Γκρίνιες κι αυταπάτες I

Ρίχνει καρέκλες από τον ουρανό κι εγώ εχω απλώσει.
Από το άλλο δωμάτιο, κάποια βλαμμένη στη τηλεόραση μιλάει για την εφίδρωση(ξέρεις τι μήνα έχουμε καλή μου?) και η Wicca έχει αράξει στη θήκη της κιθάρας και μου τη γεμίζει τρίχες. Παχιές λευκές και με έντονο το τεριτοριαλιστικό αίσθημα της αντίστασης-απλάδενφεύγουναπόπουθενά-.
Ο καφές μου έχει ήδη γίνει χλιαρός και μπλιάχ και ο Damien Rice δε λέει να ξεκολλήσει απ' το player και μου θυμίζει τις τρίχες της γάτας μου. Το σύμπαν είναι βαλτό αυτό το καιρό να μου γαμήσει τα νεύρα αλλά κρατιέμαι ακόμα και δε του γαμώ κι εγώ το σπιτάκι στο βρισίδι.. Γιατί είναι ύπουλος βρωμιάρης και πάντα μου το γυρνάει.
Μπλε - μωβ.
ΔΕΝ έχω όρεξη για άλλες πίπες, βαρέθηκα να μη βρίσκω δουλειά,
βαρέθηκα να τσαντίζομαι και να θυμώνω με την ανηψιά μου (ο ανηψιός την έκανε για Amsteradam να ζήσει ζωή χαρισάμενη) που δεν έχει καταλάβει ακόμα τη διαφορά που υπάρχει στο σαλόνι της και στο δωμάτιό μου. Έτσι πάει σ' αυτό το χιππόσπιτο, τα πάντα(μου) είναι όλων(τους) και είναι πραγματικά αστείο το να απαιτείς σεβασμό και την ησυχία σου ή το αδιαμφισβήτητο δικαίωμά σου, του να κυκλοφορείς με το βρακί στο κεφάλι αμα θέλεις μιας και μπουκάρουν ανα πάσα στιγμή κι από παντού. Και στη τελική αν δε πίνω εγώ στο δωμάτιό μου, δε θα έρχεσαι να πίνεις εσύ. Τέλος. Έχεις σπίτι και δωμάτιο δικό σου, το ίδιο και οι φίλοι σου. Κι αν δε γαμιέμαι εγώ στο δωμάτιό μου επειδή πάντα θα είσαι και δε μπορώ, δε θα γαμιέσαι ουτ' εσύ. Γαμήσου αλλού, γαμήσου παντού, έχεις τις ευλογίες μου.
Και σοβαρά, λυπάμαι το iguana και δε μπορώ να έχω 24/7 να παίζει Inveracity μπας και σε εκνευρίσω και πάρεις το hint. Γιατί απλά δε το παίρνεις. Μου τη σπάει που ΄φερεσαι τόσο μαλακισμένα γιατί σ' αγαπάω.
Και εγώ δε μπορώ να την κάνω ΣΗΜΕΡΑ από δώ, άνεργη γαρ και μου τη σπάω αφάνταστα γι' αυτό.
Μου τη σπάω που ψάχνω μεταφορείς για το πιάνο κι έχω γύρω στα 60 ευρώ στη τράπεζα και καταλήγω να γελάω.
Μου τη σπάω που νιώθω ρέμπελος και μου τη σπάνε οι υπόλοιποι γι όλους τους παραπάνω λόγους.
Μου τη σπάει που η σχολή είναι στου διαόλου το κώλο και μου τη σπάω που όταν έπρεπε δεν έστρωσα κώλο και τώρα ξεχνάμε την ιδέα της κτηνιατρικής και μένουμε με το μισό πτυχίο της διακοσμητικής (όου σόρι, ιντέριορ ντιζάϊνερ) και τρέχουμε κάθε μέρα στον Πειραιά για ενα γαμίδι ανουσιόχαρτο.
Μου τη σπάει η Ελλάδα που μπορείς να πάρεις μισό πτυχίο σε κάτι. Μα μισόόό?? Η δώστο μου σωστά ή μη μου το δίνεις καθόλου, αυτό τι να το κάνω ρε?
Μου τη σπάει γενικά η Ελλάδα και η νοοτροπία της.
Μου τη σπάει που αντιμετωπίζουν τους μαύρους σαν μπαμπούλες που θα τους φάνε τα μυαλά.
Μου τη σπάνε οι αγενείς άνθρωποι,
μου τη σπάει που έχουν γαμηθεί στον ηλεκτρικό και κλείνουν τις στάσεις κατα βούληση κι όποτε να' ναι.
Μου τη σπάνε οι γιαγιάδες που σε κοιτάνε πριν καν ανοίξουν οι πόρτες με το βλέμμα του "Σήκω να κάτσω!". Θα σηκωθώ γιατί θέλω να σου προσφέρω τη θέση μου, όχι γιατί πρέπει. Δεν υπάρχει πρέπει, υπάρχει σεβασμός και ευγένεια thank you very much.
Μου τη σπάει η μερίδα αντρών που είναι τούβλα με προσωπικότητα αμοιβάδας.
Μου τη σπάει η μερίδα γυναικών που το παίζουν μοιραίες.
Μου τη σπάει που όλοι αυτοί μαζεύονται στη σχολή μου.
Μου τη σπάει που δε τολμάς να χαμογελάσεις πια σε άγνωστο άνθρωπο.
Μου τη σπάει που χάνω απανωτά live συνέχεια και
μου τη σπάει που η κάμερά μου ψοφάει παρέα με το laptop που δεν επιδέχεται πλέον φορμάτ και του παίρνει ενα μήνα να εκτελέσει το οτιδήποτε. Σαν το κεφάλι μου κι αυτό, πόσο πιά?..
Μου τη σπάει που έχει σπάσει χορδή στο πιάνο (ναι, γίνεται) και που πρέπει να δώσεις γροθιά στο ντο για ν' ακουστεί και δε μπορώ να παίξω και ΔΕΝΕΙΜΑΙΚΑΛΑ οταν δε μπορω να παίξω.
Μου τη σπάει που μόλις αλλάχτηκαν χορδές στη κιθάρα ήρθε ο Mike και μου' σπασε τη μοναδική σάπια με το μελωδικό γκράν του και δεν έχω άλλες τώρα και βαριέμαι να τρέχω να πάρω καινούργιες -ή το ξεχνάω όποτε είμαι έξω.
Μου τη σπάει το ελαφρύ Αλτσχάϊμερ μου.
Μου τη σπάει που περιχαρής ανέλαβα το εξώφυλλο του Ιωσήφ και πιάνοντας πινέλο δε μου'ρχεται τίποτα. Κενό. Νάδα.
Μου τη σπάει που δε κάθομαι ν' ασχοληθώ κι απλά υπάρχω.
Μου τη σπάνε facebook και τα συναφή, παρ' αυτά ασχολούμαι και καίγομαι με τα ηλίθια παιχνίδια του.
Μου τη σπάει που στις μαύρες μου θέλω να κάθομαι με τις πυτζάμες και να τρώω.
Μου τη σπάει που οι μαύρες μου σκάνε συχνά.
Μου τη σπάει που θέλω μιάμιση ώρα για να πάω στον δικό μου.
Μου τη σπάει ακόμα η παλιά μου δουλειά και που η πρώην προϊσταμενη μου μεταφέρθηκε στο Πειραιά και βλέπω την άσχημη ξανθιά παρουσία της κάθε μέρα στο δρόμο προς τη σχολή για να μου θυμίζει πόσο θέλω να της βάλω βόμβα στη μήτρα.
Μου τη σπάει που αργώ να γίνω κακιά με τους ανθρώπους που το αξίζουν.
Μου τη σπάει που είμαι καλή μαζί τους όσο μου γαμούν το Δία.
Μου τη σπάει που κάποιος ασυνείδητος χτύπησε το γατί της απο πάνω και είναι στα όρια του παράλυτου με αποτέλεσμα να έχει προστεθεί ο άμοιρος στη "γατοσυλλογή" μου-μιας και η αποπάνω λείπει συνέχεια σε ταξίδι και τα φροντίζουμε εμείς- και μου τη σπάει που βλέπω εναν κάποτε γαμάτο χοντρό χνουδωτό γάτο τώρα κακομοιριασμένο και μισό να σέρνεται μες στο σπίτι και να παραπονιέται επειδή πονάει.
Μου τη σπάει να δίνω παυσίπονα στο ζωντανό και μου τη σπάει που θα ήθελα τα παυσίπονα αυτά να τα παίρνει το σκουπίδι που χτυπάει φιλικές γάτες, γιατί θα του εχω μελανιάσει τ' αρχίδια με το πράμα που σπας καρύδια.
Μου τη σπάει που μόλις σκέφτηκα μπαλέτο. Ασχετο.

Μου τη σπάει που δε μπορώ να κόψω το κάπνισμα μπας και μείνει κανα φράγκο στη τσέπη (μιλάμε γι' αφραγκιές ρεεεεεεε!) και μπας και οι φωνητικές μου χορδές αναστηθούν.
Μου τη σπάει που η μυωπία μου κάνει δρασκελιές προς τα πάνω συνέχεια και χαίρομαι τώρα με τους 5μισή μου.
Μου τη σπάει που πρέπει να διαβάζω από 2 και τρείς φορές την κάθε φράση του Ζαρατούστρα για να πιάσω 100% τι λέει και μου τη σπάω που είμαι τόσο αφηρημένη και καταλήγω απλά να βλέπω κινούμενα μαύρα γραμματάκια και στο μυαλό μου να παίζουν 19.083 διαφορετικές μαλακίες πέραν του Νίτσε.
Μου τη σπάει που τη σπάνε όλα και πάνω απ' όλα εγώ. Μιέχ.

Μου τη σπάς, Σύμπαν. Ναι, το'πα. Γαμιέσαι.