Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009
Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009
Glitter
Θα ήταν φανταστικά αν μισούσα τα Χριστούγεννα.
Θα ήταν υπέροχα βολικό αλλα η αλήθεια είναι οτι αν έλεγα οτι δε με εξιτάρει ακόμα και το γκλίτερ που κάθεται πάνω σου επειδή και μόνο κοίταξες την βιτρίνα με τα στολίδια και μετά περπατάς στο κέντρο και μοιάζεις με ηλίθιο.. Θα έλεγα ψέμματα, ναι.
Truth is, λατρεύω το να περπατάω στο κέντρο τίγκα στο γλίτερ που έχει ξεκολλήσει από τα στολισμένα δέντρα που άγγιξα κι ας μοιάζω με ηλίθιο. Νιώθω ξεχωριστό ηλίθιο. Και χαμογελάω όπως όταν ήμουν παιδί. Τόσο που φαίνονται ΟΛΑ τα δόντια μου και πονάει στο τέλος η μούρη μου από την τσίτα.
Ναι, το παραδέχομαι. Γίνομαι νιανιά.
Μπαίνω στο αλοπρόσαλο τριπάκι του να αγαπάω τους πάντες και να νιώθω αυτή τη πουτάνα την αίσθηση του καλού και ο κυνικός εαυτός μου μπαίνει στην άκρη μέχρι το Φλεβάρη, μέχρι να ξαναγίνουν όλα γκρί κι απαίσια και να έχω όλους τους λόγους του κόσμου να γκρινιάζω και να τσαντίζομαι.
Είμαι από τους ανθρώπους που βλέπεις στο δρόμο και θες να τους χτυπήσεις επειδή χτυπάνε παλαμάκια σε κάθε, μα ΚΑΘΕ στολισμένη βιτρίνα, που σκέφτονται βδομάδες πριν τα Χριστούγεννα τα μπισκότα που θα φτιάξουν, τα χρώματα που θα τους βάλουν και τους ανθρώπους στους οποίους θα τα δώσουν.
Είμαι από τους ανθρώπους που καυλώνουν στη θέα ζωγραφιστών χιονάνθρωπων και ταράνδων και "ho-ho-ho"σε καρω κόκκινες πυτζάμες, τι να κάνουμε.
Είμαι από τους ανθρώπους που κάθε χρόνο θα αφήσουν κουλουράκια κι ενα ποτήρι γάλα στον Santa και τα ξωτικά του, ευχόμενη κρυφά να υπήρχε..
Πήρα το λεωφορείο για το σουπερ-μάρκετ να προμηθευτώ τους τόνους αλεύρι,σοκολάτας και ζάχαρης που θα χρειαστούν τα κούκιζ μου. Έχωσα τις σακούλες στην υπερμεγέθη τσάντα μου και ξεκίνησα να πάρω πάλι το λεωφορείο. Στο δρόμο σταμάτησα στο φούρνο δίπλα στην παλιά μου δουλειά, να πάρω καφέ και να δω τις φάτσες των αγαπημένων μου ανθρώπων που με προμήθευαν με καφεϊνη και κοτόπιτα όταν δούλευα στο κολαστήριο δίπλα τους. Ένιωσα πιο Christmas-y από ποτέ όταν του Βασίλη πήγε να του πέσει η λαμαρίνα με τα φρεσκοψημένα αρτοτέτοια από την έκπληξη και τη βιασύνη του να έρθει να με αγκαλιάσει. Που είσαι ρε κορίτσι μου,μας έλειψες!..
Με διώξαν από το φούρνο με τον καφέ κερασμένο και την υπόσχεση να περνάω πιο συχνά. Με καμιά δεκαριά κιλά ψώνια(κυριολεκτούσα για το πόσο αλεύρι-ζάχαρη χρειάζομαι) εξτρα στον ώμο με την τσάντα να κοντεύει να φτάσει πάτωμα και τον καφέ μου στο χέρι, αποφάσισα να μην πάω τελικά σπίτι αλλά Jumbo. Μπάτζετ ανύπαρκο και πήγα να πάρω απλά κουτάκια για τα μπισκότα μου και κατέληξα να φεύγω με δυο μεγάλες σακούλες γεμάτες δωράκια και την τσέπη μου να με αποκαλεί "μαλακισμένη¨σε όλη τη διαδρομή προς τη στάση.
Εκεί δίπλα, υπήρχε ενα μικρό πετ σοπ με πουλιά που ακούγονται από την απέναντι πλευρά της Βαρης-Κορωπίου κι ας είναι τγκαρισμένη στα φορτηγά. Ακουσα γνώριμο ήχο. Μακάο!!Δεν κρατήθηκα διέσχισα τον δρόμο να τα δώ. Πρέπει να καθόμουν πολύ ώρα μιλώντας τους μέχρι να βγεί ο ιδιοκτήτης και να με ρωτήσει αν θέλω βοήθεια. Του είπα οχι και τα ξανακοίταξα αποκαλώντας τα "αγάπες μου". Ο ένας μιμήθηκε τη φωνή μου και είπε το ίδιο και μετά απλά το εκκωφαντικό κλασσικό τους ΚΡΑΑ.
Συνειδητοποίησα οτι η θέση αυτών των τεράστιων, γαμάτων παπαγάλων είναι στον Αμαζόνιο. Ελεύθερα. Και μου έσκασε πολύ άσχημα κοιτώντας τα μέσα στο κλουβί.. Φορτηγά τριγύρω,φασαρία, σκόνη και μακάο. Χωρίς να το καταλάβω έβαλα τα κλάμματα κι έφυγα γρήγορα με τον πετσοπά να με κοιτάει μάλλον απορημένος και με το δίκιο του..
Γαμώτο, σύνελθε είσαι σοβαρή? Πρώτη φορά βλέπεις πουλιά στο κλουβί? Η μήπως είναι η πρώτη φορά που σε ενοχλεί?
Στάθηκα στη στάση, ακούμπησα τις σακούλες κι έστριψα τσιγάρο
Είναι η πρώτη φορά που κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου οτι νιώθω γαμώ, όλα είναι christmas-y, έχω πάρει δώρα που περιμένουν να τυλιχτούν, όλα είναι υπέροχα και συνεπώς είμαι πλήρης.
Αρχίδια είμαι. Αρχίδια με χρυσόσκονη.
Και πόσο φανταστικά θα ήταν, μαμά, αν βαριόμουν τα Χριστούγεννα όπως ο περισσότερος κόσμος.
"Ο καθένας το δρόμο του, δεν έχω λύση" .."ρε μαλάκα εμένα όμως μη με αποκλείεις, αδέρφια είμαστε" .."ναι ρε..θα τα λέμε".
Θα τα λέμε.
Τα Χριστούγεννα πάντα με κάναν να νιώθω μικρό παιδί. Μόνο που φέτος είμαι μόνο ενα μικρό παιδί με σκατά στο κεφάλι. Που φοβάται.
Θα ήταν υπέροχα βολικό αλλα η αλήθεια είναι οτι αν έλεγα οτι δε με εξιτάρει ακόμα και το γκλίτερ που κάθεται πάνω σου επειδή και μόνο κοίταξες την βιτρίνα με τα στολίδια και μετά περπατάς στο κέντρο και μοιάζεις με ηλίθιο.. Θα έλεγα ψέμματα, ναι.
Truth is, λατρεύω το να περπατάω στο κέντρο τίγκα στο γλίτερ που έχει ξεκολλήσει από τα στολισμένα δέντρα που άγγιξα κι ας μοιάζω με ηλίθιο. Νιώθω ξεχωριστό ηλίθιο. Και χαμογελάω όπως όταν ήμουν παιδί. Τόσο που φαίνονται ΟΛΑ τα δόντια μου και πονάει στο τέλος η μούρη μου από την τσίτα.
Ναι, το παραδέχομαι. Γίνομαι νιανιά.
Μπαίνω στο αλοπρόσαλο τριπάκι του να αγαπάω τους πάντες και να νιώθω αυτή τη πουτάνα την αίσθηση του καλού και ο κυνικός εαυτός μου μπαίνει στην άκρη μέχρι το Φλεβάρη, μέχρι να ξαναγίνουν όλα γκρί κι απαίσια και να έχω όλους τους λόγους του κόσμου να γκρινιάζω και να τσαντίζομαι.
Είμαι από τους ανθρώπους που βλέπεις στο δρόμο και θες να τους χτυπήσεις επειδή χτυπάνε παλαμάκια σε κάθε, μα ΚΑΘΕ στολισμένη βιτρίνα, που σκέφτονται βδομάδες πριν τα Χριστούγεννα τα μπισκότα που θα φτιάξουν, τα χρώματα που θα τους βάλουν και τους ανθρώπους στους οποίους θα τα δώσουν.
Είμαι από τους ανθρώπους που καυλώνουν στη θέα ζωγραφιστών χιονάνθρωπων και ταράνδων και "ho-ho-ho"σε καρω κόκκινες πυτζάμες, τι να κάνουμε.
Είμαι από τους ανθρώπους που κάθε χρόνο θα αφήσουν κουλουράκια κι ενα ποτήρι γάλα στον Santa και τα ξωτικά του, ευχόμενη κρυφά να υπήρχε..
Πήρα το λεωφορείο για το σουπερ-μάρκετ να προμηθευτώ τους τόνους αλεύρι,σοκολάτας και ζάχαρης που θα χρειαστούν τα κούκιζ μου. Έχωσα τις σακούλες στην υπερμεγέθη τσάντα μου και ξεκίνησα να πάρω πάλι το λεωφορείο. Στο δρόμο σταμάτησα στο φούρνο δίπλα στην παλιά μου δουλειά, να πάρω καφέ και να δω τις φάτσες των αγαπημένων μου ανθρώπων που με προμήθευαν με καφεϊνη και κοτόπιτα όταν δούλευα στο κολαστήριο δίπλα τους. Ένιωσα πιο Christmas-y από ποτέ όταν του Βασίλη πήγε να του πέσει η λαμαρίνα με τα φρεσκοψημένα αρτοτέτοια από την έκπληξη και τη βιασύνη του να έρθει να με αγκαλιάσει. Που είσαι ρε κορίτσι μου,μας έλειψες!..
Με διώξαν από το φούρνο με τον καφέ κερασμένο και την υπόσχεση να περνάω πιο συχνά. Με καμιά δεκαριά κιλά ψώνια(κυριολεκτούσα για το πόσο αλεύρι-ζάχαρη χρειάζομαι) εξτρα στον ώμο με την τσάντα να κοντεύει να φτάσει πάτωμα και τον καφέ μου στο χέρι, αποφάσισα να μην πάω τελικά σπίτι αλλά Jumbo. Μπάτζετ ανύπαρκο και πήγα να πάρω απλά κουτάκια για τα μπισκότα μου και κατέληξα να φεύγω με δυο μεγάλες σακούλες γεμάτες δωράκια και την τσέπη μου να με αποκαλεί "μαλακισμένη¨σε όλη τη διαδρομή προς τη στάση.
Εκεί δίπλα, υπήρχε ενα μικρό πετ σοπ με πουλιά που ακούγονται από την απέναντι πλευρά της Βαρης-Κορωπίου κι ας είναι τγκαρισμένη στα φορτηγά. Ακουσα γνώριμο ήχο. Μακάο!!Δεν κρατήθηκα διέσχισα τον δρόμο να τα δώ. Πρέπει να καθόμουν πολύ ώρα μιλώντας τους μέχρι να βγεί ο ιδιοκτήτης και να με ρωτήσει αν θέλω βοήθεια. Του είπα οχι και τα ξανακοίταξα αποκαλώντας τα "αγάπες μου". Ο ένας μιμήθηκε τη φωνή μου και είπε το ίδιο και μετά απλά το εκκωφαντικό κλασσικό τους ΚΡΑΑ.
Συνειδητοποίησα οτι η θέση αυτών των τεράστιων, γαμάτων παπαγάλων είναι στον Αμαζόνιο. Ελεύθερα. Και μου έσκασε πολύ άσχημα κοιτώντας τα μέσα στο κλουβί.. Φορτηγά τριγύρω,φασαρία, σκόνη και μακάο. Χωρίς να το καταλάβω έβαλα τα κλάμματα κι έφυγα γρήγορα με τον πετσοπά να με κοιτάει μάλλον απορημένος και με το δίκιο του..
Γαμώτο, σύνελθε είσαι σοβαρή? Πρώτη φορά βλέπεις πουλιά στο κλουβί? Η μήπως είναι η πρώτη φορά που σε ενοχλεί?
Στάθηκα στη στάση, ακούμπησα τις σακούλες κι έστριψα τσιγάρο
Είναι η πρώτη φορά που κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου οτι νιώθω γαμώ, όλα είναι christmas-y, έχω πάρει δώρα που περιμένουν να τυλιχτούν, όλα είναι υπέροχα και συνεπώς είμαι πλήρης.
Αρχίδια είμαι. Αρχίδια με χρυσόσκονη.
Και πόσο φανταστικά θα ήταν, μαμά, αν βαριόμουν τα Χριστούγεννα όπως ο περισσότερος κόσμος.
"Ο καθένας το δρόμο του, δεν έχω λύση" .."ρε μαλάκα εμένα όμως μη με αποκλείεις, αδέρφια είμαστε" .."ναι ρε..θα τα λέμε".
Θα τα λέμε.
Τα Χριστούγεννα πάντα με κάναν να νιώθω μικρό παιδί. Μόνο που φέτος είμαι μόνο ενα μικρό παιδί με σκατά στο κεφάλι. Που φοβάται.
Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009
Υιοθέτησε. Μην Αγοράζεις.
Πόσο πιο απλά μπορεί να γίνει?Προτρέπω και παροτρύνω ΟΛΟΥΣ όσους σκέφτονται να αγοράσουν σκύλο ή γάτα να υιοθετήσουν καλύτερα ενα αδεσποτάκι.
Δεν είναι μόνο τα καλύτερα φιλαράκια -ο πρώην αδέσποτος σκυλάκος που μας υιοθέτησε(ήρθε χτυπημένος κι αποφάσισε να μείνει) αποδείχτηκε ο καλύτερος φύλακας και χωρίς ίχνος εκπαίδευσης- θα έχουν και πραγματική αιώνια ευγνωμοσύνη.
Πόσους ανθρώπους ξέρουμε με την ίδια αίσθηση ευγνωμοσύνης κι αγάπης?
Το οτι είναι αδέσποτα δε σημαίνει οτι είναι κατώτερης φύσης ή το οτι είναι ημίαιμα τα περισσότερα δε σημαίνει οτι είναι κατώτερης ράτσας. Απεναντίας!
Το οτι είναι αδέσποτα δε σημαίνει οτι ήταν κακά σκυλιά που δημιουργούσαν προβλήματα ή οτι ΟΛΑ το σκάσαν. Σημαίνει απλά οτι οι ιδιοκτήτες τους τα βαρέθηκαν, δε θέλαν τη δέσμευση ή ακόμα χειρότερα δε φροντίσαν για τη στείρωσή τους με αποτέλεσμα το ενα να γίνει πολλά. Κι αυτά τα πολλά θα γίνουν ακόμα περισσότερα στο δρόμο. Και με το να αγοράζουμε από pet shop, απλά βοηθάμε ωστε να γίνεται πραγματικά μεγαλύτερο το πρόβλημα με τα αδέσποτα.
Πολύς κόσμος τα βλέπει και τα αποφεύγει, κάνοντας λες και είναι σιχαμερά τέρατα που θα τους φάνε τα παιδιά.
Στο δρόμο προσπαθούν να επιβιώσουν ανάμεσα στα πραγματικά τέρατα, τους αυτοκινητόδρομους, καιρικές συνθήκες, έλλειψη στέγης, τροφής και νερού, φροντίδας κι αγάπης.
Πλάσματα είναι που νιώθουν κι αυτά μοναξιά, φόβο και πόνο. Γιατί το αγνοούμε αυτό και επαναπαυόμαστε στο οτι "ελα μωρέ σκύλος είναι"?
Μην αγοράζετε λοιπόν. Υιοθετήστε.
Είχα την ατυχία να δουλέψω σε μεγάλη αλυσίδα pet shop και αν ήμουν 100% εναντίον της αγοράς πρίν από αυτό, τώρα είμαι 110%.
Τα κουτάβια που έρχονται, έρχονται σε φορτηγά από puppy mills χωρών όπως Ουγγαρία, Σλοβακία κ.α.
Το πολύ 2 μηνών, ταλαιπωρημένα και φοβισμένα καθώς τα απομάκρυναν από τις μητέρες τους και τα χώσαν σε κλουβάκια σε ενα βρωμερό φορτηγό να ταξιδέψουν μέχρι την Ελλάδα για να μπούν μετά πάλι σε εκθεσιακές κλούβες και στη βιτρίνα.
Πολλά είναι άρρωστα, πολλά έχουν τύφο.
Έτσι έρχονται κι έτσι πωλούνται.
Με "εγγύηση" 10 ημερών.
Το βιντεάκι αυτό θέλει κότσια. Δείτε το.
Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009
Νύχτα
Ηρεμα και τα πάντα γύρω ήσυχα, ο αυτοκινητόδρομος άδειος. Το κεφάλι σκυφτό. Μόνο σκέψεις, χάσιμο.
Σηκώνεις το κεφάλι.Κοιτάς πίσω σου καθώς περνάς το δρόμο και μετά μπροστά. Shit! Shit shit shit.
Αρχίζεις να περπατάς πιο γρήγορα, έχεις αρχίσει κι αγχώνεσαι. Ακόμα πιο γρήγορα ώσπου το βήμα σου γίνεται τρέξιμο, η ανάσα σου κοφτή και στο τέλος η καρδιά σου πάει να σπάσει. Το στήθος καίει,τα μηνίγγια πάλλονται, τρέχεις και ακούς μόνο το ρυθμικό ταπ ταπ ταπ των παπουτσιών σου στο τσιμέντο,λυγίζεις..χρειάζομαι οξυγόνο! Δεν έχω άλλη ανάσα μα πρέπει να τα καταφέρω...πρέπει να..λίγο ακόμα...
και τα καταφέρνεις!
Μόνο για να συνειδητοποιήσεις οτι τόσην ώρα κυνηγούσες λάθος λεωφορείο.
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009
Wendi Aarons, ευχαριστούμε.
An Open Letter to James Thatcher, Brand Manager, Proctor and Gamble
Dear Mr. Thatcher,
I have been a loyal user of your Always maxi pads for over 20 years, and I appreciate many of their features. Why, without the LeakGuard Core™ or Dri-Weave™ absorbency, I’d probably never go horseback riding or salsa dancing, and I’d certainly steer clear of running up and down the beach in tight, white shorts. But my favorite feature has to be your revolutionary Flexi-Wings. Kudos on being the only company smart enough to realize how crucial it is that maxi pads be aerodynamic. I can’t tell you how safe and secure I feel each month knowing there’s a little F-16 in my pants.
Have you ever had a menstrual period, Mr. Thatcher? Ever suffered from “the curse”? I’m guessing you haven’t. Well, my “time of the month” is starting right now. As I type, I can already feel hormonal forces violently surging through my body. Just a few minutes from now, my body will adjust and I’ll be transformed into what my husband likes to call “an inbred hillbilly with knife skills.” Isn’t the human body amazing?
As brand manager in the feminine-hygiene division, you’ve no doubt seen quite a bit of research on what exactly happens during your customers’ monthly visits from Aunt Flo. Therefore, you must know about the bloating, puffiness, and cramping we endure, and about our intense mood swings, crying jags, and out-of-control behavior. You surely realize it’s a tough time for most women. In fact, only last week, my friend Jennifer fought the violent urge to shove her boyfriend’s testicles into a George Foreman Grill just because he told her he thought Grey’s Anatomy was written by drunken chimps. Crazy! The point is, sir, you of all people must realize that America is just crawling with homicidal maniacs in capri pants. Which brings me to the reason for my letter.
Last month, while in the throes of cramping so painful I wanted to reach inside my body and yank out my uterus, I opened an Always maxi pad, and there, printed on the adhesive backing, were these words: “Have a Happy Period.”
Are you fucking kidding me?
What I mean is, does any part of your tiny middle-manager brain really think happiness—actual smiling, laughing happiness—is possible during a menstrual period? Did anything mentioned above sound the least bit pleasurable? Well, did it, James? FYI, unless you’re some kind of sick S&M freak girl, there will never be anything “happy” about a day in which you have to jack yourself up on Motrin and Kahlúa and lock yourself in your house just so you don’t march down to the local Walgreens armed with a hunting rifle and a sketchy plan to end your life in a blaze of glory. For the love of God, pull your head out, man. If you just have to slap a moronic message on a maxi pad, wouldn’t it make more sense to say something that’s actually pertinent, like “Put Down the Hammer” or “Vehicular Manslaughter Is Wrong”? Or are you just picking on us?
Sir, please inform your accounting department that, effective immediately, there will be an $8 drop in monthly profits, for I have chosen to take my maxi-pad business elsewhere. And though I will certainly miss your Flexi-Wings, I will not for one minute miss your brand of condescending bullshit. And that’s a promise I will keep. Always.
Best,
Wendi Aarons Austin, TX
Έχω καταλήξει στο οτι η υστερεκτομή είναι μάλλον η ultimate στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας. 'Εχω βρεί και την ιδανική τούρτα.
Θα την φτιάξω μόλις καταφέρω και ξεμπαλονιάσω. Σε στρογγυλή μορφή κάνω απλά bounce.
ouch!DAMNIT
Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009
Έχω
έναν πονοκέφαλο δυό μέτρα. Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι εγώ το μέγεθος των κατα καιρών πόνων μου. Σε μέτρικές αποστάσεις, τι να κάνουμε.
Έχω επιτυχώς μπεί σε depress mode (οι depeche mode απο την άλλη δε μου αρέσουν. Ασχετο αυτό) και έκανα και το λάθος να πιω κι άλλο νες στις 9 το βράδυ.
Ναι, είμαι ηλίθια.
Παραδόξως όμως δεν έχω τσίτες. Μόνο πονοκέφαλο και μια ακατανίκητη επιθυμία, τάση κι ανάγκη να γκρινιάξω.
Δεν υπάρχει και άνθρωπος διαθέσιμος-δηλαδή ξύπνιος-εδώ να του σπάσω τα παπάρια.
Φιάσκο.
Νιώθω λίγο 1984. Λίγο σάπια και ταυτόχρονα με μυαλό πουρέ μετά από κάψιμο Γκεβαρίστικο, φτάνω στο συμπέρασμα οτι είναι αφύσικο να βαριέμαι ΤΟΣΟ αρνητικά. Υπάρχει και η θετική βαρεμάρα, αυτή που δε θες να κάνεις τίποτα επειδή είσαι completely happy παρκαρισμένος στον καναπέ/πατωμα/γρασίδι και αγναντεύεις το τίποτα με σιωπηλό ενθουσιασμό και γαλήνη. Μα οχι, εγώ ακούω το σκύλο να ροχαλίζει και σκέφτομαι οτι το μαλακισμένο πρέπει να είναι το πιο ευτυχισμένο πλάσμα στον κόσμο που μπορεί και κοιμάται γιατί δεν έχει πιεί τόνους καφέ σήμερα και δεν έχει πονοκέφαλο.
Και νεύρα.
Μή με ρωτήσει κανεις αν περιμένω περίοδο. Περιμένω.
Βδομάδες τώρα.
Έχω επιτυχώς μπεί σε depress mode (οι depeche mode απο την άλλη δε μου αρέσουν. Ασχετο αυτό) και έκανα και το λάθος να πιω κι άλλο νες στις 9 το βράδυ.
Ναι, είμαι ηλίθια.
Παραδόξως όμως δεν έχω τσίτες. Μόνο πονοκέφαλο και μια ακατανίκητη επιθυμία, τάση κι ανάγκη να γκρινιάξω.
Δεν υπάρχει και άνθρωπος διαθέσιμος-δηλαδή ξύπνιος-εδώ να του σπάσω τα παπάρια.
Φιάσκο.
Νιώθω λίγο 1984. Λίγο σάπια και ταυτόχρονα με μυαλό πουρέ μετά από κάψιμο Γκεβαρίστικο, φτάνω στο συμπέρασμα οτι είναι αφύσικο να βαριέμαι ΤΟΣΟ αρνητικά. Υπάρχει και η θετική βαρεμάρα, αυτή που δε θες να κάνεις τίποτα επειδή είσαι completely happy παρκαρισμένος στον καναπέ/πατωμα/γρασίδι και αγναντεύεις το τίποτα με σιωπηλό ενθουσιασμό και γαλήνη. Μα οχι, εγώ ακούω το σκύλο να ροχαλίζει και σκέφτομαι οτι το μαλακισμένο πρέπει να είναι το πιο ευτυχισμένο πλάσμα στον κόσμο που μπορεί και κοιμάται γιατί δεν έχει πιεί τόνους καφέ σήμερα και δεν έχει πονοκέφαλο.
Και νεύρα.
Μή με ρωτήσει κανεις αν περιμένω περίοδο. Περιμένω.
Βδομάδες τώρα.
Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009
ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ
ο-οι άρωστος-οι ψυχοπαθής δολοφόνος του αθώου κι ανυπεράσπιστου σκυλάκου που συντρόφευε καθημερινά τα νεαρά παιδιά που πήγαιναν στο γυμνάσιο-λύκειο της Βάρης από την περιοχή κοντά στο Μακ Ντολναντ,όπου κι έμενε τους 2 τελευταίους μήνες που είχε βρει καταφύγιο μαζι με άλλη μια σκυλίτσα πίσω απο ένα καταστημα της λεωφ.Βάρης.
Εκεί κοντά βρέθηκε κρεμασμένο με σύρμα στη μάντρα του εγκαταλλελημένου πλέον κτηρίου των Γκούντις που συνορεύει με το βουνό. Είχε στειρωθεί πρόσφατα απο το Δήμο και ήταν αγαπητός σε όλους καθώς ήταν πολύ ήμερος και καλόβολος.
Μια κυρία τηλεφώνησε στο Δημαρχείο το πρωί (30-10-09) και μεταβήκαμε στο σημείο με την υπεύθυνη δημοτική υπάλληλο για το προγραμμα προστασίας των αδεσπότων παιρνοντας μαζί μας πρώτες βοήθειες νομίζοντας οτι πρόκειται για τραυματισμένο σκυλί κι εκεί διαπιστώσαμε ότι ήταν νεκρό αφού είχε κρεμαστεί από το προηγούμενο βράδυ με σύρμα έχοντας κάνει γερή θηλιά που μόνο με τανάλια μπορέσαμε να κόψουμε!
Παρακαλούμε πολύ όποιος γνωρίζειή είδε ύποπτες κινήσεις το βράδυ στις 29-10-09 στον προαύλιο χώρο του πρώην Γκούντις να ενημερώσει το τοπικό αστυνομικό τμήμα ή το Δήμο ή το τηλ.6937145280.
Θα δοθεί γερή αμοιβή για αποτελεσματικές πληροφορίες.
Η Αποτρόπαια και πρωτοφανής αυτή πράξη μας συνθλίβει και μας ντροπιάζει όλους,θέλουμε τη σύλληψη και τιμωρία τους!
Δεν μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα τόσο επικίνδυνα άτομα.
Από την Λίζα
ΠΟΥΣΤΗ σκατάνθρωπε που να μη σώσεις ρε ποτέ να δείς άσπρη μέρα!
ΑΡΧΙΔΙ.
Όποιος το'χει και μπορεί, θα πάμε για αφισοκολλήσεις στη περιοχή.
Α, just for the record, τσέκ δίς my loves..
Εκεί κοντά βρέθηκε κρεμασμένο με σύρμα στη μάντρα του εγκαταλλελημένου πλέον κτηρίου των Γκούντις που συνορεύει με το βουνό. Είχε στειρωθεί πρόσφατα απο το Δήμο και ήταν αγαπητός σε όλους καθώς ήταν πολύ ήμερος και καλόβολος.
Μια κυρία τηλεφώνησε στο Δημαρχείο το πρωί (30-10-09) και μεταβήκαμε στο σημείο με την υπεύθυνη δημοτική υπάλληλο για το προγραμμα προστασίας των αδεσπότων παιρνοντας μαζί μας πρώτες βοήθειες νομίζοντας οτι πρόκειται για τραυματισμένο σκυλί κι εκεί διαπιστώσαμε ότι ήταν νεκρό αφού είχε κρεμαστεί από το προηγούμενο βράδυ με σύρμα έχοντας κάνει γερή θηλιά που μόνο με τανάλια μπορέσαμε να κόψουμε!
Παρακαλούμε πολύ όποιος γνωρίζειή είδε ύποπτες κινήσεις το βράδυ στις 29-10-09 στον προαύλιο χώρο του πρώην Γκούντις να ενημερώσει το τοπικό αστυνομικό τμήμα ή το Δήμο ή το τηλ.6937145280.
Θα δοθεί γερή αμοιβή για αποτελεσματικές πληροφορίες.
Η Αποτρόπαια και πρωτοφανής αυτή πράξη μας συνθλίβει και μας ντροπιάζει όλους,θέλουμε τη σύλληψη και τιμωρία τους!
Δεν μπορούν να κυκλοφορούν ελεύθερα τόσο επικίνδυνα άτομα.
Από την Λίζα
ΠΟΥΣΤΗ σκατάνθρωπε που να μη σώσεις ρε ποτέ να δείς άσπρη μέρα!
ΑΡΧΙΔΙ.
Όποιος το'χει και μπορεί, θα πάμε για αφισοκολλήσεις στη περιοχή.
Α, just for the record, τσέκ δίς my loves..
Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009
The Swine flu Revolution: Depopulation and Eugenics
For sure απο τα καλύτερα που έχω βρεί μέχρι στιγμής. Δείτε το. ΟΛΟ.
Ρίχτε και μια ματιά γενικά στο You Tube ή όπου του φωτίσει του καθενός, υπάρχουν αρκετά καλά κι αρκετά detailed vidz and reports out there.
Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009
ΛΑΤΡΕΥΩ
Όταν βρίσκω ηλίθια πράγματα στο νετ.
Και ακόμα περισσότερο λατρεύω το να ανακαλύπτω οτι οι εκάστοτε άνθρωποι τα έχουν πάρει στα σοβαρά και τα εννοούν(!)
Ηλίθιε κόσμε, ηλίθιε
"Supporting means also to sympathize for an individual, a group of individuals and/or a common cause. "
Sympathy is a social affinity in which one person stands with another person, closely understanding her or his feelings. Sympathy comes from the Latin sympatha, from Greek: συμπάθεια transliterated as sympatheia, from συν + πάσχω = συμπάσχω literally: to suffer together or "feeling with." It also can mean being affected by like feelings or emotions. Thus the essence of sympathy is that one has a strong concern for the other person, but does not share that person's feelings. Sympathy should not be confused with empathy (more than simply the recognition of another's suffering, empathy is actually sharing another's suffering, if only briefly).
Sympathy exists when the feelings or emotions of one person are deeply understood and even appreciated by another person. In common usage, sympathy is usually making known one's understanding of another's unhappiness or suffering, but it can also refer to being aware of other (positive) emotions as well. In a broader sense, it can refer to the sharing of political or ideological sentiments, such as in the phrase "a communist sympathizer".
The psychological state of sympathy is closely linked with that of compassion and empathy."
Okay, let's all get together and "support" the Misanthropic Attack and wear Anti-Human badges feeling as if we are one, with a common cause. Yeah that makes absolute sense!
Μισάνθρωποι του κόσμου, ας ενωθούμε, ας εναγκαλιστούμε κι ας μισήσουμε, πσσσςςςςς...
Κάηκα λέμε.
Και ακόμα περισσότερο λατρεύω το να ανακαλύπτω οτι οι εκάστοτε άνθρωποι τα έχουν πάρει στα σοβαρά και τα εννοούν(!)Ηλίθιε κόσμε, ηλίθιε
"Supporting means also to sympathize for an individual, a group of individuals and/or a common cause. "
Sympathy is a social affinity in which one person stands with another person, closely understanding her or his feelings. Sympathy comes from the Latin sympatha, from Greek: συμπάθεια transliterated as sympatheia, from συν + πάσχω = συμπάσχω literally: to suffer together or "feeling with." It also can mean being affected by like feelings or emotions. Thus the essence of sympathy is that one has a strong concern for the other person, but does not share that person's feelings. Sympathy should not be confused with empathy (more than simply the recognition of another's suffering, empathy is actually sharing another's suffering, if only briefly).
Sympathy exists when the feelings or emotions of one person are deeply understood and even appreciated by another person. In common usage, sympathy is usually making known one's understanding of another's unhappiness or suffering, but it can also refer to being aware of other (positive) emotions as well. In a broader sense, it can refer to the sharing of political or ideological sentiments, such as in the phrase "a communist sympathizer".
The psychological state of sympathy is closely linked with that of compassion and empathy."
Okay, let's all get together and "support" the Misanthropic Attack and wear Anti-Human badges feeling as if we are one, with a common cause. Yeah that makes absolute sense!
Μισάνθρωποι του κόσμου, ας ενωθούμε, ας εναγκαλιστούμε κι ας μισήσουμε, πσσσςςςςς...
Κάηκα λέμε.
Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009
Αγαπητέ Καιρέ
Σταμάτα να γαμιέσαι έτσι ασύστολα.
ΣΤΑΜΑΤΑ ΕΙΠΑ!
Θέλω να βρώ τον υπεύθυνο γι' αυτό το πράμα, να τον χαστουκίσω με αγάπη.
Έχω πράματα να κάνω σήμερα. Εξω.
Και δεν ψήνομαι να βγώ από το σπίτι.
Θέλω:
Να μείνω με πυτζάμες και χνουδωτές παντόφλες που'ναι ζεστά και γούτσου
Να ξεσκιστώ στο τσαϊ σήμερα με Keep of Kalessin
Να φτιάξω κέκι(μωρή) και να το φάμε όλο με τον Bastard και τον Κώστα
Να δώ πάλι το Up
Να ζωγραφίσω
και να εμφανιστεί μαγικά το τζάκι στο δωμάτιό μου. Αναμμένο.
Τι θα κάνω τελικά:
Θα ντυθώ γρήγορα με όόλα τα ρούχα της ντουλάπας μου
Θα βγώ και θα παλέψω με το άγριο τ' αγέρι -εδώ ακούγεται μουσική απο Braveheart- και τη βροχή για να περπατήσω 20 λεπτά μέχρι τη στάση
Θα πάω στον Πειραιά και θα αποκτήσω instant κατάθλιψη
Θα ανουσιευτώ πλήρως και μετά θα γυρίσω κατα τα μεσάνυχτα πίσω στη Βούλα
με πνευμονία, 243 μορφές γρίπης, βρεγμένα παπούτσια και νεύρα.
Αγαπητέ καιρέ, τον παίρνεις.
ΣΤΑΜΑΤΑ ΕΙΠΑ!
Θέλω να βρώ τον υπεύθυνο γι' αυτό το πράμα, να τον χαστουκίσω με αγάπη.
Έχω πράματα να κάνω σήμερα. Εξω.
Και δεν ψήνομαι να βγώ από το σπίτι.
Θέλω:
Να μείνω με πυτζάμες και χνουδωτές παντόφλες που'ναι ζεστά και γούτσου
Να ξεσκιστώ στο τσαϊ σήμερα με Keep of Kalessin
Να φτιάξω κέκι(μωρή) και να το φάμε όλο με τον Bastard και τον Κώστα
Να δώ πάλι το Up
Να ζωγραφίσω
και να εμφανιστεί μαγικά το τζάκι στο δωμάτιό μου. Αναμμένο.
Τι θα κάνω τελικά:
Θα ντυθώ γρήγορα με όόλα τα ρούχα της ντουλάπας μου
Θα βγώ και θα παλέψω με το άγριο τ' αγέρι -εδώ ακούγεται μουσική απο Braveheart- και τη βροχή για να περπατήσω 20 λεπτά μέχρι τη στάση
Θα πάω στον Πειραιά και θα αποκτήσω instant κατάθλιψη
Θα ανουσιευτώ πλήρως και μετά θα γυρίσω κατα τα μεσάνυχτα πίσω στη Βούλα
με πνευμονία, 243 μορφές γρίπης, βρεγμένα παπούτσια και νεύρα.
Αγαπητέ καιρέ, τον παίρνεις.
Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009
To the caaaandy mount'n Τσώώωωρτσιιιιιιλλ! To the caaaandy mououuunnn'tnnn
"You have enemies? Good.
That means you have stood up for something good in your life"
-W. Churchill
Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009
Γκρίνιες κι αυταπάτες I
Ρίχνει καρέκλες από τον ουρανό κι εγώ εχω απλώσει.
Από το άλλο δωμάτιο, κάποια βλαμμένη στη τηλεόραση μιλάει για την εφίδρωση(ξέρεις τι μήνα έχουμε καλή μου?) και η Wicca έχει αράξει στη θήκη της κιθάρας και μου τη γεμίζει τρίχες. Παχιές λευκές και με έντονο το τεριτοριαλιστικό αίσθημα της αντίστασης-απλάδενφεύγουναπόπουθενά-.
Ο καφές μου έχει ήδη γίνει χλιαρός και μπλιάχ και ο Damien Rice δε λέει να ξεκολλήσει απ' το player και μου θυμίζει τις τρίχες της γάτας μου. Το σύμπαν είναι βαλτό αυτό το καιρό να μου γαμήσει τα νεύρα αλλά κρατιέμαι ακόμα και δε του γαμώ κι εγώ το σπιτάκι στο βρισίδι.. Γιατί είναι ύπουλος βρωμιάρης και πάντα μου το γυρνάει.
Μπλε - μωβ.
ΔΕΝ έχω όρεξη για άλλες πίπες, βαρέθηκα να μη βρίσκω δουλειά,
βαρέθηκα να τσαντίζομαι και να θυμώνω με την ανηψιά μου (ο ανηψιός την έκανε για Amsteradam να ζήσει ζωή χαρισάμενη) που δεν έχει καταλάβει ακόμα τη διαφορά που υπάρχει στο σαλόνι της και στο δωμάτιό μου. Έτσι πάει σ' αυτό το χιππόσπιτο, τα πάντα(μου) είναι όλων(τους) και είναι πραγματικά αστείο το να απαιτείς σεβασμό και την ησυχία σου ή το αδιαμφισβήτητο δικαίωμά σου, του να κυκλοφορείς με το βρακί στο κεφάλι αμα θέλεις μιας και μπουκάρουν ανα πάσα στιγμή κι από παντού. Και στη τελική αν δε πίνω εγώ στο δωμάτιό μου, δε θα έρχεσαι να πίνεις εσύ. Τέλος. Έχεις σπίτι και δωμάτιο δικό σου, το ίδιο και οι φίλοι σου. Κι αν δε γαμιέμαι εγώ στο δωμάτιό μου επειδή πάντα θα είσαι και δε μπορώ, δε θα γαμιέσαι ουτ' εσύ. Γαμήσου αλλού, γαμήσου παντού, έχεις τις ευλογίες μου.
Και σοβαρά, λυπάμαι το iguana και δε μπορώ να έχω 24/7 να παίζει Inveracity μπας και σε εκνευρίσω και πάρεις το hint. Γιατί απλά δε το παίρνεις. Μου τη σπάει που ΄φερεσαι τόσο μαλακισμένα γιατί σ' αγαπάω.
Και εγώ δε μπορώ να την κάνω ΣΗΜΕΡΑ από δώ, άνεργη γαρ και μου τη σπάω αφάνταστα γι' αυτό.
Μου τη σπάω που ψάχνω μεταφορείς για το πιάνο κι έχω γύρω στα 60 ευρώ στη τράπεζα και καταλήγω να γελάω.
Μου τη σπάω που νιώθω ρέμπελος και μου τη σπάνε οι υπόλοιποι γι όλους τους παραπάνω λόγους.
Μου τη σπάει που η σχολή είναι στου διαόλου το κώλο και μου τη σπάω που όταν έπρεπε δεν έστρωσα κώλο και τώρα ξεχνάμε την ιδέα της κτηνιατρικής και μένουμε με το μισό πτυχίο της διακοσμητικής (όου σόρι, ιντέριορ ντιζάϊνερ) και τρέχουμε κάθε μέρα στον Πειραιά για ενα γαμίδι ανουσιόχαρτο.
Μου τη σπάει η Ελλάδα που μπορείς να πάρεις μισό πτυχίο σε κάτι. Μα μισόόό?? Η δώστο μου σωστά ή μη μου το δίνεις καθόλου, αυτό τι να το κάνω ρε?
Μου τη σπάει γενικά η Ελλάδα και η νοοτροπία της.
Μου τη σπάει που αντιμετωπίζουν τους μαύρους σαν μπαμπούλες που θα τους φάνε τα μυαλά.
Μου τη σπάνε οι αγενείς άνθρωποι,
μου τη σπάει που έχουν γαμηθεί στον ηλεκτρικό και κλείνουν τις στάσεις κατα βούληση κι όποτε να' ναι.
Μου τη σπάνε οι γιαγιάδες που σε κοιτάνε πριν καν ανοίξουν οι πόρτες με το βλέμμα του "Σήκω να κάτσω!". Θα σηκωθώ γιατί θέλω να σου προσφέρω τη θέση μου, όχι γιατί πρέπει. Δεν υπάρχει πρέπει, υπάρχει σεβασμός και ευγένεια thank you very much.
Μου τη σπάει η μερίδα αντρών που είναι τούβλα με προσωπικότητα αμοιβάδας.
Μου τη σπάει η μερίδα γυναικών που το παίζουν μοιραίες.
Μου τη σπάει που όλοι αυτοί μαζεύονται στη σχολή μου.
Μου τη σπάει που δε τολμάς να χαμογελάσεις πια σε άγνωστο άνθρωπο.
Μου τη σπάει που χάνω απανωτά live συνέχεια και
μου τη σπάει που η κάμερά μου ψοφάει παρέα με το laptop που δεν επιδέχεται πλέον φορμάτ και του παίρνει ενα μήνα να εκτελέσει το οτιδήποτε. Σαν το κεφάλι μου κι αυτό, πόσο πιά?..
Μου τη σπάει που έχει σπάσει χορδή στο πιάνο (ναι, γίνεται) και που πρέπει να δώσεις γροθιά στο ντο για ν' ακουστεί και δε μπορώ να παίξω και ΔΕΝΕΙΜΑΙΚΑΛΑ οταν δε μπορω να παίξω.
Μου τη σπάει που μόλις αλλάχτηκαν χορδές στη κιθάρα ήρθε ο Mike και μου' σπασε τη μοναδική σάπια με το μελωδικό γκράν του και δεν έχω άλλες τώρα και βαριέμαι να τρέχω να πάρω καινούργιες -ή το ξεχνάω όποτε είμαι έξω.
Μου τη σπάει το ελαφρύ Αλτσχάϊμερ μου.
Μου τη σπάει που περιχαρής ανέλαβα το εξώφυλλο του Ιωσήφ και πιάνοντας πινέλο δε μου'ρχεται τίποτα. Κενό. Νάδα.
Μου τη σπάει που δε κάθομαι ν' ασχοληθώ κι απλά υπάρχω.
Μου τη σπάνε facebook και τα συναφή, παρ' αυτά ασχολούμαι και καίγομαι με τα ηλίθια παιχνίδια του.
Μου τη σπάει που στις μαύρες μου θέλω να κάθομαι με τις πυτζάμες και να τρώω.
Μου τη σπάει που οι μαύρες μου σκάνε συχνά.
Μου τη σπάει που θέλω μιάμιση ώρα για να πάω στον δικό μου.
Μου τη σπάει ακόμα η παλιά μου δουλειά και που η πρώην προϊσταμενη μου μεταφέρθηκε στο Πειραιά και βλέπω την άσχημη ξανθιά παρουσία της κάθε μέρα στο δρόμο προς τη σχολή για να μου θυμίζει πόσο θέλω να της βάλω βόμβα στη μήτρα.
Μου τη σπάει που αργώ να γίνω κακιά με τους ανθρώπους που το αξίζουν.
Μου τη σπάει που είμαι καλή μαζί τους όσο μου γαμούν το Δία.
Μου τη σπάει που κάποιος ασυνείδητος χτύπησε το γατί της απο πάνω και είναι στα όρια του παράλυτου με αποτέλεσμα να έχει προστεθεί ο άμοιρος στη "γατοσυλλογή" μου-μιας και η αποπάνω λείπει συνέχεια σε ταξίδι και τα φροντίζουμε εμείς- και μου τη σπάει που βλέπω εναν κάποτε γαμάτο χοντρό χνουδωτό γάτο τώρα κακομοιριασμένο και μισό να σέρνεται μες στο σπίτι και να παραπονιέται επειδή πονάει.
Μου τη σπάει να δίνω παυσίπονα στο ζωντανό και μου τη σπάει που θα ήθελα τα παυσίπονα αυτά να τα παίρνει το σκουπίδι που χτυπάει φιλικές γάτες, γιατί θα του εχω μελανιάσει τ' αρχίδια με το πράμα που σπας καρύδια.
Μου τη σπάει που μόλις σκέφτηκα μπαλέτο. Ασχετο.
Μου τη σπάει που δε μπορώ να κόψω το κάπνισμα μπας και μείνει κανα φράγκο στη τσέπη (μιλάμε γι' αφραγκιές ρεεεεεεε!) και μπας και οι φωνητικές μου χορδές αναστηθούν.
Μου τη σπάει που η μυωπία μου κάνει δρασκελιές προς τα πάνω συνέχεια και χαίρομαι τώρα με τους 5μισή μου.
Μου τη σπάει που πρέπει να διαβάζω από 2 και τρείς φορές την κάθε φράση του Ζαρατούστρα για να πιάσω 100% τι λέει και μου τη σπάω που είμαι τόσο αφηρημένη και καταλήγω απλά να βλέπω κινούμενα μαύρα γραμματάκια και στο μυαλό μου να παίζουν 19.083 διαφορετικές μαλακίες πέραν του Νίτσε.
Μου τη σπάει που τη σπάνε όλα και πάνω απ' όλα εγώ. Μιέχ.
Μου τη σπάς, Σύμπαν. Ναι, το'πα. Γαμιέσαι.
Από το άλλο δωμάτιο, κάποια βλαμμένη στη τηλεόραση μιλάει για την εφίδρωση(ξέρεις τι μήνα έχουμε καλή μου?) και η Wicca έχει αράξει στη θήκη της κιθάρας και μου τη γεμίζει τρίχες. Παχιές λευκές και με έντονο το τεριτοριαλιστικό αίσθημα της αντίστασης-απλάδενφεύγουναπόπουθενά-.
Ο καφές μου έχει ήδη γίνει χλιαρός και μπλιάχ και ο Damien Rice δε λέει να ξεκολλήσει απ' το player και μου θυμίζει τις τρίχες της γάτας μου. Το σύμπαν είναι βαλτό αυτό το καιρό να μου γαμήσει τα νεύρα αλλά κρατιέμαι ακόμα και δε του γαμώ κι εγώ το σπιτάκι στο βρισίδι.. Γιατί είναι ύπουλος βρωμιάρης και πάντα μου το γυρνάει.
Μπλε - μωβ.
ΔΕΝ έχω όρεξη για άλλες πίπες, βαρέθηκα να μη βρίσκω δουλειά,
βαρέθηκα να τσαντίζομαι και να θυμώνω με την ανηψιά μου (ο ανηψιός την έκανε για Amsteradam να ζήσει ζωή χαρισάμενη) που δεν έχει καταλάβει ακόμα τη διαφορά που υπάρχει στο σαλόνι της και στο δωμάτιό μου. Έτσι πάει σ' αυτό το χιππόσπιτο, τα πάντα(μου) είναι όλων(τους) και είναι πραγματικά αστείο το να απαιτείς σεβασμό και την ησυχία σου ή το αδιαμφισβήτητο δικαίωμά σου, του να κυκλοφορείς με το βρακί στο κεφάλι αμα θέλεις μιας και μπουκάρουν ανα πάσα στιγμή κι από παντού. Και στη τελική αν δε πίνω εγώ στο δωμάτιό μου, δε θα έρχεσαι να πίνεις εσύ. Τέλος. Έχεις σπίτι και δωμάτιο δικό σου, το ίδιο και οι φίλοι σου. Κι αν δε γαμιέμαι εγώ στο δωμάτιό μου επειδή πάντα θα είσαι και δε μπορώ, δε θα γαμιέσαι ουτ' εσύ. Γαμήσου αλλού, γαμήσου παντού, έχεις τις ευλογίες μου.
Και σοβαρά, λυπάμαι το iguana και δε μπορώ να έχω 24/7 να παίζει Inveracity μπας και σε εκνευρίσω και πάρεις το hint. Γιατί απλά δε το παίρνεις. Μου τη σπάει που ΄φερεσαι τόσο μαλακισμένα γιατί σ' αγαπάω.
Και εγώ δε μπορώ να την κάνω ΣΗΜΕΡΑ από δώ, άνεργη γαρ και μου τη σπάω αφάνταστα γι' αυτό.
Μου τη σπάω που ψάχνω μεταφορείς για το πιάνο κι έχω γύρω στα 60 ευρώ στη τράπεζα και καταλήγω να γελάω.
Μου τη σπάω που νιώθω ρέμπελος και μου τη σπάνε οι υπόλοιποι γι όλους τους παραπάνω λόγους.
Μου τη σπάει που η σχολή είναι στου διαόλου το κώλο και μου τη σπάω που όταν έπρεπε δεν έστρωσα κώλο και τώρα ξεχνάμε την ιδέα της κτηνιατρικής και μένουμε με το μισό πτυχίο της διακοσμητικής (όου σόρι, ιντέριορ ντιζάϊνερ) και τρέχουμε κάθε μέρα στον Πειραιά για ενα γαμίδι ανουσιόχαρτο.
Μου τη σπάει η Ελλάδα που μπορείς να πάρεις μισό πτυχίο σε κάτι. Μα μισόόό?? Η δώστο μου σωστά ή μη μου το δίνεις καθόλου, αυτό τι να το κάνω ρε?
Μου τη σπάει γενικά η Ελλάδα και η νοοτροπία της.
Μου τη σπάει που αντιμετωπίζουν τους μαύρους σαν μπαμπούλες που θα τους φάνε τα μυαλά.
Μου τη σπάνε οι αγενείς άνθρωποι,
μου τη σπάει που έχουν γαμηθεί στον ηλεκτρικό και κλείνουν τις στάσεις κατα βούληση κι όποτε να' ναι.
Μου τη σπάνε οι γιαγιάδες που σε κοιτάνε πριν καν ανοίξουν οι πόρτες με το βλέμμα του "Σήκω να κάτσω!". Θα σηκωθώ γιατί θέλω να σου προσφέρω τη θέση μου, όχι γιατί πρέπει. Δεν υπάρχει πρέπει, υπάρχει σεβασμός και ευγένεια thank you very much.
Μου τη σπάει η μερίδα αντρών που είναι τούβλα με προσωπικότητα αμοιβάδας.
Μου τη σπάει η μερίδα γυναικών που το παίζουν μοιραίες.
Μου τη σπάει που όλοι αυτοί μαζεύονται στη σχολή μου.
Μου τη σπάει που δε τολμάς να χαμογελάσεις πια σε άγνωστο άνθρωπο.
Μου τη σπάει που χάνω απανωτά live συνέχεια και
μου τη σπάει που η κάμερά μου ψοφάει παρέα με το laptop που δεν επιδέχεται πλέον φορμάτ και του παίρνει ενα μήνα να εκτελέσει το οτιδήποτε. Σαν το κεφάλι μου κι αυτό, πόσο πιά?..
Μου τη σπάει που έχει σπάσει χορδή στο πιάνο (ναι, γίνεται) και που πρέπει να δώσεις γροθιά στο ντο για ν' ακουστεί και δε μπορώ να παίξω και ΔΕΝΕΙΜΑΙΚΑΛΑ οταν δε μπορω να παίξω.
Μου τη σπάει που μόλις αλλάχτηκαν χορδές στη κιθάρα ήρθε ο Mike και μου' σπασε τη μοναδική σάπια με το μελωδικό γκράν του και δεν έχω άλλες τώρα και βαριέμαι να τρέχω να πάρω καινούργιες -ή το ξεχνάω όποτε είμαι έξω.
Μου τη σπάει το ελαφρύ Αλτσχάϊμερ μου.
Μου τη σπάει που περιχαρής ανέλαβα το εξώφυλλο του Ιωσήφ και πιάνοντας πινέλο δε μου'ρχεται τίποτα. Κενό. Νάδα.
Μου τη σπάει που δε κάθομαι ν' ασχοληθώ κι απλά υπάρχω.
Μου τη σπάνε facebook και τα συναφή, παρ' αυτά ασχολούμαι και καίγομαι με τα ηλίθια παιχνίδια του.
Μου τη σπάει που στις μαύρες μου θέλω να κάθομαι με τις πυτζάμες και να τρώω.
Μου τη σπάει που οι μαύρες μου σκάνε συχνά.
Μου τη σπάει που θέλω μιάμιση ώρα για να πάω στον δικό μου.
Μου τη σπάει ακόμα η παλιά μου δουλειά και που η πρώην προϊσταμενη μου μεταφέρθηκε στο Πειραιά και βλέπω την άσχημη ξανθιά παρουσία της κάθε μέρα στο δρόμο προς τη σχολή για να μου θυμίζει πόσο θέλω να της βάλω βόμβα στη μήτρα.
Μου τη σπάει που αργώ να γίνω κακιά με τους ανθρώπους που το αξίζουν.
Μου τη σπάει που είμαι καλή μαζί τους όσο μου γαμούν το Δία.
Μου τη σπάει που κάποιος ασυνείδητος χτύπησε το γατί της απο πάνω και είναι στα όρια του παράλυτου με αποτέλεσμα να έχει προστεθεί ο άμοιρος στη "γατοσυλλογή" μου-μιας και η αποπάνω λείπει συνέχεια σε ταξίδι και τα φροντίζουμε εμείς- και μου τη σπάει που βλέπω εναν κάποτε γαμάτο χοντρό χνουδωτό γάτο τώρα κακομοιριασμένο και μισό να σέρνεται μες στο σπίτι και να παραπονιέται επειδή πονάει.
Μου τη σπάει να δίνω παυσίπονα στο ζωντανό και μου τη σπάει που θα ήθελα τα παυσίπονα αυτά να τα παίρνει το σκουπίδι που χτυπάει φιλικές γάτες, γιατί θα του εχω μελανιάσει τ' αρχίδια με το πράμα που σπας καρύδια.
Μου τη σπάει που μόλις σκέφτηκα μπαλέτο. Ασχετο.
Μου τη σπάει που δε μπορώ να κόψω το κάπνισμα μπας και μείνει κανα φράγκο στη τσέπη (μιλάμε γι' αφραγκιές ρεεεεεεε!) και μπας και οι φωνητικές μου χορδές αναστηθούν.
Μου τη σπάει που η μυωπία μου κάνει δρασκελιές προς τα πάνω συνέχεια και χαίρομαι τώρα με τους 5μισή μου.
Μου τη σπάει που πρέπει να διαβάζω από 2 και τρείς φορές την κάθε φράση του Ζαρατούστρα για να πιάσω 100% τι λέει και μου τη σπάω που είμαι τόσο αφηρημένη και καταλήγω απλά να βλέπω κινούμενα μαύρα γραμματάκια και στο μυαλό μου να παίζουν 19.083 διαφορετικές μαλακίες πέραν του Νίτσε.
Μου τη σπάει που τη σπάνε όλα και πάνω απ' όλα εγώ. Μιέχ.
Μου τη σπάς, Σύμπαν. Ναι, το'πα. Γαμιέσαι.
Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009
Επιλογές
Ανάμεσα σε Cannibal Holocaust που πάνω κάτω ξέρω το στόρι και Old Boy, που εχω μόνο ενα hint για το τι παίζει, διάλεξα προς αποφυγή νέων ψυχοαποτέτοιων, να δω το δεύτερο.
Απέτυχα.
Επίσης εχω μια δήλωση να κάνω: Κύριοι Ασιάτες, you're all a big bunch of sick fucks.
And you freak me out.
(usually jap films are great but that's beyond the point. You're still sick fucks)
γκνννννν....
Απέτυχα.
Επίσης εχω μια δήλωση να κάνω: Κύριοι Ασιάτες, you're all a big bunch of sick fucks.
And you freak me out.
(usually jap films are great but that's beyond the point. You're still sick fucks)
γκνννννν....
Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009
Ράντομνες ιζ γιορ φρέντ
Ωδή στο ασανσέρ
Με αυτοκίνητο κινήσαν
καννιβαλαίοι επτά
ανηφορίσαν φορτωμένοι
στο τόπο του Βορρά
Και μύρισε μπουγάτσα
κι ας φάγαν τηγανιά
ουχί στο κεφάλι
μα στο οκτάμπαλο κοντά
Ασανσέρ για δυό
μπήκαν 4 (και μισό)
Να μή κολλήσει το έρμο?
Κλειστήκαμε γαμώ το χριστό
Εξω φλάς και τσούκου-τσούκου
φωτογραφίζονταν για τσόντα
2 μαμζέλ κι ο τοίχος
δεν βρίσκω κάτι που τελειώνει σε -όντα
Κι έτσι εκλήθησαν πυροσβέστες
στων Αθηναίων(πλην ενός) τη σωτηρία
εδάκρυσαν χαρούμενοι
στη νιούφαουντ ελευθερία
Τώρα σκάλες αμέτρητες
μέχρι τον όροφο 9
εκεί που ειν' η ταράτσα
και τα σοβατεπιά
Ανάλυση συνταγής για πίτσα
Απ' το μάγειρα με τη μοϊκάνα
σκάλα ατελείωτη και πνευμόνι απών
θα πεθάνω η ρουφιάνα
Εχχχχχχχχχχ,εχχχχχχ,εεχχχχχχχχχχχχχχχχχ...
(ήχοι σπαραγμού πνευμόνων κι έλλειψης οξυγόνου)
---------------------------------------
Το παραπάνω ποίημα το συνέθεσα σήμερα και είναι δώρο προς την ανθρωπότητα.
Πάντα χαρίζω απλόχερα τα τζίνιουσνεσ'ς μου -ενα τετοιο μυαλό σαν και το δικό μου,
δεν έχει το δικαίωμα να μη μοιράζεται την τέχνη του με τον πλανήτη.
Τη Δευτέρα έχω γεννέθλια, τι καλά.
Τι καλά που κλείνω μια εικοσαετία+7 (μαλάκα αυτοκτονώ)
Δεν έχω πάει ακόμα στην Ντίσνεϋλαντ και μέχρι να γίνει αυτό παρακαλώ να μη μου υπενθυμίζει κανείς το οτι μεγάλωσα. Νιώθω σοβαρά κενά στη ζωή μου, ας φτιάξω λοιπόν ενα καφέ.
(...4 λεπτά αργότερα...)
Πρέπει να κουρδίσω το πιάνο μου. Ονειρεύτηκα οτι μου το κούρδισε ο μπάτσος στον οποίο εξιστορούσα τι ονειρεύτηκα προκειμένου να βοηθήσω στη διαλεύκανση ενός εγκλήματος που έγινε οσο ήμουν στο λεωφορείο και κράταγα το μπάσο του bastard. Σοβαρά. Τελικά ναι, βλέπω τα πιο ψυχανώμαλα random όνειρα και συνήθως τα θυμάμαι. Νιώθω χαρισματική γι' αυτό. :p
Το Νοέμβρη είναι το fest στο Amsterdam και πρέπει να κάνω έρανο για να πάμε, ιδίως τώρα που παίζει σπίτι. Ακούω προσφορές!...Κανείς?..Thought so.
Δε πειράζει, θα πουλήσω τα νεφρά όλων σας και θα πάω και με τα λεφτά που θα έχω βγάλει θα πάω μετά και Μάντσεστερ στον Charlie, μετά Σκωτία που έχει κότατζ(όχι τσίζ) η Ellie,μετά Ιρλανδία κι αν δε πεθάνω από κύμματα ιρλανδικής ευτυχίας, μετά θα πάω και Βαρσοβία στη Πένυ και στην Αφρική και στο Παντού. Εχω απαιτήσεις ε?
Ναι.
Το ίδιο απεφάνθη κι ο τραπεζικός μου λογαριασμός κι άδειασε έτσι άδοξα.
Αλλά πήγα Σαλόνικα τριήμερο για live και έτσι ικανοποίησα για λίγο την αρρωστημένη μου ανάγκη για βόλτες εκτός Αθηνών. Ναι το ξέρω, έφυγα απο το γκρίζο να πάω στο άλλο γκρίζο αλλά το άλλο γκρίζο είν' αλλιώς. Προφέρεται αλλιώς, μυρίζει αλλιώς, έχει τρού μπουγάτσα. Στο άλλο γκρίζο μαγικά πράγματα συμβαίνουν όπως το να κλειστείς σε ενα ασανσέρ 2 ατόμων λόγω βάρους 4 και να σε βγάλουν οι πυροσβέστες. Κι όλο αυτό την ώρα που 3 μέτρα από την ασανσερίσια φυλακή σου γίνεται τσοντοφωτογράφηση (don't ask..)
Έχετε πάει πρόσφατα στα Τέμπη?
Αν μου δίναν μια καλύβα εκεί θα έμενα και θα ζωγράφιζα απο το πρωί ως το βράδυ και θα επικοινωνούσα με τα ξωτικά και θα έφτιαχνα μόνο μανιταρόσουπες και τούρτες μέχρι να γίνω 800 κιλά και να σκάσω.
Πρέπει να πάω super market, να πάρω κανα υλικό για πιτσα.
Any odd recipes are welcome. :)
ΠιΕς: Οι AmenRa γαμούν άσχημα. Ασχημα όμως.
Με αυτοκίνητο κινήσαν
καννιβαλαίοι επτά
ανηφορίσαν φορτωμένοι
στο τόπο του Βορρά
Και μύρισε μπουγάτσα
κι ας φάγαν τηγανιά
ουχί στο κεφάλι
μα στο οκτάμπαλο κοντά
Ασανσέρ για δυό
μπήκαν 4 (και μισό)
Να μή κολλήσει το έρμο?
Κλειστήκαμε γαμώ το χριστό
Εξω φλάς και τσούκου-τσούκου
φωτογραφίζονταν για τσόντα
2 μαμζέλ κι ο τοίχος
δεν βρίσκω κάτι που τελειώνει σε -όντα
Κι έτσι εκλήθησαν πυροσβέστες
στων Αθηναίων(πλην ενός) τη σωτηρία
εδάκρυσαν χαρούμενοι
στη νιούφαουντ ελευθερία
Τώρα σκάλες αμέτρητες
μέχρι τον όροφο 9
εκεί που ειν' η ταράτσα
και τα σοβατεπιά
Ανάλυση συνταγής για πίτσα
Απ' το μάγειρα με τη μοϊκάνα
σκάλα ατελείωτη και πνευμόνι απών
θα πεθάνω η ρουφιάνα
Εχχχχχχχχχχ,εχχχχχχ,εεχχχχχχχχχχχχχχχχχ...
(ήχοι σπαραγμού πνευμόνων κι έλλειψης οξυγόνου)
---------------------------------------
Το παραπάνω ποίημα το συνέθεσα σήμερα και είναι δώρο προς την ανθρωπότητα.
Πάντα χαρίζω απλόχερα τα τζίνιουσνεσ'ς μου -ενα τετοιο μυαλό σαν και το δικό μου,
δεν έχει το δικαίωμα να μη μοιράζεται την τέχνη του με τον πλανήτη.
Τη Δευτέρα έχω γεννέθλια, τι καλά.
Τι καλά που κλείνω μια εικοσαετία+7 (μαλάκα αυτοκτονώ)
Δεν έχω πάει ακόμα στην Ντίσνεϋλαντ και μέχρι να γίνει αυτό παρακαλώ να μη μου υπενθυμίζει κανείς το οτι μεγάλωσα. Νιώθω σοβαρά κενά στη ζωή μου, ας φτιάξω λοιπόν ενα καφέ.
(...4 λεπτά αργότερα...)
Πρέπει να κουρδίσω το πιάνο μου. Ονειρεύτηκα οτι μου το κούρδισε ο μπάτσος στον οποίο εξιστορούσα τι ονειρεύτηκα προκειμένου να βοηθήσω στη διαλεύκανση ενός εγκλήματος που έγινε οσο ήμουν στο λεωφορείο και κράταγα το μπάσο του bastard. Σοβαρά. Τελικά ναι, βλέπω τα πιο ψυχανώμαλα random όνειρα και συνήθως τα θυμάμαι. Νιώθω χαρισματική γι' αυτό. :p
Το Νοέμβρη είναι το fest στο Amsterdam και πρέπει να κάνω έρανο για να πάμε, ιδίως τώρα που παίζει σπίτι. Ακούω προσφορές!...Κανείς?..Thought so.
Δε πειράζει, θα πουλήσω τα νεφρά όλων σας και θα πάω και με τα λεφτά που θα έχω βγάλει θα πάω μετά και Μάντσεστερ στον Charlie, μετά Σκωτία που έχει κότατζ(όχι τσίζ) η Ellie,μετά Ιρλανδία κι αν δε πεθάνω από κύμματα ιρλανδικής ευτυχίας, μετά θα πάω και Βαρσοβία στη Πένυ και στην Αφρική και στο Παντού. Εχω απαιτήσεις ε?
Ναι.
Το ίδιο απεφάνθη κι ο τραπεζικός μου λογαριασμός κι άδειασε έτσι άδοξα.
Αλλά πήγα Σαλόνικα τριήμερο για live και έτσι ικανοποίησα για λίγο την αρρωστημένη μου ανάγκη για βόλτες εκτός Αθηνών. Ναι το ξέρω, έφυγα απο το γκρίζο να πάω στο άλλο γκρίζο αλλά το άλλο γκρίζο είν' αλλιώς. Προφέρεται αλλιώς, μυρίζει αλλιώς, έχει τρού μπουγάτσα. Στο άλλο γκρίζο μαγικά πράγματα συμβαίνουν όπως το να κλειστείς σε ενα ασανσέρ 2 ατόμων λόγω βάρους 4 και να σε βγάλουν οι πυροσβέστες. Κι όλο αυτό την ώρα που 3 μέτρα από την ασανσερίσια φυλακή σου γίνεται τσοντοφωτογράφηση (don't ask..)
Έχετε πάει πρόσφατα στα Τέμπη?
Εκεί ανακάλυψα τα υπερδέντρα
και την υπερκουφάλα
(πρέπει να ήταν πύλη απο τη fucked-up land στη wonderland, ακόμα το εξιχνιάζω)
(πρέπει να ήταν πύλη απο τη fucked-up land στη wonderland, ακόμα το εξιχνιάζω)
Αν μου δίναν μια καλύβα εκεί θα έμενα και θα ζωγράφιζα απο το πρωί ως το βράδυ και θα επικοινωνούσα με τα ξωτικά και θα έφτιαχνα μόνο μανιταρόσουπες και τούρτες μέχρι να γίνω 800 κιλά και να σκάσω.
Πρέπει να πάω super market, να πάρω κανα υλικό για πιτσα.
Any odd recipes are welcome. :)
ΠιΕς: Οι AmenRa γαμούν άσχημα. Ασχημα όμως.
Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009
Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009
Explain this one, mr Freud
Πολλές σκάλες..Στριφογυριστές σε σκοτεινό διάδρομο, κλασσικό παλιάς πολυκατοικίας. Φτάσαμε στον τελευταίο όροφο, στο σπίτι του Γιάννη Α. . Εκείνος έλειπε.
Το μπάθρουμ ιδιαιτέρως μικροσκοπικό, μακρόστενο που για να τρέξει νερό απ' το τηλέφωνο του ντούζ στο τοίχο, έπρεπε να ανοίξεις τη βρύση του υπόλευκου νιπτήρα και το αντίθετο. Για να χρησιμοποιήσεις τη βρύση του νιπτήρα άνοιγες της ντουζιέρας. Όχι οτι δε μου έβγαζε νόημα, δε μπορώ να πω, αλλά βράχηκε όλη μου πλάτη καθώς το ανακάλυπτα.
Στ' αριστερά μου η πόρτα. Βγήκα. Στο σαλόνι υπήρχε ενα έπιπλο, δε ξέρω πως το λένε, μπουφέ? Ντουλάπα? Κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ανοιχτό καφέ, ξύλινο με περίτεχνα πόδια. Έβλεπες πως ο καιρός του είχε προσδώσει ενα πιο σκούρο τόνο στις εσοχές. Ήταν όμορφο αν και κίτς. Το χάζευα για κάποιον ανεξήγητο λόγο αφού κανονικά καμία εντύπωση δε μου προκαλούν αυτά.
Δε θυμάμαι πως βρεθήκαμε με τον Γιάννη Κ. στο δωμάτιο. Πάντως οταν μπήκε ο Γιάννης Α. με την Ελένη, μας βρήκαν ο ένας πάνω στον άλλο.. Κι εδώ ακούστηκε απλά ενα.."λολ".
Ντυθήκαμε γρήγορα και σε λιγότερο από μερικά δευτερόλεπτα, στο μπαλκόνι του Γιάννη Α. γινόταν νυχτερινό garden party. Με τσάϊ, με σαντουϊτσάκια αγγουριού και μάφινς βατόμουρου, με όλα τα καλούδια της ετεροχρονισμένα απογευματινής Βρετανικότητας. (ναι, φυσικά και υπάρχει αυτή η λέξη, μόλις της έβγαλα).
Ο Γιάννης Α. και η Ελένη ήταν επίσημα ντυμένοι. Κοστούμι ο ένας, η άλλη ρεντ κάρπετ τουαλέτα κι εγώ γκέτες. Μ' αρέσει να είναι ζεστά τα πόδια μου, τι να πώ?
Η ώρα περνούσε και είχα την ακατανίκητη επιθυμία να ανοίξω το ντουλαπάκι του ξύλινου επίπλου στο σαλόνι και να μπώ μέσα. Περιέργως χωρούσα μια χαρά κι ας ήταν ενα 40x40 κουτί. Μπήκα μέσα, τράβηξα κι έκλεισα το πορτάκι. Ακολούθησα το δρόμο που με οδήγησε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Κατέβηκα στο bar. Αποφάσισα οτι θέλω να πιώ κάτι που να μήν είναι τσάϊ. Δίπλα μου καθόταν η Πένυ. Ρουφούσε απο ένα χρωματιστό καλαμάκι το ποτό της. "Γιατί δε παίρνεις στρώμπερι ντάκιρι? Θα σου βάλουν κι ομπρελίτσα" μου είπε.
Παρήγγειλα λοιπόν ένα. Πίσω μας είχε τηλεόραση, κάποιος έβλεπε αγώνα.
Της εξηγούσα πως βρέθηκα εκεί και μου είπε οτι με περίμενε τόση ώρα.
Σηκώθηκα γρήγορα, της είπα πρέπει να πάω στη παραλία. Βιάζομαι να προλάβω το Φεγγάρι προτού δύσει. Της έδωσα το ποτό μου κι αυτή το δέχτηκε με τεράστιο χαμόγελο.
Είχα τη θάλασσα στ' αριστερά μου και η άμμος είχε απίστευτη αίσθηση στα πόδια μου. Μπροστά μου καντίνες, περισσότερο ξύλινες και μεταλλικές κατασκευές θα έλεγα παρά ολοκληρωμένες καντίνες. Κόσμος πουθενά. Έφτασα σε μια με κόκκινους τοίχους μέσα κι έξω και ριγέ κοκκινοκίτρινη σκεπή. Αντί να πάω γύρω της, αποφάσισα να μπω απ' το παραθυράκι και να βγώ απ΄το παραθυράκι του απέναντι τοίχου. Ήταν ενα τετράγωνο πράγμα, ένα δωμάτιο με μια πόρτα και δυο αντικρυστά παραθυράκια-ορθογώνιες τρύπες κομμένες με κοπίδι. Ήταν ουσιαστικά σαν ενα μεγάλο κουτί με ψεύτικους, σχεδόν χαρτονένιους τοίχους και όταν προσγειώθηκα στο πάτωμα ακούστηκε ενα γκτούπ σαν το γδούπο που κάνουν οι κούφιες σκηνές θεάτρου. Πςς..Καλή φάση!
Κοίταξα γύρω μου για λίγο κι ας βιαζόμουν να φτάσω στον προορισμό μου. Άδειος ο χώρος τελείως εκτός από ενα γλαστράκι δίπλα στο παράθυρο εξόδου. Η πόρτα κλειστή και βαμμένη πράσινη απο μέσα.
Εμφανίστηκε πίσω μου ο ιδιοκτήτης απο το πουθενά και εμφανώς τσαντισμένος που μπήκα έτσι. Μου έβαλε τις φωνές. "Το κουκλοθέατρο,κορίτσι μου, είναι εύθραυστο!" μου είπε," Πώς μπαίνεις μέσα χωρίς να ρωτάς?". Του ζήτησα συγγνώμη και κίνησα να ανοίξω την πόρτα να φύγω. Μου έδειξε το παράθυρο και μου είπε οτι εκεί είναι η έξοδος, στην άλλη πλευρα.. Χαμογέλασε. Σκαρφάλωσα πάλι, στο νοτιοδυτικό παράθυρο και βγήκα. Συνέχισα να τρέχω και να ανεβαίνω πάνω στα κουκλοθέατρα/καντίνες που συναντούσα στο δρόμο μου στην ακτή. Δε ξέρω γιατί απλά δεν τις προσπερνούσα και προτιμούσα να σκαρφαλώνω και να πηδάω συνέχεια. Υποθέτω μου άρεσε να προσγειώνωμαι κάθε φορά στην άμμο. Στη σκεπή μιας απ' αυτές ήταν ένας άνθρωπος και ζωγράφιζε κι αυτός ρίγες με πουμαρό και μουστάρδα.
Ξανασυνάντησα παράθυρο σαν το προηγούμενο κι αποφάσισα να μπώ. Είχε μια ψηλή εξέδρα γύρω γύρω που θα με δυσκόλευε και πουθενά σκάλες να το φτάσω. Κοίταξα τα γυμνά πόδια μου, τα παπούτσια μου ήταν δεμένα απ' τα κορδόνια γύρω απ' τους αστραγαλους μου και κρέμονταν στο πλάϊ, τα'σερνα τόση ώρα. Έσκυψα, τα'δεσα καλύτερα ωστε να μη κάνουν φλαπ-φλούπ σε κάθε μου βήμα και γεμίζουν άμμο αλλά δε τα φόρεσα.
Ξανακοίταξα πάνω στο παραθυράκι. Πήρα δυο ανάσες και πήδηξα να φτάσω την εξέδρα. Μάταιο, ήταν πολύ ψηλά. Και τότε άκουσα νιαουρίσματα. Έσκυψα και είδα στις βάσεις που κρατούσαν την εξέδρα ενα λευκόγκριζο γατάκι, το γατάκι της Μαριλένας βασικά. Στεκόταν μπροστά απο ενα πολύ μικρό πορτάκι ντουλάπας σαν αυτό του επίπλου στο σπίτι του Γιάννη Α. Γύρισα το κλειδάκι που είχε στη κλειδαριά και το άνοιξα. Απο μέσα βγήκαν κι άλλες γάτες. Κι άλλες. Κι άλλες, δεκάδες γάτες η μία πίσω απ' την άλλη μέχρι που άδειασε. Κοίταξα μέσα. Θεοσκότεινο. Μπήκα πάλι μέσα. Ηταν ακόμα πιο μικρό αυτή τη φορά και με δυσκόλευε στο να χωρέσω. Με κάθε κίνηση που έκανα να προχωρήσω και να διπλωθώ, το γόνατό μου πίεζε το σαγόνι μου με αποτέλεσμα να δυσανασχετώ απίστευτα. Πως σκατά θα βγώ απο δω?? Γαμώτο!
Τελικά άνοιξα πάλι το πορτάκι της άλλης πλευρας και γέμισε φώς. Ήμουν πάλι στο ντουλαπάκι του μπουφέ στο σπίτι του Γιάννη Α. Κατάφερα να ξεδιπλώσω μόνο όταν έπεσα έξω. Όλοι ήταν ακόμα στο μπαλκόνι και πίναν τσάϊ, γελούσαν και τρώγαν κέϊκ και μάφινς βατόμουρο. Δε καταλάβαινα τι γίνεται, πως πάλι βρέθηκα εδώ? Άργησα, έχασα το Φεγγάρι?
Όταν τους ρώτησα δεν είχαν ιδέα για ποιό πραγμα μιλούσα. Σίγουρα με δουλεύουν. Σίγουρα το κάνουν επίτηδες που δεν έκατσα στο παρτι. Σίγουρα..τιτιτιτιιιιιτ! τιτιτιτιιιιιιτ!
Γαμώτο, ξυπνητήρι..
Το μπάθρουμ ιδιαιτέρως μικροσκοπικό, μακρόστενο που για να τρέξει νερό απ' το τηλέφωνο του ντούζ στο τοίχο, έπρεπε να ανοίξεις τη βρύση του υπόλευκου νιπτήρα και το αντίθετο. Για να χρησιμοποιήσεις τη βρύση του νιπτήρα άνοιγες της ντουζιέρας. Όχι οτι δε μου έβγαζε νόημα, δε μπορώ να πω, αλλά βράχηκε όλη μου πλάτη καθώς το ανακάλυπτα.
Στ' αριστερά μου η πόρτα. Βγήκα. Στο σαλόνι υπήρχε ενα έπιπλο, δε ξέρω πως το λένε, μπουφέ? Ντουλάπα? Κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ανοιχτό καφέ, ξύλινο με περίτεχνα πόδια. Έβλεπες πως ο καιρός του είχε προσδώσει ενα πιο σκούρο τόνο στις εσοχές. Ήταν όμορφο αν και κίτς. Το χάζευα για κάποιον ανεξήγητο λόγο αφού κανονικά καμία εντύπωση δε μου προκαλούν αυτά.
Δε θυμάμαι πως βρεθήκαμε με τον Γιάννη Κ. στο δωμάτιο. Πάντως οταν μπήκε ο Γιάννης Α. με την Ελένη, μας βρήκαν ο ένας πάνω στον άλλο.. Κι εδώ ακούστηκε απλά ενα.."λολ".
Ντυθήκαμε γρήγορα και σε λιγότερο από μερικά δευτερόλεπτα, στο μπαλκόνι του Γιάννη Α. γινόταν νυχτερινό garden party. Με τσάϊ, με σαντουϊτσάκια αγγουριού και μάφινς βατόμουρου, με όλα τα καλούδια της ετεροχρονισμένα απογευματινής Βρετανικότητας. (ναι, φυσικά και υπάρχει αυτή η λέξη, μόλις της έβγαλα).
Ο Γιάννης Α. και η Ελένη ήταν επίσημα ντυμένοι. Κοστούμι ο ένας, η άλλη ρεντ κάρπετ τουαλέτα κι εγώ γκέτες. Μ' αρέσει να είναι ζεστά τα πόδια μου, τι να πώ?
Η ώρα περνούσε και είχα την ακατανίκητη επιθυμία να ανοίξω το ντουλαπάκι του ξύλινου επίπλου στο σαλόνι και να μπώ μέσα. Περιέργως χωρούσα μια χαρά κι ας ήταν ενα 40x40 κουτί. Μπήκα μέσα, τράβηξα κι έκλεισα το πορτάκι. Ακολούθησα το δρόμο που με οδήγησε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Κατέβηκα στο bar. Αποφάσισα οτι θέλω να πιώ κάτι που να μήν είναι τσάϊ. Δίπλα μου καθόταν η Πένυ. Ρουφούσε απο ένα χρωματιστό καλαμάκι το ποτό της. "Γιατί δε παίρνεις στρώμπερι ντάκιρι? Θα σου βάλουν κι ομπρελίτσα" μου είπε.
Παρήγγειλα λοιπόν ένα. Πίσω μας είχε τηλεόραση, κάποιος έβλεπε αγώνα.
Της εξηγούσα πως βρέθηκα εκεί και μου είπε οτι με περίμενε τόση ώρα.
Σηκώθηκα γρήγορα, της είπα πρέπει να πάω στη παραλία. Βιάζομαι να προλάβω το Φεγγάρι προτού δύσει. Της έδωσα το ποτό μου κι αυτή το δέχτηκε με τεράστιο χαμόγελο.
Είχα τη θάλασσα στ' αριστερά μου και η άμμος είχε απίστευτη αίσθηση στα πόδια μου. Μπροστά μου καντίνες, περισσότερο ξύλινες και μεταλλικές κατασκευές θα έλεγα παρά ολοκληρωμένες καντίνες. Κόσμος πουθενά. Έφτασα σε μια με κόκκινους τοίχους μέσα κι έξω και ριγέ κοκκινοκίτρινη σκεπή. Αντί να πάω γύρω της, αποφάσισα να μπω απ' το παραθυράκι και να βγώ απ΄το παραθυράκι του απέναντι τοίχου. Ήταν ενα τετράγωνο πράγμα, ένα δωμάτιο με μια πόρτα και δυο αντικρυστά παραθυράκια-ορθογώνιες τρύπες κομμένες με κοπίδι. Ήταν ουσιαστικά σαν ενα μεγάλο κουτί με ψεύτικους, σχεδόν χαρτονένιους τοίχους και όταν προσγειώθηκα στο πάτωμα ακούστηκε ενα γκτούπ σαν το γδούπο που κάνουν οι κούφιες σκηνές θεάτρου. Πςς..Καλή φάση!
Κοίταξα γύρω μου για λίγο κι ας βιαζόμουν να φτάσω στον προορισμό μου. Άδειος ο χώρος τελείως εκτός από ενα γλαστράκι δίπλα στο παράθυρο εξόδου. Η πόρτα κλειστή και βαμμένη πράσινη απο μέσα.
Εμφανίστηκε πίσω μου ο ιδιοκτήτης απο το πουθενά και εμφανώς τσαντισμένος που μπήκα έτσι. Μου έβαλε τις φωνές. "Το κουκλοθέατρο,κορίτσι μου, είναι εύθραυστο!" μου είπε," Πώς μπαίνεις μέσα χωρίς να ρωτάς?". Του ζήτησα συγγνώμη και κίνησα να ανοίξω την πόρτα να φύγω. Μου έδειξε το παράθυρο και μου είπε οτι εκεί είναι η έξοδος, στην άλλη πλευρα.. Χαμογέλασε. Σκαρφάλωσα πάλι, στο νοτιοδυτικό παράθυρο και βγήκα. Συνέχισα να τρέχω και να ανεβαίνω πάνω στα κουκλοθέατρα/καντίνες που συναντούσα στο δρόμο μου στην ακτή. Δε ξέρω γιατί απλά δεν τις προσπερνούσα και προτιμούσα να σκαρφαλώνω και να πηδάω συνέχεια. Υποθέτω μου άρεσε να προσγειώνωμαι κάθε φορά στην άμμο. Στη σκεπή μιας απ' αυτές ήταν ένας άνθρωπος και ζωγράφιζε κι αυτός ρίγες με πουμαρό και μουστάρδα.
Ξανασυνάντησα παράθυρο σαν το προηγούμενο κι αποφάσισα να μπώ. Είχε μια ψηλή εξέδρα γύρω γύρω που θα με δυσκόλευε και πουθενά σκάλες να το φτάσω. Κοίταξα τα γυμνά πόδια μου, τα παπούτσια μου ήταν δεμένα απ' τα κορδόνια γύρω απ' τους αστραγαλους μου και κρέμονταν στο πλάϊ, τα'σερνα τόση ώρα. Έσκυψα, τα'δεσα καλύτερα ωστε να μη κάνουν φλαπ-φλούπ σε κάθε μου βήμα και γεμίζουν άμμο αλλά δε τα φόρεσα.
Ξανακοίταξα πάνω στο παραθυράκι. Πήρα δυο ανάσες και πήδηξα να φτάσω την εξέδρα. Μάταιο, ήταν πολύ ψηλά. Και τότε άκουσα νιαουρίσματα. Έσκυψα και είδα στις βάσεις που κρατούσαν την εξέδρα ενα λευκόγκριζο γατάκι, το γατάκι της Μαριλένας βασικά. Στεκόταν μπροστά απο ενα πολύ μικρό πορτάκι ντουλάπας σαν αυτό του επίπλου στο σπίτι του Γιάννη Α. Γύρισα το κλειδάκι που είχε στη κλειδαριά και το άνοιξα. Απο μέσα βγήκαν κι άλλες γάτες. Κι άλλες. Κι άλλες, δεκάδες γάτες η μία πίσω απ' την άλλη μέχρι που άδειασε. Κοίταξα μέσα. Θεοσκότεινο. Μπήκα πάλι μέσα. Ηταν ακόμα πιο μικρό αυτή τη φορά και με δυσκόλευε στο να χωρέσω. Με κάθε κίνηση που έκανα να προχωρήσω και να διπλωθώ, το γόνατό μου πίεζε το σαγόνι μου με αποτέλεσμα να δυσανασχετώ απίστευτα. Πως σκατά θα βγώ απο δω?? Γαμώτο!
Τελικά άνοιξα πάλι το πορτάκι της άλλης πλευρας και γέμισε φώς. Ήμουν πάλι στο ντουλαπάκι του μπουφέ στο σπίτι του Γιάννη Α. Κατάφερα να ξεδιπλώσω μόνο όταν έπεσα έξω. Όλοι ήταν ακόμα στο μπαλκόνι και πίναν τσάϊ, γελούσαν και τρώγαν κέϊκ και μάφινς βατόμουρο. Δε καταλάβαινα τι γίνεται, πως πάλι βρέθηκα εδώ? Άργησα, έχασα το Φεγγάρι?
Όταν τους ρώτησα δεν είχαν ιδέα για ποιό πραγμα μιλούσα. Σίγουρα με δουλεύουν. Σίγουρα το κάνουν επίτηδες που δεν έκατσα στο παρτι. Σίγουρα..τιτιτιτιιιιιτ! τιτιτιτιιιιιιτ!
Γαμώτο, ξυπνητήρι..
Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009
Alice's life according to a different Alice
Pick your Artist: Alice in Chains
Are you a male or female: Queen Of The Rodeo
Describe yourself: Social Parasite
How do you feel?: Confusion
Describe where you currently live: Down In A Hole
If you could go anywhere, where would you go?: Sludge Factory
Your favourite form of transportation: Whale & Wasp
Your best friend,-s is/are: Them Bones
You and your best friends are: Frogs
What's the weather like? Sunshine
Favourite time of day: A little Bitter
If your life was a TV show, what would it be called?: Angry Chair
What is life to you: Dirt
Your current relationship: Heaven Beside You
Your fear: We Die Young
What is the best advice you have to give? Get Born Again
Thought for the Day: Would?
How I would like to die: The Killer Is Me
My soul's present condition: Love, Hate, Love
My motto: I Stay Away
Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2009
Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009
Θρί λίτλ μπέρτζ
Δε μου αρέσει στ' αλήθεια η κοκα κόλα.
Παρ' αυτα λύσσαξα σήμερα να πιω και αν δεν έβρισκα μια μέσα στο δεκάλεπτο παράκρουσης κακά πράγματα θα συνέβαιναν.
Το πρωινό το πέρασα στο ΙΚΑ βασικά. Η 6η επίσκεψή μου εκεί,ούτε κι αυτή τη φορά είχε πλάκα, άλλωστε να ψάχνεις τα ένσημά σου σε 3 περιοχές της Αθήνας πόσο διασκεδαστικό μπορεί να είναι?
Την πρώτη φορά άντεξα γιατί ήμουν κλασμένη. Αλλά παρέδωσα απλή αίτηση γεμάτη μουτζούρες και ημερομηνία γέννησης 2009. Έτσι αποφάσισα να μη ξαναπιώ όταν έχω να συμπληρώσω πράγματα σημαντικά και εύκολα να ξεχάσεις όπως το όνομά σου και την ημερομηνία γέννησης σου.
Τη δεύτερη φορά έζησα την καλτίλα της ανοργασμικιάς δημόσιας υπαλλήλου που την ενοχλούν όλα.
Η τρίτη και τέταρτη φορά μου συστήσαν κι άλλους δυσκοίλιους υπάλληλους. Φυσικά όλοι έχουν την απαίτηση να καταλαβαίνεις τι σου ζητάνε(που συνήθως στο ζητάνε είτε με τα μάτια, είτε με άναρθρες κραυγές) όταν σου λένε να φέρεις ένα σδοφιθεριφθ αλλά δε σου λένε από που, ούτε τι είναι κι αν κάνεις το λάθος να τους δείξεις οτι δεν έχεις ιδέα για ποιό πράγμα μιλάνε..ωωωχ..μέγα σφάλμα φίλοι μου, ΠΟΤΕ μη δείξετε οτι δε ξέρετε ακριβώς τι χρειάζεται για μια διαδικασία στο ΙΚΑ, θα σας φάνε ζωντανούς.
Είναι λες και περιμένουν το θύμα τους κι όπως η γάτα με το αρούρι να ξεκινήσουν το παιχνίδι τους. Μέχρι το αρούρι(στη προκειμένη περίπτωση εμείς) ζαλισμένο και φρικαρισμένο να παραδώσει και όπλα και να πεί "ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΒΓΑΛΕ ΜΕ ΑΠ' ΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ ΜΟΥ!! ...α,χρειάζομαι πρώτα μια αίτηση και πρωτόκολλο ε?"
Σκεφτείτε το, πόσο καλά μπορεί να περνάνε αυτοί οι άνθρωποι στις δουλειές αυτές? Δε θα σαλτάρουν? Θα σαλτάρουν. Ε, να μη βρούν οι έρμοι τρόπους να ξεσπάσουν?
Η τελευταία φορά στη Γλυφάδα έληξε κάπως έτσι.. :
Υπάλληλος ξανθιά, γύρω στα 50,στραβομουτσουνιασμένη : "Τα ένσημά σας είναι στο Κορωπί, εκεί να πάτε απο μένα τι θέλετε!"
Εγώ: "Ψάξτε σας παρακαλώ στον υπολογιστή, εγώ σ' αυτό το ΙΚΑ είμαι γραμμένη, αλλά η εδρα της εταιρίας είναι στο Κορωπί"
Υπάλληλος: "πφφφφφφφ!! Και τι σχέση έχει τότε το Κορωπίιιι???"
Εγώ: "Κι εγώ που να ξέρω?? Εσείς με στέλνετε απο δώ κι απο κει! Μάλλον έχει σχέση αλλά ΕΣΥ δεν έχεις χέσει πρόσφατα! Δυσκοίλια βλαμμένη!"..
Κι όλο αυτό απλά για να μου βάλουν μια ρημαδοσφραγίδα στη βεβαίωση εργοδότη με τα ένσημά μου.
Μεγάλο δράμα αυτά τα ένσημα κύριοι. Αφού δεν εδέησαν από την εταιρία να μου τα περάσουν έπρεπε να τους ζητήσΩ να μου τα στείλουν απο την Παιανία με μια βεβαίωση.
Και μου τα στείλαν. Τα μισά. Οταν πήρα λοιπόν το λογιστή τους και τους ρώτησα που είναι τα υπόλοιπα ένσημά μου, οέο? Του 2008 οέο? Έλαβα την απάντηση "α..τα ήθελες?"
ΕΣΥ ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΜΠΑΚΛΑΒΑ? ΝΑ ΜΗ ΤΑ ΘΕΛΩ?
Ο μόνος λόγος που δεν πήγα με γκαζάκια στο χέρι στο εν λόγω σπίρτο ήταν οτι έφευγα την επόμενη μέρα για Ιθάκη (εδώ ακούγεται μουσική κρουαζιερόπλοιου)
Σαν ξαναβγείς στο πηγαιμό για την Ιθάκη..
Ααα ήταν πολύ ωραία. Είχε περισσότερες σφήκες από πέρσι, φάγαμε μια βδομάδα ψάχνοντας υδραυλικό, τρώγαμε κονσέρβες, ξιφία και χταπόδι στη πέτρα, ψαρέψαμε στο λιμάνι 2 χρυσόψαρα κι ένα μαύρο βρακί (το σουτιέν αγνοείται) και τις τρείς πρώτες μέρες τις περάσαμε κλεισμένοι μέσα γιατί καήκαμε στο καράβι και είχαμε γίνει μπορντώ με ξεφλουδισμένες μάπες και 2 κιλά κρέμα στους ώμους ανα τακτά χρονικά διαστήματα.
Εγώ κατάφερα να κάνω και τα πόδια μου ριγέ γιατί αποφάσισα οτι πρέπει επιτέλους το εκρού του νεκρού που έχει εγκατασταθεί πάνω μου για χρώμα να το αντικαταστήσω με ένα, έστω ανθρώπινο δερματί βρε αδερφέ. Κι έτσι έκατσα στο μπαλκόνι κι ακούμπησα τα πόδια στα κάγκελα πίνοντας τον εξτραβαγκάντ φραπέ μου.
20 λεπτά αργότερα κι έχω κόκκινες ρίγες. Μπράβο Άλις.
Ήταν ωραία όμως, ανακάλυψα οτι ο λόκαλ ποιητής είναι και συγγενής μου και τα' σπασα. Πρέπει να θυμηθώ αργότερα να συνθέσω ενα ποίημα.
20, σχεδόν, μέρες πέρασαν στο Θιάκι και μετά πίσω. Με 31 λεπτά στο πορτοφόλι.
Καιιιιι συνέχεια με ΙΚΑ και ΟΑΕΔ.
Τζίζους..
Νομίζω (μη το ματιάσω παναγίτσα μου αν υπάρχεις) οτι σήμερα ο Γολγοθάς των ενσήμων έληξε αφού πήγα Κορωπί και Παιανία και αύριο ΟΑΕΔ.
Μη γυρίσει κανας εξυπνάκιας να μου πεί "μπράβο, ψήνεσαι" γιατί θα τον καρφώσω στο λαιμό με μπετόβεργα! Προτιμώ να πάω να ζήσω σαν ερημίτης, κάπου στο Θιάκι που έχει κι ολάκερο νετ καφέ με 2 ολόκληρους υπολογιστές μέσα, παρά να χρειαστεί να ξαναέρθω αντιμέτωπη με ο,τι έχει να κάνει με δημόσιες υπηρεσίες και τράπεζες.
ούγκ.
Τώρα θέλω πάλι κοκα κόλα
Παρ' αυτα λύσσαξα σήμερα να πιω και αν δεν έβρισκα μια μέσα στο δεκάλεπτο παράκρουσης κακά πράγματα θα συνέβαιναν.
Το πρωινό το πέρασα στο ΙΚΑ βασικά. Η 6η επίσκεψή μου εκεί,ούτε κι αυτή τη φορά είχε πλάκα, άλλωστε να ψάχνεις τα ένσημά σου σε 3 περιοχές της Αθήνας πόσο διασκεδαστικό μπορεί να είναι?
Την πρώτη φορά άντεξα γιατί ήμουν κλασμένη. Αλλά παρέδωσα απλή αίτηση γεμάτη μουτζούρες και ημερομηνία γέννησης 2009. Έτσι αποφάσισα να μη ξαναπιώ όταν έχω να συμπληρώσω πράγματα σημαντικά και εύκολα να ξεχάσεις όπως το όνομά σου και την ημερομηνία γέννησης σου.
Τη δεύτερη φορά έζησα την καλτίλα της ανοργασμικιάς δημόσιας υπαλλήλου που την ενοχλούν όλα.
Η τρίτη και τέταρτη φορά μου συστήσαν κι άλλους δυσκοίλιους υπάλληλους. Φυσικά όλοι έχουν την απαίτηση να καταλαβαίνεις τι σου ζητάνε(που συνήθως στο ζητάνε είτε με τα μάτια, είτε με άναρθρες κραυγές) όταν σου λένε να φέρεις ένα σδοφιθεριφθ αλλά δε σου λένε από που, ούτε τι είναι κι αν κάνεις το λάθος να τους δείξεις οτι δεν έχεις ιδέα για ποιό πράγμα μιλάνε..ωωωχ..μέγα σφάλμα φίλοι μου, ΠΟΤΕ μη δείξετε οτι δε ξέρετε ακριβώς τι χρειάζεται για μια διαδικασία στο ΙΚΑ, θα σας φάνε ζωντανούς.
Είναι λες και περιμένουν το θύμα τους κι όπως η γάτα με το αρούρι να ξεκινήσουν το παιχνίδι τους. Μέχρι το αρούρι(στη προκειμένη περίπτωση εμείς) ζαλισμένο και φρικαρισμένο να παραδώσει και όπλα και να πεί "ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΒΓΑΛΕ ΜΕ ΑΠ' ΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ ΜΟΥ!! ...α,χρειάζομαι πρώτα μια αίτηση και πρωτόκολλο ε?"
Σκεφτείτε το, πόσο καλά μπορεί να περνάνε αυτοί οι άνθρωποι στις δουλειές αυτές? Δε θα σαλτάρουν? Θα σαλτάρουν. Ε, να μη βρούν οι έρμοι τρόπους να ξεσπάσουν?
Η τελευταία φορά στη Γλυφάδα έληξε κάπως έτσι.. :
Υπάλληλος ξανθιά, γύρω στα 50,στραβομουτσουνιασμένη : "Τα ένσημά σας είναι στο Κορωπί, εκεί να πάτε απο μένα τι θέλετε!"
Εγώ: "Ψάξτε σας παρακαλώ στον υπολογιστή, εγώ σ' αυτό το ΙΚΑ είμαι γραμμένη, αλλά η εδρα της εταιρίας είναι στο Κορωπί"
Υπάλληλος: "πφφφφφφφ!! Και τι σχέση έχει τότε το Κορωπίιιι???"
Εγώ: "Κι εγώ που να ξέρω?? Εσείς με στέλνετε απο δώ κι απο κει! Μάλλον έχει σχέση αλλά ΕΣΥ δεν έχεις χέσει πρόσφατα! Δυσκοίλια βλαμμένη!"..
Κι όλο αυτό απλά για να μου βάλουν μια ρημαδοσφραγίδα στη βεβαίωση εργοδότη με τα ένσημά μου.
Μεγάλο δράμα αυτά τα ένσημα κύριοι. Αφού δεν εδέησαν από την εταιρία να μου τα περάσουν έπρεπε να τους ζητήσΩ να μου τα στείλουν απο την Παιανία με μια βεβαίωση.
Και μου τα στείλαν. Τα μισά. Οταν πήρα λοιπόν το λογιστή τους και τους ρώτησα που είναι τα υπόλοιπα ένσημά μου, οέο? Του 2008 οέο? Έλαβα την απάντηση "α..τα ήθελες?"
ΕΣΥ ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ ΜΠΑΚΛΑΒΑ? ΝΑ ΜΗ ΤΑ ΘΕΛΩ?
Ο μόνος λόγος που δεν πήγα με γκαζάκια στο χέρι στο εν λόγω σπίρτο ήταν οτι έφευγα την επόμενη μέρα για Ιθάκη (εδώ ακούγεται μουσική κρουαζιερόπλοιου)
Σαν ξαναβγείς στο πηγαιμό για την Ιθάκη..
Ααα ήταν πολύ ωραία. Είχε περισσότερες σφήκες από πέρσι, φάγαμε μια βδομάδα ψάχνοντας υδραυλικό, τρώγαμε κονσέρβες, ξιφία και χταπόδι στη πέτρα, ψαρέψαμε στο λιμάνι 2 χρυσόψαρα κι ένα μαύρο βρακί (το σουτιέν αγνοείται) και τις τρείς πρώτες μέρες τις περάσαμε κλεισμένοι μέσα γιατί καήκαμε στο καράβι και είχαμε γίνει μπορντώ με ξεφλουδισμένες μάπες και 2 κιλά κρέμα στους ώμους ανα τακτά χρονικά διαστήματα.
Εγώ κατάφερα να κάνω και τα πόδια μου ριγέ γιατί αποφάσισα οτι πρέπει επιτέλους το εκρού του νεκρού που έχει εγκατασταθεί πάνω μου για χρώμα να το αντικαταστήσω με ένα, έστω ανθρώπινο δερματί βρε αδερφέ. Κι έτσι έκατσα στο μπαλκόνι κι ακούμπησα τα πόδια στα κάγκελα πίνοντας τον εξτραβαγκάντ φραπέ μου.
20 λεπτά αργότερα κι έχω κόκκινες ρίγες. Μπράβο Άλις.
Ήταν ωραία όμως, ανακάλυψα οτι ο λόκαλ ποιητής είναι και συγγενής μου και τα' σπασα. Πρέπει να θυμηθώ αργότερα να συνθέσω ενα ποίημα.
20, σχεδόν, μέρες πέρασαν στο Θιάκι και μετά πίσω. Με 31 λεπτά στο πορτοφόλι.
Καιιιιι συνέχεια με ΙΚΑ και ΟΑΕΔ.
Τζίζους..
Νομίζω (μη το ματιάσω παναγίτσα μου αν υπάρχεις) οτι σήμερα ο Γολγοθάς των ενσήμων έληξε αφού πήγα Κορωπί και Παιανία και αύριο ΟΑΕΔ.
Μη γυρίσει κανας εξυπνάκιας να μου πεί "μπράβο, ψήνεσαι" γιατί θα τον καρφώσω στο λαιμό με μπετόβεργα! Προτιμώ να πάω να ζήσω σαν ερημίτης, κάπου στο Θιάκι που έχει κι ολάκερο νετ καφέ με 2 ολόκληρους υπολογιστές μέσα, παρά να χρειαστεί να ξαναέρθω αντιμέτωπη με ο,τι έχει να κάνει με δημόσιες υπηρεσίες και τράπεζες.
ούγκ.
Τώρα θέλω πάλι κοκα κόλα
Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009
Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009
'Αμα δε το πείς, λέει, μέχρι το μεσημέρι δεν βγαίνει.
Είδα πραγματικά μαλακισμένο όνειρο και μου γάμησε όλη την ημέρα
καθώς το ακόμα πιο μαλακισμένο συναίσθημα που ένιωθα σε αυτό είπε να μου κάνει παρέα
και αφού ξύπνησα.
Αυτό σημαίνει δυο πράγματα.
Ή που πρέπει να μη δίνω βάση κι ας μου λέει κάτι οτι πρέπει να το κάνω γιατι το σύμπαν μου γαμιέται ασυστόλως και μου λέει told ya! κάθε φορά αγνοώ αυτό το πραματάκι που λέγεται ένστικτο.
Ή που πρέπει να μη ξανακοιμηθώ.
Ωραία
καθώς το ακόμα πιο μαλακισμένο συναίσθημα που ένιωθα σε αυτό είπε να μου κάνει παρέα
και αφού ξύπνησα.
Αυτό σημαίνει δυο πράγματα.
Ή που πρέπει να μη δίνω βάση κι ας μου λέει κάτι οτι πρέπει να το κάνω γιατι το σύμπαν μου γαμιέται ασυστόλως και μου λέει told ya! κάθε φορά αγνοώ αυτό το πραματάκι που λέγεται ένστικτο.
Ή που πρέπει να μη ξανακοιμηθώ.
Ωραία
Σάββατο 11 Ιουλίου 2009
The Smiley Face Theory
"Μια φορά κι ενα καιρό ήταν ένας μονόκερος.
Τον λέγανε μονόκερο επειδή.. ήταν μονόκερος! Είχε ενα φίλο που τον λέγανε μονόκερο επειδή κι αυτός ήταν μονόκερος.
Μια φορά λοιπόν πήγανε στο Zara για να ψωνίσουνε ρούχα αλλά το Zara ήταν κλειστό κι έτσι πήγανε στην Ακρόπολη.
Στην Ακρόπολη συνάντησαν τη Στρουμφίτα που είχε πάει εκδρομή με το σχολείο.
Τη Στρουμφίτα γιατί ήταν στρούμφ και είχε και ενα ήτα.
Μετά πήραν τηλέφωνο τη Μουλάν αλλά είχε κανονίσει να πάει σε ενα πόλεμο στη Κίνα.
Οπότε στείλαν μήνυμα στη Ντόρι αλλά το ξέχασε. Και ούτως ή άλλως έψαχνε το Τζώρτζη που είχε πάει σε ένα πάρτυ που ήταν να κάνει η Ελένη αλλά επειδή πέρασε η ώρα, το ξέχασε.
Μετά το θυμήθηκε.
Τέλος"
Είπα σήμερα να αρχίσω επιτέλους να αδειάζω το δωμάτιό μου μπας και γίνει βιώσιμο και ανακάλυψα μεταξύ άλλων κι ενα διπλωμένο χαρτί στη βιβλιοθήκη που είχα κρατήσει από την εποχή του Νώε, τότε που ήμουν babysitter. Στο χαρτί, μια ζωγραφιά με μαρκαδόρους και το στόρι που διαβάσατε όπως ακριβώς μου την υπαγόρευσε η τότε 5χρονη Ελένη, ένα θεόγλυκο ξανθόπραμα που θές να ζουλήξεις μέχρι να κάνει "σκουίκ". Μια φορά είχε έρθει με μια ζωγραφιά που μόλις είχε κάνει, με δυο λουλούδια. Το ένα σκούρο μπλέ και μωβ και το άλλο φωτείνό και χρωματιστό. Εκείνη τη μέρα(εκείνη τη περίοδο μάλλον) είχα τις μαύρες μου. Ήρθε λοιπόν η μικρή και με στόμφο μου ανακοίνωσε "Το μπλέ λουλούδι είσαι εσύ όπως είσαι τώρα. Το άλλο είναι εσύ όπως θέλω να ξαναγίνεις".
Τι γαμάτο παιδάκι.
Μ' αρέσουν πολύ τελικά οι μονόκεροι. Με κάνουν να χαμογελάω ηλίθια. Όπως τώρα.
Τον λέγανε μονόκερο επειδή.. ήταν μονόκερος! Είχε ενα φίλο που τον λέγανε μονόκερο επειδή κι αυτός ήταν μονόκερος.
Μια φορά λοιπόν πήγανε στο Zara για να ψωνίσουνε ρούχα αλλά το Zara ήταν κλειστό κι έτσι πήγανε στην Ακρόπολη.
Στην Ακρόπολη συνάντησαν τη Στρουμφίτα που είχε πάει εκδρομή με το σχολείο.
Τη Στρουμφίτα γιατί ήταν στρούμφ και είχε και ενα ήτα.
Μετά πήραν τηλέφωνο τη Μουλάν αλλά είχε κανονίσει να πάει σε ενα πόλεμο στη Κίνα.
Οπότε στείλαν μήνυμα στη Ντόρι αλλά το ξέχασε. Και ούτως ή άλλως έψαχνε το Τζώρτζη που είχε πάει σε ένα πάρτυ που ήταν να κάνει η Ελένη αλλά επειδή πέρασε η ώρα, το ξέχασε.
Μετά το θυμήθηκε.
Τέλος"
Είπα σήμερα να αρχίσω επιτέλους να αδειάζω το δωμάτιό μου μπας και γίνει βιώσιμο και ανακάλυψα μεταξύ άλλων κι ενα διπλωμένο χαρτί στη βιβλιοθήκη που είχα κρατήσει από την εποχή του Νώε, τότε που ήμουν babysitter. Στο χαρτί, μια ζωγραφιά με μαρκαδόρους και το στόρι που διαβάσατε όπως ακριβώς μου την υπαγόρευσε η τότε 5χρονη Ελένη, ένα θεόγλυκο ξανθόπραμα που θές να ζουλήξεις μέχρι να κάνει "σκουίκ". Μια φορά είχε έρθει με μια ζωγραφιά που μόλις είχε κάνει, με δυο λουλούδια. Το ένα σκούρο μπλέ και μωβ και το άλλο φωτείνό και χρωματιστό. Εκείνη τη μέρα(εκείνη τη περίοδο μάλλον) είχα τις μαύρες μου. Ήρθε λοιπόν η μικρή και με στόμφο μου ανακοίνωσε "Το μπλέ λουλούδι είσαι εσύ όπως είσαι τώρα. Το άλλο είναι εσύ όπως θέλω να ξαναγίνεις".
Τι γαμάτο παιδάκι.
Μ' αρέσουν πολύ τελικά οι μονόκεροι. Με κάνουν να χαμογελάω ηλίθια. Όπως τώρα.
Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009
Τρίτη 9 Ιουνίου 2009
Merda
Έχω βαρεθεί
αυτές τις αναθεματισμένες ζαλάδες(πότε σκέτες πότε παρέα με αναγούλα) που τις τελευταίες 2 βδομάδες σχεδόν, έχουν κατασκηνώσει σε μένα.
Δεν είμαι έγκυος, δεν είμαι έγκυος, δεν είμαι έγκυος.
Είναι ψυχολογικό, το λέει και το NLP που υποστηρίζει οτι οτιδήποτε σωματικό προέρχεται απο κάτι ψυχολογικό. Ναι, εξηγήστε το αυτό στη μήτρα μου.
Είναι ψυχολογικό γιατί είμαι με τα νεύρα κουρέλι απ'τη δουλεία και τον εξαναγκασμό σε παραίτηση που πήγαν να μου κάνουν με αποτέλεσμα να με μεταθέτουν στην άλλη πλευρά του κόσμου(η Παιανία ΕΙΝΑΙ η άλλη πλευρά του κόσμου γιατί δεν ξέρω τα γαμημένα λεωφορεία εντάξει?) για να μου σπάσουν τα νεύρα αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και θέλει αποκλειστικότητα σε πόστ.
Είναι ψυχολογικό γιατί δεν μου μυρίζουν σαλιγκάρια στ΄άγρια μεσάνυχτα, μόνο μια φορά που πήγα πρωί να πάρω καφέ με τον Κώστα μου μύρισε παστουρμάς και μια άλλη φορά που μου μύριζε καρπούζι και πανικοβλήθηκα μέχρι να συνειδητοποιήσω οτι τρώω τσίχλα καρπούζι κι ότι είμαι ηλίθια. Μπορεί τσίχλα παστουρμά να μην έφαγα ποτέ αλλα και γι' αυτό θα υπάρχει λογική εξήγηση.
Είναι ψυχολογικό γιατί είχες περίοδο. Ηλίθια.
Κάθομαι και χαζεύω την οθόνη του υπολογιστή.
Όχι οτι κοιτάω κάτι συγκεκριμένο, περισσότερο στοχάζομαι τον κέρσορα. Έτσι χωρίς λόγο.
Κάνω βαθυστόχαστες σκέψεις όπως "αν είχε συναισθήματα η οθόνη μου, θα ένιωθε άβολα που συνέχεια την κοιτάω?" (μη γελάτε φίλοι μου, ξέρω ανθρώπους που τους ενοχλεί να τους κοιτάς.Όχι επίμονα, γενικά) ή "αν φύτευα κι άλλη βερικοκιά, πόσο καιρό θα έπαιρνε να μεγαλώσει να έχω βερίκοκα από 2 δέντρα και πόσο καιρό θα επιβίωνα αν έτρωγα μόνο βερίκοκα?" Τα βερίκοκα μ' αρέσουν γιατί έχουν ένα μόνο κουκούτσι κι αυτό βολικό. Το ίδιο και τα νεκταρίνια.
ΝΕΚΤΑΡΙΝΙΑ ΜΑΛΑΚΑ! που θα βρώ νεκταρίνια βραδιάτικα?
Γαμώτο. Έχω και να ξυπνήσω το πρωί να πάω στην Επιθεώρηση Εργασίας να μου πούν οτι πρέπει ν'αποδείξω οτι δεν είμαι ελέφαντας για να βρώ το δίκιο μου που έμπλεξα με την πιο μαλακισμένη προϊστάμενη που θα μπορούσε το σύμπαν να μου προσφέρει.
Και μετά πρέπει να οσμιστώ τρόπο να πάω κάάάπου στην Παιανία, κάάάπου στη λεωφόρο Λαυρίου να βρώ το γαμημένο πετσίτι που βρίσκεται εκεί γιατί από αύριο(θεωρητικά από σήμερα) εκεί δουλεύω.
Η μετάθεση που λέγαμε.
Γαμώτο. Τσακωνόμουν, με τον ευγενικό τρόπο που με διέπει, 2μιση ώρες σήμερα με τους βλάκες στη Βούλα αλλά το χατήρι του να χάσω την ψυχραιμία μου, ν'αρχίσω να βγάζω άναρθρες κραυγές νομίζοντας πως τους βρίζω και να παραιτηθώ δεν τους το έκανα και γι' αυτό νιώθω πολύ υπερήφανη για τον εαυτό μου.
..Δεν είναι και εύκολο πράγμα να προσπαθείς να συνεννοηθείς με ανθρώπους που έχουν την κριτικη ικανοτητα σωληνα αποχετευσης..
Λεπτομέρειες επί του θέματος όταν με το καλό τους ξεφορτωθώ γιατί όσο με τρώνε τα δάχτυλα κι ο εγωισμός μου να τις πληκτρολογήσω εδώ και τώρα να μου φύγει το ρημάδι, άλλο τόσο υπενθυμίζομαι οτι η ελευθερία της έκφρασης τελικά δεν είναι ακριβώς "ελευθερία" αν η γνώμη και οι απόψεις σου δεν κολακεύουν τον υπέρμετρο εγωισμό διαφόρων παραγόντων κακώς εχοντων εξουσία.
Δεν πιστεύω οτι θα δικαιωθώ στο τέλος οπότε μάλλον απλά θα θυμηθώ τον προπάππου μου που ήταν φίλος του Καπόνε και θα τους αφήσω κεφάλια βοοειδών στα μαξιλάρια μαζί με απειλητικά ραβασάκια οτι το αγελαδοπνέυμα θα τους στοιχειώνει μέχρι να βάζουν κάθε μέρα,ανα 2 ώρες και οικειοθελώς τα κεφάλια τους στη λεκάνη της τουαλέτας και τραγουδώντας "είσαι χωμένος στα σκατά" να τραβήξουν το καζανάκι. Ή επειδή είμαι ζωόφιλη στα όρια της βλακείας και δε το'χω, απλά θα πώ του Μήτσου να πάει τελικά και να τους κάνει τα παπάρια ομελέτα με τη σφεντόνα του. Πολύ τον αγαπάω αυτόν το Μήτσο τελικά. Μου το υποσχέθηκε.
Στοπ.
Και γαμώτο. Γιατί πήγε ήδη 1.59.
Και γιατί έφαγα 4 βερίκοκα αλλά ήθελα νεκταρίνι.
Και γιατί μόλις μου υπενθύμισα πως πρέπει να πάω αύριο στη Παιανία και δεν ξέρω πως, ούτε και θέλω.
Και γιατί ο κόσμος τελικά είναι σκατά. Οι άνθρωποι είναι σκατά και αηδιαστικοί.
Αηδιαστικά όλα.
Τα χρήματα και ο εγωισμός και οι δυσκοίλιοι άνθρωποι, και οι Gathering οταν συνδιάζονται με αναγούλα και ζαλάδες.
Αηδία.Ολα μια τεράστια σιχαμάρα. Παω να ξεράσω.
Και το αίσθημα ανημπόριας ειναι σ κ α τ ά. Σκατά. Και τα σκατά ειναι και αυτά σκατά.
αυτές τις αναθεματισμένες ζαλάδες(πότε σκέτες πότε παρέα με αναγούλα) που τις τελευταίες 2 βδομάδες σχεδόν, έχουν κατασκηνώσει σε μένα.
Δεν είμαι έγκυος, δεν είμαι έγκυος, δεν είμαι έγκυος.
Είναι ψυχολογικό, το λέει και το NLP που υποστηρίζει οτι οτιδήποτε σωματικό προέρχεται απο κάτι ψυχολογικό. Ναι, εξηγήστε το αυτό στη μήτρα μου.
Είναι ψυχολογικό γιατί είμαι με τα νεύρα κουρέλι απ'τη δουλεία και τον εξαναγκασμό σε παραίτηση που πήγαν να μου κάνουν με αποτέλεσμα να με μεταθέτουν στην άλλη πλευρά του κόσμου(η Παιανία ΕΙΝΑΙ η άλλη πλευρά του κόσμου γιατί δεν ξέρω τα γαμημένα λεωφορεία εντάξει?) για να μου σπάσουν τα νεύρα αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και θέλει αποκλειστικότητα σε πόστ.
Είναι ψυχολογικό γιατί δεν μου μυρίζουν σαλιγκάρια στ΄άγρια μεσάνυχτα, μόνο μια φορά που πήγα πρωί να πάρω καφέ με τον Κώστα μου μύρισε παστουρμάς και μια άλλη φορά που μου μύριζε καρπούζι και πανικοβλήθηκα μέχρι να συνειδητοποιήσω οτι τρώω τσίχλα καρπούζι κι ότι είμαι ηλίθια. Μπορεί τσίχλα παστουρμά να μην έφαγα ποτέ αλλα και γι' αυτό θα υπάρχει λογική εξήγηση.
Είναι ψυχολογικό γιατί είχες περίοδο. Ηλίθια.
Κάθομαι και χαζεύω την οθόνη του υπολογιστή.
Όχι οτι κοιτάω κάτι συγκεκριμένο, περισσότερο στοχάζομαι τον κέρσορα. Έτσι χωρίς λόγο.
Κάνω βαθυστόχαστες σκέψεις όπως "αν είχε συναισθήματα η οθόνη μου, θα ένιωθε άβολα που συνέχεια την κοιτάω?" (μη γελάτε φίλοι μου, ξέρω ανθρώπους που τους ενοχλεί να τους κοιτάς.Όχι επίμονα, γενικά) ή "αν φύτευα κι άλλη βερικοκιά, πόσο καιρό θα έπαιρνε να μεγαλώσει να έχω βερίκοκα από 2 δέντρα και πόσο καιρό θα επιβίωνα αν έτρωγα μόνο βερίκοκα?" Τα βερίκοκα μ' αρέσουν γιατί έχουν ένα μόνο κουκούτσι κι αυτό βολικό. Το ίδιο και τα νεκταρίνια.
ΝΕΚΤΑΡΙΝΙΑ ΜΑΛΑΚΑ! που θα βρώ νεκταρίνια βραδιάτικα?
Γαμώτο. Έχω και να ξυπνήσω το πρωί να πάω στην Επιθεώρηση Εργασίας να μου πούν οτι πρέπει ν'αποδείξω οτι δεν είμαι ελέφαντας για να βρώ το δίκιο μου που έμπλεξα με την πιο μαλακισμένη προϊστάμενη που θα μπορούσε το σύμπαν να μου προσφέρει.
Και μετά πρέπει να οσμιστώ τρόπο να πάω κάάάπου στην Παιανία, κάάάπου στη λεωφόρο Λαυρίου να βρώ το γαμημένο πετσίτι που βρίσκεται εκεί γιατί από αύριο(θεωρητικά από σήμερα) εκεί δουλεύω.
Η μετάθεση που λέγαμε.
Γαμώτο. Τσακωνόμουν, με τον ευγενικό τρόπο που με διέπει, 2μιση ώρες σήμερα με τους βλάκες στη Βούλα αλλά το χατήρι του να χάσω την ψυχραιμία μου, ν'αρχίσω να βγάζω άναρθρες κραυγές νομίζοντας πως τους βρίζω και να παραιτηθώ δεν τους το έκανα και γι' αυτό νιώθω πολύ υπερήφανη για τον εαυτό μου.
..Δεν είναι και εύκολο πράγμα να προσπαθείς να συνεννοηθείς με ανθρώπους που έχουν την κριτικη ικανοτητα σωληνα αποχετευσης..
Λεπτομέρειες επί του θέματος όταν με το καλό τους ξεφορτωθώ γιατί όσο με τρώνε τα δάχτυλα κι ο εγωισμός μου να τις πληκτρολογήσω εδώ και τώρα να μου φύγει το ρημάδι, άλλο τόσο υπενθυμίζομαι οτι η ελευθερία της έκφρασης τελικά δεν είναι ακριβώς "ελευθερία" αν η γνώμη και οι απόψεις σου δεν κολακεύουν τον υπέρμετρο εγωισμό διαφόρων παραγόντων κακώς εχοντων εξουσία.
Δεν πιστεύω οτι θα δικαιωθώ στο τέλος οπότε μάλλον απλά θα θυμηθώ τον προπάππου μου που ήταν φίλος του Καπόνε και θα τους αφήσω κεφάλια βοοειδών στα μαξιλάρια μαζί με απειλητικά ραβασάκια οτι το αγελαδοπνέυμα θα τους στοιχειώνει μέχρι να βάζουν κάθε μέρα,ανα 2 ώρες και οικειοθελώς τα κεφάλια τους στη λεκάνη της τουαλέτας και τραγουδώντας "είσαι χωμένος στα σκατά" να τραβήξουν το καζανάκι. Ή επειδή είμαι ζωόφιλη στα όρια της βλακείας και δε το'χω, απλά θα πώ του Μήτσου να πάει τελικά και να τους κάνει τα παπάρια ομελέτα με τη σφεντόνα του. Πολύ τον αγαπάω αυτόν το Μήτσο τελικά. Μου το υποσχέθηκε.
Στοπ.
Και γαμώτο. Γιατί πήγε ήδη 1.59.
Και γιατί έφαγα 4 βερίκοκα αλλά ήθελα νεκταρίνι.
Και γιατί μόλις μου υπενθύμισα πως πρέπει να πάω αύριο στη Παιανία και δεν ξέρω πως, ούτε και θέλω.
Και γιατί ο κόσμος τελικά είναι σκατά. Οι άνθρωποι είναι σκατά και αηδιαστικοί.
Αηδιαστικά όλα.
Τα χρήματα και ο εγωισμός και οι δυσκοίλιοι άνθρωποι, και οι Gathering οταν συνδιάζονται με αναγούλα και ζαλάδες.
Αηδία.Ολα μια τεράστια σιχαμάρα. Παω να ξεράσω.
Και το αίσθημα ανημπόριας ειναι σ κ α τ ά. Σκατά. Και τα σκατά ειναι και αυτά σκατά.
Σάββατο 25 Απριλίου 2009
Σάββατο 18 Απριλίου 2009
Τρίγωνα Κάλαντα
Μεγάλη Παρασκευή. Πόσο μεγάλη δηλαδίς?
Είμαστε Χριστιανοί και δε βάλαμε μουσική σήμερα στο μαγαζί. Αλλά δεν είμαστε αρκετά Χριστιανοί κι έτσι ανοίξαμε
κανονικά, απο τις 8 το πρωί, γιορτάζοντας το οτι κι ο Χριστούλης ήταν Εβραίος, εμείς γιατί όχι?
Είμαστε Χριστιανοί, κι έτσι τις Αγιες τούτες μέρες πουλάμε τα κέρατά μας, σπρώχνουμε τα κουνέλια σαν πουτάνες, "δώρο για τα παιδιά σας, τι πιο τέλειο για το Πάσχα?" αλλά όχι αρκετά Χριστιανοί για να ιδρώσει τ' αυτάκι μας γνωρίζοντας πως
τα περισσότερα θα καταλήξουν στο δρόμο να χοροπηδάνε ευτυχισμένα λίγο πριν τα τσιμπίσει η γατούλα ή το φορτηγό στη Βουλιαγμένης.
Είμαστε Χριστιανοί εμείς. Μας δώσαν και ένα σοκολατένιο αυγό μαζί με ενα τσουρέκι στη δουλειά μιάς και είναι Πάσχα και γιορτάζουμε το οτι μας τα κάνουν τσουρέκια ένιγουεϊ..
Πότε έφτασε το Πάσχα παιδιά και δε το πήρα πρέφα??Πήγα να το νιώσω όταν μου έδωσαν φιλοδώρημα για το Πάσχα, στο ταμείο 20 ευρώ να τα μοιραστώ με τους άλλους δυο πωλητές αλλα το τσίμπησε ο καινούργιος υπεύθυνος, για τον "κουμπαρά του
μαγαζιού" και μείναμε μαλάκες ομαδικώς.
Είμαστε Χριστιανοί κι έτσι η γυφτιά ας ξεχειλήσει ως τα πέρατα της Γής καθώς εκκλησιαζόμαστε για τις αγνές ψυχές μας.
Α, ρε Χριστούλη δε σου τα' παν, τσάμπα ο κόπος σου ρε.
Η ηθικότητα είναι συνώνυμο του μαλάκα και του χαζού και η ανηθικότητα επιβραβεύεται. Γιατί είσαι έξυπνος. Εσύ έξυπνος κι εγώ βλάσφημη σατανίστρια που δε νηστεύω κι έφαγα τυρόπιτα σήμερα.
Εσύ έξυπνος που πούστικα φέρεσαι και την βγάζεις καθαρή κι εγώ μαλάκας και χαζή που αρνούμαι να το κάνω και δέχομαι τις μαλακίες σου και δε σε προσβάλλω, μη και σε
πληγώσουμε και μετά έχουμε τύψεις..
Μεγάλη Παρασκευή λοιπόν σήμερα και μόλις έφαγα ένα κομμάτι τσουρέκι για βραδυνό αντί να προσεύχομαι για την σωτηρία της ψυχής μου προτού αύριο φερθώ πάλι σκάρτα και με την "Αγάπη" που αρμόζει στον κάθε καλό Χριστιανό.
Το σπίτι μου δε μυρίζει κουλουράκια φέτος, ούτε υπάρχουν παντού κόκκινα αυγά, μόνο ένα κόκκινο κεφάλι, το δικό μου.
Πριν λίγο έβαψα τα μαλλιά μου και περιμένω με τη σακούλα στο κεφάλι σαν λάχανο να δώ τ' αποτελέσματα.
Υποθέτω έχω εγγυημένη την είσοδό μου στη Κόλαση λοιπόν, εγώ, η βλάσφημη ασεβής.
Δε γαμιέται? Πάσχα ήταν πέρασε πρίν καταλάβω οτι ήρθε οπότε θα πώ οτι δεν ήξερα..
Μεγάλο Σάββατο. Πιο μεγάλο κι απ' τη Παρασκευή. Τα μαλλιά μου τελικά βγήκαν -αναμενόμενα- αστεία.
Εδώ και κανα πεντάλεπτο κρέμεται ενα σβησμένο τσιγάρο απ' τα χείλη μου. Βαριέμαι να βρω αναπτήρα και τα σπίρτα μου έχουν δημιουργήσει ένα βουναλάκι αριστούργημα στο τασάκι. Τέλος κι αυτά..
Λίγες ώρες πριν την 2009η Ανάσταση του Κυρίου ημών και το σπίτι μυρίζει μαγειρίτσα της μάνας μου.
Δε ξέρω αν σιχαίνομαι η αν το λιγουρεύομαι, μυρίζει κρρρέας. Μμμμμ... Το στομάχι μου διαμαρτύρεται οτι το ταϊζω τυρόπιτες και τζάνκ συνέχεια. Ψεύτης! Του' δωσα και παγωτό σήμερα.
Ούτε σήμερα νήστεψες, πώς περίμενες να νιώσεις Πάσχα και τσάμικο? Πείτε μου απλά ποιόν πρέπει να πληρώσω να τελειώνουμε ρε..Στο μαγαζί σήμερα είχαμε (έβαλα) μουσική.
Σου λέει καλύτερα μουσική παρά να συνεχίσει να τραγουδάει "κι εγώ σ'αγαπώωω γαμώώ το Χριστό μουουυυ.." κι έτσι κέρδισα. :)
Φεύγοντας στο σχόλασμα όλοι να μου ευχηθούν με μια ζεστή χειραψία "Καλή Ανάσταση βρέ!" κι δε μπορούσα παρά ν' απορώ αν νόμιζαν θ΄αναστηθώ εγώ ή κάτι και απαντούσα απλά ευχαριστώ επίσης και στα δικά σας.
Προτού βιαστεί κανείς και με πεί μουρτζούφλω, ενημερώνω οτι το να δουλεύεις σα χαμάλης αυτές τις μέρες και να βλέπεις στον έξω κόσμο (όπου έξω κόσμος, απ' την έξοδο του μαγαζιού και πέρα) παιδάκια με σοκολατένια αυγά παραμάσχαλα και σαγιονάρα επειδή κάνει ζέστη, μια δόση μιζέριας στη προκαλεί.
Άγιες μέρες και δεν εξομολογήθηκες, θα μου πείς, γι' αυτό και έχει εγκατασταθεί η στραβομουτσουνιά πάνω σου, βλάσφημη πωλήτρια πφφφ... κι εγώ σ' αγαπώ γαμώ το Χριστό.
Ζηλέυω
Πάω να ετοιμαστώ για το σπίτι του μπρό μου, εκεί θα ενταφιαστώ απόψε.. Στην εκκλησία αρνούμαι να πάω και η μάνα μου για 5η στη σειρά χρονιά δεν εννοεί να καταλάβει οτι απλά δεν-θα-πάω. Στην ερώτησή της "γιατί" φέτος της είπα οτι αφού δε μου πήρε κανείς λαμπάδα με παιχνίδι, δεν υπάρχει λόγος και να πάω. Κάτι μουρμούρισε σε "μεγας είσαι Κυριε.." αλλά τα υπόλοιπα δε τα άκουσα.
Επίσης φοβάμαι τα πυροτεχνήματα.. Μάλλον οχι τα πυροτεχνήματα ως πυροτεχνήματα αλλά τα 12χρονα που έχουν εξοπλιστεί μ' αυτά. Δεν είναι αστείο παιδιά, σοβαρά ρε.. Κι αμα είναι να το σκάσεις στον ουρανό θα κωλοχαρώ λέμε και θα κάνω "αααα ωραίοοοο" αλλά το να το σκάς δίπλα μου είναι άλλη ιστορία. Και δε μπορώ και να σε κηνυγήσω να σε δείρω, πανάθεμά σε.
Επίσης δε χωνεύω τις "θρήσκες" που έχουν πάει φορώντας 6 γαλόνια άρωμα με το μίνι και τις τακούνες και στραβοκοιτάνε τα ταπεινά μου φλάτ. Ε φάκ γιού. Εγώ έχω πιο ωραία λαμπάδα.
Κι αμα μου τη στραβοκοιτάξεις κι αυτή θα στη χώσω στο εμποτισμένο με λάκ μαλλί σου και θα κάνεις μπούμ κι εσύ με τα πυροτεχνήματα. Βόδι.
Πάω λοιπόν να ντυθώ. Και να κλείσω σκυλιά γατιά μέσα. Κάθε Πάσχα που μένουν έξω τα βρίσκω ημιλιπόθυμα απ' τη τρομάρα. Κρίμα είναι... Άγιες μέρες..
Είμαστε Χριστιανοί και δε βάλαμε μουσική σήμερα στο μαγαζί. Αλλά δεν είμαστε αρκετά Χριστιανοί κι έτσι ανοίξαμε
κανονικά, απο τις 8 το πρωί, γιορτάζοντας το οτι κι ο Χριστούλης ήταν Εβραίος, εμείς γιατί όχι?
Είμαστε Χριστιανοί, κι έτσι τις Αγιες τούτες μέρες πουλάμε τα κέρατά μας, σπρώχνουμε τα κουνέλια σαν πουτάνες, "δώρο για τα παιδιά σας, τι πιο τέλειο για το Πάσχα?" αλλά όχι αρκετά Χριστιανοί για να ιδρώσει τ' αυτάκι μας γνωρίζοντας πως
τα περισσότερα θα καταλήξουν στο δρόμο να χοροπηδάνε ευτυχισμένα λίγο πριν τα τσιμπίσει η γατούλα ή το φορτηγό στη Βουλιαγμένης.
Είμαστε Χριστιανοί εμείς. Μας δώσαν και ένα σοκολατένιο αυγό μαζί με ενα τσουρέκι στη δουλειά μιάς και είναι Πάσχα και γιορτάζουμε το οτι μας τα κάνουν τσουρέκια ένιγουεϊ..
Πότε έφτασε το Πάσχα παιδιά και δε το πήρα πρέφα??Πήγα να το νιώσω όταν μου έδωσαν φιλοδώρημα για το Πάσχα, στο ταμείο 20 ευρώ να τα μοιραστώ με τους άλλους δυο πωλητές αλλα το τσίμπησε ο καινούργιος υπεύθυνος, για τον "κουμπαρά του
μαγαζιού" και μείναμε μαλάκες ομαδικώς.
Είμαστε Χριστιανοί κι έτσι η γυφτιά ας ξεχειλήσει ως τα πέρατα της Γής καθώς εκκλησιαζόμαστε για τις αγνές ψυχές μας.
Α, ρε Χριστούλη δε σου τα' παν, τσάμπα ο κόπος σου ρε.
Η ηθικότητα είναι συνώνυμο του μαλάκα και του χαζού και η ανηθικότητα επιβραβεύεται. Γιατί είσαι έξυπνος. Εσύ έξυπνος κι εγώ βλάσφημη σατανίστρια που δε νηστεύω κι έφαγα τυρόπιτα σήμερα.
Εσύ έξυπνος που πούστικα φέρεσαι και την βγάζεις καθαρή κι εγώ μαλάκας και χαζή που αρνούμαι να το κάνω και δέχομαι τις μαλακίες σου και δε σε προσβάλλω, μη και σε
πληγώσουμε και μετά έχουμε τύψεις..
Μεγάλη Παρασκευή λοιπόν σήμερα και μόλις έφαγα ένα κομμάτι τσουρέκι για βραδυνό αντί να προσεύχομαι για την σωτηρία της ψυχής μου προτού αύριο φερθώ πάλι σκάρτα και με την "Αγάπη" που αρμόζει στον κάθε καλό Χριστιανό.
Το σπίτι μου δε μυρίζει κουλουράκια φέτος, ούτε υπάρχουν παντού κόκκινα αυγά, μόνο ένα κόκκινο κεφάλι, το δικό μου.
Πριν λίγο έβαψα τα μαλλιά μου και περιμένω με τη σακούλα στο κεφάλι σαν λάχανο να δώ τ' αποτελέσματα.
Υποθέτω έχω εγγυημένη την είσοδό μου στη Κόλαση λοιπόν, εγώ, η βλάσφημη ασεβής.
Δε γαμιέται? Πάσχα ήταν πέρασε πρίν καταλάβω οτι ήρθε οπότε θα πώ οτι δεν ήξερα..
Μεγάλο Σάββατο. Πιο μεγάλο κι απ' τη Παρασκευή. Τα μαλλιά μου τελικά βγήκαν -αναμενόμενα- αστεία.
Εδώ και κανα πεντάλεπτο κρέμεται ενα σβησμένο τσιγάρο απ' τα χείλη μου. Βαριέμαι να βρω αναπτήρα και τα σπίρτα μου έχουν δημιουργήσει ένα βουναλάκι αριστούργημα στο τασάκι. Τέλος κι αυτά..
Λίγες ώρες πριν την 2009η Ανάσταση του Κυρίου ημών και το σπίτι μυρίζει μαγειρίτσα της μάνας μου.
Δε ξέρω αν σιχαίνομαι η αν το λιγουρεύομαι, μυρίζει κρρρέας. Μμμμμ... Το στομάχι μου διαμαρτύρεται οτι το ταϊζω τυρόπιτες και τζάνκ συνέχεια. Ψεύτης! Του' δωσα και παγωτό σήμερα.
Ούτε σήμερα νήστεψες, πώς περίμενες να νιώσεις Πάσχα και τσάμικο? Πείτε μου απλά ποιόν πρέπει να πληρώσω να τελειώνουμε ρε..Στο μαγαζί σήμερα είχαμε (έβαλα) μουσική.
Σου λέει καλύτερα μουσική παρά να συνεχίσει να τραγουδάει "κι εγώ σ'αγαπώωω γαμώώ το Χριστό μουουυυ.." κι έτσι κέρδισα. :)
Φεύγοντας στο σχόλασμα όλοι να μου ευχηθούν με μια ζεστή χειραψία "Καλή Ανάσταση βρέ!" κι δε μπορούσα παρά ν' απορώ αν νόμιζαν θ΄αναστηθώ εγώ ή κάτι και απαντούσα απλά ευχαριστώ επίσης και στα δικά σας.
Προτού βιαστεί κανείς και με πεί μουρτζούφλω, ενημερώνω οτι το να δουλεύεις σα χαμάλης αυτές τις μέρες και να βλέπεις στον έξω κόσμο (όπου έξω κόσμος, απ' την έξοδο του μαγαζιού και πέρα) παιδάκια με σοκολατένια αυγά παραμάσχαλα και σαγιονάρα επειδή κάνει ζέστη, μια δόση μιζέριας στη προκαλεί.
Άγιες μέρες και δεν εξομολογήθηκες, θα μου πείς, γι' αυτό και έχει εγκατασταθεί η στραβομουτσουνιά πάνω σου, βλάσφημη πωλήτρια πφφφ... κι εγώ σ' αγαπώ γαμώ το Χριστό.
Ζηλέυω
Πάω να ετοιμαστώ για το σπίτι του μπρό μου, εκεί θα ενταφιαστώ απόψε.. Στην εκκλησία αρνούμαι να πάω και η μάνα μου για 5η στη σειρά χρονιά δεν εννοεί να καταλάβει οτι απλά δεν-θα-πάω. Στην ερώτησή της "γιατί" φέτος της είπα οτι αφού δε μου πήρε κανείς λαμπάδα με παιχνίδι, δεν υπάρχει λόγος και να πάω. Κάτι μουρμούρισε σε "μεγας είσαι Κυριε.." αλλά τα υπόλοιπα δε τα άκουσα.
Επίσης φοβάμαι τα πυροτεχνήματα.. Μάλλον οχι τα πυροτεχνήματα ως πυροτεχνήματα αλλά τα 12χρονα που έχουν εξοπλιστεί μ' αυτά. Δεν είναι αστείο παιδιά, σοβαρά ρε.. Κι αμα είναι να το σκάσεις στον ουρανό θα κωλοχαρώ λέμε και θα κάνω "αααα ωραίοοοο" αλλά το να το σκάς δίπλα μου είναι άλλη ιστορία. Και δε μπορώ και να σε κηνυγήσω να σε δείρω, πανάθεμά σε.
Επίσης δε χωνεύω τις "θρήσκες" που έχουν πάει φορώντας 6 γαλόνια άρωμα με το μίνι και τις τακούνες και στραβοκοιτάνε τα ταπεινά μου φλάτ. Ε φάκ γιού. Εγώ έχω πιο ωραία λαμπάδα.
Κι αμα μου τη στραβοκοιτάξεις κι αυτή θα στη χώσω στο εμποτισμένο με λάκ μαλλί σου και θα κάνεις μπούμ κι εσύ με τα πυροτεχνήματα. Βόδι.
Πάω λοιπόν να ντυθώ. Και να κλείσω σκυλιά γατιά μέσα. Κάθε Πάσχα που μένουν έξω τα βρίσκω ημιλιπόθυμα απ' τη τρομάρα. Κρίμα είναι... Άγιες μέρες..
Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009
Ο Νόμος του "Bate Gatech"
Με λένε Alice και φρίττω.
Κάπου μέσα στο σπίτι τριγυρνάνε άνθρωποι που μένουν εδώ και ξέρω κι άνθρωποι που ούτε μένουν εδώ αλλά ούτε και τους ξέρω όπως και γατάκια που είναι δικά μου κι άλλα που ακόμα να καταλάβω απο πού μπαίνουν.
Κάποτε αναρωτιόμουν κι από που μπαίνουν και οι άνθρωποι που δε ξέρω και περνάνε απο μπροστά μου και μου λένε "γειάαα" και μετά φεύγουν χαρωποί κι ανέμελοι κι εγώ με την απορία τίνος είσ' εσύ?.. Α?!
Τώρα που έμαθα οι άνθρωποι οτι μπαίνουν από το κάποτε δωμάτιό μου που πια δεν είναι, έχω γάτες ν' ασχολούμαι..
Να πώ την αλήθεια, το σπίτι αυτό είναι πιο χίπικο απ' ότι φαίνεται. Δε το λές ακριβώς κοινόβιο μιας και δε πληροί τις προϋποθέσεις του "κοινόβιου" αλλά της θεωρίας του μπάτε γάτες. Και το Μπάτε Γάτες (πιο επιστημονικά και σωστά "Bate Gatech") είναι σοβαρό θέμα ρε, μη το γελάμε..
Ο νόμος του είναι απλός, κυρίες και κύριοι και εφιστώ την προσοχή σας σε αυτό καθώς η κατανόησή του είναι ζωτικής σημασίας για την μετέπειτα
ψυχική ηρεμία. (Την ποιά?)
-Τα πράγματά τους πράγματά τους και τα πράγματά σας πράγματά τους. Το επόμενο βήμα είναι η κατανόηση οτι τα πράγματά "τους" μπορούν να τα κάνουν ο,τι θέλουν.
Η εσωτερική ηρεμία δε, επιτυγχάνεται με το να ψάχνεις μιάμιση ώρα το μπλόκ ζωγραφικής σου να εκφραστείς ο άνθρωπος και όταν επιτέλους το βρίσκεις στο πιο άσχετο σημείο του σπιτιού, να ανακαλύπτεις οτι έκανε θητεία ως σουβέρ κι ότι σε όσες σελίδες δέν έχουν σκιστεί υπάρχουν στάμπες καφέ και παρ' αυτά να παραμείνεις ήρεμος.
Άλλωστε ο καφές αφήνει μια ενδιαφέρουσα νότα.. υποθέτω.
Παίρνεις βαθιές ανάσες. Επί ματαίω θα κάνεις διαλογισμό, δε βοηθάει. Θα έχεις νεύρα, τέλος. Οπότε αποδέξου το αλλιώς το Bate Gatech θα είναι μια φιλοσοφική έννοια της οποίας την απολυτότητα δε θα κατανοήσεις ποτέ. Μη με παρεξηγήσετε, δεν είμαι ακριβώς μισάνθρωπη και τα παιχνίδια μου πάντα τα μοιραζόμουν με τα άλλα παιδάκια (οκέι, εκτός από το πολυμίξερ της μπάρμπι αλλά αυτό γιατί μύριζε τσιχλόφουσκα και την έβρισκα μυρίζοντάς το. Το να το χάσω θα ήτο πλήγμα για το παιδικό μου high), σπάνια θα με άκουγες να έλεγα κάτι δικό μουυυυυ αλλά να, το δωμάτιό μου, είναι δικό ΜΟΥ. ΜΟΥ ρε. Και δεν είχα καμία διάθεση να το μοιραστώ με το ζόρι. Όυτε με ανθρώπους, ούτε με ζώα, ούτε με το πνεύμα του Αη Βασίλη χωρίς τη συγκατάθεσή μου. Μεγάλο πράγμα η συγκατάθεση, σύντεκνοι.. Πολύ μεγάλο πράγμα.
Αλλά δε γαμιέται, ο χρόνος που περνάω στον προσωπικό μου χώρο είναι αναπόφευκτα ανύπαρκτος.
Αν τον είχα-τον προσωπικό χώρο που λέμε- θα πέρναγα περισσότερο χρόνο ενταφιασμένη σ' αυτόν.
Ο προσωπικός μου χώρος αυτή τη στιγμή περιορίζεται στο 1x1 γύρω απ' τον υπολογιστή μου που μετακόμισε κι αυτός στο σαλόνι μαζί με τη μισή μου ντουλάπα και τη περιουσία μου η οποία αυτή τη στιγμή απαρτίζεται σε ενα ασετόν και κανα - δυο μανό, στυλό και την κάμερά μου.
Μινιμαλίστρια? Όχι. Απλώς τα υπόλοιπα πράγματα βρίσκονται θαμμένα κάτω απο τόνους άλλων πραγμάτων που οι "άλλοι" έκαναν ριαρέϊντζ εν τη απουσία μου (και παρά τη συγκατ... σταματώ με τη συγκατάθεση, ως λέξη μου φαίνεται πλέον ειρωνική) και που ούτε ξέρω που βρίσκονται αλλά και να ήξερα θα μου έπαιρνε απρόξιματλι 2,43 ώρες να ξεθάψω.
26 χρονών γαϊδάρα και δεν έχεις μετακόμισει ακόμα? Έχω και γι' αυτό την απάντηση. Παίρνω 650 το μήνα. Εσείς? :)
Μένω, που λέτε, με τη μανούλα μου, τον ανηψιό μου και τις παρέες του, τις γάτες(μου και της απο πάνω) τα σκυλιά μου και με κάτι φυτά. Αυτοί είμαστε. Μια χαρωπή παρέα ηλιθίων που ποτέ δε καταφέραμε να συννενοηθούμε ούτε σαν οικογένεια αλλά ούτε και σαν άνθρωποι ιν τζένεραλ. Ούτε οι πρώτοι είμαστε αλλά ούτε και οι τελευταίοι.. ε?
Ντισφάνκτιοναλ? Γιού χάβ νόου αϊντία...
Κάπου μέσα στο σπίτι τριγυρνάνε άνθρωποι που μένουν εδώ και ξέρω κι άνθρωποι που ούτε μένουν εδώ αλλά ούτε και τους ξέρω όπως και γατάκια που είναι δικά μου κι άλλα που ακόμα να καταλάβω απο πού μπαίνουν.
Κάποτε αναρωτιόμουν κι από που μπαίνουν και οι άνθρωποι που δε ξέρω και περνάνε απο μπροστά μου και μου λένε "γειάαα" και μετά φεύγουν χαρωποί κι ανέμελοι κι εγώ με την απορία τίνος είσ' εσύ?.. Α?!
Τώρα που έμαθα οι άνθρωποι οτι μπαίνουν από το κάποτε δωμάτιό μου που πια δεν είναι, έχω γάτες ν' ασχολούμαι..
Να πώ την αλήθεια, το σπίτι αυτό είναι πιο χίπικο απ' ότι φαίνεται. Δε το λές ακριβώς κοινόβιο μιας και δε πληροί τις προϋποθέσεις του "κοινόβιου" αλλά της θεωρίας του μπάτε γάτες. Και το Μπάτε Γάτες (πιο επιστημονικά και σωστά "Bate Gatech") είναι σοβαρό θέμα ρε, μη το γελάμε..
Ο νόμος του είναι απλός, κυρίες και κύριοι και εφιστώ την προσοχή σας σε αυτό καθώς η κατανόησή του είναι ζωτικής σημασίας για την μετέπειτα
ψυχική ηρεμία. (Την ποιά?)
-Τα πράγματά τους πράγματά τους και τα πράγματά σας πράγματά τους. Το επόμενο βήμα είναι η κατανόηση οτι τα πράγματά "τους" μπορούν να τα κάνουν ο,τι θέλουν.
Η εσωτερική ηρεμία δε, επιτυγχάνεται με το να ψάχνεις μιάμιση ώρα το μπλόκ ζωγραφικής σου να εκφραστείς ο άνθρωπος και όταν επιτέλους το βρίσκεις στο πιο άσχετο σημείο του σπιτιού, να ανακαλύπτεις οτι έκανε θητεία ως σουβέρ κι ότι σε όσες σελίδες δέν έχουν σκιστεί υπάρχουν στάμπες καφέ και παρ' αυτά να παραμείνεις ήρεμος.
Άλλωστε ο καφές αφήνει μια ενδιαφέρουσα νότα.. υποθέτω.
Παίρνεις βαθιές ανάσες. Επί ματαίω θα κάνεις διαλογισμό, δε βοηθάει. Θα έχεις νεύρα, τέλος. Οπότε αποδέξου το αλλιώς το Bate Gatech θα είναι μια φιλοσοφική έννοια της οποίας την απολυτότητα δε θα κατανοήσεις ποτέ. Μη με παρεξηγήσετε, δεν είμαι ακριβώς μισάνθρωπη και τα παιχνίδια μου πάντα τα μοιραζόμουν με τα άλλα παιδάκια (οκέι, εκτός από το πολυμίξερ της μπάρμπι αλλά αυτό γιατί μύριζε τσιχλόφουσκα και την έβρισκα μυρίζοντάς το. Το να το χάσω θα ήτο πλήγμα για το παιδικό μου high), σπάνια θα με άκουγες να έλεγα κάτι δικό μουυυυυ αλλά να, το δωμάτιό μου, είναι δικό ΜΟΥ. ΜΟΥ ρε. Και δεν είχα καμία διάθεση να το μοιραστώ με το ζόρι. Όυτε με ανθρώπους, ούτε με ζώα, ούτε με το πνεύμα του Αη Βασίλη χωρίς τη συγκατάθεσή μου. Μεγάλο πράγμα η συγκατάθεση, σύντεκνοι.. Πολύ μεγάλο πράγμα.
Αλλά δε γαμιέται, ο χρόνος που περνάω στον προσωπικό μου χώρο είναι αναπόφευκτα ανύπαρκτος.
Αν τον είχα-τον προσωπικό χώρο που λέμε- θα πέρναγα περισσότερο χρόνο ενταφιασμένη σ' αυτόν.
Ο προσωπικός μου χώρος αυτή τη στιγμή περιορίζεται στο 1x1 γύρω απ' τον υπολογιστή μου που μετακόμισε κι αυτός στο σαλόνι μαζί με τη μισή μου ντουλάπα και τη περιουσία μου η οποία αυτή τη στιγμή απαρτίζεται σε ενα ασετόν και κανα - δυο μανό, στυλό και την κάμερά μου.
Μινιμαλίστρια? Όχι. Απλώς τα υπόλοιπα πράγματα βρίσκονται θαμμένα κάτω απο τόνους άλλων πραγμάτων που οι "άλλοι" έκαναν ριαρέϊντζ εν τη απουσία μου (και παρά τη συγκατ... σταματώ με τη συγκατάθεση, ως λέξη μου φαίνεται πλέον ειρωνική) και που ούτε ξέρω που βρίσκονται αλλά και να ήξερα θα μου έπαιρνε απρόξιματλι 2,43 ώρες να ξεθάψω.
26 χρονών γαϊδάρα και δεν έχεις μετακόμισει ακόμα? Έχω και γι' αυτό την απάντηση. Παίρνω 650 το μήνα. Εσείς? :)
Μένω, που λέτε, με τη μανούλα μου, τον ανηψιό μου και τις παρέες του, τις γάτες(μου και της απο πάνω) τα σκυλιά μου και με κάτι φυτά. Αυτοί είμαστε. Μια χαρωπή παρέα ηλιθίων που ποτέ δε καταφέραμε να συννενοηθούμε ούτε σαν οικογένεια αλλά ούτε και σαν άνθρωποι ιν τζένεραλ. Ούτε οι πρώτοι είμαστε αλλά ούτε και οι τελευταίοι.. ε?
Ντισφάνκτιοναλ? Γιού χάβ νόου αϊντία...
Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009
The Moonspell effect
Αμάαααν ρε 'συ Μήτσο..φφφ...
Τελικά ήταν στο Fuzz, γι' αυτό και το Gagarin φαινόταν έτσι άδειο και κοιμισμένο επι της Λιοσίων.
Ο θεούλης κι εγώ ξεκινήσαμε λοιπόν για Fuzz, Moonspell απόψε με το μαγικό χαρτάκι-εισιτήριο στη κωλότσεπη.
Γι' απόψε θα μας λέγαν Θανάση και Κατερίνα, αυτά τα ονόματα ήταν στη λίστα της βραδιάς για μας.
Βασικά και Σταμάτη να με λέγαν δε θα με πείραζε, απλά θα ντυνόμουν άντρας γιατί ΑΥΤΟ το live, παιδάκια, δε το έχανα με τίποτα.
Κάμποσα χρόνια ago, τότε που οι κάμποι σφύζαν από ζωή και η αθωότητα ξεχείλιζε απ' τα ροζ converse μου(το έχεσα λές?)
όταν πρωτάκουσα σ' ενα Dark Compilation το "Full Moon Madness" μ' έπιασε ο διάολος απ' τα μαλλιά. Μετά ήρθε το "Vampiria" στ' αυτάκια μου και όσο να' ναι μια μουνόπλακα την έπαθα.. Σε σημείο του να έχει γίνει η πιο σιχαμένη περίοδος της ζωής της μάνας μου που, μαζί μου αναγκαστικά, άκουγε το εν λόγω κομμάτι 7-8 κι 9 φορές την ημέρα. Δε την αδικώ που με μίσησε και της δίνω εύσημα που δε με πλάκωσε στο ξύλο με τον πλάστη τέτοιο μπρέϊνγουος που έτρωγε με την τρeλλή που έμπλεξε.
Η πρώτη φορά που είδα τους Moonspell ήταν πέρσι το καλοκαίρι στο Rock 'em all. Για την ακρίβεια ήταν σαν να τρώς παγωτό στο Βόρειο Πόλο, μηδέν απόλαυση. Άσε που το ν' ακους τυπάδες να γκαρίζουν για πανσελήνους και παγωμένα τοπία μεσ' στο λιοπύρι και τη λιακάδα είναι και λίγο σουρεαλιστικό αν όχι γραφικό και μια στάλα ηλίθιος τη νιώθεις..
Το Fuzz φίσκα. Σταδιάλα, πάλι θα δω live απο το φουαγιέ? Το ίδιο φιάσκο είχα φάει και όταν πρωτοείδα Opeth και δεν είχε πλάκα.. Για καλή, πολύ καλή μου τύχη καταφέραμε να βρούμε κομβικό σημείο να σταθούμε,
σκαλάκι ώστε να βλέπουμε γαμώ αλλά όχι μέσα στο pitt, γλυτώνωντας τη μασχαλίλα και το ακούσιο μπουνίδι του μπερδεμένου δεκαεπτάχρονου με το eyeliner και τη μπλούζα Maiden.
Ομολογουμένως ήταν ένα από τα καλύτερα live που έχω πάει, δε βρίσκω κάτι που να με χάλασε (χοχοχο δύσκολο αυτό για μένα) πέραν του οτι έμεινε η κάμερά μου 2 φορές στο τόπο κι έχασα σημαντικά data για το "αρχείο" μου αλλά δε γαμιέται..?
Άκουσα από "Opium", "Scorpion Flower", "Luna" μέχρι και *drumroll* Vampiria (ναι, κατάφερα να μη κατουρηθώ παρόλο που εκστασιασμένη ένιωσα σαν να με είχαν ποτίσει με Νοβοκαϊνη). Ήταν λες κι έχανα την παρθενιά μου ξανά απ' την αρχή, χωρίς το feeling του "είσαι σίγουρος οτι αυτό πάει ΕΚΕΙ?".
Χωρίς υπερβολές τώρα, μετά το "Black Sabbath", το "For the Great Blue Cold now Reigns" των The Ocean και το "End of All Times"των Primordial, live, το "Vampiria" με κατέστησε ολοκληρωμένο άνθρωπο με τάσεις οργασμών ανα 3μιση δευτερόλευτα στο άκουσμά τους.
Οκεϊ, θα είμαι ειλικρινής, είναι πολλά περισσότερα τα κομμάτια με τα οποία παθαίνω βραχυκύκλωμα αλλά γιου γκετ δι αϊντία.. Είμαι και συναισθηματική με τη μουσική, βλέπεις..τρομάρα μου. Να δούμε τι έχει να γίνει αααν ποτέ μου δω και τους Vampiria (με ακολουθεί ο τίτλος, δε φταίω εγώ)..
Άκουσα και "Full Moon Madness" και αδερφάκια μου, ωωω τι χαρά, ήταν way better από τη προηγούμενη φορά!..
Α! Ξέχασα ν' αναφέρω την κοπελιά που έκανε vocals.. Το όνομα της οποίας μου διαφεύγει μιας και ποτέ δε καταφέραμε να το ακούσουμε καθαρά και είναι κρίμα.
Η κοπελιά αυτή σίγουρα είναι πλέον η νούμερο ένα μισητή γκόμενα στους γκόθικ κύκλους, όπως πολύ εύστοχα έθεσε ο Μήτσος-Θανάσης,ο οποίος έφτιαξε τη βραδιά όταν εμφάνισε το μαγικό μπουκαλάκι νερό που θα έδινα και τη μάνα μου για ν' αποκτήσω, στο τέλος του live. Περιέργως ούτε στάλα οινόπνευμα κι υποψιάστηκα οτι χαλάσαμε. Ούτε βρώμικο μετά, μόνο το κλασσικό κατούρημα της ευτυχίας πριν απ' τη μεγάλη έξοδο.
Ταξάκι με τα τελευταία μου 10 ευρώ και βούρ για σπίτι, δουλειά το πρώι.
Μέγιστη σαπίλα τώρα που τα λέμε, όχι μόνο το ότι δουλεύω το πρωί αλλά και η εξάντηληση που νιώθω αυτούς τους τελευταίους μήνες εξ αιτίας της δουλειάς. Εχασα τόσα nights out και τόσα live που συφιλιάζω με τον εαυτό μου.
Να ξεκαθαρίσω τα πράγματα, ποτέ δε φοβήθηκα ούτε βαριούμουν τη δουλειά, με τη προϋπόθεση οτι δε μου γαμούσαν το σύμπαν μου, τα ωράριά μου, τη ψυχολογία μου και κατ' επέκτασιν και τη προσωπική μου ζωή.. Τώρα μου γαμάνε όλα τα παραπάνω για 650 ευρώ. Θα μου πείς να πάω να βρώ άλλη δουλειά.. Κι εγώ το ίδιο θα μου πώ. Ας αρχίσω να ψάχνω μιας και οι φρούδες ελπίδες μου για καλυτέρευση συνθηκών γελάνε στα μούτρα μου..
Έχω και καιρό να μπινελικώσω κόσμο οπότε φαντάζεσαι τι έχει συσσωρευτεί στο μικροσκοπικό μου κεφαλάκι..
Η συναναστροφή με σκουπίδια σε κάνει μια από τα ίδια, I say, κι ο μπούλης μιλάει πάλι για περικοπές προσωπικού, είμαστε λέει πολλοί-τη στιγμοί που εκλιπαρούμε να προσλάβει κι άλλους μπάς και γυρίσουμε σπίτι μια μέρα δίχως να έχουμε το ύφος του λοβοτομημένου Nicholson στη Φωλιά του Κούκου απ΄τη κούραση.. Πλάκα πλάκα έκανα την υπέρτατη συνειδητοποίηση μόλις τώρα: Όποιος έχει δεί αυτή τη ταινία, έχει αυτομάτως καταλάβει και το πως είναι τα πράγματα στο υποκατάστημα της μαγείας. Στη θέση της καριόλας της νοσοκόμας, βάλτε τη προϊσταμένη μου. Ο ίδιος σουρεαλισμός, η ίδια σαπίλα, η ίδια ακριβώς παράνοια και αίσθημα αδικίας επικρατούν. Α, βάλτε και τους παράφρωνες και ηλίθιους με τη βλακεία των οποίων αναγκάζομαι να έρχομαι αντιμέτωπη κάθε μέρα και χαμογελώντας σαν λουλούδι του Μαγιού στο τέλος να τους λέω "ευχαριστούμε, στο καλό, στο καααλό να πάτε".
Βρε δε πάτε στο διάολο σύσσωμοι λέω 'γω?
Αλλά δε σας έχω ανάγκη ρε... Vampiiiiriaaaa.... αχαχαχαχααααα...........τραάάλαλααα....ζτουπ.
Τελικά ήταν στο Fuzz, γι' αυτό και το Gagarin φαινόταν έτσι άδειο και κοιμισμένο επι της Λιοσίων.
Ο θεούλης κι εγώ ξεκινήσαμε λοιπόν για Fuzz, Moonspell απόψε με το μαγικό χαρτάκι-εισιτήριο στη κωλότσεπη.
Γι' απόψε θα μας λέγαν Θανάση και Κατερίνα, αυτά τα ονόματα ήταν στη λίστα της βραδιάς για μας.
Βασικά και Σταμάτη να με λέγαν δε θα με πείραζε, απλά θα ντυνόμουν άντρας γιατί ΑΥΤΟ το live, παιδάκια, δε το έχανα με τίποτα.
Κάμποσα χρόνια ago, τότε που οι κάμποι σφύζαν από ζωή και η αθωότητα ξεχείλιζε απ' τα ροζ converse μου(το έχεσα λές?)
όταν πρωτάκουσα σ' ενα Dark Compilation το "Full Moon Madness" μ' έπιασε ο διάολος απ' τα μαλλιά. Μετά ήρθε το "Vampiria" στ' αυτάκια μου και όσο να' ναι μια μουνόπλακα την έπαθα.. Σε σημείο του να έχει γίνει η πιο σιχαμένη περίοδος της ζωής της μάνας μου που, μαζί μου αναγκαστικά, άκουγε το εν λόγω κομμάτι 7-8 κι 9 φορές την ημέρα. Δε την αδικώ που με μίσησε και της δίνω εύσημα που δε με πλάκωσε στο ξύλο με τον πλάστη τέτοιο μπρέϊνγουος που έτρωγε με την τρeλλή που έμπλεξε.
Η πρώτη φορά που είδα τους Moonspell ήταν πέρσι το καλοκαίρι στο Rock 'em all. Για την ακρίβεια ήταν σαν να τρώς παγωτό στο Βόρειο Πόλο, μηδέν απόλαυση. Άσε που το ν' ακους τυπάδες να γκαρίζουν για πανσελήνους και παγωμένα τοπία μεσ' στο λιοπύρι και τη λιακάδα είναι και λίγο σουρεαλιστικό αν όχι γραφικό και μια στάλα ηλίθιος τη νιώθεις..
Το Fuzz φίσκα. Σταδιάλα, πάλι θα δω live απο το φουαγιέ? Το ίδιο φιάσκο είχα φάει και όταν πρωτοείδα Opeth και δεν είχε πλάκα.. Για καλή, πολύ καλή μου τύχη καταφέραμε να βρούμε κομβικό σημείο να σταθούμε,
σκαλάκι ώστε να βλέπουμε γαμώ αλλά όχι μέσα στο pitt, γλυτώνωντας τη μασχαλίλα και το ακούσιο μπουνίδι του μπερδεμένου δεκαεπτάχρονου με το eyeliner και τη μπλούζα Maiden.Ομολογουμένως ήταν ένα από τα καλύτερα live που έχω πάει, δε βρίσκω κάτι που να με χάλασε (χοχοχο δύσκολο αυτό για μένα) πέραν του οτι έμεινε η κάμερά μου 2 φορές στο τόπο κι έχασα σημαντικά data για το "αρχείο" μου αλλά δε γαμιέται..?
Άκουσα από "Opium", "Scorpion Flower", "Luna" μέχρι και *drumroll* Vampiria (ναι, κατάφερα να μη κατουρηθώ παρόλο που εκστασιασμένη ένιωσα σαν να με είχαν ποτίσει με Νοβοκαϊνη). Ήταν λες κι έχανα την παρθενιά μου ξανά απ' την αρχή, χωρίς το feeling του "είσαι σίγουρος οτι αυτό πάει ΕΚΕΙ?".
Χωρίς υπερβολές τώρα, μετά το "Black Sabbath", το "For the Great Blue Cold now Reigns" των The Ocean και το "End of All Times"των Primordial, live, το "Vampiria" με κατέστησε ολοκληρωμένο άνθρωπο με τάσεις οργασμών ανα 3μιση δευτερόλευτα στο άκουσμά τους.
Οκεϊ, θα είμαι ειλικρινής, είναι πολλά περισσότερα τα κομμάτια με τα οποία παθαίνω βραχυκύκλωμα αλλά γιου γκετ δι αϊντία.. Είμαι και συναισθηματική με τη μουσική, βλέπεις..τρομάρα μου. Να δούμε τι έχει να γίνει αααν ποτέ μου δω και τους Vampiria (με ακολουθεί ο τίτλος, δε φταίω εγώ)..
Άκουσα και "Full Moon Madness" και αδερφάκια μου, ωωω τι χαρά, ήταν way better από τη προηγούμενη φορά!..Α! Ξέχασα ν' αναφέρω την κοπελιά που έκανε vocals.. Το όνομα της οποίας μου διαφεύγει μιας και ποτέ δε καταφέραμε να το ακούσουμε καθαρά και είναι κρίμα.
Η κοπελιά αυτή σίγουρα είναι πλέον η νούμερο ένα μισητή γκόμενα στους γκόθικ κύκλους, όπως πολύ εύστοχα έθεσε ο Μήτσος-Θανάσης,ο οποίος έφτιαξε τη βραδιά όταν εμφάνισε το μαγικό μπουκαλάκι νερό που θα έδινα και τη μάνα μου για ν' αποκτήσω, στο τέλος του live. Περιέργως ούτε στάλα οινόπνευμα κι υποψιάστηκα οτι χαλάσαμε. Ούτε βρώμικο μετά, μόνο το κλασσικό κατούρημα της ευτυχίας πριν απ' τη μεγάλη έξοδο.
Ταξάκι με τα τελευταία μου 10 ευρώ και βούρ για σπίτι, δουλειά το πρώι.
Μέγιστη σαπίλα τώρα που τα λέμε, όχι μόνο το ότι δουλεύω το πρωί αλλά και η εξάντηληση που νιώθω αυτούς τους τελευταίους μήνες εξ αιτίας της δουλειάς. Εχασα τόσα nights out και τόσα live που συφιλιάζω με τον εαυτό μου.
Να ξεκαθαρίσω τα πράγματα, ποτέ δε φοβήθηκα ούτε βαριούμουν τη δουλειά, με τη προϋπόθεση οτι δε μου γαμούσαν το σύμπαν μου, τα ωράριά μου, τη ψυχολογία μου και κατ' επέκτασιν και τη προσωπική μου ζωή.. Τώρα μου γαμάνε όλα τα παραπάνω για 650 ευρώ. Θα μου πείς να πάω να βρώ άλλη δουλειά.. Κι εγώ το ίδιο θα μου πώ. Ας αρχίσω να ψάχνω μιας και οι φρούδες ελπίδες μου για καλυτέρευση συνθηκών γελάνε στα μούτρα μου..
Έχω και καιρό να μπινελικώσω κόσμο οπότε φαντάζεσαι τι έχει συσσωρευτεί στο μικροσκοπικό μου κεφαλάκι..
Η συναναστροφή με σκουπίδια σε κάνει μια από τα ίδια, I say, κι ο μπούλης μιλάει πάλι για περικοπές προσωπικού, είμαστε λέει πολλοί-τη στιγμοί που εκλιπαρούμε να προσλάβει κι άλλους μπάς και γυρίσουμε σπίτι μια μέρα δίχως να έχουμε το ύφος του λοβοτομημένου Nicholson στη Φωλιά του Κούκου απ΄τη κούραση.. Πλάκα πλάκα έκανα την υπέρτατη συνειδητοποίηση μόλις τώρα: Όποιος έχει δεί αυτή τη ταινία, έχει αυτομάτως καταλάβει και το πως είναι τα πράγματα στο υποκατάστημα της μαγείας. Στη θέση της καριόλας της νοσοκόμας, βάλτε τη προϊσταμένη μου. Ο ίδιος σουρεαλισμός, η ίδια σαπίλα, η ίδια ακριβώς παράνοια και αίσθημα αδικίας επικρατούν. Α, βάλτε και τους παράφρωνες και ηλίθιους με τη βλακεία των οποίων αναγκάζομαι να έρχομαι αντιμέτωπη κάθε μέρα και χαμογελώντας σαν λουλούδι του Μαγιού στο τέλος να τους λέω "ευχαριστούμε, στο καλό, στο καααλό να πάτε".
Βρε δε πάτε στο διάολο σύσσωμοι λέω 'γω?
Αλλά δε σας έχω ανάγκη ρε... Vampiiiiriaaaa.... αχαχαχαχααααα...........τραάάλαλααα....ζτουπ.
Πέμπτη 1 Ιανουαρίου 2009
Working Class Hero
As soon as your born they make you feel small,
By giving you no time instead of it all,
Till the pain is so big you feel nothing at all,
A working class hero is something to be,
They hurt you at home and they hit you at school,
They hate you if you're clever and they despise a fool,
Till you're so fucking crazy you can't follow their rules,
A working class hero is something to be,
When they've tortured and scared you for twenty odd years,
Then they expect you to pick a career,
When you can't really function you're so full of fear,
A working class hero is something to be,
Keep you doped with religion and sex and TV,
And you think you're so clever and classless and free,
But you're still fucking peasants as far as I can see,
A working class hero is something to be,
.
There's room at the top they are telling you still,
But first you must learn how to smile as you kill,
If you want to be like the folks on the hill,
A working class hero is something to be.
A working class hero is something to be.
If you want to be a hero well just follow me,
If you want to be a hero well just follow me.
By giving you no time instead of it all,
Till the pain is so big you feel nothing at all,
A working class hero is something to be,
They hurt you at home and they hit you at school,
They hate you if you're clever and they despise a fool,
Till you're so fucking crazy you can't follow their rules,
A working class hero is something to be,
When they've tortured and scared you for twenty odd years,
Then they expect you to pick a career,
When you can't really function you're so full of fear,
A working class hero is something to be,
Keep you doped with religion and sex and TV,
And you think you're so clever and classless and free,
But you're still fucking peasants as far as I can see,
A working class hero is something to be,
.
There's room at the top they are telling you still,
But first you must learn how to smile as you kill,
If you want to be like the folks on the hill,
A working class hero is something to be.
A working class hero is something to be.
If you want to be a hero well just follow me,
If you want to be a hero well just follow me.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)