχι, εγώ ακούω το σκύλο να ροχαλίζει και σκέφτομαι οτι το μαλακισμένο πρέπει να είναι το πιο ευτυχισμένο πλάσμα στον κόσμο που μπορεί και κοιμάται γιατί δεν έχει πιεί τόνους καφέ σήμερα και δεν έχει πονοκέφαλο.
Και νεύρα.

Μή με ρωτήσει κανεις αν περιμένω περίοδο. Περιμένω.
Βδομάδες τώρα.